ตอนที่ 2 กระตุกเขี้ยวเสือ vs ดึงหางแมวสาว (1)
1039 Words
ตอนที่ 2 กระตุกเขี้ยวเสือ vs ดึงหางแมวสาว (1)
การประชุมที่น่าเบื่อผ่านพ้นไปแล้ว ที่จริงไม่ใช่ว่าการประชุมน่าเบื่อ แต่คนในที่ประชุมมากกว่าที่น่าเบื่อ ด้วยความที่บริษัทเพิ่งปรับเปลี่ยนนโยบายในหลายๆ เรื่อง ก็เลยมีทั้งกลุ่มที่เห็นพ้องและกลุ่มที่เห็นต่าง
กระนั้นสุดท้ายแล้ว ทุกเรื่องก็สามารถร่วมหารือและหาทางออกที่สมควรได้ในที่สุด โดยใช้เวลาไปราวๆ สองชั่วโมง ล่วงเลยมาถึงเที่ยงกว่า หน่วยงานที่ทำหน้าที่จัดเตรียมอาหารสำหรับผู้เข้าร่วมประชุมต่างทำหน้าที่ขมีขมัน แต่ศิลาปฏิเสธไม่รับอาหารเที่ยงที่นั่น เขาเดินกลับห้องทำงานตัวเองใบหน้าเรียบเฉย จนมาถึงหน้าห้องทำงาน บริรักษ์ก็แยกตัวไปคุยงานกับเลขานุการสาว ซึ่งเป็นผู้ช่วยของบริรักษ์อีกที
และพอเขาเข้ามาในห้องทำงานแล้ว จึงได้เห็นว่าใครบางคนกำลังทำหน้าถมึงทึงและมองมาทางเขาอย่างเอาเรื่อง
ศิลาเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม ก่อนจะเดินเข้าไปทรุดกายลงนั่งข้างๆ ทำเอาคนที่ยึดครองโซฟาไว้คนเดียวมาพักใหญ่รีบกระเถิบกายหนีด้วยความตกใจ
“ไปไหนมาคะ นี่คุณปล่อยข้าวไว้คนเดียวได้ยังไง เกิดมีคนเข้ามาทำมิดีมิร้ายข่มขืนในยามข้าวไม่มีสติ ใครจะรับผิดชอบ”
“เธอนี่มันวุ่นวายจริงๆ ถึงว่าผัวไม่รัก”
“คนบ้า ข้าวไม่ได้มีผัวสักหน่อย” แว้ดใส่เขาเสียงดัง
“น้อยไปสิ กี่คนแล้วล่ะ” ศิลาว่าพร้อมกับจ้องหน้าอย่างคนที่ไม่เชื่อว่าเธอจะบริสุทธิ์ผุดผ่อง จนกว่าจะได้ลองเอง
“กรี๊ด! หยาบคายใจอกุศล ตัวเองนั่นแหละ มีเมียแล้วมาหลอกแต๊ะอั๋งเด็ก”
“เด็กไหน เธอน่ะเหรอ”
“เห็นมะ ในที่สุดคุณก็ยอมรับว่ามีเมียแล้ว” ข้าวหอมว่าพร้อมกับทำหน้ามุ่ย
“มันเรื่องของฉัน”
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องหาเรื่องว่ากัน ไปไหนมา บอกมานะ”
สุดท้ายเธอก็วกเข้ามาเรื่องเดิม เมื่อรู้สึกว่าถูกเขาพาออกไปนอกเรื่องอยู่เรื่อย
“ทำงานสิ ใครจะนั่งกินนอนกินอย่างเธอ”
นี่เขาจะตอบเธอดีๆ บ้างได้ไหมนะ พูดคำแขวะคำ!
“คุณพาข้าวมากินมานอนที่นี่เอง ช่วยไม่ได้”
“มีเรื่องจะถามแค่นี้ใช่มั้ย” พูดจบเขาก็ทำท่าจะลุกขึ้นยืน แต่ข้าวหอมดึงแขนเขาไว้แรงๆ
“นี่อะไร” ว่าพร้อมกับชี้ไปที่กระดุมเสื้อสองเม็ดที่ถูกปลดออก
“ฝีมือฉันเอง มีปัญหาอะไรมั้ย”
“กรี๊ดดดด! คนบ้า คนใจมาร รังแกคนไม่มีทางสู้ นี่แน่ะ!”
