The Gorgeous Man's Madness

The 4th Madness

Nanonood ako ng movie sa cable channel nang maka-received ako ng text galing kay Ayla. I was told to go to studio for a meeting. I told her that she's my representative because I was not in the mood, but she insisted that the client was demanding and that I would face it myself.

I clacked my tongue. Pinatay ko ang TV at naglakad papuntang kwarto nang mapansin ko ang bouquet sa basurahan. Nyle constantly sending white roses and an invitation letter for nonsense.

Bandang tanghali nang makarating ako ng studio. Nakita ko si Ayla na may kausap sa phone. She waved her hand upon seeing me.

"-yes sir. Thank you," itinago nito ang hawak na phone.

"Sino ba 'yang kliyente na 'yan?"

"Well, siguro mas maganda na ikaw na mismo ang kumausap," she paused for a second. "Actually, ito rin ang reason kung bakit na cancel ang schedule mo for this week."

I rolled my eyes heavenward. "Fine! Whatever."

"Go to the conference room. You are already waiting there."

I entered the room. Pagkasara ko ng pinto, kapansin-pinsin ang biglang katahimikan. I was expecting that I will face to at least three or five people since this is a meeting, right? Pero isang tao lamang ang naabutan ko doon.

Nakaupo ito sa bandang isle ng mahabang lamesa. Nakaharap sa white surface-tinatamaan ng ilaw galing sa projector. Base sa bulto ng katawan nito, masasabi kong lalaki ito.

"Excuse me?"

Hindi natinag ang kliyente, nanatili lang siyang nakatalikod.

"I thought you are looking for me?" Nagsisimula nang umakyat ang dugo ko. "Can you hear me, mister?"

It seems like I'm talking to a thin air. I stomped my feet towards the man in front of me. Alam ko kung tungkol sa trabaho ko ang usapan, at alam ko rin kung pinipilosopo na ako. Wala ako sa mood makipagbiruan.

Halos malaglag ang panga ko nang makilala ko ang lalaki. "Anong ginagawa mo dito?"

Dahan-dahan itong humarap sa akin. A smug smile was plastered on his face. Naniningkit ang mga matang halos tumagos na sa kaluluwa ko.

"Why? Wala na ba akong karapatang dumalaw sa negosyo ng pamilya ko?" he stood up. "I missed you."

"The feeling is not mutual, Nyle. What are you doing here?"

"You have the habit of repeating yourself, Xander. I said, dinadalaw ang negosyo namin."

"Well, I have to go." I was about to leave when I felt his gripped on my wrist. He held my nape and kissed me on my lips. Banayad ang mga halik niya. Sinasabayan ni Nyle ang ritmo ang paghinga ko. He's trying to enter his tounge inside my mouth. He started to unbutton my polo, habang ang kanang kamay naman ay abala sa pagpasok sa loob ng damit ko.

He stopped when we heard a knock. Dali-dali kong inayos ang sarili ko samantalang bakas sa mukha ni Nyle ang pagkainis.

"I really have to go, Nyle."

Kung magtatagal pa ako ay baka may kung ano pang mangyari. Hindi ko kakayanin ang kahihiyan paglabas ko ng conference room. Hindi pa rin nawawala ang kakaibang kabog sa puso ko. Nanghihina pa rin ang tuhod ko.

"Do I give you my permission?" ani Nyle sa baritonong boses.

"Pwede mo naman akong i-text or tawagan."

He walked towards me. Ilang pulgada ang layo mula sa mukha ko na halos maamoy ko na ang hininga niya. It smells like mint. "Did you answer my calls?"

Umiling ako.

"How about my texts and letters?"

Isa pang iling.

Lumayo siya nang bahagya para magpantay ang tingin namin. "Throw out your phone, it's useless," ngumiti siya. "Can you join me for lunch?

---

I found myself inside his car. Nice! BMW pala ang dala niya ngayon. Tutok siya sa pagmamaneho habang inaabala ko ang sarili sa pagtanaw sa bintana. I missed the old days.

"How's your week?" tanong ni Nyle. "Balita ko wala kang trabaho?"

Nilingon ko siya saka inirapan. Dinala ba niya ako dito para inisin?

"I have to congratulate Ayla for a job well done," he smirked.

I was about to fish out my phone when I realized something. Don't tell me this is a scheme!

"So, wala talagang client?"

"What client?"

"Don't tell me, na ikaw ang may kagagawan kung bakit cancel lahat ng schedule ko for this week?"

"I told you, Xander. Don't test my patience." sagot niya habang prenteng-prenteng nagmamaneho. Ang kapal ng mukha.

Huminto ang sasakyan sa isang mamahaling restaurant. Nang makapasok ay agad kaming inalalayan ng waiter. Naka-reserved na ang pwesto namin.

Ipinaghila niya ako ng upuan pero hindi ko iyon pinansan. Mula nang makaupo kami ay hindi ako nilubayan ng tingin ni Nyle.

"Want to say something, love?" tanong niya.

"What?"

"Alam mo ba kung anong araw ngayon?"

"Friday..." Alangan kong sagot.

"Aside from that?"

"It's sunny today, right?"

Nag-iwan ng menu ang waiter. Namili ako ng pwedeng i-order. Gusto ko sana ng matatamis kaso ay mahirap i-burn ang calories. I settle for healthy foods.

"-yes, for two please."

"Wait!" Nakita kong papalayo ang waiter. "Hindi pa ako nakaka-order."

"No need. Naka-order na 'ko."

"Ano? You didn't think of me."

"Bakit, Xander? Did you think of me?"

I remained silent. I know he's referring to something. Medyo na ba-bother ako sa kahihinatnan ng conversation namin kung susundan ko pa. I should remained silent, for good.

The foods had arrived. We're eating together in silence. Biglang naging awkward ang atmosphere kahit napaka-lively ng paligid. Ayaw kong magsimula ng conversation dahil alam kung saan na naman iyon papunta at hindi ko iyon gusto. Mas mabuti nang ganito.

Tumunog ang phone ni Nyle pero mas pinili na lang niyang patayin iyon.

"Baka importante."

"Nope," he took a sipped. "I cancelled all my appointments for today. Pagod na 'ko sa maghapong meeting two days ago and yesterday."

I make a glanced on his face. Nagsisimula nang mamuo ang eyebags niya. Lumalalim na rin ang mata niya dahil siguro sa puyat.

"After this, you have to go home. You need to rest, Nyle. Kailangan mo munang magpahinga. And besides, and I'm sure, marami ka na namang naka-pending na meetings."

He dropped his fork and knife, "But I need you."

I stopped eating for a second. Did I hear something? I think it's just my imagination. Pero nabura lahat ng iyon nang makita ko ang mga mata niya.

---

Gabi na nang ihatid ako ni Nyle. This is the longest drive that I've experienced. Sabayan pa ng matinding traffic-rush hour na rin kasi. Mula pa kanina ay wala ni isa ang nagsasalita. Tanging musika lang galing sa radyo ang naririnig sa loob ng kotse.

Ilang sandali ay nasa tapat na kami ng condo ko. A few minutes had passed since the car has stopped, no one doesn't want to go. Pababa na sana ako pero nananatiling naka-lock pa rin ang pinto. I looked at him but he remained silent too.

"Magpapahinga na 'ko," I said to break the silence.

"Can we talk for a minute?"

I sighed deeply. "About what?"

He started at me intently. May kung anong emosyon ang dumaan sa mga mata niya na hindi ko ma-explained. "About us," I felt discomfort. "About our marriage."

"Napag-usapan na natin 'to 'di ba? This relationship will no longer work out. I already told you, hanggat hindi tayo nagsasama hindi ako-"

Nagulat ako nang hampasin niya ng malakas ang manibela. Agad na namula ang mga palad niya, and he also cursed loudly. I cringed a little pero hindi ako nagpahalata.

"Wala na ba talagang pag-asa? I thought you forgave me! You said you would give me another chance. I thought..."

Nagsisimula nang mamuo ang luha sa mata ko. Naiinis ako. Naiiyak ako sa sobrang inis.

"Ewan ko, Nyle. Hindi ko alam. Akala ko napatawad na kita pero..." nag-uunahang tumulo ang mga luha ko. "I know this day would come. Akala ko napatawad na kita pero ang sakit pa rin Nyle. Hindi ko alam kung bakit nagawa mo akong lokohin? Dahil ba hindi ako nakatapos? Mukha akong uto-uto? Madali lang bilugin ang ulo ko?"

"Matagal ko nang pinagsisihan 'yun, Xander. Ilang beses ko pa bang kailangan humingi ng tawad?"

Umiling ako. "Pero 'yung sakit two years ago nandito pa rin. Everytime I see your texts, calls, even your roses you send. The pain is still coming back."

Biglang pinagsusuntok ni Nyle ang manibela. Sa kalagitnaan ng gabi ay tanging tunog ng busina ang naririnig. After all these years, I still thinking how did he do this to me. How he had an affair with someone else behind my back? I know life is unfair but I didn't know that this is how it goes like.

He held my left and kissed it. "I'm sorry. I think this is the end for us."

End?

Hindi ako nagsalita. Ina-absorb pa rin ng utak ko ang mga nangyayari. I wanted to stay inside para bawiin ang mga sinabi ko pero hindi iyon ang tamang gawin sa mga oras na ito.

"Nyle?" I called him with a soft voice. "I want a divorce."

"Thank you," I sensed the bitterness on his voice, and I know this the best thing for us. Mas lalong makakasama kung araw-araw namin sasaktan ang isa't. "Thank you for this wonderful birthday present."

Nagulat ako sa huli niyang sinabi. "B-birthday mo ngayon?" Why did I forget?

He slowly nodded. "Kahit ayaw ko at masakit para sa 'kin. Pinapalaya na kita."