"อาเกื้อ..." หญิงสาวเปล่งเสียงแหบโหยขานชื่อเขา แล้วบอกถึงความรู้สึกอันทรมานว่า "มัน...ลึก ลึกเกินไป!" ...ลึกจนจุก แต่คนด้านหลังก็หาได้สนใจไม่ เขาใช้ริมฝีปากร้อนฉ่าเม้มเข้ากับผิวอ่อนบริเวณต้นคอระหงดูดดัน หวังให้เป็นรอยเล็กๆ ให้ไอ้ผู้ชายทุกคนที่มันตามขายขนมจีบเธอได้เห็น พอผละจากต้นคอเห็นผลงานที่เขาทำไว้ก็กระซิบบอกใกล้ๆ ใบหูแดงระเรื่อ "เดี๋ยวก็ชิน..." อะไรคือชิน? เธอไม่มีทางชินกับสิ่งแปลกปลอมที่สอดเข้ามานี่ง่ายๆ แน่ ไม่ทันจะประท้วงต่อ เขาก็กระแทกส่วนล่างเข้ามาอีกราวกับรู้ทันเธอ...อึก! "อาเกื้อ!" "รู้สึกดีมั้ย" "อะ... มัน" "มันยังไง" เสียงแหบพร่าเขาถามย้ำ "มัน...สะ" เสียงหวานเหือดหายไปในลำคอ เธอเงยหน้าหลับตาพริ้ม กลั้นความสะท้านที่กำลังเผชิญ "เสียว ใช่มั้ย" เธอรีบพยักหน้ารับ เกื้อการุณยิ้มพราย นี่แหละสิ่งที่เขาอยากให้เธอเรียนรู้ไว้ว่าความปรารถนาระหว่างชายหญิงนำพาความอภิรมย์ใดมาเยือนบ้าง ยามสองร่างสอดสลักเข้าหากันด้วยความแนบแน่นเช่นนี้....

ชายหนุ่มค่อย ๆ แนบแก้มลงกับกลุ่มผมนุ่มพลางกระซิบบอกเธอด้วยน้ำเสียงอบอุ่นห่วงใย “ฉันสัญญา ฉันจะดูแลเธออย่างดี โปรดเชื่อใจอีกสักครั้งหนึ่งได้มั้ย” เด็กสาวกรอกตาไปมาอย่างลังเล ด้วยสุ้มเสียงอบอุ่นและแฝงห่วงใยนั้นทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยและอบอุ่นใจเป็นที่สุด แต่ในความเป็นจริงมันสายไปแล้ว...ทุกสิ่งทุกอย่างมันกำลังจะจบและเธอก็พร้อมที่จะทำให้มันจบ ติณณ์ไม่ควรต้องมารับภาระดูแลเธออีก เธอต่างหากที่ควรจะปล่อยให้เขาไปมีชีวิตของเขาเอง เขามีทิพรดาที่ต้องดูแล เธอไม่อาจจะอยู่จนถึงวันนั้น วันที่เขาแต่งงานกับทิพรดา ว่าแล้วเด็กสาวเองก็ค่อย ๆ ยันตัวออกจากอกกว้างและสบตาเขาอย่างไม่ปิดบังความรู้สึก นี่จะเป็นโอกาสครั้งเดียวและครั้งสุดท้ายที่เธอจะสามารถแสดงออกถึงความรู้สึกเช่นนี้ได้ “พะ...” เขาหลุบสายตาลงมองริมฝีปากที่ขยับคล้ายจะเอื้อนเอ่ยถ้อยคำออกมา ชายหนุ่มพยายามเอียงหูฟังว่าเธออยากจะพูดว่าอะไร “พะ...พี่ติณณ์” ถ้อยคำที่เอ่ยเพียงสั้น ๆ แต่ทว่าสำหรับคนฟังกลับรู้สึกว่ามันไม่ธรรมดา เขารู้สึกเต็มตื้นไปทั้งหัวใจ ‘พี่ติณณ์’ คำนี้เป็นเพียงคำเดียวที่ตะวันเคยเรียกเขาว่า ‘พี่’ ก่อนที่ความไม่เข้าใจระหว่างเขากับเธอจะเกิดขึ้น แล้วตอนนี้เธอเข้าใจเขาดีแล้วอย่างนั้นน่ะหรือ เธอจึงเรียกเขาเช่นนี้... ชายหนุ่มค่อย ๆ ช้อนใบหน้าของเธอขึ้นมามองอย่างเต็มตื้นและอิ่มเอมใจ แล้วค่อยมองให้ถนัด หูเขาไม่ได้ฝาดไปใช่ไหม เธอเรียกเขาว่า ‘พี่ติณณ์’ แสดงว่าปราการน้ำแข็งในหัวใจของเธอพังทลายลงแล้วหรือ ...

