จ้าวเยี่ยนฟางแอบเปิดประตูเรือนเข้าไปอย่างเงียบกริบ ฟางหรูที่หลับสนิทไม่รู้ถึงภัยที่อยู่ตรงหน้าเลย เขาเหนื่อยล้าจากการเดินทาง หญิงสาวมุ่งหมายจะสัมผัสแท่งเนื้อใต้อาภรของเขา นางค่อยๆเอื้อมมือไปสัมผัส มันนุ่มนิ่มมือ น่ารักและน่าหลงไหล ดั่งเจ้านั่นมีชีวิตมันผงกหัวขึ้นมา ช่างน่าอัสจรรย์ หญิงสาวรู้สึกถึงความแปลกใหม่ที่ได้รับ ยังไม่ทันจะชักมือกลับ ชายหนุ่มก็ได้ตื่นขึ้นมา

ซ่อนกลิ่นโผเข้ากอดร่างใหญ่บึกบึน และอบอุ่นที่คุ้นเคย เมื่อเนื้อสัมผัสเนื้อ ไม่มีอะไรที่จะหยุดยั้งความปรารถนาของทั้งสองได้อีกแล้ว ริมฝีปากบางของหญิงสาวแรกรุ่นประกบกับริมฝีปากใหญ่เรียวได้รูป พร้อมกับชอนใชระรัวลิ้น วนเกรี่ยในโพลงปากของเขาเหมือนชำนาญ ทั้งๆที่ยังไม่เคยทำกับใครมาก่อน ชายหนุ่ม สั่นสะท้านกับการรุกเร้าของซ่อนกลิ่น มือใหญ่ดึงรั้งกระชับแก่นกายให้เข้ามาประชิดตัวให้แนบแน่น จนเหมือนว่าร่างทั้งสองร่างจะหลอมรวมกัน ไฟราคะที่เริ่มคุกรุ่นมันได้ลุกโชนจนยากที่จะดับลงได้ พุ่มไม้เตี้ยๆพอที่จะเป็นที่บดบังบทรักที่เร่าร้อนและอ่อนโยนในคราเดียวกันปทุมถันที่ใหญ่เต็มมือในขณะที่เขาจับเค้นขยี้ ริมฝีปากอุ่นๆคลอบลงบนยอดปทุมที่ชูชัน พร้อมด้วยปลายลิ้นที่ระรัวกดเกรี่ย ยอดนั้นจนอีกฝ่ายเนื้อตัวสะท้านสั่นไหวด้วยความซาบซ่านหัวใจด้วยความสุข ผ้านุ่งถูกกระดุกดึงออกไป เพียงแค่ได้เห็นเนื้อในที่สวยงามอร้าอร่ามตาของหญิงสาวที่เขาแอบรักมานาน ชายหนุ่มก็แทบจะทนไม่ไหวแม้สักนาทีเดียวเพราะเขาอยากจะชิมเมล็ดทับทิมที่เผยอแย้มออกมาเมื่อเขาจับขาเรียวแยกออกจากกัน ผาดก้มลงเชยชมและชิม “อา...พี่ผะ..ผะ..ผาดชั้น...ชั้น...อืม...อา” เสียงครางเล็กๆที่แหบพร่าเพราะความเสียวจากการกระทำของชายหนุ่ม ร่างเล็กบางล่องลอยปล่อยให้เขาทำตามใจและมิได้ขัดใจ ปัดป้องของสงวนที่เคยหวงแหนแต่อย่างใดเหมือนว่าซ่อนกลิ่นเองก็กำลังรอให้เขาทำเช่นนี้กับเธออยู่ ปลายริ้นของเขาระรัวเกรี่ยเมล็ดทับทิมสลับกับชอนไชร่องกลีบสงวนจนมีน้ำเอ่อจนแฉะ แท่งใหญ่แข็งตั้งตรงตระหง่านพร้อมที่จะมุดเข้าร่องกลีบสงวนแล้วชายหนุ่มจับสิ่งนั้นดันมุดเข้าไปจนมิดดุ้นแต่เพราะความแน่นคับจากช่องแคบทำให้เขาไม่กล้าขยับมากกลัวซ่อนกลิ่นจะเจ็บ เมื่อความปรารถนาและความเสียวซ่านเข้าครอบงำซ่อนกลิ่นไม่อายแล้วขณะนี้บั้นท้ายกลมเด้งรับสวนเข้าอย่างเต็มแรง  “เอ็ง...