น้ำค้างกลางตะวัน

"น้ำค้าง! ทอนตังค์ให้ลูกค้าสิ  มัวแต่มองดูอะไรอยู่ได้" เสียงเรียกที่ดังขึ้น  ทำให้เจ้าของไหล่บางในชุดกันหนาวตัวหนาสะดุ้งไหวขึ้น  ดวงตาคู่งามนั้นละสายตาจากภาพของใครบางที่นอนทอดตัวบนม้านั่งตัวยาวในศาลารอรถประจำทางที่อยู่อีกฝั่งตรงกันข้ามของถนน นานสักระยะ ที่เธอมองร่างของใครบางคนที่นอนตรงนั้น พร้อมกับคิดในใจไปด้วยว่า 'เขาจะหนาวมั้ย' และ 'เขาเป็นใคร มาจากไหน ทำไมต้องมานอนเร่ร่อนอยู่ในศาลาริมทางในเช้าที่อากาศเย็นยะเยือกเช่นนี้' หญิงวัย16 กลับมาสนใจสิ่งที่อยู่ตรงหน้าต่อ แล้วหยิบเศษเหรียญที่อยู่ในกระป๋องนมเก่า ๆ มายื่นให้กับมืออวบอูมที่รอรับเงินทอนอยู่ตรงหน้า ไม่ลืมจะกล่าวขอบคุณเขาไปอีก "ขอบคุณค่ะ" ​เวลานั้น...เธอสังเกตเห็นเงาของร่างสูงที่นอนในศาลานั้นเริ่มเคลื่อนไหว  เขาผุดลุกขึ้นเหมือนกับเก็บของบางอย่างรอบตัวใส่ถุงใบใหญ่ใกล้ ๆ พอเสร็จก็ก้าวลงจากศาลาริมทางหลังนั้น หญิงสาวจึงได้เห็นลักษณะของเขาอย่างถนัดตาขึ้น เขาเป็นคนรูปร่างสันทัด ผมยาวรุงรังปกคลุมตามใบหน้า มีหนวดเคราเขียวครึ้มเหมือนไม่ได้รับการโกนมาสักระยะหนึ่ง  ใบหน้าราบเรียบ...เสื้อผ้าที่ใส่แม้จะหนาพอกันความหนาวเย็นของฤดูหนาวของทางเหนือ แต่ก็เก่าและขาดรุงรัง ขายาว ๆ สองข้างกำลังเดินข้ามถนนมาทางฝั่งที่เธอกำลังตั้งแผงขายกับข้าวอยู่ เวลานี้...เหมือนจะได้ยินเสียงคนรอบ ๆ บริเวณกระซิบกระซาบ และบอกต่อ ๆ กันว่า "คนบ้าหรือเปล่านั่นน่ะ  ระวังนะเธอ" หญิงสาวจึงละสายตาจากเจ้าของเสียงพูดคุยเหล่านั้น  มองร่างสูงที่กำลังจะหอบถุงบางอย่างผ่านแผงขายกับข้าวเธอไป ท่ามกลางอาการแตกตื่นของคนโดยรอบ ยิ่งร่างสูงก้าวมาใกล้ เธอเหมือนจะเห็นใบหน้านั้นชัดเจนขึ้น  แต่ก็เปล่าประโยชน์ เพราะผมเผ้าที่รุงรังปกคลุม บวกกับหนวดเคราอีก เธอเกือบจะถอยหนีออกไป ด้วยความเกรง ๆ ว่าเขาจะเป็นคนสติไม่ดีจริง  แต่ทว่า แววตาคู่นั้นบนใบหน้าเรียบ ๆ กลับทอประกายความเศร้า ประหม่า และไม่ได้ดูลอยคว้างเหมือนคนไม่มีความรู้สึกใด ๆ ใช่! เป็นแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึก และเป็นแววตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ท้อแท้ สิ้นหวัง ผสมกับความประหม่าต่อการพูดคุยของหลายคนที่มองเขาอยู่อย่างชัดเจนทีเดียว! ความรู้สึกสงสาร  เมตตา ก่อเกิดขึ้นมาในใจหญิงสาวอย่างฉับพลัน เธอไม่รู้หรอกว่าได้ทำอะไรลงไป  กว่าจะรู้ตัวเธอก็หยิบข้าวและกับข้าวใส่ถุงสองสามอย่าง พร้อมกับหยิบเงินที่อยู่กระป๋องตรงหน้าติดมือ  วิ่งตามหลังร่างสูงนั้นไปอย่างรวดเร็ว "น้ำค้าง! ทำอะไรนั่นน่ะ  กลับมาเดี๋ยวนี้" เสียงตะโกนจากใครคนหนึ่งดังตามหลัง แต่เจ้าของชื่อนั้นก็หาสนใจสักนิด เธอวิ่งมาหยุดตรงหน้าร่างสูงนี้ เหมือนเขาจะผงะ  ตกใจไปเหมือนกัน แต่หญิงสาวรีบฉีกยิ้มสดใส พลางยื่นถุงใส่ข้าวและกับข้าวให้ "เอาไว้กินนะ" เหมือนร่างสูงตรงหน้ายังไม่หายตกใจ เธอจึงเร่งอีก "เร็ว ๆ สิรับไป" มือหนาข้างที่ไม่ได้ถือถุงสัมภาระเก่า ๆ ยื่นมารับของจากมือเรียวเธอด้วยความคาดไม่ถึง ก่อนจะได้ยินน้ำเสียงเธอดังอีกว่า "นี่ค่ะเงิน ถ้ามีโอกาสก็เอาไว้ใช้เดินทาง กลับไปหาญาติของคุณนะ เพราะน้ำค้างรู้ว่าคุณไม่ได้เป็นคนบ้า..." มือหนายื่นมารับจำนวนเงินไม่กี่ร้อยตรงหน้าอย่างงง ๆ เป็นหนสอง ก่อนที่ทั้งเขาและเธอจะตกใจกับเสียงเรียกชื่อดัง ๆ เป็นหนสองว่า "น้ำค้าง! กลับมานี่เดี๋ยวนี้!!" หญิงสาวเงยหน้าสบสายตาคู่ที่เริ่มมีกระแสแห่งชีวิตชีวาอีกครั้ง โดยไม่คาดคิดว่า ภาพใบหน้าของเธอยามนี้ ได้ถูกสลักลึกลงไปในหัวใจของใครคนหนึ่งตลอดกาล...แล้ว แล้วเธอก็รีบวิ่งกลับไปยังที่ที่เธอตั้งโต๊ะขายกับข้าว เขาเห็นภาพธอกำลังถูกร่างท้วมของหญิงคนหนึ่งที่เท้าสะเอวรออยู่แล้ว กำลังใช้มือหยิกไปตามเนื้อตัวของเธอคนนั้น เขาก้มมองสิ่งที่เธอมอบให้ในมือ สลับกับมองเธอคนนั้นที่โดนต่อว่าหยิกตีตรงนั้นอีกครั้ง ..ก่อนจะตัดใจก้าวเดินไปตามถนนที่ทอดยาวไปเบื้องหน้า อันมีสายหมอกโปรยลงจากท้องฟ้าอย่าประปราย... ​​