ฉันจะไม่รักคุณอีกแล้วค่ะ

เธอก้มมองเหรียญทองสามเหรียญในมือพร้อมกับถอนหายใจ เพราะชีวิตของเวโรนิก้าไม่มีทางเลือกมากนัก เธอเกิดในตระกูลดยุคจาเมลที่เก่าแก่และมีชื่อเสียง ในอดีตตระกูลของเราเคยยิ่งใหญ่และร่ำรวยจากธุรกิจการขนส่งสินค้าผ่านเรือสำเภา หากพูดถึงเรือสำเภาก็ต้องนึกถึงตระกูลจาเมล แต่ทุกอย่างเริ่มย่ำแย่ลงก็ต่อเมื่อมีรถไฟตัดผ่านเมืองหลวง ผู้คนต่างใช้รถไฟเป็นที่ขนส่งสินค้าและเดินทาง ธุรกิจของเราก็เลยซบเซาอย่างไม่น่าเชื่อ สิ่งที่ไม่น่าเชื่ออีกอย่างคือท่านพ่อที่ยังคงยึดติด ท่านพ่อยึดติดกับธุรกิจเรือสำเภามากเพราะว่ามันเคยทำเงินให้ได้มหาศาล กาลเวลาเปลี่ยนแต่คนที่ไม่เปลี่ยนตามกาลเวลาย่อมต้องขาดทุน... "เวโรนิก้า หากว่าพี่กินยานี่แล้วอาการยังไม่ดีขึ้น น้องช่วยส่งพี่ไปอยู่ที่อื่นได้หรือไม่" เวทย์ไหลย้อนกลับนั้นถ่ายทอดผ่านทางสายเลือดและการที่เขาอยู่ที่นี่ทุกคนจะตายไปด้วยกันหมด.. ถึงแม้ว่าความตายจะอยู่ตรงหน้าแต่ว่าวีไม่คิดเสียใจ เพราะเขาได้เงินมาให้ท่านพ่อทำตามความฝัน ถึงแม้การกระทำเปลี่ยนวิญญาณนั้นคือพิธีต้องห้าม และอาจทำให้ผู้ร่ายเวทย์มีอันตรายถึงชีวิต แต่ว่าเขานั้นไร้ทางเลือก มีแต่ต้องกระทำเช่นนี้จึงจะได้เงินมาจากสตรีผู้นั้น... "ข้าไม่เคยคิดว่าจะยินยอมให้ท่านพี่ตายหรอกนะคะ!!" เพียงแค่มีหินเวทมนตร์พี่ก็จะปลอดภัย และเธอจะต้องเดินทางไปหาองค์จักรพรรดิ...ถึงแม้ว่ารู้ว่าการเข้าพบองค์จักรพรรดิมิใช่เรื่องง่าย แต่เธอจะลองเสี่ยงดู! เพราะเวโรนิก้าคิดว่าเธอรู้ รู้ว่าจะต้องไปพบเจอใครถึงจะสำเร็จ ท่านหญิงดาฟเน่ มาเดลีน สตรีที่งดงามราวกับเทพีบนสรวงสวรรค์ งดงามราวกับว่าไม่มีอยู่จริง เธอรู้ว่าความสัมพันธ์ของท่านหญิงกับองค์จักรพรรดินั้นเกินกว่าคำว่าเพื่อน และเธอจะต้องเดินทางไปยื่นข้อเสนอที่ท่านหญิงดาฟเน่ไม่มีวันปฏิเสธเธอ!! พวกขุนนางและชนชั้นสูงต่างก็กดดันให้องค์จักรพรรดิอภิเษก แต่พระองค์ทำเช่นนั้นมิได้เพราะว่าพระองค์รักท่านหญิงดาฟเน่ แต่ว่าท่านหญิงดาฟเน่มีสามีอยู่แล้ว หากให้เธอเดา พวกเขาคงจะต้องรอวันที่ท่านหญิงหย่าแน่นอน!! เวโรนิก้ามิได้มองความรักของคนทั้งคู่ว่าผิดเลยเพราะว่าท่านหญิงดาฟเน่ถูกบังคับให้แต่งงานกับลอร์ดมาเดลีน