ไม่เจ็บรึ?...” “เจ็บจ่ะพี่แต่ว่าหายเจ็บแล้ว...อา...พี่ผาดจ๋า...ชั้น..ไม่ไหวแล้วจ่ะ...” “โอว...ซ่อนกลิ่นของพี่...อา...แน่นจัง...อือ...เสียว” ร่างเปลือยปล่าวทั้งสองสั่นสะท้าน กระตุกเกร็งอวัยวะภายในของหญิงสาวตอดรัดแน่น น้ำใจกายของเขาพุ่งกระฉูดเข้าไปในร่องกลีบสงวนจนทะลักแฉะชื้น หลังจากที่ทั้งคู่ได้พากันขึ้นไปทัวล์สวรรค์กันมาแล้ว ผาดก็ชดเชยด้วยการช่วยซ่อนกลิ่นหาบน้ำจนเต็มตุ่มแล้วก็ขึ้นเรือนไปหาลำดวนที่กำลังทำอาหารอยู่กับยายชุ่ม “ไอ้ผาด...!...เอ็งมาได้เยี่ยงไร?” “นั่นเอ็งที่มากับพวกนั้นนี่...ข้าบอกแล้วว่านี่คือเรือนของข้า ออกไปประเดี๋ยวนี้” “ยาย...ชั้นเป็นพวกเดียวกันกับสองพี่น้องนี้ ที่ตามพวกนั้นมาก็เพราะว่าอยากตามหามันสองคนนี่แหละขอรับ...แล้วเอ็งมิต้องกลัวไปดอกเพราะว่าข้าอยู่ข้างพวกเอ็งไม่มีวันให้คุณหลวงมาจับพวกเอ็งไปได้ดอก ถ้าเอ็งต้องการให้ข้าช่วยกระไรก็บอกได้เลยนะ ข้าคงต้องกลับแล้วล่ะเดี๋ยวจะมีผู้ใดสงสัยว่าข้าหายไปไหนนาน ซ่อนกลิ่นพี่จะมาหาเอ็งบ่อยๆนะ ลำดวนข้าฝากดูแลซ่อนกลิ่นด้วย ข้าไปก่อน” “จะมาฝากกระไรนังซ่อนกลิ่นมันเป็นน้องข้า ข้าก็ต้องดูแลมันอยู่แล้วพูดกระไรพิลึก ช่วยดูแลคุณชายตัวน้อยด้วยนะ ข้าคิดถถึง” “แล้วลูกของเอ็งล่ะ?...ห่วงลูกคนอื่นมากกว่าลูกของตัวเอง แต่จะเฝ้าดูให้ทั้งสองคนนั่นแหละ แล้วจะมาบอกว่าลูกสาวเอ็งเป็นอย่างไรโตแค่ไหน ตอนนี้กำลังน่ารักมากข้าเห็นบ่อยๆ ส่วนคุณชายน้อยก็เริ่มอ้อแอ้ได้แล้วบ่าวไพร่ต่างแย่งกันอาสาช่วยเลี้ยงให้ ข้าคงต้องกลับแล้วจริงๆ” ซ่อนกลิ่นเดินไปส่งผาด สีหน้าของซ่อนกลิ่นที่ห่วงหาอาทร ผาดที่เปลี่ยนสถานะจากพี่ชายกลายมาเป็นคนรัก ทั้งคู่โผเข้ากอดกันอีกครั้ง ก่อนที่จะแยกย้ายกัน “ซ่อนกลิ่นเอ็งหายไปไหนมาตั้งนาน?” “ก็ไปส่งพี่ผาดอย่างไรล่ะ” “ข้ามิได้หมายถึงตอนนี้ ตอนที่เอ็งหาบน้ำน่ะหายไปไหนมา?” “ก็พอดีเจอกับพี่ผาดเลยคุยกันเสียนานเลย...