ฉันจะไม่รักคุณอีกแล้วค่ะ

3.การกระทำที่เกินความพอดี NC

"ดาฟเน่!! เหล้ารัมและไวน์มาส่งแล้ว ใบเก็บเงินวางไว้บนโต๊ะที่ห้องทำงานเจ้าเรียบร้อย!"

เวโรนิก้ามองไปยังเจ้าของเสียงที่กล่าวทักทายออกมา เธอถูกใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาสะกดสายตาเอาไว้จนยากจะละสายตา

เธอรู้สึกว่าใบหน้าของเธอมันกำลังเห่อร้อน และเธอกำลังประหม่ามากทีเดียว เธอพึ่งเคยพบเจอบุรุษที่สามารถสะกดสายตาเช่นนี้เป็นครั้งแรก

"นี่คนใช้ใหม่งั้นหรือ? หน้าตาถูกใจข้าชะมัดเลย สาวน้อยไม่ทราบว่านางจ้างเจ้ามาเท่าไหร่ มาเอากับข้าเพิ่มได้นะ"

เวโรนิก้าที่กำลังประทับใจต่อรูปลักษณ์ภายนอกถูกฉุดรั้งขึ้นมาจากความรู้สึกประทับใจนั่นเพียงเพราะเขากล่าวดูหมิ่นว่าเธอเป็นคนใช้ แล้วยังจะคำกล่าวที่ไร้ความให้เกียรตินั้นอีก...

นิสัยของเขาช่างไม่เหมาะกับหน้าตาของเขาเลยจริง เธอขมวดคิ้วมองหน้าเขาด้วยสายตาที่รู้สึกเสียดาย

"เหตุใดถึงได้มั่นใจเช่นนั้น ว่าข้าจะยอมไปกับท่านเพียงเพราะเงินทอง ถ้าหล่อเหลากว่านี้ข้าจะไม่ขัดเลย!!"

กาเลนชะงักเล็กน้อย เขาพึ่งเคยเจอสตรีที่กล่าวว่าเขาไม่หล่อนี่แหละ!! ใบหน้านี้ไม่ว่ามองสตรีใดล้วนแล้วแต่ต้องเขินอาย นางกล้าดีอย่างไรมาดูหมิ่นเขา!!

"เคยถูกคนไม่หล่อจับกดลงบนเตียงรึเปล่าล่ะสาวน้อย...ข้าสัญญาเลยว่าจะไม่ให้เจ้ามีโอกาสแม้แต่จะร้องกล่าวปฏิเสธออกมาเลยจริงๆ"

หยาบคายที่สุด!!! ชายผู้นี้ช่างน่ารังเกียจ!!

"ต่อให้บุรุษที่บาทีเรี่ยนเหลือเพียงท่านคนเดียว ข้าก็ไม่คิดจะไปร่วมหลับนอนกับท่าน ยอมถือพรหมจรรย์ไปตลอดชีวิตซะยังดีกว่า!!"

ยังโชคดีที่ท่านหญิงมาชวนเธอขึ้นไปด้านบนคฤหาสน์เพื่อช่วยท่านหญิงเลือก พอเธอเข้ามาก็ต้องตกใจเพราะชุดแต่ละชุดที่อยู่ในหุ่นนั้นงดงามมากทีเดียว ทุกชุดถูกปักด้วยอัญมณีชนิดต่างๆ อีกทั้งสัมผัสก็นุ่มลื่นถึงแม้จะเป็นผ้าลูกไม้แต่ก็สามารถสวมใส่ได้อย่างสบายๆ

นี่คืออำนาจเงินทองสินะ เป็นอำนาจที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อนเลย เพราะชุดออกงานของเวโรนิก้ามีชุดเดียว นั่นหมายถึงเธอใส่ชุดซ้ำไปทุกงาน ถึงเธอจะมั่นใจว่าเธอซักมันอย่างสะอาดดีแล้ว แต่ก็ไม่วายถูกรังเกียจจากชนชั้นสูง

ความจนมันน่าหวาดหวั่นมากทีเดียว ในสังคมนี้

"เจ้าวัดตัวก่อนเลยเวโรนิก้า ข้าสั่งชุดมาห้าชุด หวังว่าจะมีสักชุดที่ถูกใจเจ้า"

เธอมองชุดในหุ่นอย่างตกใจเพราะแต่ละชุดนั้นงดงามมาก และราคาของพวกมันคงจะแพงระยับ

"ข้ารับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ ท่านหญิงช่วยข้ามามากแล้วจริงๆ!"

