ศิลาจารัก

“นางร้ายเบอร์หนึ่ง (ไล่จากลำดับล่างขึ้นมา) นึกว่าจะร้ายแต่ในทีวี ที่ไหนได้ ตัวจริงร้ายยิ่งกว่าในละคร วันนี้แม่นางถูกอะไรสิงมาก็ไม่รู้ อยู่ๆ ก็ลุกขึ้นมาวีนด่าคนทั้งกอง ต๊าย เพราะสันดานแบบนี้ชิมิคะ นางเลยไม่มีวาสนาจะได้เป็นนางเอก” “อ๊าย!!” ข้าวหอม ภารดาเกียรติสกุล กรี๊ดลั่นพร้อมกับวางแก้วน้ำหวานที่เจือแอลกอฮอล์ลงบนโต๊ะแรงๆ อย่างอารมณ์เสียที่สุดในโลก โชคดีที่ในไนต์คลับแห่งนี้กำลังมีการแสดงดนตรีสด และเสียงผู้คนกำลังกรี๊ดนักร้องสุดหล่อที่หน้าเวทีก็กลบเสียงของเธอได้หมดสิ้น ไม่อย่างนั้นก็คงไม่พ้นเป็นข่าวว่าแม่ดาราสาวผู้ไม่มีวาสนาจะได้เป็นนางเอกมาวีนแตกในร้านเหล้าอีก เบื่อ! ข้าวหอมเบื่อที่สุดในโลกกับการต้องเป็นบุคคลสาธารณะให้คนด่าว่าทั้งที่ไม่ได้รู้จักตัวตนจริงๆ ของเธอเลยแม้แต่น้อย เธอก็แค่สาวน้อยคนหนึ่งที่มีความฝันว่าอยากจะเป็นดารามาตั้งแต่เด็ก ยอมขัดใจพ่อไม่ขอเรียนบริหารแต่มาเรียนนิเทศฯ ก็เพื่อจะได้มีวันที่ได้ทำหน้าที่นักแสดงมากฝีมือ แต่กลับต้องแลกด้วยการต้องรับมือกับข่าวลือ ทั้งมั่วทั้งจริง ทั้งใส่สีตีไข่ที่ถาโถมดั่งมรสุม นี่ขนาดเพิ่งเข้าวงการมาปีเดียวนะ เรียนจบปุ๊บได้งานในวงการบันเทิงปั๊บ ตอนนี้เธอก็อายุยี่สิบสามปีพอดี อายุแค่นี้แต่ต้องเจออะไรมากมายกับเส้นทางที่ตัวเองเลือก บางทีเธอก็เหนื่อยล้าจนอยากจะหนีไปให้พ้นๆ แต่อะไรก็ยังไม่แรงเท่าข่าววันนี้ที่บอกว่าเธอลุกขึ้นมาวีนด่าคนทั้งกองหรอก ทำเอาเธอเครียดจนต้องหนีมานั่งเซ็งอยู่ในสถานที่แห่งนี้ทั้งที่ไม่คิดอยากจะเข้ามาสักนิด แต่ไม่ได้มาคนเดียวนะ มากับเพื่อนสาวสองคนที่ตอนนี้พากันหนีไปอยู่หน้าเวที ป่านนี้คงกำลังส่องกางเกงในนักร้องอยู่มั้ง อีเพื่อนบ้า ทิ้งกู จำไว้เลย! “โดนด่ายังน้อยไปด้วยซ้ำ ไอ้พวกโรคจิต” บ่นพึมพำถึงเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างคนที่เจ็บแล้วไม่ลืมง่ายๆ ก็ต้นสายปลายเหตุของเรื่องวันนี้ มันเกิดจากการที่เธอโดนหลอกให้ไปถ่ายนู้ด แล้วจะไม่ให้เธออาละวาดได้ยังไงไหว ตอนแรกคุยตกลงกันดิบดีว่าเป็นการถ่ายแฟชั่นชุดว่ายน้ำออกแนวสปอร์ต ไม่โป๊ ไม่หลุดแน่นอน เซฟอย่างดี ที่ไหนได้ พอไปถึง มีตากล้องหื่นๆ ยืนรอแล้วบอกให้เธอรีบไปแก้ผ้า โชคดีที่เธอไปกับผู้จัดการส่วนตัว ถ้าไปคนเดียวนะ ไม่อยากคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง “ยัยข้าว ยังไม่เลิกเครียดอีกไง คิดมากน่ะแก” พรทิพย์ที่กลับเข้ามานั่งที่โต๊ะแล้วเอ่ยขึ้น ก่อนจะเขย่าหัวไหล่เพื่อนเบาๆ เป็นเชิงปลอบใจ “ไม่อยากคิดหรอกแก แต่มันอดไม่ได้ นึกแล้วก็โมโห แล้วนี่ยัยฟ้ายังไม่มาอีกเหรอ” ข้าวหอมถามหาเพื่อนสนิทอีกคนที่มาเที่ยวไนต์คลับในวันนี้ด้วยกัน แต่ยังไม่ทันที่พรทิพย์จะตอบ คนที่ถูกถามหาก็เดินแกมวิ่งลิ่วๆ มาที่โต๊ะทันที “แกๆ อ๊าย...” สกาวใจโพล่งออกมาอย่างตื่นเต้นพร้อมกับเอามือกุมแก้มกระโดดไปกระโดดมา มันก็น่ารักอยู่หรอก แต่ข้าวหอมที่ตอนนี้หงุดหงิดไม่มีอารมณ์จะตื่นเต้นด้วย “อะไร ทำท่าอย่างกับหมาโดนน้ำร้อนลวก” “โอ๊ย อีข้าว ทำไมแกจะต้องพูดให้ฉันหมดอารมณ์ด้วย” สกาวใจค้อนให้เพื่อนวงใหญ่แม้จะไม่ได้ถือสาคำพูดของอีกฝ่ายก็ตาม “ก็แล้วเป็นอะไรล่ะ ผู้ชายที่ไหนขอไลน์หรือไง ฉันจะได้บอกผัวแก” พรทิพย์เย้าขึ้นบ้าง นั่นทำเอาสกาวใจหันขวับมาด่าทางสายตาและคำพูด “อีทิพย์ แฟนก็พอ ยังไม่มีอะไรกันสักหน่อย เห็นแบบนี้ฉันก็รักนวลสงวนตัวนะ” สกาวใจว่าอย่างภาคภูมิใจ เธอมีแฟนแล้วก็จริง เป็นเพื่อนที่เรียนด้วยกันมาตั้งแต่ตอนเรียนปริญญาตรี ซึ่งทั้งข้าวหอมและพรทิพย์ต่างก็รู้จัก “อย่าลีลาได้มะ จะเล่าไม่เล่า ไปเจออะไรมา” ข้าวหอมตัดบท ด้วยอยากรู้จนเลิกอยากรู้แล้วว่าเพื่อนเป็นอะไรกันแน่ ทำไมถึงมีปฏิกิริยาตื่นเต้นขนาดนั้น “ฉันเจอเทพบุตรอะแก หล่อมากกกกกก” สกาวใจเน้นคำว่ามากจนยาวเหยียด “แค่นี้เนี่ยนะ” “ยัยข้าว! ถ้าแกได้เห็นนะเว้ย แกจะเลิกหวงพี่ฟิวเลยฉันรับรอง” สกาวใจบอกอย่างมั่นอกมั่นใจ “เวอร์ไปยัยฟ้า นอกจากพี่ฟิวแล้วยัยข้าวมันจะสนใจใครได้” พรทิพย์ส่ายหัวให้อย่างไม่เชื่อ ก็เธอเป็นเพื่อนสนิทของข้าวหอม ทำไมจะไม่รู้ว่าที่เพื่อนสาวแสนสวยคนนี้ไม่ยอมมีแฟนสักทีทั้งที่มีคนมาจีบมากมาย ก็เพราะมีเพียงชายหนุ่มหนึ่งเดียวที่อยู่ในใจ นั่นก็คือพี่ชายนอกไส้ที่ชื่อฟิวนั่นเอง “แน่จริงแกลองไปดูหน้าเขาก่อนสิ” “ไม่อะ เพื่ออะไร เสียเวลา” ข้าวหอมปฏิเสธอย่างไม่ต้องคิด พร้อมกับหมุนแก้วน้ำหวานที่ผสมแอลกอฮอล์เล่นอย่างไม่คิดจะดื่มอีก เมื่อกี้ชิมไปคำนึงยังเวียนหัว ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าเธอดื่มเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์ไม่ได้เลย คออ่อนยิ่งกว่าคอไก่เสียอีก “ก็จริง ไปก็ใช่ว่าจะได้เข้าใกล้เขาหรอก”