Chapter 9
1448 Words
หลังจากทีพีพีไปเปลี่ยนชุดกลับมาเหมือนเดิมก็เดินหน้างอง้ำอย่างไม่พอใจกับความหัวโบราณของชายหนุ่มข้างๆ ปกติที่ไหนทำงานก็แต่งแบบนี้กันทั้งนั้นแหละ แล้วจะให้มาใส่ชุดไทยซึ่งมันร้อนมากถ้าตามที่เขาสั่งเปลี่ยนใหม่นะ
"ไม่ต้องมาหน้างอเลยนะ"
"ก็บอสนายเรื่องมากอ่ะ ใครเขาก็แต่งแบบนั้นกัน พีพีเคยเห็นคนอื่นทำอยากทำบ้างอ่ะ เกิดมายังไม่เคยทำอะไรแบบนี้เลยซักครั้งในชีวิต"
"ก็ทำสิไม่ได้ห้าม"
เขาเอ่ยออกมาอย่างไม่ซีเรียส ก็ทำไปซิไม่ได้ว่าอะไรซักนิด แต่การแต่งชุดแบบนั้นมันไม่เหมาะสำหรับเด็กที่มีหน้าตาทางสังคมแบบครอบครัวของเธอ ถึงแม้ตอนนี้จะถูกทางครอบครัวปล่อยก็เถอะ อีกหน่อยก็ต้องมารับกลับไปอยู่ดีใครมาเห็นคงไม่พ้นโดนนินทาในอนาคต เขากำลังช่วยเธออยู่นะไม่ได้คิดอะไรเลยจริงๆ
"แต่ว่ามาเปลี่ยนชุดหมดแบบนี้พีพีก็อดได้แต่งตัวสวยๆเลยนะสิ"
"ชุดไทยไม่สวยตรงไหนกัน สุภาพมีเอกลักษณ์ความเป็นไทยชาวต่างชาติมาเห็นก็ชื่นชมในความสวยงาม เป็นหน้าเป็นตาแก่ประเทศเลยนะ"
เขาอมยิ้มมองหญิงสาวพร้อมกับอธิบายเหตุผลดีๆจนเธอไม่สามารถเถียงได้ ตอนนี้คงต้องแต่งไปเงินตั้ง7,000บาทใส่อะไรก็เอาทั้งนั้นแหละ
"ถือว่ามีเหตุผล พีพียอมก็ได้"
"แค่นี้แหละ ป่ะเดี๋ยวพาไปเดินตลาดพรุ่งนี้คุณตฤณจะส่งเมลไปให้เกี่ยวกับรายละเอียดสินค้าต่างๆให้ไปท่องจำศึกษาข้อมูล"
"ค่ะ ว่าแต่จะไปไหนต่อเหรอคะ"
"ไม่มีที่ไหนต้องไปแล้วอยากเดินตลาดไม่ใช่เหรอ ไปป่ะ"
"ไปค่ะ พีพีจะไปหาของอร่อยกิน วันก่อนได้กินปลาหมึกน้ำจิ้มสามรสไม้สิบบาท แล้วก็ลูกชิ้นทอดไม้ห้าบาทอร่อยมากเลยค่ะ"
หญิงสาวเอ่ยออกมาอย่างอารมณ์ดี วันที่เดินตลาดนัดครั้งแรกมันสนุก ได้กินของราคาไม่แพงในรสชาติที่ดีมาก เกิดมาบนกองเงินกองทองเธอไม่เคยสัมผัสอะไรแบบนี้มาก่อน พอได้มาอยู่อีกมุมของชีวิตมันก็ทำให้เธอรู้สึกชอบชีวิตเรียบง่ายแบบนี้
"วันนี้จะพาไปกินไอศกรีมมะพร้าวถ้วยยี่สิบบาทเองอร่อยมากเจ้านี้ขายมานานแล้ว"
"พีพีชอบมะพร้าวนะแต่ไอศกรีมมะพร้าวถ้วยยี่สิบบาทยังไม่เคยกินมาก่อน"
"ต้องไปลอง ป่ะไปกัน"
ทั้งสองคนไปขึ้นรถแล้วขับไปยังตลาดนัดทันที เธอเดินมองไปรอบๆก่อนจะร้องว้าวออกมาทันที
"ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะมีของเยอะมากขนาดนี้"
"ไม่เคยมาล่ะสิ พลาดแล้ว"
เขายิ้มออกมาก่อนจะพาเธอเดินไปดูของตามทางเดิน สิ่งแรกที่ซื้อคือไอศกรีมมะพร้าวอ่อนราคายี่สิบบาท พีพีมองอย่างตกใจได้เยอะมากจนคิดว่าคนขายจะได้กำไรจากที่ไหน
"คุณลุงเอากำไรมาจากไหนเนี่ย"
"ขายเอาสนุกนะนังหนู ลูกของลุงเรียนจบกันหมดแล้วพวกเขาให้อยู่ที่บ้านแต่คนแก่มันเบื่อเลยออกมาหาอะไรทำ อ่ะ ลุงแถมให้อีก"
พีพียิ้มออกมาก่อนจะรับถ้วยไอศกรีมมาไว้ในมือแล้วใช้ช้อนลองตักชิมดู รสชาติหอมหวานมากราคานี้คือคุ้มสุดแล้ว
"อร่อยมากเลยค่ะคุณลุง พีพีไม่เคยกินมาก่อนเลย"
"อร่อยก็กินเยอะๆเลย"
บอสนายรับไอศกรีมอีกถ้วยมาไว้ในมือก่อนจะจ่ายเงินให้คุณลุงแล้วตักชิมบ้าง เห็นเขาเป็นบอสใหญ่ทายาทเจ้าของห้างสรรพสินค้าชื่อดัง แต่ใครจะรู้ว่าเขาเป็นคนที่ติดดินมาก ชีวิตราบเรียบคือดีที่สุดสำหรับเขา ของแพงไม่ได้มีความอยากได้แต่ต้องใช้เพราะมันเป็นภาพลักษณ์ของคนเป็นเจ้านาย แต่จริงๆแล้วเขาชอบเดินตลาดหาซื้อของจุกจิกกินเล่นเดินไปเพลินๆ คงเพราะแบบนี้แหละผู้หญิงถึงหายเพราะไลฟ์สไตล์การใช้ชีวิตไม่เหมือนกัน
"อร่อยที่สุดเลยค่ะคุณลุง ไว้พีพีมาอุดหนุนอีกนะคะ"
"จ้า โชคดีนะนังหนู"
หญิงสาวเดินออกไปดูอย่างอื่นต่อ เธอชักชอบอะไรแบบนี้ซะแล้วสิไม่ต้องคิดอะไรดูนั่นนี่ไปเรื่อยๆสบายใจมาก
"บอสนายขาไว้พาพีพีมาอีกนะ"
"เริ่มติดใจแล้วสินะ"
เขาอมยิ้มมองหญิงสาวอย่างเอ็นดู ไม่น่าเชื่อว่าคุณหนูแบบพีพีจะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ อย่างเช่นเงิน7,000บาทสำหรับคุณหนูอย่างเธอทานข้าวมื้อเดียวก็หมดแล้ว แต่เธอยอมไปแต่งตัวสวยๆทำงานรับลูกค้าเพื่อให้ได้เงินมา ถือว่าครอบครัวของเธอประสบความสำเร็จที่ยอมหักดิบปล่อยเธอใช้ชีวิตด้วยตัวเองแบบนี้ เริ่มรู้จักคุณค่าของเงิน เริ่มรู้ว่าของสิ่งไหนจำเป็นสิ่งไหนควรปล่อยวาง ไม่ใช่ว่าของแบรนด์เนมมันไม่ดีแต่ของตลาดนัดก็ใช้ได้เหมือนกัน อยู่ที่ว่าใครจะมองว่าต้องดูดีหรูหราหรือเน้นใช้งานได้ เขาเรียกว่าอยู่ที่คนจะมอง
"มีของเยอะมากเลยค่ะ อีกอย่างมีแต่ของอร่อยเต็มไปหมดพีพีไม่เคยมาทำอะไรแบบนี้เลย"
"ไว้จะพามาอีก อยากกินอะไรไปซื้อสิวันนี้จะเลี้ยง"
"บอสนายใจดีจังเลย คิคิ งั้นพีพีของปลาหมึกย่างห้าไม้ ลูกชิ้นทอดห้าไม้นะคะ"