'พะนอขวัญ' มองชายหนุ่มตรงหน้า แววตาคู่นั้นบ่งบอกให้หล่อนรู้สิ้นว่าคิดอย่างไร รู้สึกอย่างไรกับสิ่งที่หล่อนประสบอยู่นี้ ทว่า สภาพร่างกายที่ไม่อำนวยนั้น ทำให้เขาไม่อาจจะเอื้อนเอ่ยสิ่งใด ๆ ตอบกลับหล่อนมาได้ทั้งสิ้น แต่ สำหรับพะนอขวัญ หล่อนก็ค่อนข้างพึงพอใจกับสิ่งที่เขาเป็นอยู่นี่แล้ว ... เป็นแค่ 'นายใบ้' ที่หล่อนรู้จัก คนที่หล่อนสนิทและไว้วางใจที่จะถ่ายทอดความทุกข์โศกทั้งโลกให้เขาได้รับรู้...เพียงผู้เดียว "ความจริงแล้ว นายเป็นใบ้แบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ ฉันจะได้ไม่ต้องไปหาที่ระบายความในใจจากใครที่ไหนอีก" พะนอขวัญ เอ่ยแล้วก็มองเขา จากนั้นก็น้ำตารื้นขึ้นมาเอง หล่อนก้มหน้าลงเพื่อซ่อนความอ่อนแอที่ไม่อยากให้เขาเห็น หล่อนจึงไม่เห็นว่า ขณะนั้น ... มือหยาบกร้านอันเปื้อนไปด้วยดินโคลนของนายใบ้ ที่ยกขึ้นมาหมายจะเกลี่ยหยาดน้ำพราวบนแก้มหล่อนให้ใจแทบขาด แต่เขาก็ทำไม่ได้ ที่ทำได้ก็เพียงแค่ส่งเสียงร้อง "แอะ แบ๊ะ! แบ๊ะ! ..." เท่านั้น... เพราะเขาตกอยู่ในสภาพของ 'นายใบ้' ผู้ที่หล่อนบอกว่าได้มอบความไว้วางใจที่สุดให้เสียแล้ว!

"ทำไมถึงชอบผลักไสไล่ส่งหนูนัก หรือเพราะว่าหนูเป็นลูกของคนรักเก่าคุณ และเพราะหนูเป็นเครื่องหมายที่เหยียบย่ำจิตใจคุณมาตลอดว่า แม่หนูได้ทรยศ หักหลังคุณใช่มั้ยคะ" แพรพิศถามบุรุษตรงหน้า น้ำตาพานจะรินไหล เมื่อต้องถูกเขาส่งไปให้อยู่ไกลหูไกลตา เธอมักปรียบว่า เขาเป็นภูเขาน้ำแข็งแห่งไททานิค คงจะไม่ผิดหรอก ภูเขาน้ำแข็งที่ทะมึนและซ่อนตัวอยู่ในความมืด ถูกปกคลุมด้วยเงียบ ทุกสิ่งที่อยู่รอบตัวเขาต้องพบกับความหนาวเหน็บไปด้วย ที่เขาเย็นชาและไม่อยากไม่อยู่ใกล้เธอก็เพราะ เธอคือเด็กที่เป็นเครื่องหมายของการนอกใจเขาจากแม่เมื่อสิบกว่าปีก่อน ...ใช่หรือไม่

"ปานยิหวา...ชื่อของหวา หมายถึงปานชีวิต ปานดวงใจ… สำหรับตัวหวานั้นเทียบได้กับชีวิตของพี่ ส่วนหนูปลาก็เทียบได้กับดวงใจของพี่ ทั้งสองสิ่งนี้สำคัญต่อพี่ที่สุดในโลก ต่อให้พี่จะแลกกับอะไรก็ตาม และรวมถึงชีวิตของพี่ด้วยเพื่อจะรักษาหวาและหนูปลาเอาไว้ พี่จะไม่ลังเลแม้แต่วินาทีเดียว!"

ที่ทำให้เธอหูอื้อตาลาย คล้ายจะเป็นลมขึ้นมา เพราะอากาศร้อนตอนบ่ายที่ตะวันกำลังส่องแสงร้อนเปรี้ยง หรือเป็นเพราะแผงหน้าอกหนั่นแน่นอันมีขนแซมประปรายอยู่ตรงหน้ากันแน่นี่ ปวริศาเผลอสะบัดใบหน้าให้กับความขาวระดับโอโม่ของแผงหน้าตรงหน้า ท่ามกลางสายตาขันคู่หนึ่งที่จับจ้องอยู่ตลอด "ตกลง จำไม่ได้จริง ๆ หรือว่า...เราเคยพบกันมาก่อน" แล้วเสียงทุ้มค่อย ๆ ถาม นิ้วมือข้างหนึ่งของศอกที่ชายหนุ่มใช้ดันเข้ากับผนังห้องเพื่อกักตัวหญิงสาวไว้ไม่ให้ไปไหน!