ชั้นตกใจแทบแย่กลัวว่าพี่ผาดจะพาคนมาจับชั้นกับพี่ส่งให้คุณหลวง หวังว่าคุณหลวงจะไม่ส่งคนย้อนกลับมาอีกรอบ” ที่เรือนของคุณหลวงเทพ คุณหญิงพลอยรักและเอาใจใส่ลูกสาวของลำดวนเป็นพิเศษจนทำให้คุณหลวงเทพรู้สึกขัดหูขัดตา จึงได้ต่อว่าคุณหญิงผู้เป็นภริยาไป “มันไม่ใช่ลูกของเจ้า จะไปดูแลมันดีกว่าลูกของเราทำไมกัน แค่เห็นหน้ามันพี่ก็รู้สึก แค้นใจมันนักพี่อุตส่าห์รักและดูแลมันอย่างดี แต่มันสองคนพี่น้องทำกับพี่เยี่ยงนี้ได้ลงคอ เจ็บใจนักเชียวพี่จะไปหา แม่ปิ่นก่อนแล้วกันในเพลานี้มีแต่แม่ปิ่นผู้เดียวที่ว่างปรนนิบัติพี่ นังบ่าวพวกนั้นพี่ก็เบื่อแล้ว” คุณหลวงที่มากรักเกิดกำหนัดได้ทุกวันทั้งวันในเวลาที่ว่างเว้นจากงานราชการเขาได้ให้บ่าวที่เรือนไปบอกคุณปิ่นให้ลงเครื่องหอมไว้รอท่าแล้ว เมื่อเปิดประตูเข้าไป คุณปิ่นที่กำลังรอคุณหลวงสามีที่รักอยู่แล้ว ร่างเปลือยเปล่าภายใต้ผ้าแพรสีแดงสดมันบางจนแบบเนื้อ สายตาหวานเชื้อเชิญ ชายหนุ่มที่กำลังหิวสวาทอยู่ จ้องมองเหมือนว่าร่างบางนั้นเป็นดั่งอาหารอันโอชะ “คุณหลวงเจ้าขา...เมียคิดถึง...”

เรื่องราวความรักหลายเรื่องหลายรสหลายรูบแบบที่จะพาให้นักอ่านได้ชุ่มฉ่ำหัวใจกับฉาก nc ที่มีทุกตอน

หาโรงแรมที่ใกล้ที่สุดอยากไส้แตกหรือไง?เร็วๆ” “เออๆดุจังวะ อย่าฆ่าผมเลยถึงผมจะยังไม่เคยมีเมียไม่มีภาระแต่ผมก็ยังไม่อยากตายหรอกนะ” “จะตายก็เพราะพูดมากนี่แหละถึงยังเร็วๆสิจะไม่ไหวแล้ว” “เธอเป็นอะไร?” “ไม่รู้เหมือนกันเร็วๆสิโอยร้อน” “อย่าถอดนะผมไม่เคยเห็นผ็หญิงแก้ผ้าอย่าถอด” “ชั้นร้อนไม่ไหวแล้ว...ช่วยด้วยช่วยชั้นหน่อยนะช่วยทีไม่เข้าแล้วโรงแรมเอามันในรถนี่แหละ “ “ไม่มีทาง...ผมไม่มีทางเอากับโสเภณีแน่ๆ...ไม่มีทาง” “มีถุงมั๊ย...” “จะอาเจียรเหรอ มีอยู่หลังรถน่ะ” “ไม่ใช่ถุงยางน่ะมีไหม ?” “ไม่ผมบอกคุณแล้วว่าผมยังไม่เคยมีอะไรกับผู้หญิงครั้งแรกของผมไม่มีทางเอากับโสเภณีแน่ๆ” “เลี้ยวเข้าโรงแรมเร็วๆไม่งั้นตายชั้นคือนักฆ่านะบอกไว้ก่อน” “ว่าแล้วเชียวเธอนี่เองที่ฆ่านายตำรวจคนนั้นเอาเสร็จก็ฆ่าอย่างกับในหนัง” “พูดมากเข้าไปเปิดห้อง...ห้ามพูดอะไรทั้งนั้นไม่งั้นลูกปืนทะลุหลังเข้าหัวใจแน่” “ก็ได้ๆ...น้องเปิดห้องเร็วๆไม่งั้น...