ฉันจะไม่รักคุณอีกแล้วค่ะ

2.จำยอมเสียสละ

หนึ่งปีในฐานะคู่หมั้นขององค์จักรพรรดิผ่านไปอย่างรวดเร็ว และเธอก็เริ่มทำธุรกิจเล็กๆที่เป็นของตัวเอง ดีนะที่เธอแอบยักยอกพวกสร้อยเพชรที่เป็นสินสอดเอาไว้ เพราะเงินสิบล้านที่ว่านั่น ท่านพ่อนำไปซื้อเรือสำเภาจนหมด...

ด้วยความคิดที่ว่าหากเรือสำเภาของเรารุ่นใหม่และมีจำนวนมากขึ้น เราจะได้รับความเชื่อถือกลับมาอีกครั้ง เวโรนิก้าทำใจเอาไว้บางส่วนว่าจาเมลใกล้จะล่มสลายลงแล้ว เพราะเรามิอาจแบกรับภาระคนงานและหนี้สินเอาไว้ได้

เธอเปิดร้านขายดอกไม้ มีทั้งดอกไม้ที่เป็นดอกและดอกไม้ที่ยังอยู่ในกระถาง และที่ขายดีที่สุดก็คือเมล็ดพันธุ์ของดอกไม้ต่างๆ นี่คือสิ่งเดียวที่เธอไม่ได้ทำให้ฐานะจาเมล เธอเปิดร้านในนามของ เวโรนิก้า เพนนี

ถึงแม้ว่าจาเมลจะล่มสลายร้านนี้ก็จะไม่ถูกยึดไปเพราะว่านี่ไม่ใช่สมบัติของจาเมล! อย่างน้อยเธอจะเอาเงินจากร้านนี่ไปเลี้ยงท่านพ่อเอง! เราเสียท่านแม่ไปในวันที่พายุโหมกระหน่ำ เรือที่ท่านแม่โดยสารมาจมลงก่อนถึงท่าเรือเพียงนิดเดียว ท่านแม่จมลงไปในทะเลต่อหน้าต่อตาท่านพ่อ นั่นก็เป็นแผลในใจขนาดใหญ่ของท่านพ่อที่ทำไมท่านถึงยึดติดกับเรือสำเภาพวกนั้นนักหนา...

"ดอกกุหลาบสีแดงสองช่อครับ มิทราบว่ามิสเพนนีจัดส่งด้วยรึเปล่า"

เวโรนิก้ายกยิ้มให้ชายชราที่ดูราวกับว่าเป็นพ่อบ้านตระกูลดัง

"หากจะให้จัดส่งด้วย อาจจะต้องเพิ่มค่าจัดส่งอีกห้าเหรียญค่ะ"

ชายชราผู้นั้นส่งเงินให้เวโรนิก้า

"นี่เป็นเงินสามสิบเหรียญทองค่าดอกไม้ และยี่สิบเหรียญทองค่าจัดส่ง ส่งที่คฤหาสน์เฮนการ์ดและโรงละครโอเปร่านะครับ จัดส่งในนามของแกรนด์ดยุคเบอริฮาน"

"ด้วยความยินดีค่ะ"

เธอส่งยิ้มให้พ่อบ้านอย่างดีใจ ท่านแกรนด์ดยุคนี่สุดยอดไปเลย มีสาวใช้และพ่อบ้านหมุนเวียนกันมาสั่งดอกไม้จากร้านเธอแทบทุกวัน และแต่ละวันก็ให้ไปส่งไม่ซ้ำที่กันเลย

แต่ส่งในนามเดียวกันทุกวัน นั่นก็คือแกรนด์ดยุคเบอริฮาน

เขาคงจะเป็นบุรุษเจ้าชู้มากทีเดียว และนอกจากที่จะมักมากแล้ว เขายังรวยมากๆอีกด้วยเพราะเพียงค่าดอกไม้ในแต่ละวันก็มากกว่าเงินที่เธอใช้ทั้งสัปดาห์แล้ว

แต่ถึงยังไงเธอก็ต้องขอบคุณเขาเพราะว่านี่คือลูกค้าประจำของร้านเธอเลยก็ว่าได้! เวโรนิก้าเริ่มจัดดอกไม้ตามที่สั่ง พร้อมกับออกไปส่งดอกไม้พวกนั้นด้วยตัวเธอเอง

องค์จักรพรรดิกลับมาแล้ว และเธอเองก็ส่งจดหมายถอนหมั้นไปเรียบร้อย รู้สึกโล่งยังไงก็ไม่รู้ ราวกับว่าชีวิตของเธอได้เป็นอิสระอีกครั้ง

"เวโรนิก้า ให้ข้าช่วยยกรึเปล่า?"

"ไม่เป็นไรโทเคน ข้าจะเสร็จพอดี เดี๋ยวข้ายกไปเอง ขอบใจเจ้ามากเลยนะ!!"

