Little Miss กำราบรักคุณหนูตัวร้าย

"เอาตัวนี้ ตัวนี้ แล้วก็ตัวนี้ค่ะ วันนี้คุณหนูพีพีจะเหมาคอลเลคชั่นใหม่ทั้งหมดเลย" คุณหนูพีพีชี้นิ้วเลือกสินค้าแบรนด์เนมคอลเลคชั่นใหม่ล่าสุดที่พึ่งเข้ามาในวันนี้ เธอคือลูกสาวคนเล็กของตระกูลสกุลวงศ์วานเกียรติ พี่ชายรักและตามใจมากไม่ว่าเธอจะทำอะไรใช้เงินเท่าไหร่เขาก็ไมีเคยบ่น ตั้งแต่เรียนจบมาก็กินนอนใช้เงินอย่างสบายใจใครไม่อิจฉาชีวิตของเธอให้มันรู้ไปสิ ได้เลยค่ะคุณหนูพีพี รูดบัตรเหมือนเดิมนะคะ" "ใช่ค่ะเพราะพีพีไม่มีเงินสด พี่ชายให้รูดจ่ายไปเลยจัดมาค่ะ" หญิงสาวหยิบบัตรเครดิตไปให้พนักงานก่อนจะเดินไปนั่งลงตรงโซฟาเพื่อรอสินค้า ซักพักพนักงานเดินออกมาพร้อมกับในหน้าที่ลำบากใจ "มีอะไรเหรอคะ..." "บัตรเครดิตรูดไม่ผ่านค่ะ ไม่รู้ว่าหมดอายุหรือว่าอะไรคุณหนูพีพีมีใบอื่นมั้ยคะ" "ไม่มีแล้ว จะเป็นไปได้ยังไงพีพีใช้ใบนี้ตลอดไม่เห็นมีปัญหาอะไรเลย เมื่อกี้ยังซื้อกระเป๋าราคาสองล้านอยู่เลย ก็รูดได้ปกตินะคะ" "แต่ว่า..." "โอเคๆ พีพีจะโทรศัพท์ไปหาพี่ชายแป๊บหนึ่งค่ะ รอก่อนนะคะ" "ได้ค่ะ" หญิงสาวรับบัตรคืนก่อนจะหยิบโทรศัพท์มากดโทรออกไปหาพี่ชาย มันต้องมีอะไรสิปกติบัตรนี้ใช้ได้ไม่จำกัดวงเงินนี่ (ว่าไงคะน้องสาว) "พี่พีเจคะ ทำไมน้องรูดบัตรเครดิตไม่ผ่าน ช่วยเช็คให้หน่อยได้มั้ยคะว่าทำไมมันถึงเป็นแบบนี้" (ไม่ต้องเช็คค่ะเพราะพี่เป็นคนสั่งระงับบัตรเครดิตเอง) "ทำไมต้องระงับคะ น้องมาซื้อเสื้อผ้าแล้วรูดไม่ผ่าน พี่กำลังทำให้น้องเสียหน้าอยู่นะ" พีพีเริ่มไม่พอใจพี่ชายที่ทำแบบนี้ พีเจมองหน้าคุณพ่อคุณแม่ก่อนจะถอนหายใจออกมาเล็กน้อย เขาไม่ได้อยากทำแบบนี้แต่นี่เป็นความต้องการของท่านทั้งสองซึ่งเขาไม่สามารถขัดใจได้ (พี่ขอโทษนะพีพี คุณพ่อสั่งให้พี่ระงับบัตรเครดิตของน้อง แล้วก็ให้คนไปเอารถที่เราใช้กลับมา ส่วนคอนโดของน้องพ่อปิดไว้แล้วน้องสามารถไปเอากระเป๋าที่ล็อบบี้ข้างล่างได้) "อะไรนะคะ! แล้วน้องจะไปอยู่ที่ไหน ให้น้องกลับไปอยู่ที่บ้านเหรอคะ" (บ้านไม่มีใครอยู่ พ่อกับแม่จะไปเที่ยวรอบโลกและท่านสั่งว่าไม่ให้หนูกลับมาบ้านเด็ดขาด