"เอาสิ มีน้ำผลไม้ปั่นด้วยนะสดๆเลยแก้วยี่สิบบาทเองทางนั้น"
"ว้าว ถูกจังเอาค่ะกินๆ"
เธอดึงมือชายหนุ่มพาไปซื้อของที่เธอชอบ ทั้งสองคนใช้เวลาอยู่ด้วยกันอย่างเพลิดเพลิน พีพีได้เรียนรู้การใช้ชีวิตแบบเรียบง่ายตามสไตล์ของบอสนาย และดูเหมือนว่าเธอกับเขาจะเข้ากันได้ดีมากเลยด้วย
"กินเยอะจริงๆเรานี่"
เขาถือถุงลูกชิ้นกับแก้วน้ำให้เธออยู่ ตอนนี้ทั้งสองคนอยู่บนชิงช้าสวรรค์ นอกจากจะไม่กลัวความสูงแล้วหญิงสาวยังกินไม่หยุดอีก
"ว้าว สูงจัง"
เธออ้าปากงับปลาหมึกมองวิวข้างล่างก่อนจะยิ้มออกมาอย่างมีความสุข เขาส่งแก้วน้ำไปให้เธอดื่มจากนั้นเธอก็ส่งกลับมาให้เขาถือไว้ตามเดิม นี่ตกลงว่าเขาเป็นเจ้านายหรือว่าเป็นลูกน้องกันแน่
"บอสนายกินมั้ย"
"กินไม่ได้ไม่มีมือถือแล้ว"
เขาเอ่ยออกมาพร้อมกับชูถุงของกินของหญิงสาว ที่มันเยอะมากจนล้นมือเขา พีพียิ้มกว้างออกมาก่อนจะป้อนปลาหมึกให้ชายหนุ่มกินถึงปาก
"อ่ะป้อนก็ได้ เห็นว่าบอสนายใจดีนะเนี่ย"
เขาอ้าปากงับปลาหมึกที่เธอป้อนให้ก่อนจะเคี้ยวแก้มตุ่ยอย่างหิวโหย เดินตามหญิงสาวจนเหนื่อยใช้พลังงานไปเยอะมากและของกินที่ได้ไม่มีของเขาเลยซักอย่าง
"ท่าทางจะหิวนะเนี่ย ทำไมไม่ซื้อของตัวเองบ้างเล่า"
"ก็เรานั่นแหละเล่นซื้อทุกอย่างที่ขวางหน้า กินหมดให้มันรู้ไปสิ"
"ก็พีพีซื้อมาเผื่อบอสนายไง กินด้วยกันอร่อยน้า"
จากนั้นเธอก็ป้อนเขาอีกหลายอย่าง กลายเป็นว่าตอนนี้พีพีแทบไม่ได้กินเลยเพราะคนตรงหน้าหิวมากเรียกร้องให้ป้อนนั่นนี่ไม่หยุด
"ขออีกไม้หนึ่งดิ"
"บอสนายแย่งปลาหมึกพีพีหมดเลยอ่ะ"
"เดี๋ยวซื้อคืนน่า เร็วๆขออีกไม้"
ทั้งสองคนเกิดสงครามแย่งของกินตรงหน้าในบรรยากาศบนชิงช้าที่ขึ้นไปจุดสูงสุด พีพียิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะอ้าปากงับลูกชิ้นในมือของเขา
"เอ้า มากินของคนอื่นทำไมเด็กนิสัยไม่ดี"
"บอสนายแย่งของพีพีทำไมเล่า มาแบ่งกันเลยนะ"
"ไม่เอาไม่ให้"
เขายิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะอ้าปากกินลูกชิ้นในมืออย่างอร่อย หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่มอย่างแค้นใจ ไม่คิดจะซื้อมาเองแล้วยังมาแย่งกินอีก ไม่ได้เรื่องเลย ชิ
"คนขี้งก!"
"ไม่เถียง..."
"อร๊าย! แบ่งกันสิคะบอสนาย"
"ไม่ให้"
- Writer