เธอส่งยิ้มให้กับพนักงานของบาร์ วันนี้เธอมาซื้อดอกไม้เพราะดอกไม้ที่ร้านไม่พอขาย และที่ที่เธอมาซื้อดอกไม่นั่นก็คือที่บาร์ ที่นี่มีเรือนกระจกที่มีดอกไม้สวยๆเยอะมากๆ

เจ้าของบาร์อนุญาตให้เธอมาตัดไปขาย และเธอเองก็เลือกตัดเฉพาะดอกที่บานนานแล้ว เวโรนิก้ามิได้ตัดดอกไม้อย่างเดียว แต่เธอแต่งกิ่งของดอกไม้ให้ด้วย และนั่นคือการตอบแทนค่าดอกไม้ก็ว่าได้ เพราะที่สวนแห่งนี้ไม่มีคนดูแล เธอจึงอาสามาดูแลให้!

เธอหอบดอกไม้กลับไปที่ร้านก็เจอกับพี่วียืนรออยู่พร้อมกับซองบัตรเชิญในมือ

"พี่น่าจะรู้ ว่าข้าไม่ชอบงานเต้นรำ"

"แต่งานนี้จัดขึ้นที่คฤหาสน์เมอลิน เจ้าควรจะไปเพื่อตอบแทนท่านหญิงสักหน่อย "

ในคราแรกเขาเองก็ไม่ไว้ใจสตรีผู้นั้น แต่ดูจากที่น้องสาวของเขาบอกกล่าวว่านางเป็นคนช่วยเหลือเรื่องหินเวทมนตร์ เขาก็เลยยอมปล่อยเลยตามเลย

ท่านหญิงดาฟเน่

จริงสิ เธอเองก็ไม่ได้พบท่านหญิงมานานแล้ว

"อีกเรื่อง ท่านพ่อไม่ได้จ่ายเงินค่าคนงานมาหลายเดือนแล้ว และพวกคนงานกำลังจะไปฟ้องร้องท่านพ่อกับทางการ"

เวโรนิก้าวางดอกไม้ลงบนโต๊ะ

"เหตุใด เรื่องราวมันถึงได้แย่นักนะ..."

เขายกมือขึ้นมาลูบผมน้องสาวเบาๆ

"เราไม่มีทางหาเงินมาได้หรอกเวโรนิก้า เงินที่ต้องจ่ายคนงานห้าแสนเหรียญทอง มีแต่ต้องปล่อยให้พวกเขาไปฟ้องร้องและมายึดบ้านเราไป เราทำใจกันมานานแล้วนี่ ถึงเวลาที่จะต้องพบเจอเรื่องจริงแล้ว"

เงินมากมายขนาดนั้นไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็ไร้ซึ่งทางออก เงินเก็บที่เธอทำงานมาก็มีเพียงไม่กี่หมื่นเหรียญเท่านั้นเอง...

ถึงคราวที่จาเมลต้องล่มสลายจริงๆแล้วสินะ

สายลมฤดูร้อนได้พัดผ่านมา วันนี้อากาศดีและอีกไม่กี่วันก็จะถึงงานเลี้ยงคฤหาสน์เมอลินแล้ว เธอควรจะไปเยี่ยมท่านหญิงสักหน่อย ที่หลังร้านดอกไม้มีต้นองุ่นที่เจ้าของตึกเดิมปลูกเอาไว้ เธอจึงไปเก็บมาใส่ตะกร้าเพื่อนำไปเป็นของฝาก

.......

กาเลนลืมตาขึ้นมาก็พบว่านี่เป็นเวลาสายมากแล้ว เขาผละออกจากร่างของสตรีที่โอบกอดเขาอยู่

"เหตุใดวันนี้ถึงตื่นไวคะท่านแกรนด์ดยุค ปกติแล้วท่านจะต้องโอบกอดข้านานกว่านี้..."

"วันนี้ข้ามีนัด ต้องนำไวน์และเหล้ารัมไปให้ดาฟเน่ที่คฤหาสน์เมอลิน"

กาเลนลุกขึ้นมาก่อนที่เขาจะคว้ากางเกงมาใส่ แต่สตรีบนเตียงกลับจับมือของเขาเอาไว้

"ข้ารู้ดีว่าตัวเองนั้นไม่มีสิทธิ์คาดหวังว่าจะเป็นคู่ควงของท่านแกรนด์ดยุคในวันนั้น ข้าเจียมเนื้อเจียมตัวถึงเพียงนี้จะจากไปโดยไม่โอบกอดข้าอีกสักครั้งหรือคะ..."