จากนี้ดูแลตัวเองนะพีพีไปหางานทำก็ได้พ่ออยากให้น้องเจอความลำบากบ้าง พี่ช่วยอะไรไม่ได้จริงๆ แค่นี้นะ) พีเจกดวางสายทันทีก่อนจะเงยหน้ามองคุณพ่อคุณแม่อย่างลำบากใจ เขาไม่อยากทำแบบนี้แต่เขาไม่สามารถคัดค้านคนในครอบครัวได้ "ทำแบบนี้จะดีเหรอครับคุณพ่อ น้องไม่เคยลำบากไม่เคยทำงานมาก่อน จะใช้ชีวิตอยู่ยังไง" "อย่าไปตามใจกันเยอะเสียคนหมดแล้ว ให้พีพีได้ทำงานหาเงินด้วยตัวเองบ้างจะได้รู้ว่าเงินทองมันหายากขนาดไหน ใช้เงินเกินตัวไปเยอะ กระเป๋าใบสองล้าน รถราคาสามสิบกว่าล้าน คอนโดตกแต่งเกือบสิบล้าน น้องแกเพิ่งอายุยี่สิบสองปีแต่ดูการใช้เงินสิ แล้วเรียนจบมาไม่คิดจะทำงานใช้เงินอย่างเดียว อนาคตถ้าไม่มีพี่ชายแบบแกน้องจะอยู่ยังไง" เขากุมขมับอย่างเครียดหนัก แต่มันก็จริงอย่างที่พ่อพูดถ้าเกิดว่าวันหนึ่งไม่มีเขาขึ้นมา น้องคงจะใช้ชีวิตอยู่บนโลกใบนี้อย่างยากลำบากถ้ายังไม่รู้จักทำงานหาเงินเองแบบนี้ "ส่งคนดูลูกด้วยนะคะคุณ ฉันเป็นห่วงลูก" "ผมรู้น่า ไปเถอะเครื่องจะออกแล้ว พ่อจะพาแม่ไปเที่ยวต่างประเทศนะถ้าจะติดต่อทางข้อความแล้วกัน อย่าให้พ่อรู้นะว่าแกช่วยน้องไม่งั้นจะโดนไล่ออกจากตำแหน่งท่านประธาน" "ครับพ่อ" พอถูกขู่แบบนั้นเขาก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้วพีเจให้ผู้ช่วยของเขาขับรถไปส่งคุณพ่อคุณแม่ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ไปหาเพื่อนสนิทเพื่อขอความช่วยเหลือ (ว่าไงพีเจคืนนี้จะชวนไปดื่มที่ไหนล่ะ) นายหรือบอสนาย ทายาทเจ้าของห้างสรรพสินค้าเครือKA เอ่ยทักเพื่อนสนิททันที "เปล่าชวนไปดื่ม คืออยากจะขอความช่วยเหลือจากแกซักหน่อย" (เรื่องอะไร) "ตอนนี้พ่อไล่พีพีออกจากบ้าน ตัดบัตรเครดิตยึดรถคอนโดไม่ให้ซักอย่าง เกรงว่าจะใช้ชีวิตลำบากอยากจะขอให้แกช่วยรับเข้าทำงานหน่อย" (พีพี... หมายถึงน้องสาวแกอ่ะนะ) "อืม น้องสาวฉันเนี่ยแหละ ใช้เงินเก่ง เอาแต่ใจเรียนจบก็ไม่ยอมทำงานพ่อกลัวอนาคตจะดูแลตัวเองไม่ได้จึงต้องทำแบบนี้" (ฟังดูแย่ทุกอย่าง แล้วเอามาทำงานกับฉัน พนักงานที่นี่ไม่ปวดหัวตายเหรอวะ) "แกก็เอาไปช่วยงานสิ นะช่วยเพื่อนหน่อยถ้าไปทำงานที่อื่นกลัวว่าจะห่างไกลหูไกลตา อีกอย่างถ้าอยู่กับแกจะได้สบายใจสั่งสอนดัดนิสัยได้เต็มที่เลยนะ อนุญาต" นายทำหน้าคิดหนักอย่างไม่รู้จะทำยังไง เด็กเอาแต่ใจควบคุมยากจะตาย ยิ่งถ้าเจอตามใจตั้งแต่เด็กแล้วล่ะก็น่าจะดัดนิสัยยากอยู่ "ช่วยกันนะขอร้อง แล้วเรื่องลงทุนห้างสาขาใหม่ที่ภูเก็ตกับกระบี่ฉันเซ็นให้เลย" (พูดแล้วนะห้ามกลับคำล่ะ) "อืม ไม่กลับคำยังไงฝากดูน้องฉันด้วยนะเว้ย" (ได้! ตอนนี้น้องแกอยู่ที่ไหน) "ห้างแกไง เดี๋ยวส่งให้" (โอเค แค่นี้แหละ) ทางด้านของพีพีหลังจากวางโทรศัพท์จากพี่ชายก็รีบวิ่งไปดูรถที่ลานจอด และก็ไม่มีอย่างที่พี่ชายบอกจริงด้วยมีคนเอารถไปแล้ว เธอจึงนั่งแท็กซี่กลับไปที่คอนโด เธอเข้าห้องไม่ได้เพราะคีย์การ์ดถูกเปลี่ยนใหม่ มีเพียงกระเป๋าใบเดียวที่มีเสื้อผ้าและเอกสารต่างๆอยู่ในนั้น เธอหยิบโทรศัพท์มากดโทรไปหาคุณพ่อคุณแม่แต่ว่าโทรไม่ติด โทรกลับไปหาพี่ชายก็ไม่ติดอีกสงสัยโดนบล็อกไปแล้ว "แล้วฉันจะเอายังไงต่อดีเนี่ย ฮือออออ" เหมือนเธอจะคิดได้ว่ายังมีเพื่อนสนิทอยู่หลายคน เธอรีบกดโทรศัพท์ไปหาพวกหล่อนเพราะตลอดเวลาที่คบกันเธอดีกับเพื่อนมาก ซื้อของให้พาไปเลี้ยงของแพง และตอนนี้เธอลำบากก็ต้องช่วยแน่นอน (ว่าไงคะพีพีเพื่อนรัก) "ดาด้าเหรอ แกต้องช่วยฉันนะ" (เกิดอะไรขึ้น) "คุณพ่อไล่ฉันออกจากบ้านแถมยังยึดบัตรเครดิตอีก รถก็ไม่มีขับ คอนโดก็ไม่มีอยู่ ฉันขอไปอยู่กับแกได้มั้ย" ดาด้าได้ยินแบบนั้นก็ตาใจทันที เธอคบกับพีพีเพราะหล่อนรวยมากและเลี้ยงเพื่อนตลอด แต่ตอนนี้เธอไม่มีอะไรแล้วเพราะฉะนั้นไม่ให้มาอยู่เพื่อตัวเองเดือดร้อนหรอก (ขอโทษด้วยนะพีพี ฉันก็ลำบากเหมือนกัน แกลองโทรไปถามเพื่อนคนอื่นดูนะ แค่นี้ก่อนฉันต้องทำงาน) ดาด้ากดวางสายทันที พีพีอึ้งไปเลยเมื่อถูกปฎิเสธแต่เธอก็ไม่ยอมแพ้รีบกดไปหาเพื่อนคนอื่น แต่ไม่มีใครให้ความช่วยเหลือเธอเลย "ทีตอนเดือดร้อนฉันช่วยตลอด ทำไมฉันเดือดร้อนไม่เห็นมีใครช่วยเลย ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย แล้วฉันจะเอายังไงกับชีวิตต่อเนี่ย ทุกคนใจร้ายกับเธอที่สุดเลย ฮือออออ"