ตอนที่ 2 กระตุกเขี้ยวเสือ vs ดึงหางแมวสาว (2)
1070 Words
“ถูกของเธอ ฉันไม่ควรตัดสินเธอจากภายนอก”
ข้าวหอมเกือบจะโล่งใจอยู่แล้วเชียว ถ้าไม่เพราะคำพูดประโยคต่อมาของเขา ที่ทำให้เธออยากจะกรีดร้องแล้ววิ่งทะลุออกไปนอกหน้าต่าง ให้ร่างร่วงลงไปเสียให้รู้แล้วรู้รอด
“ฉันควรได้เห็นภายในของเธอเสียก่อน แล้วถึงค่อยตัดสิน” ว่าจบเขาก็ขยับไปคร่อมแขนทั้งสองข้างไม่ให้ข้าวหอมหนีไปไหนได้
สาวน้อยที่ขยับกายหนีจนศีรษะราบเอนไปกับที่วางแขนของโซฟาได้แต่ทำหน้าตาตระหนก ไม่รู้จะหาทางรอดจากเขายังไง ผู้ชายคนนี้น่ากลัวกว่าที่เธอคิด กระนั้นก็พยายามบอกตัวเองว่าให้สู้
“อย่าทำอะไรข้าวนะ”
“เธอคิดว่าฉันจะทำอะไรล่ะ หืม” ไม่ถามเปล่าแต่ยังก้มหน้าลงมาพูดใกล้ๆ จนริมฝีปากแทบจะสัมผัสกัน
คนบ้าเอ๊ย! ยิ่งมองใกล้ๆ ยิ่งหล่อเหลาและขาวใส ไม่นะข้าวหอม อย่ายอมเพราะออร่าของเขาเด็ดขาด!
“ข้าวรู้ว่าคุณไม่ทำอะไรข้าวหรอกค่ะ คุณไม่ใช่คนหื่นกามแบบนั้น คุณแค่อยากแกล้งข้าวแค่นั้นเอง” พูดจบก็ทำใจกล้ายกมือน้อยขึ้นกุมแก้มเขา แล้วเขย่าไปมาเบาๆ อย่างไม่กลัวตาย เล่นเอาชายหนุ่มเบี่ยงหน้าหนีมือเธอแทบไม่ทัน
“อย่ามาจับหน้าฉัน”
ศิลายกมือขึ้นเช็ดหน้าตัวเองแรงๆ เหมือนไม่ชินกับการให้ใครสัมผัสตัวเขาก่อน
“ทำไมต้องทำเหมือนรังเกียจกันด้วยล่ะคะ ทีคุณจับตัวข้าวตั้งหลายจุด ข้าวยังไม่ว่าเลย”
“ฉันไม่ชอบ!”
“อ้าว...” สาวน้อยครางเสียงอ่อย ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้
“เฮ้ย! นี่เธอ...”
“คะ?” คนไม่กลัวตายยิ้มหวานให้เขาอย่างสมใจ ก็เมื่อกี้เธอโถมตัวคร่อมร่างเขา เหมือนอย่างที่เขาทำกับเธอ แล้วดูเขาสิ ตกใจอะไรเบอร์นั้น สงสัยจะไม่ชอบการถูกจู่โจม นิสัยผู้นำก็งี้ คิดว่าตัวเองเป็นต่ออยู่เสมอ เชอะ รู้จักคนอย่างข้าวหอมน้อยไปซะแล้วจ้า
“ออกไปห่างๆ ฉันเดี๋ยวนี้ ยัยข้าวเหม็น”
“ข้าวหอมค่ะ ไม่เชื่อลองดมดูสิคะ”
“เฮ้ย! ไปไกลๆ”
ศิลาโวยวายพร้อมกับปัดป้องใบหน้าน่ารักที่พยายามจะก้มลงมาใกล้ๆ เขาเพื่อให้เขาพิสูจน์กลิ่น
“คิกๆ”
“เธอนี่มันอ่อยเก่งจริงๆ ปากอย่างใจอย่าง”
“ผู้ชายอะไรปากร้ายจัง แต่ไม่เป็นไรค่ะ ข้าวให้อภัยคุณศิลา เอาเป็นว่าเราหายกันแล้วนะคะคนดี”
มือน้อยได้ใจบีบจมูกเขาเล่นด้วยคราวนี้ นั่นทำให้ศิลากัดฟันกรอดๆ โกรธตัวเองที่กำลังเสียเวลากับเรื่องไร้สาระและผู้หญิงคนนี้
“ลุกขึ้น ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทนกับเธอ”
“ไม่ค่ะ ข้าวจะนั่งอยู่อย่างนี้ จนกว่าคุณจะบอกว่าไม่ถือสากับเรื่องเมื่อคืนแล้ว”
“ฉันเตือนเธอแล้วนะ” ว่าจบก็พลิกร่างให้ตนเองเป็นฝ่ายได้เปรียบอย่างรวดเร็ว เล่นเอาคนอวดเก่งวี้ดลั่น
“ว้าย!”