พี่รีบเร็วๆ” “ถอดออกให้หมดชั้นขอร้องหล่ะไม่งั้นตายแน่ชั้นอยากถ้าคืนนี้ไม่ได้ชั้นแย่แน่ไอ้ตำรวจนั่นมันวางยาชั้น” “แล้วไม่ได้เอากันหรอกหรือ?” “ไม่...” “โอย...แล้วรีบฆ่ามันทำไมทำไมไม่เอากันให้เสร็จก่อนค่อยฆ่าเดือดร้อนผมไหมเนี่ยผมทำไม่เป็นหรอกนะไม่เคย” “เออ...เอามือมาชั้นทำเอง” ดาวมัดมือของนนทร์ไว้กับหัวเตียงแล้วจัดการถอดเสื้อผ้าของเขาออกจนหมดแล้วก็จัดการกับอาภรของตัวเองเช่นกันริมฝีปากเล็กบางจูบซุกไซร้ไปทั่วร่างใหญ่ที่บึกบึนกล้ามเนื้อแข็งเป็นมัดๆดาวถอดแว่นตาของเขาออกเพียงแค่เห็นใบหน้าของเขาชัดๆหัวใจของหญิงสาวก็เต้นโครมครามความต้องการถึงขีดสุดหญิงสาวเล่นกับร่างกายของชายหนุ่มอย่างเมามันดั่งว่าเป็นเจ้าของร่างกายนั้นแท่งใหญ่ชูชันเย้ยหยันสายตาของหญิงสาวจุมพิตที่เร่าร้อนและร้อนแรงเพราะพิษยาปลุกกำหนัดทำให้ดาวทำอะไรต่อมิอะไรลงไปโดยไม่รู้ตัวริมฝีปากเล็กโลมเลียดูดเม้มปลายสีชมพูก่อนจะรูดขึ้นรูดลงอย่างเมามันเสียงครางของชายหนุ่มดังขึ้นเบาๆขณะนี้ดาวไม่เป็นตัวของตัวเองแล้ว “โอวววว...ไม่...ไม่เราอย่าเคลิ้มอย่า...อย่า...ไม่นะทำไมร่างกายของเรา...อูยยยยย...อย่า...สะ...เสียวววว...ไม่ไหวแล้วปล่อยผมเดี๋ยวนี้”

เมื่อพี่สาวได้เสียชีวิตลงอย่างไม่เป็นธรรมอัยลดาสงสัยว่าแม่สามีของพี่สาวมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เธอจึงหาวิธีที่จะเข้าไปในบ้านนั้นให้ได้แต่มีวิธีเดียวที่จะเข้าไปได้คือการเป็นลูกสะใภ้เท่านั้นกวินน้องชายของพี่เขยของอัยลดาเขาคือหมากตัวสำคัญที่อัยลดาต้องหลอกใช้เขาเพื่อพิสูจน์ความจริงให้ได้แต่กวินจะยอมช่วยหรือเปล่า?...นิยายรักโนแมยติก ท่ามกลางสงครามระหว่างแม่สามีกับลูกสะใภ้ปัญหาโลกแตกที่มีกันทุกบ้านแต่สำหรับบ้านของกวิน ที่มากไปด้วยทรัพย์สมบัติ คุณหญิงรุ่งฤดี พูนทรัพย์ อายุห้าสิบกว่าแต่ยังคงความสาวไว้ด้วยการสันกรรมและการแต่งตัวที่ไม่เข้ากับอายุสักเท่าไร เธอซึ่งหวงแหนทั้งลูกชายและสมบัติเธอจึงไม่ยอมและทำทุกอย่างได้เพื่อกำจัดลูกสะใภ้ที่ไม่มีคุณสมบัติพอสำหรับลูกชายอันเป็นที่รัก...อันดาหญิงสาวที่เรียบร้อยอ่อนแอไม่สู้คนพี่สาวของอัยลดาเธอได้ตกลงแต่งงานกับ กวี เพราะความรักแต่เธอไม่รู้เลยว่ากำลังก้าวเท้าลงสู่ขุมนรก...