"นั่นไง คนนั้นน่ะ..." เสียงบอกต่อ ๆ กันที่ดังตั้งแต่หน้าศาลาสวดอภิธรรมศพแห่งหนึ่ง กับร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีดำล้วนที่กำลังเดินมาทางที่พวกตนนั่งอยู่ จมูกเขาโด่งเป็นสันสวยงาม หน้าตาคมคาย แต่ดวงตากลับมีแว่นตาสีดำอันใหญ่ปิดไว้ ผู้ชายคนนี้ คนที่พรากพ่อของเธอไปตลอดกาล เขาตรงเข้าไปกราบเท้าย่าของเธอที่นั่งบนเก้าอี้ ย่าของเธอนั้นก็พูดจากับเขาสองสามคำพอเป็นพิธี จากนั้นก็พยักพเยิดมาทางเธอที่กำลังนั่งทำหน้าที่จุดธูปให้กับแขกเหรื่อที่มาในงานนี้ คล้ายจะเห็นท่าทีอันลำบากใจจากเขาขึ้นมาแวบ แต่แล้วเขาก็ลุกขึ้น แล้วเดินมานั่งคุกเข่าตรงหน้าเด็กสาวตัวผอมบางที่กำลังนั่งร้องไห้เงียบ ๆ คนเดียว ชายหนุ่มปลดแว่นตาสีดำออก ดวงตาคมโศกคู่นั้นมีแววเศร้าสลดจนรู้สึกได้ กับความรู้สึกผิดที่ประดังประเดเข้ามาอีกครั้ง เขามองหน้าเด็กสาว แล้วพูดกับเธอ "ฉัน... ขอโทษ ไม่มีอะไรจะแก้ตัวทั้งนั้น" ทีแรกเธอก็โกรธ เกลียดเขา เพราะเขามาพรากบิดาที่แสนดี อบอุ่น บิดาที่ขยันทำมาหากินอย่างซื่อสัตย์สุจริตไปจากเธอตลอดกาล ทว่า หากจะตะโกนใส่หน้าเขานับร้อยครั้ง พันครั้งว่า 'เอาพ่อหนูคืนมา! เอาคืนมา!' เขาก็ให้ในสิ่งที่เธอต้องการไม่ได้อยู่ดี! .

คุณเทียม...เทียมตะวัน นักธุรกิจหนุ่มวัยใหญ่วัย 42 เจ้าของธุรกิจสายการบินชื่อดัง ชายหนุ่มผู้มีอดีตและความทรงจำอันเลวร้าย เกือบจะสิ้นหวังกับชีวิต แต่แล้ววันหนึ่งด้วยความไม่คาดคิด ทำให้เขาได้พบกับหญิงสาวที่เปรียบเสมือน...น้ำค้างฉ่ำเย็นและบริสุทธิ์ เธอจึงเปรียบเหมือนคนที่มีพระบุญคุณต่อเขาอยู่กลาย ๆ และในวันที่เขามีพร้อมทุกสิ่ง เขาจึงตามหาเธอคนนั้นเพื่อตอบแทนสิ่งที่เธอหยิบยื่นให้ แต่...เขาจะหาเธอพบได้อีกอย่างไรล่ะ ในเมื่อ โลกนี้ช่างกว้างใหญ่!

รินรดาเดินอย่างเชื่องช้า มองบานประตูห้องทำงานตรงหน้า พลางนึกถึงตอนนั้น...เมื่อหกปีก่อนขึ้นมาว่า เธอเคยมาทำอะไรที่นี่ แค่คิด น้ำตาก็ปริ่มขึ้นด้วยความสมเพชตัวเองแล้ว หกปีที่แล้ว...เธอมาขอให้ผู้ชายคนหนึ่งรับลูกในท้องเธอ แต่ว่าวันนี้ เธอต้องกลับมาเพื่อขอลูกคืนจากเขา ลูก...ที่เขาไม่เคยปรารถนามาก่อน!

ดวงตาคู่หวานเบิกกว้าง ... ยามเห็นเขาลุกขึ้นจากโซฟาสีครีมตัวใหญ่ตรงหน้า จ้องมองเธอด้วยสายตาที่ระบุความปรารถนาบางอย่างเอาไว้ เขาเดินมาหาพลาง มือสองข้างก็ปลดเนคไทพลาง จากนั้นจึงโยนมันทิ้งลงพื้นไปโดยไม่มีความใยดีใด ๆ ต่อมันอีก แล้วเขาก็กล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มจังหวะเนิบนาบเช่นเดิมว่า "มา เรามา...ทวนความหลังกันหน่อยจะดีมั้ย" "มะ ไม่ค่ะ!" พิมพ์ลดาปฏิเสธเสียงสั่น ใครจะไปคิด 'ลูกค้า' ที่เธอรับตกแต่งบ้านหลังนี้ให้ จะเป็น 'ลูกค้าเก่า' ที่ถือว่าเป็นรายเดียวและรายแลกของวงการที่เธอใช้ชื่อว่า...องุ่น นั่นเอง "ฉันไม่ได้โกรธเธอที่หอบเงินหนีหรอกนะ...แม่สาวไซต์ไลน์เกรดเอบวก" เรียกแล้วก็อดยิ้มหยันเธอไม่ได้