แต่เธอมองเห็นถึงความอดทนขององค์จักรพรรดิที่หลงรักท่านหญิงจนหมดใจต่างหาก โรแมนติกชะมัดเลย!! เธอแอบเข้าไปที่พระราชวังพร้อมกับพี่วินทัส พี่ชายคนโตเพราะท่านพี่ต้องมาประชุมแทนท่านพ่อ และแน่นอนเธอแอบเข้าไปที่สวนดอกกุหลาบเพราะเธอได้ยินมาว่าท่านหญิงชอบดอกกุหลาบมากทีเดียว เธอยืนรอไม่นานก็มีสตรีเดินเข้ามา เธอตกใจมากเมื่อเห็นใบหน้าที่แสนจะงดงามนั่น!! "ท่านเอง ก็เห็นความสวยของมันใช่ไหมคะ?" เวโรนิก้าเดินเข้าไปหาดาฟเน่ เธอส่งยิ้มให้ท่านหญิงดาฟเน่อย่างอ่อนโยน "ผู้คนมักจะถูกความงดงามของดอกไม้ดึงดูดเป็นธรรมดา โดยลืมไปว่าหนามของมันช่างแหลมคม" "ข้ามีชื่อว่าเวโรนิก้าค่ะ เวโรนิก้า จาเมล ท่านหญิงเองก็คงจะพอเดาออกว่าข้ามารอพบเจอท่าน" สีหน้าของท่านหญิงนั้นดูราวกับว่ากำลังประเมินเธออยู่ "ว่ามาสิ ตระกูลดยุคจาเมลมีปัญหาอะไรกับข้างั้นหรือ?" เวโรนิก้ารีบโบกมือเป็นเชิงว่าไม่ใช่อย่างนั้น "ข้า..มีความจำเป็นอย่างมากที่จะต้องแต่งงานกับองค์จักรพรรดิค่ะ!! ข้าทราบดีว่าการมากล่าวเช่นนี้มันน่าละอาย แต่ข้ารู้นะคะ ข้ารับรู้ว่าความสัมพันธ์ของท่านหญิงและองค์จักรพรรดินั้นเป็นมากกว่าเพื่อนในวัยเด็ก ที่ข้ามาขอร้องในวันนี้ก็เพราะว่าข้ายินดีที่จะหย่ากับองค์จักรพรรดิให้ท่านหญิงทุกเมื่อ ทันทีที่ท่านหญิงหย่ากับลอร์ดมาเดลีน ตอนนี้องค์จักรพรรดิเองก็ถูกกดดันอย่างหนักเพื่อให้แต่งงาน ข้ามิได้รักพระองค์ค่ะ ข้าสาบานได้เลย!!" ท่านหญิงดาฟเน่มิได้ปรายตามามองเธอเลย นางใช้มีดที่วางอยู่ตัดดอกกุหลาบออกมาราวสามดอก ก่อนจะส่งให้เวโรนิก้า "..บอกความจำเป็นของเจ้ามาสิ ในเมื่อเจ้ารู้ว่าข้ากับเขารักกัน เช่นนั้นข้าก็ขอฟังเหตุผลของเจ้าหน่อยเถิด" เวโรนิก้ายื่นมือไปรับดอกกุหลาบสีแดง ก่อนที่เธอจะนั่งคุกเข่าลง "เพราะว่าพี่ชายของข้ากำลังจะตายค่ะ ข้ามีพี่น้องสามคน พี่ชายสองคนและข้าคือลูกสาวคนสุดท้อง เมื่อปลายปีที่แล้วธุรกิจของจาเมลขาดทุนอย่างหนักจนเราประสบปัญหาทางการเงิน แต่เมื่อต้นปีท่านพี่คนที่สองที่เป็นนักเวทย์อยู่ที่หอคอย ก็นำเงินมาให้ครอบครัวของเราก้อนหนึ่งซึ่งเป็นจำนวนเงินที่ทำให้ธุรกิจของจาเมลเดินหน้าต่อไปได้ แต่พอผ่านไปหนึ่งเดือนท่านพี่ก็ล้มป่วยลงอย่างหนัก พอข้าให้หมอที่หอคอยเวทย์มาตรวจดูก็พบว่าเป็นเพราะผลของเวทย์สะท้อนกลับ และการรักษาจะต้องใช้หินเวทมนตร์ ซึ่งหินเวทมนตร์นั้นมีเพียงองค์จักรพรรดิเท่านั้นที่อนุญาตให้ใช้ได้ ข้าสิ้นไร้หนทางจริงๆ ค่ะเพราะตอนนี้ท่านพี่คนแรกก็ล้มป่วยไปตามๆ กัน คนที่จาเมลทุกคนจะต้องตายหากไม่ได้หินเวทมนตร์นั้นไปรักษา...." สีหน้าของท่านหญิงนั้นตกใจอย่างมากกับคำกล่าวของเธอ "เหตุใดถึงเสนอตัวจะแต่งงานล่ะ ทั้งๆ ที่แค่เจ้ามาขอหินเวทมนตร์กับองค์จักรพรรดิก็น่าจะเพียงพอ...?" "เพราะว่าข้าไม่รู้จักพระองค์มาก่อน อีกทั้งหินเวทมนตร์นั้นมีค่ามหาศาล ข้าไม่คิดว่าองค์จักรพรรดิที่ชั่....อ่ะ..เอ่อ องค์จักรพรรดิที่ดูใจร้ายจะมอบให้ค่ะ" "เจ้าคิดว่าข้าจะช่วยเหลือเจ้างั้นหรือสาวน้อย? ข่าวลือเกี่ยวกับตัวข้า เจ้าน่าจะรู้ดี ข้าคือดาฟเน่สตรีชั่วช้าแห่งยุคนะ!!" เวโรนิก้ายกยิ้มขึ้นมา นางก้มมองดอกกุหลาบในมือพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าที่แสนจะงดงามของดาฟเน่ "ข้ารู้นะคะ ว่าท่านหญิงใจดีกว่าที่คิด อาจจะเป็นเพราะข้าไม่มีอะไรต้องเสียแล้ว อันที่จริงข้าคิดว่าข้าจะถูกด่าตั้งแต่ที่ข้าบอกว่าข้าจะแต่งงานกับองค์จักรพรรดิแล้ว แต่ท่านกลับไม่ต่อว่าสักคำแถมยังมอบดอกกุหลาบที่แสนงดงามนี้ให้ข้าอีกด้วย..." เวโรนิก้าสาบานได้เลยว่าเธอไม่เคยพบเจอสตรีใดที่มีเสน่ห์เย้ายวนเช่นนี้มาก่อน ขนาดสตรีด้วยกันยังอดประหม่ากับความงามนั้นไม่ได้แล้วบุรุษจะต้านทานไหวได้อย่างไรกัน!! "..น่าเสียดายที่ข้าต้องตอบว่าข้ามิอาจจะให้คำตอบแก่เจ้าได้ เจ้าต้องไปถามกับอีสเซเอาเอง อากาศเริ่มเย็นแล้วหากว่าเจ้ามีความกล้าพอก็เข้าไปรอเขาด้านในกับข้าสิ" เวโรนิก้าเดินตามดาฟเน่ไปติดๆ เธอยังคงกำดอกกุหลาบในมือแน่น ด้วยหัวใจที่เต้นแรง กลิ่นหอมหวานจากสตรีที่เดินนำหน้าเธอมันหอมหวานจนเวโรนิก้าอยากจะกล่าวถามออกไปจริงๆ ว่าท่านหญิงดาฟเน่ใช้น้ำหอมยี่ห้ออะไรกันแน่!! เหตุใดมนุษย์ถึงได้งดงามถึงเพียงนี้กันนะ แม้แต่แผ่นหลังยังงดงามเลยให้ตายเถอะ!! ท่านหญิงดาฟเน่พาเธอมาที่ห้องรับรอง ท่านหญิงดาฟเน่เอนตัวล้มนอนลงบนโซฟาโดยมีหมอนอิงอยู่ นิ้วมือที่เรียวยาวหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน "เหตุใดถึงจ้องมองข้าเช่นนั้นเวโรนิก้า ข้าทำอะไรผิดรึเปล่า?" "ไม่ค่ะ ไม่ใช่อย่างนั้น คะ..