มือของเขาคลึงเคล้าที่สะโพกกลม จูบที่ซอกคอไล่ลงมาที่ไหล่ นิวรู้สึกเหมือนร่างกายกำลังจะล่องรอย ควบคุมไม่ได้ ปล่อยให้เขาทำตามใจที่จะทำ เธอรักเขารักตั้งแต่เมื่อไรตอนไหนไม่รู้

ประสบการณ์รักของเหล่าบรรดาคนที่เคยมีประสบการณ์การรักครั้งแรกมาเล่าให้ฟังมีทั้งชายรัก หญิง ชายรักชาย หญิงรักชาย และหญิงรักหญิง มีทั้งสมหวังผิดหวังและการพลัดพรากแต่ทั้งหมดนี้คือความทรงจำ

แมนหนุ่มนักศึกษาศิลปะได้มาเช่าบ้านเรือนไม้หลังใหญ่อยู่กลางสวนกล้วยคืนนี้เป็นคืนแรกที่เขาต้องนอนคนเดียวในบ้านหลังนี้ขณะที่เขากึ่งหลับกึ่งตื่นก็มีผู้หญิงคนหนึ่งสวมชุดไทยโบราณเดินมาใกล้เขาเธอปลดเปลื้องผ้าจนหมดแมนเห็นรูปร่างของหญิงสาว

สัมผัสที่อ่อนโยนแต่ช่างวาบหวามริมริมฝีและปลายจมูกที่ดอมดมตั้งแต่ซอกคอจนถึงแผ่นหลัง นาบียังคงหลับตามิกล้าที่จะมองหน้าของพระองค์ ภายในใจของนางมีเพียงแค่เจ้าหน้าที่คนนั้นเพียงคนเดียวแต่บัดนี้นางคงจะมิได้เข้าใกล้เขาเป็นแน่แล้วเพราะหลังจากที่นางได้ถวายตัวให้ฝ่าบาทแล้วนางจะเป็นผู้หญิงของพระราชาเต็มตัว เพียงแค่คิดน้ำตาก็ไหลริน"ถ้าเจ้าไม่มองหน้าข้า..ข้าจะประหารเจ้า"นาบีจำยอมต้องลืมตาดูร่างใกญ่ที่กำลังทับอยู่บนเรือนร่าวที่เปลือยเปล่าของนาง"ท่าน....!"

มนุษย์ทุกคนย่อมมีความฝันในทุกค่ำคืนหรือแม้แต่กลางวันก็ฝันได้ถ้าหากเรานอนหลับกลางวันส่วนใหญ่แล้วทุกๆคนบนโลกนี้จะมีความฝันที่ไม่ซ้ำกันแต่สำหรับเขา ภูตะวัน หรือ ภู ที่เพื่อนๆและคนในครอบครัวเรียกกัน ภูตะวัน มักจะฝันแปลกๆและซ้ำๆกันทุกคืนทุกคืนภาพความฝันของภูตะวันคือเขากำลังทำร้ายคนจนถึงขั้นเสียชีวิตทั้งตัวเขามีแต่เลือดเต็มไปหมด ภูตะวันสะดุ้งตื่นทุกครั้ง เขาหวาดกลัวกับความฝันของเขาจนแทบจะเป็นบ้าภูตะวันเป็นชายหนุ่มรูปงามทั้งบุคลิกท่าทางการเดินดูดีไปหมดแต่ไม่มีสาวๆคนไหนกล้าเข้าใกล้เขาเลย เพราะสายตาที่เวลาภูตะวันมองใครๆมันดูคล้ายๆเสือสายตาที่ดุดัน ภูตะวันไม่ค่อยมีเพื่อนมาตั้งแต่เด็กๆ เพราะความลึกลับและน่ากลัวของเขานั้นเอง มีแต่ กรกันต์ หรือ กร เพื่อนรักของเขาเพียงคนเดียว กรกันต์ ผู้ชายหน้าตาธรรมดาใส่แว่นหนาเตอะเป็นหนอนหนังสือชอบอยู่คนเดียวไม่สุงสิงกับใครแต่เขาชอบมาขลุกอยู่บ้านของภูตะวันทุกวันเช่นเดียวกันกับภูตะวันเขาเข้ากับคนได้ยาก