ท่านหญิงดาฟเน่ยกยิ้มพร้อมกับพยักหน้าให้มาดามเลอฟองไปวัดตัวเวโรนิก้า

"มารยาทพื้นฐานของสตรีชนชั้นสูงเมื่อพบเจอคนที่ยศสูงกว่า นั่นก็คือห้ามปฏิเสธ รับไว้เถิดเวโรนิก้า ข้าหวังอย่างยิ่งว่างานบอลรูมนี้จะได้เห็นเจ้าที่ฟอล์อเต้นรำ"

คำกล่าวของท่านหญิงนั้นทำเอาเธอไปไม่ถูกเลย ได้แต่จำยอมเดินเข้าไปในห้องอีกห้องเพื่อทำการวัดตัว ต้องถอดชุดด้านนอกออกก่อน เหลือเพียงแต่ชุดชั้นในเท่านั้น

"ท่านหญิงคะ ที่ลานด้านนอกมีปัญหานิดหน่อยค่ะ ข้าอยากให้ท่านหญิงออกไปดู..."

สาวใช้ผู้หนึ่งเดินเข้ามาตามดาฟเน่

"ได้สิ ฝากเวโรนิก้าด้วยนะคะ อันที่จริงสัดส่วนของข้ามาดามก็น่าจะรู้อยู่แล้ว ท่านส่งชุดทั้งห้าชุดนี้ไปที่คฤหาสน์จาเมลได้เลย ส่วนชุดของข้าใช้ชุดที่ข้าเลือกเอาไว้คราวที่แล้วชุดเดียวก็พอ..."

"รับทราบค่ะท่านหญิง"

มาดามเลอฟองกล่าวตอบรับกับท่านหญิงดาฟเน่ นางใช้สายวัดเพื่อวัดรอบอกและรอบเอวอย่างคล่องแคล่ว

"ตายจริง!! ข้าลืมเข็มหมุด เลดี้รอข้าอยู่ในห้องนี้สักครู่นะคะ"

"ค่ะ"

เวโรนิก้าตอบรับพร้อมกับเดินไปนั่งลงบนเตียง เธอดึงผ้าห่มขึ้นมาปกคลุมตัวพร้อมกับมองไปรอบๆ ห้องนี้คือหนึ่งในห้องรับรองของคฤหาสน์เมอลิน ใหญ่โตและหรูหรามากทีเดียว

กว้างใหญ่มากกว่าห้องนอนของเธอที่จาเมลหลายเท่าเลย ถึงตระกูลของเราจะเป็นตระกูลดยุค แต่ฐานะการเงินไม่ถึงกับว่าร่ำรวย เพียงแค่พออยู่พอกินเท่านั้นเอง ที่ชนชั้นสูงยังคบหาพวกเราก็เพราะจาเมลคือตระกลูที่เก่าแก่เท่านั้นเอง

แต่เธอนั้นโชคดีกว่าใครที่ได้เจอท่านหญิงดาฟเน่ เวโรนิก้าไม่ค่อยมีเพื่อน นั่นเป็นเพราะทุกครั้งที่มีงานเลี้ยงเธอจะใส่ชุดเดรสชุดเดิม นั่นทำให้สตรีมากมายในวัยเดียวกันไม่อยากยืนใกล้เธอเพราะรู้สึกอับอาย

เสียงประตูถูกเปิดออก เวโรนิก้ารีบลุกขึ้นเพราะเธอคิดว่าเป็นมาดามเลอฟอง แต่มันกลับเป็นร่างสูงใหญ่ของบุรุษ ที่สำคัญเขาคือแกรนด์ดยุคกาเลนที่เดินเข้ามาในขณะที่เธอสวมเพียงชุดชั้นใน!!