คือว่าท่านหญิงงดงามมากจริงๆ ค่ะ งดงามขนาดที่ว่าข้าเป็นสตรียังอดหวั่นใจมิได้ ความงามของท่านประดุจดังแสงอาทิตย์ที่สาดส่องมาท่ามกลางหิมะที่โปรยปรายเลยค่ะ มันอบอุ่นและประทับใจ..." ใบหน้าของดาฟเน่พลันขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อ เธอวางหนังสือนิยายลงก่อนจะยกมือขึ้นมานวดหว่างคิ้วเบาๆ "น่าแปลกที่ดาฟเน่ของข้ามีเพื่อนดื่มน้ำชาด้วย.." องค์จักรพรรดิเดินเข้ามาพร้อมกับนั่งลงข้างท่านหญิงดาฟเน่ สารภาพในใจว่าเธอไม่เคยเห็นหน้าองค์จักรพรรดิมาก่อนและเธอคาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะหล่อเหลาถึงเพียงนี้!! "นางบอกว่าจะมาแต่งงานกับเจ้าล่ะ" "ทหาร!! มาจับสตรีผู้นี้โยนออกไปซะ!!" เวโรนิก้ากำลังจะเอ่ยปากออกไป แต่ท่านหญิงดาฟเน่รีบยกมือห้ามปราม "เจ้าควรจะฟังข้อเสนอของนางก่อนสิ!! ให้ตายเถอะ!!" ท่านหญิงดาฟเน่พยักหน้าให้กับเธอเพื่อส่งสัญญาณให้เธอพูดออกมา หลังจากนั้นเวโรนิก้าก็เล่าเรื่องราวต่างๆ ให้องค์จักรพรรดิฟัง เธอกลัวมากทีเดียว เพราะว่าองค์จักรพรรดิผู้นั้นถึงจะดูหล่อเหลาแต่พระองค์ก็โหดร้ายมากทีเดียว เขาอาจจะสั่งฆ่าเธอได้... "เจ้าออกไปก่อน ข้าจะคุยกับนาง.." เวโรนิก้ารีบลุกขึ้นเธอก้มหน้าลงเพื่อทำความเคารพบุคคลสูงศักดิ์ทั้งสองก่อนจะเดินออกมา ผ่านมาสามวันเธอก็ได้รับจดหมายเรียกตัวให้เข้าไปที่พระราชวัง "แค่หมั้นก็พอ ข้าจะส่งเงินสินสอดจำนวนสิบล้านเหรียญทองไปที่คฤหาสน์จาเมล ข้าสั่งการไปยังหอคอยเวทย์แล้วว่าให้พวกเขานำหินเวทมนตร์ไปรักษาพี่ชายของเจ้า... หลังจากเขาหายดีให้เขามาพบช้าเป็นการส่วนตัวด้วย" "ขอบพระทัยเพคะ" เธอคุกเข่าพร้อมกับก้มหน้าลงแนบกับพื้น "ช่วงระยะเวลาที่หมั้นหมายกัน อย่างมาที่พระราชวังหากว่าข้ามิได้เรียก จะมีสงครามที่ชายแดนและข้าคงจะต้องไปที่นั่นจนกว่าสงครามจะสิ้นสุด เมื่อข้ากลับมาเจ้าก็ส่งจดหมายถอนหมั้นมาแล้วกัน..." เธอรู้สึกทราบซึ้งใจเป็นอย่างมาก เพราะองค์จักรพรรดิให้ทางจาเมลเป็นฝ่ายถอนหมั้น นั่นหมายถึงชื่อเสียงของเธอยังคงมีอยู่ เธอยังสามารถแต่งงานกับบุรุษอื่นได้ แต่หากทางพระราชวังเป็นผู้ถอนหมั้น เธอจะมิสามารถแต่งงานได้อีกเลย เพราะเธอจะถูกเมินจากชนชั้นสูงทั้งหมด...