ฉันจะไม่รักคุณอีกแล้วค่ะ

4.การแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม

ตอนนี้พวกเรานั่งอยู่หน้าห้องรับรอง สาวใช้เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับถ้วยยาสีดำปี๋

"ดื่มซะเวโรนิก้า นี่คือยาห้ามตั้งครรภ์!"

เวโรนิก้าก้มหน้าลงอย่างเขินอายพร้อมกับรับยานั้นมาดื่ม

"ดาฟเน่ ข้ายังไม่ได้ใส่มันเข้าไปด้วยซ้ำ!!"

ท่านหญิงปาแก้วน้ำในมือใส่กาเลนด้วยความโมโห

"ข้าไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าเจ้าจริงๆ สตรีมีมากมายกาเลน เหตุใดเจ้าต้องมาวุ่นวายกับนาง นางคือบุตรีคนเดียวของจาเมล ยังดีที่เป็นข้าที่ไปเห็นเจ้าอยู่กับนาง คิดดูสิหากว่าเป็นมาดามเลอฟองเห็นเล่า!! ชื่อเสียงของนางจะพังทลายลง และเมื่อเป็นเช่นนั้นข้านี่แหละจากลากคอเจ้ามาแต่งงานกับนางเพื่อรับผิดชอบนางเอง!!"

กาเลนถอดเสื้อคลุมออกเพราะตอนนี้มันเปียกชุ่มไปด้วยน้ำ

"หากเจ้าจะด่าข้าเพิ่ม ข้าขอไปทำกับนางให้เสร็จก่อนได้รึเปล่า จะได้ไม่รู้สึกขาดทุนที่ถูกเจ้าด่า อ๊ากก!! จะ..เจ็บ!!"

ดาฟเน่ยกดาบไม้ขึ้นมาตีไปที่กาเลนหลายที จนเบซิลรีบเข้ามาห้ามและหยิบดาบไม้ในมือเธอออกไป

"ใจเย็นๆ ก่อนครับท่านหญิง การใช้กำลังไม่ใช่ทางแก้ปัญหา.."

ดาฟเน่ถอนหายใจก่อนจะนั่งลง

"เวโรนิก้า ข้าไม่โกรธเจ้า ไม่โกรธเจ้าเลยเพราะข้ารู้นิสัยเพื่อนข้าดี เขาจะต้องเอาเรื่องเงินมากล่าวอ้างกับเจ้าใช่ไหม? ในคราแรกข้าก็ไม่อยากยุ่งเพราะเจ้ามิได้ร้องขอ แต่ตอนนี้เห็นทีจะไม่ยุ่งไม่ได้เพราะกาเลนล่วงเกินเจ้าไปแล้ว ข้าจะพูดตรงๆ ในฐานะพี่สาว จาเมลจะล่มสลายแน่นอน เพราะพ่อของเจ้าที่บริหารธุรกิจผิดพลาด ข้าช่วยเจ้าได้เพียงขอซื้อตัวเจ้ามาเป็นสาวใช้ส่วนตัว แต่เจ้าวางใจเจ้าจะอยู่ที่นี่ในฐานะน้องสาวของข้า และข้ามั่นใจว่าหากข้าส่งจดหมายไปบอกพ่อเจ้าเขาจะต้องยินยอมทันที ทีนี้เป็นเรื่องของเจ้าแล้ววว่าเจ้าจะอยู่ในจาเมลต่อ ช่วยกันแก้ปัญหากับครอบครัวของเจ้าหรือว่าจะมาอยู่กับข้า มาเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นี่..."

เวโรนิก้าเม้มปากแน่น เธอก้มหน้าลงเพราะน้ำตาของเธอมันกำลังไหลออกมา คำกล่าวของท่านหญิงนั้นมีค่ามหาศาล มันสลักลึกลงไปในจิตใจของเธออย่างไม่น่าเชื่อ และเวโรนิก้าก็คิดว่าในชีวิตนี้ คงจะไม่มีใครดีกับเธอได้เท่านี้อีกแล้ว..."

