ข้าไม่ได้รักท่านแล้วท่านแม่ทัพ

บทที่ [6] แม่นางไป๋เหอ

ทางด้านซิงเยียนนางทำขนมไปให้เฉินลู่เจินเช่นเคยในทุกๆวันเช่นเดียวกันกับวันนี้ที่นางตั้งใจทำขนมแล้วจะนำไปให้เขา ร่างเล็กเดินไปตามทางด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มอารมณ์ดี

''ท่านพี่วันนี้ข้าทำขนมมาให้ท่าน'' ร่างเล็กพูดไปยิ้มไป ''ท่านลองชิมดูก่อนเถิดข้าตั้งใจทำมากๆเลยนะเจ้าคะ'' เฉินลู่เจินมองคนตรงหน้าอย่างเบื่อหน่ายนี่นางทำขนมมาให้ข้าอีกแล้วงั้นรึ แต่ก็ไม่พลายที่จะหยิบขนมขึ้นมาทาน ''เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะท่านพี่'' ''ก็งั้นๆ'' ร่างเล็กมองคนตรงหน้าแล้วก็ยิ้มให้ ''งั้นเดี๋ยวข้าจะไปเตรียมชามาให้นะเจ้าคะ'' ร่างหนารอบมองคนตัวเล็กที่รีบวิ่งออกไปพร้อมกับส่ายหัว

เฉินลู่เจินได้ยินเสียฝีเท้าเดินมาเขานึกว่าเป็นซิงเยียนเลยพูดออกไปว่า ''เจ้าทำไมถึงมาไวนักเล่า'' แต่ก็ไม่มีเสียตอบรับทำให้เฉินลู่เจินเงยหน้าขึ้นไปมอง ก็พบว่าแม่นางผู้นี้มิใช่ซิงเยียนแต่เป็นไป๋เหอน้องของสหายรักของเขาที่มิได้เจอกันนาน

''ท่านพี่... ท่านสบายดีหรือไม่เจ้าคะ'' ร่างงามยิ้มให้กับคนตรงหน้า วันนี้นางมาต่างเมืองก็เพราะว่าท่านพ่อของนางมาทำธุระที่เมืองแห่งนี้นางเลยถือโอกาสมาพบกับเขา เขาคือรักแรกของนาง

''ไป๋เหองั้นรึ''

''ใช่เจ้าค่ะข้าคือไป๋เหอ ข้าดีใจที่ท่านจำข้าได้'' ร่างงามยิ้มอ่อนโยนให้คนตรงหน้า

''ข้าสบายดี งั้นเชิญเจ้ามานั่งก่อนเถิด''

''เจ้ามาทำอะไรที่นี้งั้นรึ'' ร่างหนาพูดพลางยิ้มให้กับนาง ไป๋เหอนางคือน้องของสหายรักของเขาเขากับพี่ของนางนั้นสนิทกันมากถือได้ว่าเป็นครอบครัวเดียวกันเลยก็ว่าได้ ทำให้เขานั้นเอ็นดูนางดั่งเหมือนน้องสาวของเขาคนนึง แต่เขานั้นก็รู้ว่านางนั้นชอบพอตนอยู่เลยไม่อยากจะปฏิเสธนางไปตรงๆกลัวว่าจะมองหน้ากันไม่ติด

''วันนี้ท่านพ่อของข้ามาทำธุระที่เมืองนี้ ข้าเลยถือโอกาสมาด้วยเจ้าค่ะเผื่อข้าจะได้เจอท่าน แล้วข้าก็ได้เจอท่านจริงๆ...'' ร่างงามพูดพร้อมก้มหน้าเขินอาย

''แล้วท่านพี่ของเจ้าไม่มาด้วยงั้นรึ''

''ท่านพี่ข้ามิได้มาด้วยเจ้าค่ะ ข้ามากับท่านพ่อ''

''วันนี้ข้านำขนมมาฝากท่านด้วยเจ้าค่ะ'' ร่างงามยิ้มพร้อมนำขนมออกมาจากตะกร้านางยื่นจานขนมไปให้เขา ''ท่านลองชิมเถิดข้าตั้งใจทำสุดฝีมือเลยนะเจ้าคะ'' เฉินลู่เจินหยิบขนมจากนางขึ้นมาชิม ''อร่อยหรือไม่เจ้าคะ'' ร่างหนาชิมขนมของไป๋เหอทำให้นึกถึงขนมของซิงเยียนขนมของนางอร่อยกว่าไป๋เหอเสียอีกแต่ตนมิอยากพูดออกไปตรงๆ ''อืม มันอร่อย'' คำว่าอร่อยทำให้คนได้นั่งฟังถึงกับเก็บรอยยิ้มไว้ไม่อยู่

ส่วนอีกด้านหนึ่ง ร่างเล็กๆที่กำลังเตรียมชาที่คิดว่าเขานั้นชอบ นางตั้งใจที่จะชงชาเองเผื่อว่าเขานั้นจะได้ชมนางบ้าง

ร่างเล็กเดินไปตามทางด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มอารมณ์ดี ก่อนที่เท้าทั้งสองจะหยุดนิ่ง ซิงเยียนมองภาพตรงหน้าด้วยความเจ็บปวด นางได้ยินการสนทนาของทั้งสองคนอย่างชัดเจน

''อร่อยหรือไม่เจ้าคะ''

''อืม มันอร่อย''

เขามิเคยชมขนมของนางเลยแม้แต่น้อยนางตั้งใจที่จะทำขนมให้เขานั้นได้ทานเผื่อว่าจะได้รับคำชมบ้างแต่มิเคยเลย ร่างเล็กเดินไปหาทั้งสองคน

''ข้าชงชามาให้แล้วเจ้าค่ะ'' ซิงเยียนทำหน้ามิพอใจเท่าไหร่นัก นางเห็นเขาปัดจานขนมของนางออกแล้วเอาจานขนมของผู้หญิงข้างหน้ามาแทน

ทั้งสองกำลังพูดคุยอย่างสนุกสนานจนได้ยินเสียงเรียกจึงหันไปพร้อมกันทั้งสองคน ''นี่เจ้าเอาชามาวางตรงนี้'' เฉินลู่เจินพูดกับนางด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยแล้วเขาก็พูดแนะนำว่าผู้หญิงคนตรงหน้านั้นนางเป็นใคร ''นี่ ไป๋เหอน้องสาวสหายของข้า'' ทำให้ร่างเล็กหันไปมองตั้งแต่หัวจรดเท้า ก็ไม่เห็นจะสวยตรงไหนข้าสวยกว่าตั้งเยอะ นางเพียงพูดในใจเท่านั้น หากนางพูดออกไปมีหวังเฉินลู่เจินนั้นได้ตีนางอย่างแน่นอน

''ข้าซิงเยียน'' ร่างเล็กแนะนำตัวไม่ค่อยสบอารมณ์ยิ่งนักไม่ว่าใครก็ตามที่มาอยู่กับท่านพี่ถือได้ว่าเป็นศัตรูกับนาง ยิ่งนางมองลงไปที่ใบหน้าร่างงามคนนี้เหมือนได้กลิ่นตุๆยังไงชอบกล