Silent Shot

Chapter Six

Chapter Six

9:30am and Jacob is outside our home. Naalala ko na 10am nga pala nito kakaunin ang kadate nito at kailangang magpahatid muna ako sa isang lugar kung saan ako magpapatay ng oras habang nagpapakaligaya ito.

“Mga anong oras ba kayo matatapos, Jacob?” tanong ko dito habang nagmamaneho ito. Kahit pa bata pa lang ay may sarili na itong sasakyan at hinahayaan itong magmaneho kahit walang lisensya.

Maalwan talaga sa mga anak sina Tito Brandon at Tita Madel. Ako kasi ay may driver palagi at sinabihan nina Mom na sa 18th birthday ko ay saka ako mareregaluhan ng kotse.

I don’t mind, though. Hindi pa rin naman ako marunong magmaneho and unlike Jacob, wala naman akong mga gala na hindi nalalamanan nina Mommy at Daddy.

“Hindi ko pa alam, Lira, e. Pero I’ll make sure to contact you. I promise.”

Napabuntong -hininga ako sa naging sagot nito sa akin. Great!

“Okay. Drop me at the mall, first. I’ll start being busy entertaining myself.” Sabi ko at inirap ang mga mata ko sa hangin. Bwisit na buhay ito.

I heard Jacob sigh and put his hand on my shoulder. “Sorry na, Lira. I’ll make it up to you soon, okay? Just give me this day.” Sabi nito na may guilt sa boses.

“Fine. Just drive with both hands. AT huwag kang magpapagabi ha! Kundi, iiwan talaga kita.”

Masayang nagmaneho si Jacob habang ako naman ay busy na rin sa kung anong gagawin ngayong iiwanan niya ako sa mall.

Maybe I should try brow threading. Maayos naman ang kilay ko at may korte iyon kaso may mga ligaw na buhok ang kilay ko na hindi nakakatulong para mas madepina ang kilay ko. Yeah, I’ll try that.

Sa halip na sa mall ako ibaba ni Jacob ay nagpatigil ako sa isang café.

“Are you sure I’ll drop you here?”

“Oh, don’t try to act like you’re concern.” Sabi ko at umirap sa kanya habang tinatanggal ang seatbelt ko.

“Come on, Lira.” There goes his guilt tone again. Palibhasa effective iyon sa akin kaya lagi niyang ginagamit iyon.

“Okay! I’m fine here.”

Walking distance na lang naman ang mall sa napili kong café kaya okay na ako doon. Plus, with the free time I have, mas maganda kung tatambay muna ako sa café na ito.

Hindi ko na inantay ang pag-alis ng kotse ni Jacob. Pagkababa ko sa oto nito ay diretso na ako sa paglalakad patungo sa café.

Isang sikat na café iyon at may iilang tao na ang nasa loob at labas niyon.

Habang naglalakad palapit sa café ay napapansin ko ang ilang mga mat ana napapalingon sa akin. Hindi naman sa pagbubuhat ng bangko pero kahit fourteen pa lang ako ay malaking bulas na ako. I look like seventeen than my real age.

I don’t mind, though. Hindi ko kasi masisisi ang tangkad ko at ang kurba ng katawan ko na namana ko kay Mommy.

Nasa 5’5” na ako given my age. Adding that my vital stats are bust 32-waist 27-hips 30, I look mature.

I sighed from all the attention I’m receiving. Hindi ako sanay dahil hindi naman ganoon ang reaksyong natatanggap ko before. I just started to dress up and do a little make up when Viggo noticed me undergoing puberty.

Napili kong maupo sa table na for two persons sa tabihan ng glass wall. Lumapit ang waiter at umorder ako ng strawberry frappe at blueberry cheesecake. Pagkaalis ng waiter ay nagmasid ako sa paligid.

Nang medyo mailang na ako sa mga tinging iginagawad sa akin ng mga tao ay napagdesisyunan kong sa labas na lamang tumingin.

Wait, is that… Viggo?

Napansin ko ang isang pamilyar na Black Audi A3 2015 Edition na nakapark sa parking ng café. Viggo owns one like it. Nagpa-flasher pa ang kotse at sa tingin ko ay buhay pa ang makina nito. Kaso, hindi ko naman maaninaw kung sino ang nasa loob dahil heavily tinted ang windshield niyon.

Nang mamatay ang flasher nito ay bumukas ang pintuan ng kotse. Mabilis agad ang t***k ng puso ko sa hindi malamang dahilan. I don’t know if I’m nervous that it could be Viggo or nervous that Jacob might be caught if it is Viggo.