เพียงแต่เธอมิอาจทอดทิ้งครอบครัวได้ พวกเขาเองก็สำคัญกับเธอเช่นกัน

"ไม่ต้องด่วนตอบ...ข้อเสนอนี้ข้ายื่นให้เจ้า โดยมีระยะเวลาไม่จำกัด หากวันไหนที่รู้สึกว่าเหนื่อยล้าจนทนไม่ไหวแล้ว ค่อยมาบอกกล่าวกับข้า"

"ขอบคุณค่ะ ขอบคุณท่านหญิงมากจริงๆ"

เธอไม่รู้ว่าจะกล่าวคำใดออกไปเลย ในตอนนี้คิดไม่ออกแม้กระทั่งจะทำหน้าเช่นไร เธออยากจะกลับบ้านให้เร็วที่สุด

"วันงานเลี้ยงเจ้าต้องไปรับนางมา อีกทั้งวันนี้จะต้องฝากเงินเข้าบัญชีของเวโรนิก้า สิบล้านเหรียญ "

ดาฟเน่หันไปบอกกาเลน

"เวโรนิก้าจาเมลจะอยู่ต่อหรือว่าล่มสลายอยู่ที่ความสามารถเจ้าแล้วล่ะ หากเจ้าเลือกจะต่อสู้ก็จงต่อสู้ด้วยขาของตัวเอง อย่าได้เอาเงินก้อนนี้ไปให้พ่อเจ้าอีก ไม่อย่างนั้นมันก็จะสลายหายไปพร้อมกับเรือสำเภาพวกนั้น...ข้ายินดีให้คำปรึกษาเรื่องการทำธุรกิจนะ มาหาข้าได้ตลอดเท่าที่เจ้าอยากมา เมอลินยินดีต้อนรับ"

ดาฟเน่ส่งยิ้มให้เวโรนิก้าพร้อมกับมองไปที่กาเลน

"ไปส่งนางด้วย...ส่งที่คฤหาสน์จาเมล หากข้ารู้ว่าเจ้าพานางไปที่เบอริฮานหรือที่โรงแรม ข้าจะ...."

"รู้แล้วน่า!! ข้าเป็นเพื่อนเจ้านะ มิใช่นาง...เหตุใดชอบมองข้าในแง่ร้ายอยู่เรื่อย!"

"ก็เพราะว่าข้ารู้จักเจ้าดียังไงล่ะ เวโรนิก้านั้นมีค่ามากกว่าที่เจ้าจะมองนางเป็นเพียงของเล่น หากว่าไม่คิดจริงจังก็อย่าไปล่วงเกินนางอีก!"

เธอมองที่ท่านหญิงดาฟเน่ด่วยสายตาที่เต็มไปด้วยความนับถือในใจ ข่าวลือที่ว่าท่านหญิงคือหญิงชั่วแห่งยุคนั่นไปเอามาจากไหนกันนะ ท่านหญิงแสนดีขนาดนี้แท้ๆ รู้สึกเหมือนว่าได้มีพี่สาวที่แสนดีเลย..

เธอนั่งอยู่บนรถม้าของตระกูลเบอริฮาน เวโรนิก้าตกใจมากทีเดียวตอนที่เห็นพ่อบ้านและสาวใช้ที่เป็นลูกค้าประจำของร้านเธอยืนอยู่ที่รถม้า แสดงว่าชายผู้นี้ก็คือ แกรนด์ดยุคเบอริฮาน!!

บุรุษที่สั่งดอกไม้ร้านเธอไปให้สตรีทุกวัน...

