ฉันจะไม่รักคุณอีกแล้วค่ะ

6.ความหมายของช่อดอกไม้

เวโรนิก้ากำลังจะลุกขึ้นก็มีมือมาฉุดรั้งเธอเอาไว้ พอเธอหันไปมองก็พบว่าเป็นท่านแกรนด์ดยุคเบอริฮาน

"จะกลับแล้วงั้นหรือ?"

เธอพยักหน้าเบาๆ

"ค่ะ นี่ก็ดึกมากแล้วข้าควรจะต้องรีบกลับเพราะพรุ่งนี้ต้องเปิดร้านดอกไม้แต่เช้า"

กาเลนมองหน้าเวโรนิก้า เขาถอนหายใจเบาๆ

"ไปสิเดี๋ยวข้าไปส่ง"

"มะ ไม่เป็นไรค่ะ ข้ารบกวนท่านแกรนด์ดยุคมากแล้ว"

เขาขมวดคิ้วมองหน้าเธอด้วยความไม่พอใจ

เหตุใดถึงต้องกล่าวปฏิเสธ ดึกขนาดนี้รถม้ารับจ้างก็ไม่มีแล้ว จะเดินกลับร้านดอกไม้หรืออย่างไร ด้วยสภาพเช่นนี้เนี่ยนะ คงจะถูกฉุดก่อนจะถึงร้านดอกไม้เป็นแน่

"มิได้อ่านหนังสือพิมพ์รึไง ช่วงนี้มีโจรที่ฉุดสตรีอาละวาดทั่วเมือง"

"แต่ว่าร้านของข้าอยู่ไม่ไกล..."

"เจ้ารู้รึเปล่าว่าข้าเกลียดการถูกปฏิเสธมากทีเดียว หากไม่เดินตามข้ามาขึ้นรถม้าข้าจะอุ้มเจ้าขึ้นไป เจ้าไม่มีสิทธิ์มาปฏิเสธความหวังดีของข้า..."

อะไรของเขากันนะ! เธอจะไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธเขาได้อย่างไร!!

แต่ถึงอย่างนั้นการเป็นศัตรูกับท่านแกรนด์ดยุคใช่จะเป็นเรื่องดี เวโรนิก้าจำยอมเดินตามกาเลนมาขึ้นรถม้า

"เจ้าทำให้ข้าพลาดโอกาสที่จะได้สตรีกลับมานอนกอด"

"ข้ามิเคยร้องขอให้ท่านส่งข้ากลับสักหน่อย!"

"ไม่รู้ล่ะ ยังไงวันนี้เจ้าก็ต้องรับผิดชอบ"

เธอคิดว่าเธอกำลังปวดหัวกับความเอาแต่ใจที่ไร้เหตุผลของเขามากทีเดียว เหตุใดถึงจะมาบังคับกันเช่นนี้ ในตอนนี้เธอมิได้เดือดร้อนเรื่องเงินแล้ว อย่าหวังเลยว่าเธอจะยอมเขาอีก

"อ่า..มานั่งข้างข้าสิ"

เวโรนิก้าคิดว่าเธอได้กลิ่นเหล้าจากเขา ให้ตายเถอะนี่เขาเมางั้นเรอะ!!

"ไม่เป็นไรค่ะ..อากาศในคืนนี้อบอ้าวยิ่งนัก ข้ามิอยากทำให้ท่านแกรนด์ดยุครู้สึกอึดอัด"

"ข้าคิดว่าข้าบอกไปแล้ววว่าข้าเกลียดการถูกปฏิเสธ"

หลังจากนั้นการต่อสู้เล็กๆก็เกิดขึ้นในรถม้า เพราะว่าเธอพยายามอย่างยิ่งที่จะหลบหนีการจับกุมของเขา และเขาพยายามที่จะโอบกอดเธอ ในขณะที่เธอเองก็พยายามจะหลบหลีก

รถม้าจอดที่หน้าร้านดอกไม้เพนนีพอดี

"ขอบคุณท่านแกรนด์ดยุคมากค่ะที่มาส่ง"

เวโรนิก้าก้มหน้าลงเพื่อขอบคุณกาเลน ทว่าเขากลับเดินลงมาจากรถม้า ก่อนจะเดินเข้าไปในร้านดอกไม้ของเธออย่างรวดเร็ว

"น่าเสียดายที่ข้ามิมีน้ำชามาต้อนรับ พอดีว่าชาหมดและข้ายังมิได้ซื้อ..."

"ไม่เป็นไรเพราะข้ามิได้เข้ามาดื่มชา ข้าจะนอนที่นี่!!"

เวโรนิก้ายกมือขึ้นมานวดขมับเบาๆ

"ที่ตรงข้ามมีโรงแรมนะคะ หากว่าท่านแกรนด์ดยุคเมามาก..."

"เวโรนิก้านี่คือรอบที่สามที่ข้าจะบอกเจ้าว่าข้าเกลียดการถูกปฏิเสธ!!"

