ข้าไม่ได้รักท่านแล้วท่านแม่ทัพ

ท่านแม่ทัพเฉินลู่เจินผู้ปกครองภูมิภาคเหนือที่กลับมาจากสงครามชายผู้สมบูรณ์แบบในทุกสิ่ง หลังจากนั้นไม่นาน ชื่อของ 'ท่านแม่ทัพเฉินลู่เจิน' ก็เป็นที่รู้จักกันไปทั่วทุกสารทิศ ว่ากันว่าเขาเป็นบุรุษที่เปี่ยมไปด้วยความสามารถและพรสวรรค์มากมาย ทั้งด้านการรบและด้านวรยุทธ ยามอยู่ในสมรภูมิรบเขาไม่เคยพ่ายแพ้ จนในที่สุดก็ได้ปราบเผ่าโจรเร่ร่อนในแถบชายแดนทางเหนือ ด้วยวัยเพียงยี่สิบเอ็ดปีเขาจึงได้รับความดีความชอบมากมาย ด้วยเหตุนี้เองที่ทําให้คนในตระกูลสูงส่งทั้งหลาย อยากยกบุตรีให้เขาเป็นอย่างมาก หากได้เกี่ยวดองกับสกุลเฉิน ย่อมหมายความว่าอำนาจในมือล้นฟ้า จนแม้แต่จักรพรรดิยังต้องเกรงใจ ''แต่ข้าได้ปฏิเสธไปแล้วเพราะเจ้าต้องหมั้นหมายกับบุตรสาวของสหายข้า'' ประโยคนี้ของท่านพ่อทำให้เฉินลู่เจินถึงกับหยุดการ ฝึก เห็นทีปัญหาของเขาคงหนักกว่าการฝึกนี่เสียแล้ว ''ข้าไม่เอา'' ''ไม่เอาไม่ได้เจ้าต้องทำห้ามปฏิเสธ!'' เฉินไฮ่ผิงเอ่ยกับบุตรชาย เพราะรู้ดีว่าบุตรชายตนนั้นต้องปฏิเสธอย่างแน่นอน ''ต่อให้เป็นบุตรสาวของสหายท่านพ่อหรือลูกขุนนางข้าก็ไม่เอา'' ''ดื้อรั้นจริงๆ'' ''ข้ายังมิเคยได้เห็นหน้าค่าตานางแม้แต่น้อยจะให้ข้าไปหมั้นหมายกับนางได้เยี่ยงไร ข้าต้องการแต่งงานกับสตรีที่รักข้าและข้ารักนางอย่างแท้จริงมิใช่การมาบังคับข้า'' ''สายตาเจ้าไม่เคยแลสตรีใด แล้วจะมีหญิงที่เจ้ารักได้ อย่างไรกันเล่า" ''ท่านพ่อ! รอให้ชายแดนสงบกว่านี้เสียก่อน ข้าจึงจะค่อยคิด เรื่องความรัก'' คนที่ไม่รู้จักความรัก จะไปคิดเรื่องความรักได้อย่างไร เฉินไฮ่ผิงคิดอย่างอ่อนอกอ่อนใจกับบุตรชายดื้อรั้นคนนี้ เขาเหนื่อยหน่ายกับคำถามแบบนี้ทุกๆวันทำให้เฉินลู่เจินเดินทางเข้าเมืองเพื่อหวังที่จะหาสีสันหรือความสุขให้กับตัวเองเสียบ้างตั้งแต่ที่เขากลับมาจากสนามรบท่านพ่อนั้นพูดแต่เรื่องหมั้นหมายจนทำให้เขานั้นทนฟังไม่ไหวจึงเลือกที่จะเดินหนีไป เฉินลู่เจินมาหยุดอยู่ที่ หน้าเรือนไม้หลังใหญ่ที่ประดับประดาด้วยโคมไฟสีแดงเต็มไปหมด มองซ้ายมองขวาก็รู้ว่าย่านนี้คือย่านการค้าอะไร 'หอนางโลม' หญิงสาวในชุดเสื้อผ้าเนื้อบางออกมายืนหน้าร้าน เรียก ชายทั้งแก่ทั้งหนุ่มให้เข้าไปในหอที่ตัวเองประจำอยู่เขาอยู่ที่หอนางโลมเกือบอาทิตย์จนชาวบ้านแถวนั้นรู้เข้ารีบพากันไปพูดคุยกันสนุกปากว่า ท่านแม่ทัพเฉินลู่เจินนั้นหลังกลับมาจากสนามรบก็โดนบังคับให้หมั้นหมายแต่ตนมิยอมจึงมากกอยู่แต่หอนางโลมนี้เกือบอาทิตย์ได้แล้ว ข่าวนี้รู้เข้าไปถึงหูของเฉินไฮ่ผิงหัวหน้าตระกูลเฉินทำให้เฉินไฮ่ผิงนั้นโกรธเคืองเป็นอย่างมากทำให้เขาต้องเข้าไปตาม บุตรชายที่ดื้อรั้นที่หอนางโลมอย่างโกรธเคือง ''เฉินลู่เจินเจ้าอยู่ที่ไหนออกมาเดี๋ยวนี้!!'' ''ลู่เจิน!!!'' ร่างงามมายืนอยู่ตรงหน้าหัวหน้าตระกูลเฉินพร้อมก้มคำนับ ''ท่านมาตามแม่ทัพเฉินลู่เจินใช่หรือไม่เจ้าคะ'' ''ใช่!!ไอ้เด็กหัวรั้นนั้นมันอยู่ที่ไหนพาข้าไปเดี๋ยวนี้!'' ''ท่านหัวหน้าตระกูลใจเย็นลงก่อนเถิดเจ้าค่ะ โปรดตามข้ามาทางนี้'' ร่างงามพาหัวหน้าตระกูลกับเหล่าองครักษ์เดินตามนางไป จะมาตามท่านแม่ทัพเฉินลู่เจินหรือว่าจะมาจับเขากันแน่? ร่างงามคิดในใจแต่มิกล้าที่จะเอ่ยออกมาใครๆก็ต่างเกรงกลัวสกุลเฉินแม้แต่จักรพรรดิก็ตาม พอมาหยุดที่หน้าห้องหนึ่งข้างหน้าห้องประดับประดาไปด้วยลวดลายราคาแพงสีสันสวยงาม พอเปิดประตูเข้าไปนั้นทำให้เฉินไฮ่ผิงถึงกับต้องส่ายหน้า บุตรชายดื้อรั้นของเขานอนเมาไม่ได้สติอยู่ที่เตียง ถามกับคนแถวนั้นพบว่าบุตรชายของเขาแค่มาดื่มเพียงเท่านั้นมิได้ซื้อหญิงบริการเพียงแต่อย่างใด ได้ยินเช่นนี้เขาถึงกลับโล่งใจเฉินไฮ่ผิงบอกให้องครักษ์ลากตัวบุตรชายของเขากลับไปไว้ที่จวน ครั้งนี้ต้องสั่งสอนจริงๆเสียแล้ว