เพราะความที่เขาดูน่ากลัวและลึกลับนั้นทำให้เพื่อนๆในคณะที่เขาเรียนอยู่นั้นต่างลือกันไปต่างๆนาๆแต่ภูตะวันก็ไม่ได้สนใจอะไร"มึง ภูตะวันนี่หล่อชะมัดเลย""อย่าไปยุ่งเลยฆาตรกรโรคจิตหรือเปล่าก็ไม่รู้"ภูตะวันเองก็ไม่เข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเขาไม่เคยทะเลาะกับใคร ภูตะวันมักจะปรึกษากรกันต์อยู่เสมอเรื่องข่าวลือ"กูไปทำอะไรให้พวกแม่งวะ...ชอบซุบซิบตอนเห็นกูเนี่ยถึงจะไม่สนใจแต่ลำคานสายตา""ตามึง..ตามึงน่ากลัวบางครั้งกูยังตกใจมึงจะทำตาดุทำไมวะ""เกิดมาตากูก็เป็นแบบนี้แล้วทำไงได้ล่ะ""มึงไม่ค่อยพูดกับใครและดูเคร่งขรึมคนเลยไม่กล้าเข้าใกล้""ทีมึงล่ะไม่มีตาที่น่ากลัวแล้วก็ไม่เคร่งขรึมแต่ก็ไม่เห็นมีใครเข้าใกล้มึงเลย""กูไม่หล่อกูขี้เหร่ใครจะเข้าใกล้กูและกูก็ไม่ชอบคบกับคนเยอะแยะ...สรุปคือเราเหมือนกันไม่ใช่หน้าตานะแต่นิสัยเหมือนกันรักสันโดดดีแล้วคบกันแค่สองคนนี่แหละ แล้วเรื่องที่มึงฝันล่ะเป็นไงบ้างหาหมอที่จะช่วยได้ยัง?""ยังไม่มีใครบอกกูได้สักคนมีแต่ว่ากูเครียด..กูก็ไม่ได้เครียดอะไรนี่""มึงเครียด...เครียดจริงๆก็เครียดเรื่องความฝันนี่ไงบางทีการที่ฝันอะไรซ้ำๆน่ากลัวๆก็ทำให้เราเคลียดได้""เออก็จริงแต่กูควบคุมไม่ได้จริงๆเคยฝันเมื่อตอนเด็กๆแต่หายไปนานแล้วพึ่งกลับมาฝันอีกครั้งตอนอายุครบยี่สิบเนี่ยแหละและก็ฝันมาตลอดเลย""เออ..มึงลองไปหาหมอดูไหมหมอจิตแพทย์น่ะกูมีคนที่รู้จักอยู่คนหนึ่งเขาเป็นเพื่อนกับแม่กูเองเดวถามแม่ก่อนนะว่าเขาอยู่โรงพยาบาลอะไรเดี๋ยวเอาเบอร์ให้นัดเวลาคนนี้เก่งมาก ""กูไปหามาแทบจะทุกหมอแล้วก็เหมือนเดิมเขาว่ากูเครียด""อ่ะๆถ้าครั้งนี้หมอยังพูดเหมือนเดิมกูว่ามึงต้องไปหาพระแล้วล่ะ""แล้วพระจะช่วยอะไรได้ล่ะ?""ไม่เคยได้ยินที่พูดกันเหรอ?...ไม่ได้ด้วยเล่ก็เอาด้วยกลไม่ได้ด้วยมนต์ก็ต้องพึ่งคาถามันต้องมีสักทางที่จะช่วยได้แหละน่าบางทีเจ้ากรรมนายเวรกำลังตามมึงอยู่ก็ได้ภู..วันนี่กูจะนอนเป็นเพื่อนมึงแล้วกันทำไมมึงอยู่คนเดียวตลอดเลยป้ามึงไปไหนวะ""ป้าไม่อยู่แล้วเขาไปอยู่กับลูกสาวของเขาที่ต่างประเทศแล้วกูก็เหงาส่วนป้ากูก็คิดถึงโทรมาหาทุกวันบ่นแต่อยากกลับบ้านแต่ลูกสาวของเขาเป็นห่วงพี่สาวลูกพี่ลูกน้องกันกับกูนี่แหละได้งานทำที่ต่างประเทศ"ตกดึกคืนนี้ภูตะวันและและกรกันต์นอนหลับสนิท ความฝันของภูตะวันเริ่มปรากฏขึ้น ในป่าที่มืดมิดไม่เห็นแม้แต่แสงไฟ ภูตะวันรู้สึกว่าตัวเองวิ่งตามอะไรบางสิ่งบางอย่างวิ่งเร็วมากเร็วกว่ามนุษย์ เขาไม่รู้ว่าเขาจะวิ่งไปไหน และแล้วภูตะวันก็เห็นมนุษย์ที่กำลังเล็งปืนมาหาเขาภูตะวันไม่เข้าใจว่าคนคนนี้เล็งปืนจะยิงเขาทำไมหรือว่าเคยเป็นศัตรูกัน ก่อนที่คนคนนั้นจะลั่นไกปืน ภูตะวันก็กระโจนใส่เขาคนนั้นเลือดสาดกระจายไปทั่วร่างของเหลวสีแดงไหลนองไปทั่วพื้นตับใตไส้พุงกระจัดกระจาย"ไม่..ไม่..ไม่นะ..ม้ายยยยยยยย..แฮกๆๆๆๆๆๆๆ""เฮ้ยยย..มึงภูเป็นอย่างไรบ้างฝันอีกแล้วเหรอ?""เออ...ครั้งนี้น่ากลัวกว่าครั้งก่อนอีกสงสัยจะจริงเหมือนที่มึงพูดแล้วเจ้ากรรมนายเวรแน่ๆ ไปหาหมอครั้งนี้ถ้า วิทยาศาสตร์ช่วยไม่ได้กูคงต้องพึ่งไสยศาสตร์แล้วล่ะ""เออ..นอนเถอะมึงกูนอนต่อแล้วนะง่วง""เออกูขอโทษ..."ภูตะวันนอนไม่หลับจนถึงเช้า เขาไม่รอช้ารีบไปหาหมอโดยมีกรกันต์ตามมาด้วย เขาหายเข้าไปในห้องหมอรักษาผู้ป่วยโรคจิตสักพักหนึ่งจึงออกมาด้วยท่าทีที่ผิดหวัง "ไงหมอว่าไง?""เหมือนเดิมว่ะคงต้องไปวัดแล้วล่ะ"ขณะที่ทั้งคู่คุยกันอยู่พอดีมีกลุ่มเพื่อนที่เรียนคณะเดียวกันกับเขาพากันมาหาหมอ เพื่อตรวจร่างกายและได้เห็นภูตะวันออกมาจากห้องพอดีภูตะวันและกรกันต์ไม่ทันสังเกตุเห็นเพื่อนๆที่กำลังซุบซิบนินทากันด้วยความสงสัย"เฮ้ยกูว่ามันคงอาการหนักแล้วล่ะถึงได้มาหาหมอรักษา...น่ากลัว""เสียดายความหล่อนะไม่น่าบ้าเลย...""พวกมึงก็พูดไป หมอโรคจิตใช่ว่าจะรักษาแค่คนบ้าล่ะหมอก็ให้คำปรึกษาคนที่เป็นโรคเครียดไอ้ภูมันอาจจะเครียดเลยมาปรึกษาหมอก็ได้""มึงไม่ต้องมาทำเป็นพูดให้ตัวเองดูดีถ้าให้มึงอยู่กับมันสองต่อสองมึงกล้าปะล่ะ""ไม่..กูก็กลัวนะมึงใครจะกล้าเสี่ยง""แต่ไอ้กรไม่เห็นมันเป็นอะไรเลยเห็นอยู่กับไอ้ภูทั้งวัน""ไอ้นั่นแหละตัวดีมึงไม่เคยดูหนังฆาตรกรรมเหรอหน้าตามันแม่งโครตโรคจิต""หรือว่ามันสองคนจะเป็นพวกเดียวกันใช่แน่พวกไซโคพาทฆาตรกรโรคจิต "ข่าวลือยิ่งแพร่สะพัดมากกว่าเดิมแค่เดินผ่นทุกคนต่างหลบกันเป็นแถวดั่งเหยื่อที่หลบหลีกพยาเสือ ภูตะวันจะไม่ทนกับฝันที่มันสยดสยองนี้อีกแล้ว กรกันต์พาภูตะวันไปวัดหาพระที่แม่ของเขาไปทำบุญอยู่บ่อยๆภูตะวันเล่าเหตุการณ์ความฝันที่เกิดขึ้นให้หลวงตาฟัง"หลวงตาครับผมจะทำอย่างไรดี ความฝันมันเริ่มน่ากลัวขึ้นทุกวันๆจนผมจะเป็นบ้าอยู่แล้วทุกคืนผมไม่อยากหลับเลย""มันเป็นวิบากกรรมน่ะโยม...ต้องยอมรับวิบากกรรมครั้งนี้พยายามผ่านมันไปให้ได้ถ้าควบคุมไม่ได้หายนะจะเกิดขึ้นกับโยมภายในตัวของโยมมีบางอย่างซ่อนอยู่อาตมาก็ไม่สามารถบอกได้แต่มีีสิ่งที่ช่วยได้คือยันต์แบบนี้ ""หลวงพี่จะสักยันต์ให้เหรอครับ?""อาตมาทำให้ไม่ได้หรอก อาตมาเป็นพระนักปฏิบัติไม่ยุ่งเกี่ยวกับสิ่งพ

