Little Miss กำราบรักคุณหนูตัวร้าย

Chapter 10

หลายวันต่อมา...

หญิงสาวเตรียมตัวไปรับอีเว้นท์ตามที่ได้สมัครไว้ในงานแนะนำสินค้าของห้าง บอสนายมารับหญิงสาวตั้งแต่แปดโมงเช้า ทั้งสองคนเดินทางไปที่สาขาชายหนุ่มรับหน้าที่ถือของทุกอย่างให้เธอ ถึงตอนนี้เขายังไม่รู้เลยว่าใครเป็นเจ้านายใครเป็นลูกน้อง เพราะดูจากการกระทำทั้งหมดเหมือนเขาเองที่เป็นลูกน้อง ตั้งแต่ไปรับไปส่งเย็นพาไปกินข้าวเดินเล่นแล้วไปส่งที่คอนโดแบบนี้ทุกวันเหมือนเขาเป็นผู้ช่วยของเธอไปแล้ว

"บอสนายถือกระเป๋าให้พีพีด้วยค่ะ"

"เอามาให้หมดครับคุณพีพี ผมถือให้เอง"

เขารับกระเป๋าเธอมาพาดไหล่ไว้พร้อมกับนาฬิกาที่ข้อมือของเธอด้วย

"หมดแล้วค่ะน่ารักที่สุดเลย บอสนายไปทำงานเถอะพีพีจะไปแต่งตัวแล้ว เจอกันในงานค่ะ"

"โอเค ผมไปรอในงานแล้วกัน"

พูดจบเขาก็เดินออกไปทันที ส่วนหญิงสาวก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าของตัวเอง ชุดที่สั่งตัดใหม่เป็นชุดไทยแท้กระโปรงยาวสลวยสวยงามมาก ยังคิดว่ามันจะเข้ากันได้ยังไงกับงานในวันนี้

"เอาเถอะทนร้อนหน่อยแล้วกัน"

หญิงสาวถอนหายใจออกมาก่อนจะจัดการตัวเองให้เรียบร้อย เธอแต่งหน้าเองทุกอย่างแต่ก็ใส่แค่แป้งแล้วก็ลิปสติกเท่านั้น เพราะไม่กล้าใช้เครื่องสำอางที่ทางพี่ตฤณจัดไว้ให้ เกรงว่าจะแพ้แล้วต้องยุ่งยากไปรักษาอีก

ทางด้านของบอสนายเขาเดินมาภายในงานเจอผู้ช่วยและเลขากำลังยืนถ่ายภาพร่วมกันอยู่ เมื่อทุกคนเห็นเขาก็เอ่ยทักทันที

"สวัสดีครับบอสนาย"

"สวัสดีค่ะบอสนาย"

"สวัสดีครับ เป็นไงบ้างเรียบร้อยดีมั้ย"

ผู้ช่วยมาร์ชพยักหน้ายิ้มๆ โดยรวมโอเคไม่มีปัญหาอะไรและลูกค้าเริ่มคึกคักกว่าปกติ ท่าทางวันนี้จะยอดขายทะลุเป้า

"เรียบร้อยดีครับ แล้วน้องพีพีล่ะครับไม่เห็นเลย"

"รับงานพิเศษไปเป็นสาวสวยแนะนำสินค้านะ"

"ห๊ะ!อะไรนะครับ น้องพีพีเนี่ยนะไม่อยากจะเชื่อเลย"

มาร์ชมองบอสนายอย่างตกใจ คุณหนูพีพีนะเหรอจะมารับงานอะไรแบบนี้ ยิ่งการบริการคนอื่นต้องใจเย็นและมีความอดทนสูงมากกว่า แล้วเห็นบอสนายเล่าว่าพี่ชายของพีพีบอกว่าน้องสาวความอดทนต่ำ อยากได้อะไรจะเอาเดี๋ยวนี้

"ใช่ พีพีเนี่ยแหละเสนอตัวเองด้วย"

"งานจะไม่พังใช่มั้ยครับ"

ชายหนุ่มถอยหายใจออกมาเล็กน้อย เขาก็หวังว่าจะไม่มีลูกค้าคนไหนมาพูดยั่วโมโหเธอแล้วกัน เกิดทะเลาะกันขึ้นมางานพังหมด

