ข้าไม่ได้รักท่านแล้วท่านแม่ทัพ

บทที่ [5] กุลสตรีมิเคยจะมี

''เยียนเยียน เจ้ามาหาลู่เจินงั้นรึ'' เฉินมู่อิ๋งถามสาวน้อยที่มาหาบุตรชายของตนทุกวันด้วยความเอ็นดู

''ใช่เจ้าค่ะท่านป้า ข้ามาหาท่านพี่ตอนนี้ท่านพี่อยู่หรือไม่เจ้าคะพอดีว่าข้าทำขนมมาให้ท่านพี่ได้ทาน อ๊ะ..มีส่วนของท่านป้าด้วยนะเจ้าคะ'' ร่างบางหยิบขนมจานหนึ่งขึ้นมาแล้วยื่นให้กับเฉินมู่อิ๋งแล้วก็ชะเง้อตามองหาชายที่ตนชื่นชอบ ''ตอนนี้ลู่เจินอยู่ที่ริมศาลานู้น'' ร่างบางตอบรับแล้วรีบเดินไปที่ริมศาลา

พอนางมาถึงที่ศาลาเห็นร่างหนากำลังนั่งอ่านหนังสือจึงค่อยๆเดินเบาๆมิให้คนที่อยู่ตรงนั้นเสียสมาธิแต่ก็ยังมิได้ก้าวขาออกไปมากนัก ร่างหนาเงยหน้าขึ้นมาเขาที่รู้ว่าผู้ใดกำลังเดินตรงมาหาเขา เขาพ่นลมหายใจออกมาอย่างแรงเพราะรู้สึกรำคาญเด็กสาวตรงหน้ายิ่งนัก

''ท่านพี่เจอหน้าข้า ทำหน้าตาให้มันดีๆหน่อยได้หรือไม่เจ้าคะ'' เด็กสาวบ่นออกมาอย่างมิพอใจเท่าใดนัก เวลาเขาเจอนางทีไรชอบทำหน้าตารังเกียจนางอยู่เรื่อย

''ก็ข้ามิอยากเจอเจ้าเลยทำหน้าทำตาแบบนี้ไงเล่า'' ร่างหนาพูดออกมาอย่างไม่สนใจคนตรงหน้านัก

''ท่านพี่ก็อย่าใจร้ายกับข้านักเลย'' ร่างบางพูดอย่างเศร้าใจแต่ก็พยามจะเปลี่ยนเรื่อง ''วันนี้ข้าทำขนมมาฝากท่านพี่ด้วยเจ้าค่ะ ท่านลองชิมดูหรือไม่'' ร่างบางก็ยื่นขนมให้คนตรงหน้าด้วยท่าทางดีใจ ''เจ้าเอาวางไว้ตรงนั้นแหละ เดี๋ยวข้าจะชิมเอง ''เขาพูดโดยมิยอมชิมขนมเลยสักชิ้นเอาแต่สนใจแต่หนังสือตำราทำให้ร่างบางมิพอใจนักเลยคะยั้นคะยอให้คนตรงหน้าได้ชิมขนมของนาง

''ข้าบอกเดี๋ยวชิมเองเจ้าจะอะไรนักหนา!''

''ก็ข้าอยากรู้ว่ามันอร่อยหรือไม่'' ร่างเล็กทำหน้าเศร้าใจเล็กน้อย จนคนตรงหน้านั้นเห็นจึงหยิมขนมออกมาชิม ''อื้อมันก็พอใช้'' ทำให้ร่างบางยิ้มออกมา ''เดี๋ยววันหลังข้าทำขนมให้ท่านพี่ทานอีกดีหรือไม่เจ้าคะ'' ซิงเยียนฉีกยิ้มหวานมองเฉินลู่เจินที่เหลือบตาลงมามองนางด้วยสายตาเรียบเฉย ''จะทำหรือไม่ทำก็แล้วแต่เจ้า''

''งั้นเดี๋ยวข้าจะทำขนมหลายๆอย่างเลยนะเจ้าคะ ตอนนี้ข้ามิกวนท่านพี่แล้วเชิญตามสบายเถิด ข้าไปก่อนนะเจ้าคะ'' ร่างบางพูดจบแล้ววิ่งออกไปทำให้คนที่มองนางอยู่ถึงกับส่ายหัว

''เป็นผู้หญิงแท้ๆ กุลสตรีมิเคยจะมี'' ร่างหนาหยิบขนมขึ้นมาทานจนหมดโดยที่ไม่รู้ตัว เอ๊ะ!ข้ากินขนมจนหมดเลยอย่างงั้นรึ มันก็มิได้อร่อยนักหรอกข้าก็แค่หิวก็เท่านั้น