เขาถือวิสาสะเดินขึ้นไปด้านบน พร้อมกับทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนอนของเธอ เธอคิดว่าเธออาจจะบ้าตายเข้าสักวันหากยังต้องมาพัวพันกับคนหน้ามึนเช่นเขา

มานอนบนเตียงเธอเช่นนี้ใช้ได้ที่ไหนกัน!!

เธอเดินลงมาด้านล่างก่อนจะส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปที่พ่อบ้านที่ยืนอยู่หน้ารถม้า

"พรุ่งนี้ข้าจะนำเสื้อผ้าและอาหารเช้ามาจัดส่งให้นะครับ เรื่องการกินของท่านแกรนด์ดยุคนั้น ท่านเรื่องมากทีเดียว"

ชายชรากล่าวพร้อมกับส่งถุงเงินมาให้

"ข้ามิได้ดูถูกมิสเพนนี แต่เงินพวกนี้ถือซะว่าเป็นค่าดูแลท่านแกรนด์ดยุคในคืนนี้ ขอบคุณมากนะครับ"

เขาก้มหน้าลงก่อนจะเดินจากไป เธอมองถุงเงินในมือพร้อมกับถอนหายใจ

เวโรนิก้าปิดประตูหน้าร้าน เธอเลือกจะอาบน้ำที่ชั้นล่าง และถืออ่างน้ำอุ่นขึ้นไปด้านบน เขายังคงนอนหลับอยู่บนเตียงพร้อมกับกรนเสียงดังสนั่น เธอใช้ผ้าขนหนูชุบน้ำอุ่นเช็ดหน้าให้เขา ก่อนจะถอดเสื้อเขาออก เรื่องเช่นนี้เธอทำค่อนข้างบ่อยทีเดียว อาจจะเป็นเพราะในครอบครัวมีแต่บุรุษ เธอมีพี่ชายสองคน วินเนอร์เมากลับมาทุกวันและเป็นเธอที่ต้องดูแลเขาตอนเมา

เวโรนิก้าถอดกางเกงของเขาออกมา แล้วเช็ดตัวให้แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ให้เขา เธอดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเขาไว้ ก่อนจะเดินไปนอนบนโซฟา

ห้องนี้ใหญ่พอสมควร เธอเก็บเงินนานหลายปีกว่าจะซื้อตึกนี้ได้ และใช้เงินอีกจำนวนหนึ่งในการตกแต่งร้านนี้ให้งดงาม

เวโรนิก้ามองใบหน้าของกาเลนที่กำลังหลับ เขาในยามหลับนั้นดูงดงามราวกับภาพวาด ยามที่เขายืนเคียงข้างท่านหญิงดาฟเน่ ทั้งสองคนราวกับว่ามีแสงเปล่งประกายออกมาเลย มันทำให้ทุกสายตาต้องหยุดมองความงดงามจากใบหน้าของเขาทั้งสอง

ข่าวลือเกี่ยวกับแกรนด์ดยุคทุกคนต่างก็ต้องได้ยิน เขาคือบุรุษที่ควงสตรีไม่ซ้ำหน้า และการที่เขายังคงมาพัวพันกับเธอเช่นนี้เป็นเพราะว่าเขายังไม่ได้สิ่งที่ต้องการไปจากเธอ

เวโรนิก้าถอนหายใจ บุรุษผู้นี้ไม่รู้จักแม้กระทั่งความรักด้วยซ้ำ! ความสัมพันธ์ของเราทั้งสองมันเริ่มต้นด้วยการผิดพลาดและเธอจะไม่ให้มันผิดพลาดอีกแล้ว

เธอจะตามหารักแท้ และมอบครั้งแรกของเธอให้กับคนที่เธอจะแต่งงานด้วยเท่านั้น!

กาเลนลืมตาขึ้นมา เขามองเวโรนิก้าที่นอนหลับอยู่บนโซฟา ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหาเธอ เขาอุ้มเธอขึ้นมาวางบนเตียง พร้อมกับถกชุดนอนของเธอขึ้นมากองไว้เหนืออก

กล้ามากที่มิได้สวมใส่เสื้อชั้นใน วันนั้นยังมองไม่พอเลย เช่นนั้นวันนี้เขาจะจ้องมองให้สาสมแก่ความอดทนก็แล้วกัน

เขาถอดกางเกงซับในเธอออกมา ก่อนจะอ้าขาเธอออก กาเลนมองร่างกายของเธอทุกส่วน เขาก้มหน้าลงไปใช้ลิ้นเล่นกับยอดอกที่ชูชันของเธอ พร้อมกับดูดมันเบาๆ

เขาถอดกางเกงตัวเองออกมาพร้อมกับนำมันไปจ่อที่ปากทางเข้าของเธอ กาเลนยกขาเวโรนิก้าขึ้นมาให้หนีบตัวตนของเขาเอาไว้ ก่อนจะเริ่มขยับเอวถูไถที่ภายนอก

มันแฉะลื่นไปด้วยน้ำหล่อลื่นของเธอ เขาพ่นลมหายใจออกมาทางปากเพราะการมองเธอที่กำลังหลับเช่นนี้มันปลุกเร้าอารมณ์ของเขามากทีเดียว เขาลุกขึ้นอีกครั้งก่อนจะใส่ความเป็นชายของเขาเข้าไปในปากเธอ