ทุบอกเขาปึกๆ อย่างโมโห ก่อนที่มือน้อยจะถูกมือหนาจับไว้ พร้อมกับที่เขากระชากให้เธอเข้ามาอยู่ในวงแขน
“นี่แค่น้ำจิ้ม เมื่อคืนเธอทำฉันไว้แสบมาก รู้ไว้ด้วย ยัยข้าวสารเสก”
“คุณก็โตแล้ว เป็นผู้ใหญ่หน้าที่การงานก็ดี จะมาถือสาอะไรกับเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำแกงอย่างข้าวล่ะคะ”
เอ่ยเสียงอ่อนเสียงหวาน ด้วยตอนนี้ตัวเองตกเป็นรอง จะอย่างไรก็ต้องออกไปจากตึกนี้ให้ได้ก่อน ตอนนี้เธอเสียเวลามาทั้งวันแล้ว
“แล้วเธอมาอ่อยฉันทำไม พอฉันลดตัวลงไปเล่นด้วยก็ทำเล่นตัว คิดว่าตัวเองเป็นใครฮะ!”
“ข้าวขอโทษ…ข้าวไม่ได้อยากให้คุณรังแกนี่คะ ข้าวก็แค่ท้ากันกับเพื่อน”
“เล่นกันไม่เข้าเรื่อง พวกเด็กใจแตก”
“มากไปแล้วนะ!”
“จะต้องให้ฉันชื่นชมเธองั้นสิ”
“ไม่ต้องชมก็ได้ แต่เลิกด่าสักที สำนึกผิดไม่ทันแล้ว” เถียงจบก็ทุบอกเขาแรงๆ ด้วยเจ็บใจตัวเองที่ทำอะไรเขาไม่ได้ แถมตอนนี้ยังโดนเขากอดเอาไว้เสียแน่นด้วย
“สำนึกได้ก็ดี จะได้ไม่ไปทำนิสัยเสียๆ แบบนี้ที่ไหนอีก”
“ก็ถ้าข้าวนิสัยเสียขนาดนั้น แล้วคุณจะเสียเวลาลดตัวลงมายุ่งด้วยอีกทำไมล่ะคะ” พูดจบก็เหลือบสายตาไปมองอ้อมแขนของเขาที่กอดรัดเธอไว้เสียแน่นหนับ
“เสียเวลาแล้วก็ต้องได้ทุนคืนบ้างสิ” สิ้นคำ มือหนาก็บีบคางเรียวเล็กนั่นแรงๆ เป็นเชิงหยอกเย้าแกมข่มขู่อยู่ในที
“คนบ้า ข้าวเจ็บนะ!” ข้าวหอมแว้ดใส่เขาอย่างโมโหพร้อมกับปัดมือเขาออกจากคางของตนเอง
“บอบบางจริงๆ จับนิดจับหน่อยก็สะดิ้ง”
“ทำไมคุณถึงได้เป็นผู้ชายปากร้ายปากจัดขนาดนี้คะ ข้าวไปทำอะไรให้คุณโกรธแค้นนักหนา เราเพิ่งรู้จักกันแค่สองวัน แต่คุณทำเหมือนโกรธเกลียดข้าวมาเป็นชาติ”
สาวน้อยตัดพ้อเสียงแผ่ว ก่อนจะดึงคอเสื้อเขาแรงๆ อย่างระบายความสับสนวุ่นวายใจ
“นั่นสิ เธอนี่ท่าจะแย่สุดๆ ทำให้ฉันไม่ถูกชะตาได้”
“ใจร้าย ทำไมต้องเป็นแบบนั้นด้วย”
ศิลายักไหล่อย่างไม่สนใจจะหาคำตอบ ร้อนถึงข้าวหอมที่ต้องขมวดคิ้วครุ่นคิด ก่อนจะตาโตเบิกกว้างแล้วรีบเอ่ย
“คุณอินกับละครที่ข้าวแสดงเป็นตัวร้ายใช่ไหมคะ พอเจอหน้าข้าวก็เลยหมั่นไส้”
เหตุผลมั่วๆ นั้นทำเอาศิลาหันขวับมามองหน้าบึ้ง
“เวลาฉันเป็นเงินเป็นทอง ใครจะมีเวลามานั่งดูอะไรไร้สาระ”
“ละครที่ข้าวรับเล่นไม่ได้ไร้สาระเสียหน่อย ข้าวนะ ทุ่มสุดตัวทุกฉากทุกตอน”
“โดยเฉพาะตอนเสียตัว”
“อ๊าย! ไม่ใช่! พูดจาน่าเกลียด”
ศิลายิ้มเจ้าเล่ห์กับคำโวยวายของเธอ ก่อนจะเอนกายพิงพนักเก้าอี้พร้อมกับดันร่างเล็กออกห่างจากตัว
“ถ้าไม่ใช่แล้วจะเดือดร้อนทำไม”
“คุณก็ไม่ได้รู้จักข้าวดีพอ ทำไมต้องตัดสินกันแบบนั้นด้วยล่ะคะ”
คำพูดนั้นของข้าวหอมทำให้ศิลาชะงักไปนิดหนึ่ง ก่อนจะขยับนั่งตัวตรงและหันมาจ้องมองเธอเต็มตา นั่นทำให้ข้าวหอมเริ่มระแวงขึ้นมาอีกรอบกับสายตาทรงอำนาจของเขา
- Writer