Nang Makita kung sino nga ang may dala ng sasakyang iyon ay nahigit ko ang hininga.

It is Viggo!

Pagkababa pa lang nito ay sa akin ito nakatingin. Diretso ang mata nito sa akin bago tumingin sa loob ng café at bahagyang nakunot ang noo nito.

Patay tayo, Jacob!

He on the alarm of his car and starts walking. Hindi ko napigilang mapatingin sa katawan nito. He is bulky but not too bulky type. Nakasuot ito ng putting longsleeves na naging fitted sa braso nito dahil sa toned biceps nito.

Nakaitim itong jogger at puti na sapatos. He looked so good!

Napalunok ako nang pumasok ito sa café at sa akin agad ang diretso ng paa nito. Tinitignan pa rin nito ang ilang customer doon at napapakunot ang noo.

“Where’s Jacob?” tanong nito nang makatayo sa harapan ko at itinataas ang sleeves ng damit nito. Kapagkuwan ay umupo ito sa bakanteng upuan sa harap ko.

Hindi ko alam ang sasabihin ko! I feel like vomiting because I don’t know what lie I should say.

“Uh—N-Nasa restroom.” Pagsisinungaling ko.

Bago pa siya nakaimik ay dumating ang waiter at inilapag ang order ko.

“Stawberry frappe and blueberry cheesecake for one.” Sabi ng waiter na gusto ko na atang sakalin dahil sa inis.

Lumipad ang mat ani Viggo sa akin at Nakita kong nagtiim ang bagang nito. Napapikit naman ako ng madiin. Bulilyaso!

“Restroom, huh? Where is he?”

Kasabay ng pagmulat ng mga mata ko ay ang pagbuntong hininga ko. Damn. I feel like it’s the end of the world.

“Ano kasi, kailangan niya lang kunin ang—”

“Selira.” There that goes again.

Napapikit na naman ako ng madiin at nagsilop ang mga kamay ko. Kinukurot kurot ang bawat daliri.

“Stop lying to me. I hate it.” Sabi nito.

Napabuga na naman ako ng hininga at nagmulat. “Sorry.” Iyon lang ang nasabi ko.

When I said that, Nawala ang pagkakakunot ng noo nito at may naglalarong ngiti sa labi nito bago iniwas ang tingin sa akin at inilipat sa grupo ng kalalakihan na nasa likuran ko.

“So, he left you for a date.” Pahayag nito. I grabbed my frappe and sip into it. Pilit ibinababa ang kanina pang parang nasa lalamunan ko. Nerbyos.

Wala na din naman akong takas kaya bakit pa ba ako magsisinungaling? I’ll just persuade him to not tell his parents about what he had found.

“Please don’t tell your parents.” Sabi ko at pa-cute na ngumiti. Napansin kong gumalaw lang ang kilay nito kaya agad napawi ang ngiti ko. “Please, Viggo? It’s not that you’ve never been his age. Hayaan mo na lang muna ang si Jacob.”

“I just don’t like how he used you and left you here alone.” His deep baritone voice touched my heart. Natuwa ako dahil sa concern na pinapakita nito sa akin. Damn. Nag-init ang pisngi ko dahil sa sinabi nito.

“Uhh—” hindi ko alam ang sasabihin ko kaya uminom muna ako uli ng frappe. Pinagmasdan niya lang ako at tila nag-aantay ng sasabihin ko pa. “Wala lang to sakin. Mas gusto ko din namang mag-isa lang para magawa ko lahat ng gusto ko at makapag-shopping na walang iniisip na may naghihintay sa akin.”

He sighed and leaned on his chair. “I’ll keep you company.”

There is always finality in his voice at tila hindi ako makakahindi sa mga sinabi nito pero nanlaki ang mata ko at agad umiling-iling.

“No. No. No, Viggo. You don’t need to do that. Ayokong—”

“I’ll wait for you kahit matagal kang mamili. Kung ayaw mong sabihin ko kina Mommy ang ginawa ni Jacob.”

Nanlaki ang mata ko. “Are you blackmailing me?” hindi ako makapaniwala.

He just shrugged and smirked at me. “If you see it that way.”

Damn.

“Fine!” sabi ko at sinimangutan ang mukha nitong tila nag-e-enjoy na asarin ako. Pagalit kong tinusok ng tinidor ang cake ko at isinubo iyon. Samantalang si Viggo ay nakangiti na ngayon.