ราวกับว่าชีวิตเธอเจอเรื่องยุ่งยากเข้าให้แล้วละสิ ชายผ5้นี้ไม่สมควรข้องเกี่ยวด้วยแม้แต่น้อย เขาอันตรายเกินกว่าที่เธอจะรับไหว

"นี่คือเช็กเงิน จำนวนห้าล้านเหรียญ ข้าให้ครึ่งเดียวเพราะว่าข้ายังทำไม่เสร็จสิ้นตามที่ตกลงกันเอาไว้"

เขาส่งกระดาษที่มีจำนวนเงินและลายเซ็นให้เธอ ถึงแม้ว่าเวโรนิก้าจะรักในศักดิ์ศรีมากแค่ไหน แต่สถานการณ์ของเธอในตอนนี้มันไม่ได้เอื้ออำนวยให้เธอกล่าวปฏิเสธออกไปเลยแม้แต่นิดเดียว

เธอกล้ำกลืนความเจ็บปวดลงไปพร้อมกับยื่นมือไปรับกระดาษในเล็กในมือของเขา ทว่าในนั้นมิได้มีเพียงเช็กเท่านั้น มันมีกุญแจห้องด้วย

"หากอยากได้อีกห้าล้าน ก็ไปหาข้าที่บาร์ เลขห้องพิมพ์อยู่ที่กุญแจ ข้าจะอยู่ที่นั่นเย็นวันศุกร์ เสาร์และอาทิตย์ และแน่นอนว่าหากจะมารับเงินส่วนที่เหลือไป เจ้าก็จะต้องยอมทำกับข้าจนถึงจุดจบเช่นกัน ข้ามิได้ว่างมารับเจ้าในวันงานหรอกนะ และอย่าได้คิดหวังว่าเรื่องราววันนี้ หรือว่าการที่ข้าให้เงินเจ้าเพราะว่าข้าสนใจ...ข้าไม่มีความรักให้เจ้าหรอกนะสาวน้อย แต่ข้ามีเงินที่พร้อมจะมอบให้เจ้าเพียงแต่เจ้ามอบสิ่งที่เจ้าหวงแหนเอาไว้ให้ข้า..."

บรรยากาศในรถม้านี่ช่างอึดอัด เธอมิได้กล่าวคำใดอีกทั้งก้มหน้าลงไม่ยอมมองสบตาเขา เพราะเธอรู้สึกถึงความละอายที่เกิดขึ้นในใจ

"รบกวน ส่งข้าที่ร้านดอกไม้เพนนี..."

กาเลนเลิกคิ้วมองเวโรนิก้า

"อืม คราวหน้าเวลาที่ข้าสั่งดอกไม้ก็ลดให้บ้างสิ"

เธอเงยหน้าขึ้นมามองเขา พร้อมกับส่งยิ้มให้เขาอย่างดีใจ

"ค่ะ คราวหน้าข้าจะลดให้ท่านแกรนด์ดยุคเป็นพิเศษเลย แถมบริการส่งฟรีให้ด้วยดีไหมคะ"

พอยิ้มแล้ว.. ก็ดูใช่ได้ทีเดียว เหตุใดถึงชอบทำหน้าตาราวกับว่ากำลังอมทุกข์อยู่... เขามองเธอเดินเข้าไปในร้านด้วยความรู้สึกที่กระสับกระส่าย

ต้องหาที่ปลดปล่อย... เกลียดเวลาเช่นนี้ที่สุดเลย เวลาที่มีคนมาขัดโดยที่เขายังไม่ถึงฝั่งฝัน ถึงจะกล่าวได้เต็มปากว่าเขามิได้สนใจสตรีผู้นั้น

แต่ในใจกำลังคาดหวัง... ว่าคงจะมีสักวันที่เธอยอมละทิ้งศักดิ์ศรีเพื่อเดินมาหาเขา และทำเรื่องที่ค้างคานี่ให้จบ ดอกไม้ดอกนี้...

เขาจะเด็ดมันด้วยมือของเขาเอง

เวโรนิก้ารีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที ก่อนที่เธอจะไปเบิกเงินออกมาเพื่อเดินทางไปยังท่าเรือสำเภาของจาเมล

"ก่อนที่จะรับเงิน ข้าอยากให้ทุกคนเซ็นยินยอมด้วยว่าจะเต็มใจลาออกจากท่าเรือนี้..."

