ฉันจะไม่รักคุณอีกแล้วค่ะ

5.รสชาตแห่งความรัก

วันงานมาถึงอย่างรวดเร็ว วันนี้เบลมาช่วยเธอแต่งตัว นางคือเพื่อนคนเดียวของเวโรนิก้า เป็นเด็กเสิร์ฟที่บาร์ เราทั้งสองพบเจอกันตอนที่เวโรนิก้าไปจัดสวนดอกไม้ ก็เลยทำความรู้จักและพูดคุยกันมาเรื่อยๆ

"เจ้างดงามมากนะเวโรนิก้า ยังจะชุดพวกนี้ ให้ตายเถอะมันเหมาะกับเจ้ามากๆเลย"

เบลรวบผมเธอขึ้นไปพร้อมกับแต่งด้วยดอกไม้ด้านหลัง ชุดที่เธอสวมคือชุดสีเหลืองอ่อนที่หรูหราน้อยที่สุดในบรรดาชุดที่ท่านหญิงส่งมาให้

"เจ้าก็กล่าวเกินไป!!"

"วันนี้เจ้าต้องเต้นรำให้ได้นะเวโรนิก้า ต้องทำให้บุรุษพวกนั้นหันมองมาที่เจ้าคนเดียว"

ในกระจกเงาสะท้อนตัวเธอในแบบที่เธอไม่คุ้นตาเลย มันอ่อนหวานจนเธอยังต้องตกใจ ฝีมือของเบลนั้นดีมากจริงๆ

"ขอบคุณมากนะเบล แต่ที่ข้าไปมิได้ไปเพราะว่าอยากหาสามี แต่เพราะว่าคนที่จัดงานคือผู้มีพระคุณของข้า"

"โอกาสไม่ได้มีมาบ่อยๆเวโรนิก้า เมื่อพบเจ้าคนที่ทำให้หัวใจของเจ้าเต้นแรงก็แค่ไขว่คว้าเขาเอาไว้ ชีวิตก็เป็นเช่นนี้มีทั้งสมหวังในความรักและผิดหวังเป็นเรื่องธรรมดา มีหัวเราะมีร้องไห้ นี่สิรสชาติชีวิต!"

เธอส่งยิ้มให้เบลผ่านทางกระจกเงา

"ขอข้าจัดการปัญหาในชีวิตตอนนี้ก่อนเถิด บุรุษในงานต่างก็หวังพบเจอสตรีที่ดีพร้อม เจ้าดูสภาพข้าสิ มีอันใดให้น่าเข้าหากัน"

เบลส่ายหน้าเบาๆให้กับสหาย ทั้งๆที่นางนั่งอยู่ด้านหน้ากระจกเงาแท้ๆแต่กลับมองไม่เห็นถึงความสวยงามของตัวเอง เธอเชื่อเหลือเกินว่าในค่ำคืนนี้บุรุษเก้าในสิบคนจะต้องมองมาที่เวโรนิก้า ใบหน้าที่แสนจะงดงามอ่อนหวานนี้จะดึงดูดบุรุษเข้ามาหานางเอง

"ขอให้มีค่ำคืนที่งดงามนะเวโรนิก้า..."

เบลได้แต่อวยพร ขอให้สหายที่ไร้เดียงสาของเธอพบเจอแต่คนดีๆด้วยเถิด

เวโรนิก้าเดินออกมาจากร้านดอกไม้เธอก็พบกับพ่อบ้านตระกูลเบอริฮานยืนรออยู่

"ท่านแกรนด์ดยุคให้ข้ามารับมิสจาเมลไปส่งที่งานครับ"

เธอเดินขึ้นรถม้าไปด้วยความดีใจที่อย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องเสียเงินไปจ้างรถม้า!! พอมาถึงงานเวโรนิก้าก็ต้องตกใจกับความงดงามของสวนด้านนอกและฟอล์อเต้นรำ ดอกกุหลาบที่งดงามเย้ายวนและดอกเดซีที่ดูไร้เดียงสานั่นเข้ากันอย่างไม่น่าเชื่อ บุรุษและสตรีมากมายต่างจับกลุ่มพูดคุยทำความรู้จักกัน เธอเดินมาจนถึงหน้าฟอล์อเต้นรำ