ข้าวหอมเบี่ยงใบหน้าหนีริมฝีปากของเขาที่ก้มลงมาหมายจะมอบจูบดุดันให้เธอ แต่ก็เปิดโอกาสให้เขาได้จูบไซ้ไปตามซอกคอแทน
“หอมจริงๆ ด้วยข้าวเหม็น” เขาครางอู้อี้พร้อมกับดอมดมลำคอเล็กซ้ำๆ เหมือนถูกใจ
“ปล่อยข้าว เมื่อไหร่จะเลิกแกล้งกันสักทีคะ” เจ็บใจตัวเองเหลือเกินที่พลาดท่าให้เขาอีกจนได้ ทำท้าท้ายอวดดี สุดท้ายก็ต้องเปลืองตัวอยู่อย่างนี้
“ก็เธอน่าแกล้งจะตาย”
“อื้อ...” ครางประท้วงเมื่อเขาไม่ยอมหยุดการซุกไซ้ แถมยังทำท่าจะถลาลงต่ำลงไปมากกว่าซอกคออีก
สุดท้ายข้าวหอมเลยต้องรวบรวมแรงทั้งหมด งัดใบหน้าเขาขึ้นมา จับกุมแก้มเขาไว้ไม่ให้ขยับหนี สบตากับเขาแบบแน่วแน่ ก่อนจะเอ่ยน้ำเสียงจริงจัง
“คุณเป็นคนยังไงกันแน่คะ บางทีคุณก็ดูน่ากลัว บางทีคุณก็ดื้อเหมือนเด็กเอาแต่ใจ”
“แล้วเธอล่ะเป็นคนยังไง บางทีก็ดูแอ๊บ บางทีก็ดูแก่แดด”
ให้ตายสิ ข้าวหอมพยายามนับหนึ่งถึงร้อย เธอไม่น่าหาเรื่องสนทนากับเขาเลยจริงๆ
“ข้าวก็เป็นของข้าวแบบนี้ ข้าวไม่เคยแอ๊บ เอาไว้ถ้าเรารู้จักกันมากกว่านี้ คุณจะเชื่อคำพูดของข้าวเองค่ะ”
“ติดใจสัมผัสของฉันแล้วสิ” มือหนาลูบแก้มเนียนเบาๆ พลางยิ้มเจ้าเล่ห์อีกครั้ง
“อะไรทำให้คุณศิลาคิดแบบนั้นคะ”
“ก็เธอพูดเองว่าเอาไว้ถ้าเรารู้จักกันมากกว่านี้”
“ใช่ค่ะ เพราะข้าวไม่อยากให้คุณมองข้าวผิดๆ แต่ถ้าเราจะไม่รู้จักกันมากไปกว่านี้ ข้าวก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรนะคะ”
ศิลาไม่ตอบอะไร ได้แต่เลิกคิ้วรอฟังว่าเธอจะพูดอะไรต่อไปอีกไหม ก่อนจะตาวาวเมื่อได้ฟังประโยคต่อมาของเธอ
“คุณไม่หิวข้าวเหรอคะ”
“หิวสิ...หิวมากด้วย” ชายหนุ่มก้มลงไปกระซิบแผ่วเบาข้างใบหูเล็ก พร้อมกับถือโอกาสจับกุมอกนุ่มหยุ่นที่เขารู้ดีว่าไม่เล็กเหมือนตัวเจ้าของไว้เต็มเหนี่ยว
“คุณ!”
“ก็เธอถาม”
“ข้าวหมายถึงข้าวเที่ยง นี่มันจะบ่ายแล้วนะ” แว้ดใส่เขาเสียงดัง พยายามดึงมือหนาออกจากเต้าตึง แต่มือเขาก็ไม่ขยับเขยื้อน นี่คิดว่ากำลังจับชามเต้าทึงอยู่หรือไง!
“ก็ไม่พูดให้ชัดเจนเองนี่นา ฉันก็ตอบความจริง ผิดตรงไหน”
“งั้นเราไปกินข้าวกันนะคะ ข้าวหิวมากๆ เลยตอนนี้ นะคะ นะ”
อ้อนเขาเสียงหวาน ก่อนจะทำใจกล้ายื่นหน้าขึ้นไปหอมแก้มเขาแรงๆ นั่นทำเอาคนไม่ชอบโดนจู่โจมผงะ ก่อนจะพรวดพราดลุกห่างจากเธอทันใด
“บ้าเอ๊ย!” ศิลาเช็ดแก้มตัวเองแรงๆ แล้วดึงเสื้อสูทที่มันยับยู่ไปหมดมาสวม จากนั้นก็หันหลังเดินไปที่ประตูลิ่วๆ
ข้าวหอมเห็นเขาเดินไปไม่รอก็ตาเหลือก รีบสำรวจความเรียบร้อยของตนเองแล้วรีบวิ่งตามออกไปโดยไว ไม่อยากโดนทิ้งให้อยู่ในห้องของเขาคนเดียวอีกแล้ว...
- Writer