"หวังให้เป็นแบบนั้น"

จากนั้นทั้งสามคนก็เดินไปดูความเรียบร้อยก่อนจะเดินออกมาหน้างาน ตอนนี้สาวสวยกำลังยืนถ่ายภาพกันอยู่รวมถึงสาวน้อยพีพีด้วย เธอสวยมากเด่นสุดในบรรดาผู้หญิงทุกคน ยิ่งใส่ชุดแบบนี้อย่างกับนางในวรรณคดีเลย

"น้องพีพีสวยมากว่ามั้ยครับบอสนาย"

เขามองเธอก่อนจะยิ้มออกมา สวยมากอย่างที่ผู้ช่วยของเขาบอก สวยแบบละสายตาไม่ได้เลยไม่เคยคิดว่าน้องสาวของเพื่อนจะสวยมากขนาดนี้

"อืม สวยมาก"

"บอสนายคะให้ฟ้าถือของให้มั้ยคะ ว่าแต่ไปเอากระเป๋าใครมาเนี่ยจะว่าของบอสไม่น่าใช่"

"อ่อของพีพีนะเธอฝากไว้ แต่ไม่เป็นไรผมถือเอง"

เขาเอ่ยยิ้มก่อนจะหันไปมองเธอตั้งใจทำงานต่อ ตลอดช่วงเช้าหญิงสาวตั้งใจทำงานมาก เธอรับลูกค้าชาวต่างชาติเทคแคร์อย่างดีจนลูกค้าถูกอกถูกใจซื้อสินค้ากันยกใหญ่

"งั้นเอาตัวนี้นะคะ"

"ครับ เอาสองเลยก็ได้ผมจะเอาไปฝากคุณแม่ด้วย"

"ได้เลยค่ะ เดี๋ยวทางเราจะออกใบกำกับภาษีฉบับเต็มให้นะคะ เชิญคุณลูกค้าทางด้านนี้ค่ะ"

พีพีมาส่งลูกค้าชำระเงินหน้าเคาน์เตอร์ก่อนจะเดินมาประจำจุดของตัวเองต่อ รู้สึกเลยว่ามันเหนื่อยมากเงินสามพันห้าร้อยบาทสำหรับคนทำงานกว่าจะได้มามันลำบากมากจริงๆ นี่สินะสิ่งที่ครอบครัวของเธอจะสื่อถึง เธอใช้เงินที่บ้านอย่างกับใบไม้จ่ายเลี้ยงคนนั้นคนนี้ช็อปปิ้งเต็มบ้านก็ยังไม่หยุดและไม่มีความสำนึกผิดใดๆทั้งนั้น เธอใช้เงินเดือนหนึ่งไม่รู้กี่ล้านแถมยังไม่ทำงานด้วยตัวเองอีก พอย้อนกลับไปก็รู้สึกว่าตัวเองเห็นแก่ตัวเอาเปรียบพี่ชายฝ่ายเดียว ต่อจากนี้ไปเธอจะทำงานหาเงินด้วยตัวเอง จะไม่รบกวนที่บ้านอีกต่อไปแล้วใช้เท่าที่มีก็พอ

"เหนื่อยมั้ยเด็กยุ่ง"

บอสนายถือแก้วน้ำผลไม้เย็นๆมาส่งให้เธอ หญิงสาวยกมือไหว้ขอบคุณก่อนจะดูดน้ำผลไม้อย่างกระหาย

"เหนื่อยมากเลยค่ะไม่คิดว่ามันจะเหนื่อยขนาดนี้"

"ดีแล้วจะได้รู้ว่าเงินทองเวลาหามันยากกว่าเวลาใช้จ่าย คราวหลังจะซื้ออะไรจะได้คิดย้อนไปถึงตอนทำงานว่ามันเหนื่อยขนาดไหน"

"ทราบแล้วค่าเจ้านาย พีพีเข้าใจแล้วค่ะ"

"เดี๋ยวเย็นนี้จะให้เบิกเงินก่อน7,000บาท เอาไปซื้อเครื่องสำอางที่อยากได้ไงดีมั้ย"