กาเลนล็อกประตูอย่างรวดเร็วพร้อมทั้งเดินเข้าไปหาเวโรนิก้า เธอสัมผัสได้ถึงความอันตรายที่แผ่ออกมาจากบุรุษผู้นี้

ต้องหนี!!

เธอทำท่าจะวิ่งหนีแต่ว่าเขาฉุดแขนเธอเอาไว้อย่างรวดเร็ว

"ชื่อเวโรนิก้าใช่รึเปล่า หวังว่าเจ้าจะพูดความจริงนะเรื่องที่ว่าเจ้ายังบริสุทธิ์"

เธอกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากและในใจพลันรู้สึกหวาดกลัว

"ช่วย..!!"

เขารีบยกมือปิดปากเธอเอาไว้ทันทีที่เธอทำท่าจะร้องขอความช่วยเหลือ

"เวโรนิก้า เจ้ายังมิได้แต่งงาน หากมีใครสักคนมาเห็นเราอยู่ด้วยกันสองต่อสองเช่นนี้ ชื่อเสียงของเจ้าก็จะเสียหาย ข้าก็เช่นกัน ข้าอาจจะต้องรับผิดชอบโดยการแต่งงานกับเจ้า..."

แล้วเหตุใดเขาจะต้องเข้ามาเพื่อให้ชื่อเสียงของเราทั้งคนเสื่อมเสียด้วยล่ะ

เขาใช้มืออีกข้าอ้าขาเธอออก

"วางใจ ข้าจะอ่อนโยน คิดซะว่ามีช่วงเวลาที่ดีก็พอ ข้ารู้ว่าจาเมลขัดสนเรื่องเงินทอง หนึ่งล้านเหรียญจะถูกส่งไปที่คฤหาสน์จาเมลทันทีที่จบเรื่องนี้ เงินจำนวนนั้นมากพอที่จะจ่ายค่าคนงานเดินเรือที่ค้างเอาไว้เลยนะ...ว่าไหม?"

หน้าของเวโรนิก้านั้นชาไปด้วยความเจ็บปวดกับคำกล่าวของเขา และเจ็บปวดยิ่งกว่าที่คำกล่าวของเขานั้นมันเป็นความจริง!!

เวโรนิก้าหลับตาลง หากว่าความเจ็บปวดของเธอแลกกับเงินหนึ่งล้านเหรียญที่จะไปจ่ายพวกคนงานได้ เธอก็ยินยอม...

นั่นคือหนทางที่จะหยุดยั้งไม่ให้จาเมลล่มสลาย

"ใช่แล้ว เด็กดี...ข้าจะเอ็นดูเจ้าเอง"

เขาดึงผ้าห่มที่ปกคลุมร่างกายของเธอออกมา ตามด้วยถุงน่อง เธอรีบยกมือขึ้นมาจับมือของเขา

"ข้าจะถอดเองค่ะ!!"

ให้ตายเถอะ เพราะว่าถุงน่องของเธอมันขาด เวโรนิก้านั้นรู้สึกว่าเธอกำลังอับอายมากทีเดียว ราวกับว่ามือของเธอนั้นความไวไม่พอเพราะกาเลนถอดถุงน่องเธอออกเรียบร้อยแล้ว เขามิได้ใส่ใจเรื่องความไม่เรียบร้อยของเสื้อผ้าเธอ แต่ว่าเขาสนใจที่เรือนร่างของเธอต่างหาก

กลีบดอกไม่ของเธอมันเป็นสีชมพูระเรื่อพร้อมกับปิดสนิทอย่างที่ไม่เคยมีใครเคยล่วงล้ำเข้าไป มันงดงามจนกาเลนถึงกับถูกใจ!!

ที่เธอกล่าวว่าตัวเองยังถือครองพรหมจรรย์นั่นคือความจริง แต่ว่าที่นี่ไม่เหมาะสมพอที่จะร่วมรักกับเธอ เพราะว่าดาฟเน่คงจะด่าเขาอย่างหนักแน่นอนถ้าทำให้บนเตียงมีคราบเลือด..