ท่านหญิงดาฟเน่กำลังเต้นรำอยู่บนนั้น วันนี้ท่านหญิงงดงามมากทีเดียวดูสวยกว่าทุกวันที่พบเจอ อีกทั้งใบหน้านั้นกำลังประดับไปด้วยรอยยิ้มที่แสนจะเย้ายวน

หลังจากเพลงแรกจบ ท่านหญิงก็เดินมาหาเธออย่างรวดเร็ว

"ข้าไม่เห็นบัตรเต้นรำบนข้อมือเจ้าเลย?"

"ท่านหญิงคะ ข้าเต้นรำไม่เก่ง"

ดาฟเน่จูงมือเวโรนิก้าไปยังโต๊ะบัตรเต้นรำ เธอหยิบกระดาษสี่เหลี่ยมใบเล็กมาผูกที่ข้อมือของเวโรนิก้า

"ข้าบอกแล้วว่าขอให้เจ้าเพลิดเพลินกับมัน วันนี้เจ้างดงามมากนะเวโรนิก้า มั่นใจในตัวเองหน่อย ว่าแต่กาเลนไปไหน?"

"...มิทราบค่ะ ข้ามิได้มากับท่านแกรนด์ดยุค"

ท่านหญิงถอนหายใจก่อนจะพาเธอเดินไปยังโต๊ะเครื่องดื่ม

"ท่านหญิงเมอลิน ท่านจัดงานได้หรูหรามากครับ หากว่าไม่เป็นการรบกวนช่วยแนะนำสตรีที่ยืนอยู่กับท่านให้ข้าได้รู้จักบ้างได้ไหม?"

ดาฟเน่รีบดันตัวเวโรนิก้าให้ไปยืนใกล้บุรุษผู้นั้น

"นี่คือเวโรนิก้า จาเมลค่ะ นางคือน้องสาวบุญธรรมของข้าเองค่ะ ลอร์ดวินเทอร์ราส"

เขายื่นมือส่งมาให้เธอ พร้อมกับส่งยิ้มที่แสนจะอ่อนโยนมาให้

"หากบัตรเต้นรำของเลดี้ยังว่าง ให้เกียรติเต้นรำกับข้าสักเพลงได้ไหมครับ"

ใบหน้าของเวโรนิก้าขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อ เธอมองไปที่ดาฟเน่ก่อนจะวางมือลงบนฝ่ามือของลอร์ดวินเทอร์ราส

มารยาทพื้นฐานของชนชั้นสูงคือการเรียนเต้นรำ เขายกมือขึ้นมาโอบเอวของเธอเอาไว้

"ข้าชื่อกัสปาครับ มิสจาเมลดูโดดเด่นมาเมื่ออยู่ท่ามกลางคนมากมาย ถึงแม้ว่ามิสจาเมลจะยืนเคียงข้างสตรีที่งดงามที่สุดในจักรวรรดิอย่างท่านหญิงดาฟเน่ แต่ความงดงามของมิสจาเมลก็นังคงโด่ดเด่นออกมา"

เวโรนิกาส่งยิ้มให้กับลอร์ดวินเทอร์ราสตามมารยาท

"ชมเกินไปแล้วค่ะ ที่จริงข้ามิใช่เลดี้ในตระกูลสูงส่งอะไร ข้าเป็นเพียงเจ้าของร้านดอกไม้เท่านั้นเอง"

สีหน้าของกัสปานั้นมิได้เปลี่ยนไปเมื่อเธอบอกกล่าวกับเขาว่าเป็นเพียงสามัญชน

"ข้าชอบนะครับ สตรีที่หาเลี้ยงตัวเอง นั่นเป็นเครื่องยืนยันได้ดีว่าสตรีผู้นั้นเข้มแข็งแค่ไหน..."

สายตาของเขายังคงมองมาที่เธออย่างอ่อนโยนเช่นเคยและไม่มีแววตาที่ดูถูกหรือดูแคลน

"เช่นนั้นท่านลอร์ด เรียกข้าว่าเวโรนิก้าก็ได้ค่ะ เวโรนิก้า เพนนี"

"อ่า ร้านเพนนี ข้าเคยได้ยินนะครับ เพราะสหายของข้าเคยไปสั่งดอกไม่ที่นั่นให้ภรรยาของเขา"

เธอส่งยิ้มให้เขา พร้อมกับความรู้สึกดีใจ ที่มีคนรู้จักร้านของเธอด้วย

"หากว่าท่านลอร์ดมีสตรีที่พึงใจ สามารถมาสั่งดเกไม้จากร้านข้าได้นะคะ ข้าจะจัดให้งดงามสุดฝีมือเลย..."

เขามองหน้าเธอ พร้อมกับหัวเราะเบาๆ

"แล้วหากว่าข้า สั่งดอกไม้ให้เจ้าของร้านล่ะครับ จะต้องทำเช่นไรบ้าง..."

เวโรนิก้ารู้สึกว่าใบหน้าของเธอกำลังเห่อร้อนไปกับคำพูดของเขา เธอรับหันมองทางอื่นอย่างรวดเร็วเพื่อกลบเกลื่อนความเขินอายนี้

"เรารู้จักกันแล้วนะครับ หวังว่ามิสเพนนีคงจะไม่รังเกียจ หากข้าส่งบัตรเชิญร่วมดื่มน้ำชาไปให้"

"ด้วยความยินดีค่ะ ลอร์ดวินเทอร์ราส"

เธอและเขาต่างก็ก้มหน้าทำความเคารพกัน เมื่อจบเพลง

หัวใจเต้นแรงจนแทบจะระเบิดออกมาเลย!! ภูมิคุ้มกันความรักของเธอมันไม่มีเลยจริงๆ ชีวิตนี้ไม่เคยคิดจะมีความรักเพราะวันๆมุ่งมั่นหาแต่เงินมาส่งให้ท่านพ่อ

พอลองมาใช้ชีวิตเองเต็มตัวเช่นนี้ก็ไม่เลวเท่าไหร่ อิสระที่เธอใฝ่ฝัน รสชาติชีวิตที่มีความสุขและความเศร้าคละเคล้ากันไป

สิ่งที่เธอยังไม่มีเลย นั่นคือรสชาติของความรัก...บางทีเธออาจจะต้องเปิดใจตามคำแนะนำของเบลบ้าง

เวโรนิก้ากำลังจะลงจากเวทีก็ต้องชะงัก เพราะท่านหญิงดาฟเน่จับมือของบุรุษผู้หนึ่งเดินตรงมาที่เธอ

"นี่เวโรนิก้า จาเมล เป็นน้องสาวข้าเอง เวโรนิก้า นี่คือลาม่อน มาเดลีน เขาพึ่งได้เลื่อนยศเป็นผู้คุมหอคอยเวทมนตร์ ไปเต้นรำเพื่อทำความรู้จักกันสักเพลงสิ!"

เวโรนิก้าและลาม่อนต่างก็ส่งยิ้มแห้งๆ ให้ดาฟเน่ ก่อนที่พวกเขาจะจูงมือเธอไปที่ฟอล์อ ทว่าสายตาของบุรุษตรงหน้ากลับมิได้มองที่เธอเลย เขามองไปยังทางที่ท่านหญิงเดินจากไป

"งดงามใช่ไหมคะ ในคราแรกข้าเองก็อาการเช่นเดียวกับท่านนักเวทเลย"

ลาม่อนหัวเราะเบาๆ

"เป็นความงดงามที่ข้าไม่เคยพบเจอมาก่อนเลย ข้าไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมท่านพี่ทั้งสองถึงได้ยอมทะเลาะกันเพื่อแย่งชิงความรักจากนาง..."