หญิงสาวหันไปมองชายหนุ่มก่อนจะส่ายหน้าทันที พอได้ทำงานแล้วรู้สึกว่ามันไม่คุ้มกับการไปซื้อของแพงมากขนาดนั้น เธอจึงคิดว่าเอาไปซื้อที่ดีหน่อยแต่ไม่แพงเท่าที่เธอใช้ ก็น่าจะพอทดแทนกันได้

"ไม่เอาแล้วค่ะพีพีเสียดายเงินเก็บเอาไว้ดีกว่า"

บอสนายยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูเด็กสาวตรงหน้า คนแบบพีพีสอนอะไรไปไม่ฟังหรอก ทุกอย่างเธอต้องเรียนรู้ด้วยตัวเองทั้งหมดและมันได้ผลมาก เธอเรียนรู้และเข้าใจทุกอย่าง

"ผมดีใจนะที่คุณคิดได้ นี่ถือว่ามีข้อดีเพิ่มอีกข้อแล้วนะ"

พีพียิ้มออกมาก่อนจะมองชายหนุ่มตาหวานฉ่ำ

"ถ้าอย่างนั้นเป็นแฟนพีพีได้ยัง มีข้อดีเยอะกว่าข้อเสียแล้วนะ คิคิ"

หญิงสาวเอ่ยหยอกล้อชายหนุ่ม เธอไม่คาดหวังว่าเขาจะมาสนใจเธอหรอกก็แค่หยอกเล่นไปเท่านั้น ถึงแม้ว่าได้คุยกันใช้เวลาอยู่ด้วยกันทุกวันจะทำให้เธอหวั่นไหวไปบ้าง แต่ถ้าวันหนึ่งเธอต้องไปเชื่อว่าตัวเองจะจัดการความรู้สึกนี้ได้ ก็แค่คนที่ไม่เคยมีความรักมาก่อนในชีวิตพอวันหนึ่งมีคนใจดีมาทำดีด้วยสารพัด มันก็ต้องมีใจเอนเอียงไปบ้างแหละ

ส่วนบอสนายเขาเพียงแค่ยิ้มไม่ตอบหรือปฎิเสธอะไร ถ้าเป็นก่อนหน้านี้เขาคงจะตอบว่าไม่เอา เด็กเอาแต่ใจแบบนั้นไม่ใช่สเปก แต่ว่าตอนนี้มันเปลี่ยนไป ยิ่งเขาได้เรียนรู้เธอมากขึ้นและได้เห็นว่าจริงๆแล้วเธอสามารถเปลี่ยนแปลงตัวเองได้เลยทำให้เขามองเธอใหม่อีกที

"ฮั่นแน่! ไม่ปฎิเสธด้วยคราวนี้แสดงว่ามีหวังๆ"

"พูดมากจังถ่ายรูปมั้ยเดี๋ยวถ่ายให้"

"เอาสิคะ ถ่ายพีพีสวยๆเลยนะถ้าออกมาอ้วนไม่ยอมจริงด้วย"

หญิงสาวยืนโพสท่าสวยให้เขาถ่ายหลายภาพ เขาส่งไปให้หญิงสาวดูตั้งใจที่จะถ่ายให้ไม่สวยเพราะอยากจะแกล้งคนตรงหน้า

"อี้ถ่ายภาพแย่มาก บอสนายแกล้งพีพีป่ะเนี่ย"

"เปล๊า! ใครจะทำอย่างนั้นกัน"

เขากดถ่ายภาพทีเผลอของเธอหลายภาพ หญิงสาวร้องลั่นก่อนจะวิ่งตามไปขอให้เขาลบภาพให้ ภาพหลุดออกไปคนสวยอย่างเธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนกัน

"อร๊าย แอบถ่ายเหรอลบเลยนะบอสนาย"

"ไม่อ่ะ น่ารักดีออก"

"น่ารักอะไรหน้าบึ้งจะตาย เมื่อกี้พีพีกำลังอ้าปากด้วย อร๊าย! ลบเลยนะ"

"ไม่ลบ"

"ร้ายที่สุด อย่าให้พีพีเอาคืนนะบอสนาย กริ๊ดดด ลบเลยนะ!"