กาเลนชักรูดตัวตนของเขาพร้อมกับขยับเอวเบาๆ

"อึ่ก!!..อ่าาา"

เขาพ่นน้ำสีขาวขุ่นเข้าไปในปากของเธอจนมันล้นออกมาด้านนอก เขาปิดปากเธอเอาไว้เพื่อให้เธอกลืนมันลงไป กาเลนลุกขึ้นก่อนจะฝังหน้าลงไปที่ปากทางเข้าที่แฉะลื่นของเธอ เขาใช้ลิ้นในการสัมผัสเธอ

เมื่อทุกอย่างจบลงเขาใช้ผ้าเช็ดทำความสะอาดสิ่งที่เขาทำเลอะเอาไว้จากใบหน้าเธอ ก่อนจะสวมกางเกงซับในให้เธอ กาเลนล้มตัวนอนลงพร้อมกับโอบกอดเวโรนิก้าเอาไว้

เธอให้รสชาติที่แปลกใหม่มากทีเดียว นั่นอาจจะเป็นเพราะเธอคือของเล่นที่ควรค่าแก่การอดทนรอ เขาไม่ชอบบังคับ แต่เขาชอบการสนุกร่วมกันมากกว่า

เพราะการทำด้วยกันมันดีกว่าเยอะ...

และมันต้องมีวันนั้น วันที่เธอต้องมาร้องขออ้อนวอนให้เขาช่วยเหลือเธอในเรื่องเงิน ถึงในตอนนี้จะไม่มีเรื่องให้เธอเดือดร้อนเรื่องเงิน แต่ในอนาคตมันจะต้องมีแน่นอน เพราะว่าเขาจะสร้างมันขึ้นมาเอง

เวโรนิก้าตื่นขึ้นมาก็พบว่าเธออยู่ในอ้อมกอดของกาเลน ใบหน้าของเธอนั้นมันเห่อร้อนไปด้วยความอับอาย

ฝันไปได้ยังไงกันนะ ว่าเธอมีอะไรกับเขา ให้ตายเถอะ!!

อาจจะเป็นเพราะว่าเมื่อคืนก่อนนอนเธอมองหน้าเขามากจนเกินไป แต่ในความฝันนั้นสมจริงมากทีเดียว สมจริงถึงขนาดที่ว่าในตอนนี้เธอยังคงร้อนวูบวาบไปทั่วทั้งร่างเมื่อเห็นหน้าเขา

เธอลุกขึ้นจากอ้อมกอดของกาเลนก่อนจะเดินไปด้านล่างเพื่อสวมเสื้อผ้า พอเธอเปิดร้านก็พบท่านพ่อบ้านที่ยืนรออยู่ เขาส่งตะกร้าอาหารมาให้เธอ

"สวัสดียามเช้าครับมิสเพนนี..."

"ค่ะ วันนี้ท่านพ่อบ้านมาสั่งดอกไม้รึเปล่าคะ"

ชายชรายกยิ้ม ปกติแล้วเขาจะต้องส่งดอกไม้ไปให้สตรีที่หลับนอนกับท่านดยุคเมื่อคืน แต่นี่เขาจะต้องส่งดอกไม้ให้เจ้าของร้านดอกไม้รึเปล่านะ?

"ครับ ดอกกุหลาบสีขาวหนึ่งช่อ จัดส่งที่ร้านดอกไม้เพนนี"

เวโรนิก้าเงยหน้าขึ้นมองหน้าพ่อบ้าน นี่หมายความว่าดอกไม้ทุกช่อที่ส่งในนามแกรนด์ดยุคเบอริฮาน นั่นคือเขาส่งไปให้สตรีที่นอนด้วยเมื่อคืน?

แล้ววันที่ส่งไปให้สตรีสี่คนในวันเดียวนั่นคืออะไร?

อ่า..นี่มันน่ารังเกียจชะมัด!!

"ค่ะ ดอกกุหลาบสีขาวหนึ่งช่อนะคะ"

เธอรับเงินค่าดอกไม้จากพ่อบ้าน ก่อนจะเดินไปจัดดอกกกุหลาบสีขาวเพื่อส่งให้ตัวเอง เป็นจังหวะเดียวกันกับที่กาเลนเดินลงมาพอดี

"...ดอกไม้สวยดีนี่"

"ค่ะ ขอบคุณสำหรับดอกไม้"

"อย่าลืมนะ เจ้าบอกว่าจะลดราคาให้...."

"ไม่ลืมแน่นอนค่ะ ขอบคุณท่านแกรนด์ดยุคที่เลือกร้านดอกไม้เล็กๆอย่างเพนนี..."

เขาเดินขึ้นรถม้าโดยที่ไม่หันมามองเธออีกเลย บอกได้เลยว่าเธอเกลียดการกระทำเช่นนี้ที่สุดเลย เขามองเธอราวกับว่าเธอสิ่งของ ไม่สิ มองเป็นของเล่นเลยล่ะ!!