"แล้วท่านนักเวทไม่คิดสู้งั้นหรือคะ สายตาที่ท่านมองไปยังท่านหญิง นั่นคือความรักแรกพบชัดๆ"

"รู้สึกราวกับว่าข้าพ่ายแพ้ตั้งแต่ยังไม่ลงแข่งเลย เพราะหากนางสนใจข้าสักนิด คงจะไม่พาข้ามาแนะนำให้เจ้ารู้จัก..ช่างเถอะ ว่าแต่เจ้าชื่อเวโรนิก้าใช่ไหม?"

เธอส่งยิ้มจางๆให้ลาม่อน เรามิได้พูดคุยกันอีกเลยจนจบเพลง ท่านนักเวทเดินลงจากเวทีพร้อมกับเดินหายลับไปจากสายตาของเธอราวกับว่าเขาหายตัวยังไงอย่างนั้น เธอเดินไปหยิบน้ำเลม่อนขึ้นมาดื่ม งานเลี้ยงยังคงดำเนินต่อไปอย่างสนุกสนานแต่เวโรนิก้ารู้สึกว่าขาทั้งสองข้าของเธอมันเมื่อยมาก อาจจะเป็นเพราะว่าวันนี้เธอใส่รองเท้าส้นสูงมา

เธอเดินเข้าไปด้านในเพื่อไปนั่งพักในห้องรับรองมากมายที่ถูกเตรียมเอาไว้ เวโรนิก้าถอดรองเท้าออกมา เพื่อพักเท้าของเธอสักหน่อย เธอคิดว่าจะนั่งรอในนี้อีกสักพัก แล้วค่อยออกไปกล่าวอำลากับท่านหญิงดาฟเน่ว่าเธอขอตัวกลับก่อน เพื่อให้เป็นการไม่น่าเกลียดจนเกินไป

ประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมกับบุรุษและสตรีผู้หนึ่งที่เดินเข้ามา พวกเขาทั้งสองโอบกอดกันโดยไม่สนใจว่าเธอกำลังนั่งอยู่ในห้อง และมันเลวร้ายตรงที่พวกเขาเริ่มจะถอดเสื้อผ้าออก

เวโรนิก้าหยิบรองเท้าขึ้นมา เธอมิทันได้สวมมันเพราะเธอไม่อยากจะอยู่ดูบุรุษและสตรีทั้งสองคนทำเรื่องที่น่าละอาย

"อุตส่าห์ดีใจ เพราะคิดว่าเลดี้ผู้งดงามจะมาร่วมวงด้วย..."

เธอขมวดคิ้วก่อนจะหันไปมองบุรุษหน้าไม่อายผู้นั้น

"ข้าไม่เข้าไปร่วมด้วยแน่นอน!!"

เธอกล่าวเสียงดังก่อนจะรีบเดินออกไปด้วยเท้าเปล่า เวโรนิก้าถอนหายใจ เพราะตอนนี้ห้องรับรองทุกห้องต่างก็เต็มหมด ประตูทุกบานถูกปิดสนิทนั้นบ่งบอกว่ามีคนอยู่ในห้องและพวกเขากำลังต้องการเวลาส่วนตัว

เธอเดินมาจนสุดทางเดิน มีสวนที่เต็มไปด้วยดอกกุหลาบหลายสายพันธุ์ และมีโต๊ะและเก้าอี้ตั้งอยู่ เธอทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้พร้อมกับก้มลงใส่รองเท้า

บางทีเธออาจจะต้องหนีกลับก่อน.. ใช่แบบนั้นแหละดีที่สุด การมาตามหารักแท้ในงานเลี้ยงเช่นนี้ช่างเป็นการกระทำที่เพ้อฝันจริงๆ