เธอนั่งคุกเข่าลงที่พื้นพร้อมกับยกมือขึ้นมาสัมผัสความเป็นชายที่ใหญ่โตเกินมาตรฐานของเขา ก่อนจะเริ่มดูดกลืนมันช้าๆ

กาเลนหรี่ตามองสตรีผู้นั้นพร้อมกับยกยิ้มอย่างชอบใจ

นางชื่ออะไรเขายังไม่รู้เลย และเราพึ่งจะร่วมหลับนอนกันวันนี้วันแรก ทว่าลีลาและท่าทางที่เร่าร้อนของเธอยามที่อยู่บนเตียงนั้นมันถูกใจเขาเหลือเกิน

เธอแลบลิ้นออกมาเลียที่ส่วนปลายพร้อมกับใช้มือสัมผัสเขาในจังหวะเดียวกันกับที่ลิ้นของเธอตวัดมัน

"เร็วกว่านี้ที่รัก...หากอยากให้มันเข้าไปในร่างกายของเจ้า เจ้าต้องปลุกอารมณ์ของมันมากกว่านี้"

เขาคือแกรนด์ดยุคเบอริฮาน และงานของเขามันก็หนักหนาพอสมควร กาเลนแบ่งเวลางานและเวลาเรื่องพวกนี้ออกจากกันอย่างชัดเจน

เรื่องบนเตียงคือเรื่องจำเป็นที่ขาดไม่ได้ ราวกับของหวานที่ต้องทานหลังจากอาหารมื้อหลัก สตรีแต่ละคนก็จะต่างกันไป ทั้งความอ่อนโยนและความเร่าร้อน

เขาผลักสตรีผู้นั้นในนอนลงบนเตียงก่อนจะกางขานางออกมา เธอจ้องมองที่เขาอย่างคาดหวังให้เขาใส่มันเข้าไปโดยเร็ว เขากดส่วนหัวของมันให้มุดเข้าไปด้านใน

"อ๊าา!!"

ความคับแคบของเธอกำลังโอบรัดตัวตนของเขาไว้ และกาเลนไม่รอช้าเขาอัดกระแทกเข้าไปอย่างรุนแรงตามอารมณ์และความต้องการที่ดิบเถื่อนในใจ

สตรีทุกนางสามารถร้องขอทุกอย่างได้จากเขา ยกเว้นความอ่อนโยน

"ผ่อนคลายหน่อยสิที่รัก รัดแน่นขนาดนั้นข้าจะขยับยังไง?"

เธอหอบหายใจเหนื่อยพร้อมกับกระตุกอย่างรุนแรง เขาหลับตาลงช้าๆ

"ใครอนุญาตให้เจ้าเสร็จสมกัน?"

"อื้อ!! อึ่ก! ขะ..ขอโทษค่ะ"

เขาชักตัวตนของเขาออกมา มันถูกคราบสีขาวของเธอเคลือบเอาไว้ กาเลนมองหน้าสตรีผู้นั้น นางก็ลุกขึ้นมาดูดกลืนมันอย่างรู้งาน เขาเริ่มขยับเอวช้าๆตามจังหวะที่นางดูดกลืนมันเข้าไป เขาเริ่มขยับเร็วขึ้นเพราะตัวเองกำลังจะถึงฝั่งฝัน

"ซี๊ด!!"

กาเลนจับผมของสตรีผู้นั้นเอาไว้เพื่อไม่ให้นางผละออกจากตัวตนของเขา

"อย่าให้มันไหลออกมาแม้แต่หยดเดียว มิเช่นนั้นข้าจะไม่มาร่วมหลับนอนกับเจ้าอีก..ใช่แล้ว..ดูดมันออกมาให้หมด..อืม!! อย่างนั้น"

เขาโยนเหรียญทองให้เธอพร้อมกับคว้ากางเกงมาใส่ เมื่อสวมเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้วเขาก็เดินจากมาโดยไม่หันไปมองสตรีผู้นั้นอีกเลย

"ไปคฤหาสน์เมอลิน เจ้าให้คนนำไวน์และเหล้าไปส่งแล้วใช่ไหม?"

"เรียบร้อยแล้วครับท่านแกรนด์ดยุค นี่เป็นบิลค่าใช้จ่ายทั้งหมด"

"ดี"

เขารับกระดาษในมือของพ่อบ้านมาก่อนจะเดินขึ้นรถม้าเพื่อไปคฤหาสน์เมอลิน คนงานจำนวนมากกำลังช่วยกันตกแต่งสวนและคฤหาสน์ เขาส่งกระดาษในมือให้กับเบซิล อัศวินประจำตัวของดาฟเน่

"เอาไว้วางบนโต๊ะทำงานของนาง.. ดาฟเน่อยู่ที่ไหนล่ะ"

"ในสวนครับท่านแกรนด์ดยุค"

กาเลนหยิบแก้วน้ำเลม่อนที่เบซิลส่งให้มาดื่ม

"รสชาติไม่เลว..."

เขาเดินมาเรื่อยๆจนถึงสวนที่จัดงาน เขาเห็นดาฟเน่นั่งอยู่บนเก้าอี้ แต่ทว่าสายตาของกาเลนนั้นไปหยุดอยู่ที่สตรีผู้หนึ่งที่นั่งข้างดาฟเน่ ใบหน้าของนางนั้นน่ารักน่าชังถูกใจเขามากทีเดียว

การแต่งตัวซอมซ่อเช่นนี้คงจะเป็นคนใช้สินะ!