"ต่อให้มิสจาเมลไม่บอก พวกข้าก็ตั้งใจจะลาออกอยู่แล้ว พวกเราเป็นเพียงชาวบ้านมาถูกชนชั้นสูงเอาเปรียบเช่นนี้ใช้ได้ที่ไหนกัน!!"

เวโรนิก้าสูดหายใจเข้าลึกๆ

"ดี!! เช่นนั้นก็ต่อแถวได้เลย!"

หลังจากจัดการเรื่องคนงานจบลงเธอเดินทางกลับคฤหาสน์ในรอบสองเดือน ส่วนใหญ่เธอจะกินและนอนที่ร้านดอกไม้เลย

"นี่ลูกจ่ายเงินให้กับพวกคนงานแล้วเหรอ? ลูกไปเอาเงินมากมายพวกนั้นมาจากไหนกัน!! ท่านหญิงให้ลูกกู้ยืมอย่างนั้นหรือ"

"ค่ะ แต่มีข้อแม้ว่าลูกจะต้องใช้คืนภายในระยะเวลาหนึ่งเดือน ลูกจะมาบอกกล่าวแก่ท่านพ่อว่าลูกจะขายเรือสำเภาทั้งหมดเพื่อเอาเงินไปใช้หนี้!!"

"นี่เจ้าจะบ้าไปแล้วรึไง!!! เรือสำเภาพวกนั้นคือสมบัติของปู่และย่าลูกนะ จะมาขายไม่ได้พ่อไม่ยอม"

เธอพยายามอย่างยิ่งที่จะกลืนน้ำตาและความเสียใจลงไป

"เช่นนั้นท่านพ่อก็ต้องขายคฤหาสน์นี้ค่ะ ลูกมีทางเลือกให้ท่านพ่อเพียงสองทางเท่านั้น ท่านพ่อเองก็รู้ดีว่าท่านหญิงมีอำนาจมากแค่ไหน หากว่าลูกมิสามารถนำเงินไปคืนตามที่สัญญา จาเมลเราจะไม่เหลือแม้แต่ชื่อค่ะ"

ดยุคจาเมล มิกล่าวคำใด เขาเลือกที่จะเงียบและดื้อรั้นต่อไป

"ท่านพ่อควรจะรับความจริงว่าเรือพวกนั้นมันทำเงินให้เราไม่ได้แล้ว มีแต่ขาดทุนทุกเดือน นอกจากจะทำเงินไม่ได้ยังต้องหาเงินเพื่อไปจ่ายค่าคนงาน ท่านพ่อไม่สงสารท่านพี่บ้างหรือคะ พวกเราทั้งสามคนทำงานอย่างหนักเพื่อให้จาเมลอยู่ต่อไป แต่ท่านพ่อกำลังทำลายจาเมล ด้วยการไม่ยอมรับความจริง!!"

"...จาเมลเป็นของพ่อ หากมันจะล่มสลายจริงๆพ่อจะเป็นคนล่มสลายไปกับจาเมลเอง"

เหตุใดถึงดื้อดึงปานนั้น.. นี่มันไร้หนทางที่จะเปลี่ยนใจท่านพ่อเลยงั้นหรือ ราวกับว่าต่อให้เธอต้องทำงานจนตายท่านพ่อก็จะไม่ยอมขายเรือสำเภาพวกนั้น!!

"เช่นนั้น ลูกขอออกจากตระกลูจาเมลที่มีเกียรติของท่านพ่อได้ไหมคะ ลูกมิอาจทนมองตระกูลของลูกล่มสลายไปต่อหน้าต่อตาได้ สู้ให้ลูกเป็นคนนอกซะยังจะดีกว่า"

เวโรนิก้ายกมือขึ้นมาปิดปาก เธอโอบกอดตัวเองภายในรถม้ารับจ้าง ในมือกำกระดาษที่มีลายเซ็นของท่านพ่อเอาไว้แน่น เธอมิใช่จาเมลอีกต่อไปแล้ว

และต่อจากนี้เธอคือเพนนี... เวโรนิก้า เพนนี!!