เขาถอดกางเกงออกพร้อมกับลุกขึ้นยืน

"วันนี้ข้าจะยังไม่ใส่มันเข้าไป ใช้ปากของเจ้าทำรักให้ข้าหน่อยสิ"

เธอตกใจมากทีเดียวเมื่อเขาใช้แก่นกายของเขามาถูไถไปกับริมฝีปากของเธอ

"ขะ..ข้า.."

"อ้าปากออก เริ่มจากเลียที่หัวของมันก่อน.."

เธอทำตามที่เขาบอกด้วยความหวาดกลัว และเธอไม่เคยทำมาก่อน!

"ใช่...ใช้ลิ้นของเจ้าวนมันรอบๆ แล้วเลียลงไปที่ด้านหลังด้วย..อ่า..อย่างนั้น"

เวโรนิก้าใช้เวลาอยู่นานกว่าเธอจะยอมอมมันเข้ามาในปาก เธอดูดกลืนจนแก้มตอบเพราะเสียงครางของกาเลนมันบ่งบอกว่าเขากำลังรู้สึกดี

"ขอลองเอามันไปถูได้รึเปล่า?"

เขาผลักเธอให้นอนลง ก่อนจะกางขาของเธอออก กาเลนบ้วนน้ำลายลงไปพร้อมกับเริ่มถูไถที่ด้านนอก...

เขาจงใจใช้ส่วนหัวของมันวนซ้ำๆ ที่ปากทางเข้าจนกาเลนสัมผัสได้ถึงน้ำหล่อลื่นที่ไหลออกมาจากตรงนั้น

ร้อน ร้อนมากที่ตรงส่วนนั้น!!

เวโรนิก้าจิกผ้าปูที่นอนแน่น เพราะเธอกำลังรู้สึกแปลกๆ

"เสียวละสิ จะรู้สึกดีกว่านี้อีกหลายเท่าหากว่ามัน...มุดเข้าไปในตัวเจ้า..."

ความรู้สึกเช่นนี้ต้องเรียกว่าอย่างไรกันนะ เขาหุบขาเธอลงพร้อมกับใช้ส่วนหัวดันเข้าไป เขาเน้นย้ำซ้ำๆที่จะพยายามให้มันแหวกเข้าไปสัมผัสกับด้านในกลีบที่ปิดสนิท

เธอไม่กล้าแม้แต่จะกล่าวคำใดออกมา มิกล้าเลย ความหวาดกลัวในใจกำลังกัดกินหัวใจของเธอ มันเจ็บปวดมาก้กินกว่าจะเรียกว่ามันคือความรู้สึกดี

เธออยากร้องขอ ให้เขาหยุดการกระทำนี้ลง แต่ทว่ากลับมิสามารถกล่าวคำใดออกไปได้เลย เวโรนิก้ารู้สึกว่าเธอกำลังจะแหลกสลาย ภายใต้ร่างของเขา...

"ปัง!! ปัง!!"

ราวกับว่าเสียงเคาะประตูอย่างแรง นั้นคือเสียงสวรรค์ เสียงนั้นฉุดรั้งเธอขึ้นมาจากความเจ็บปวด

"เปิดประตูกาเลน ไม่อย่างนั้นข้าจะถลอกหนังหัวเจ้าออกมาซะ!!!"

"จิ๊!! มาไวชะมัด ยังไม่เสร็จเลยให้ตายเถอะ!!"

เขาผละออกจากเรือนร่างที่งดงามของเวโรนิก้า ก่อนที่จะใส่เสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว

"รีบใส่เสื้อผ้าซะ!! ก่อนที่นางจะพังประตูเข้ามา!!"

เธอลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าโดยที่กาเลนไม่หันมามองเธออีกเลย ในใจพลันรู้สึกเจ็บปวดที่เขาเปลี่ยนไปราวกับคนละคน แต่ว่าเป็นเช่นนี้ก็ปกติแล้วล่ะ...

เธอยังจะคาดหวังอะไรจากเขาได้อีก

พอกาเลนเห็นเวโรนิก้าสวมเสื้อผ้าเสร็จแล้วเขาจึงเปิดประตูออก