เรื่องราวความรัก และมิตรภาพ ของหนุ่มกรุงเทพและสาวบ้านนา ธนภพหนุ่มกรุงเทพ อยากหลีกหนีความวุ่นวายจากเมืองกรุงมาเปิดคาเฟ่อยู่กลางท้องทุ่งนาเขาหุ้นกันกับเพือนอีกสามคน ความรักของหนุ่มกรุงเทพทั้งสี่คน ณ ทุ่งรวงทองคาเฟ่ นิยายเรื่องนี้แนะนำว่าครบรสเพราะได้เขียนเอาใจสาวกนิยายวายไว้ด้วยหนึ่งคู่

ฉันชื่อดิว แม่ชื่อดวงใจ พ่อชื่อเด่น น้องชายชื่อดนตรี พ่อเปิดร้านขายของสะสมยุค90พ่อเป็นนักดนตรีเก่าแม่เป็นนักร้้องยุค90แม่ชอบนักร้องยุค90ชื่อ ดิวกับดรีม ใช่แล้วล่ะชื่อของฉันมาจากนักร้องที่แม่ชอบ แม่เปิดเพลงเขาทุกวันจนฉันจำได้ ร้องได้ และเบื่อฟังมาก นักร้องชื่อดิวหายออกจากวงการตั้งแต่ปี2,000ส่วนคนชื่อดรีมแต่งงานมีลูกแฝดและดังมากในตอนนี้"ดิวๆๆมาดูนี่สิพ่อได้ของจ๊าบ จ๊าบมาด้วย" พ่อเรียกฉันไปดูบางอย่างที่พ่อซื้อมา "พ่อเขาเลิกใช้ไปนานแล้วจ๊าบน่ะเดี๋ยวนี้มันต้อง สุดเจ๋ง" พ่อเอาโทรศัพท์เครื่องเก่าคร่ำครึมาให้ดู"ใช้ได้มั๊ยนี่..น่าจะไม่ได้หรอกพ่อแบตหมด สู่ขิตไปแล้ว" "อะไรคือสู่ขิต เด็กสมัยนี้พูดไม่เป็นภาษาเลยฟังไม่รู้เรื่อง" พ่อบ่นแม่เป็นแม่บ้าน ทำงานบ้านมีงานอดิเรกคือเป็นนักเขียนนิยายเมื่อก่อนขายไม่ค่อยได้ตั้งแต่ฉันสมัคเว็ปเขียนนิยายให้แม่ก็มีรายได้เป็นกอบเป็นกำ ส่วนพ่อขายไม่ได้เลยของเก่าอะไรไม่รู้ "ดิวๆ อ่ะพ่อให้" พ่อยื่นโทรศัพท์เก่าเครื่องนั้นให้ฉัน "มันใช้ไม่ได้ไม่เอาหรอก" ฉันปฏิเสธรับ"เอาไว้ดูเล่นก็ได้" "พ่อนี่สมุดอะไรน่ะ" ฉันเห็นสมุดแปลกๆมีแต่ตัวเลขเต็มไปหมดสมุดบันทึกคำนวนลอตเตอรี่ ของยายน่ะแม่เก็บไว้เป็นที่ระรึก ซื้อทุกงวดถูกกินทุกงวดยายจดไว้ด้วยนะว่าแต่ละงวดเลขออกอะไร" พ่อบอก ฉันหยิบโทรศัพท์ของฉันมาถ่ายรูปเก็บไว้ดูฉันชอบถ่ายรูปลงมือถือ ฉันพึ่งซื้อมือถือมาใหม่รุ่นใหม่ จากน้ำพักน้ำแรง 30,000 กว่าจะได้ "ซื้ออะไรมาอีกเยอะแยะ ซื้อมาก็ขายไม่ได้เงินจมกับสิ่งของพวกนี้" แม่บ่น ทะเลาะกันทุกวันฉันเบื่อบางทีก็คิดว่า ถ้าครอบครัวฉันหายไปคงดีแม่ก็ไม่เคยให้อิสระเลยห้ามนู่นห้ามนี่อ้างแต่ว่าอายุยังไม่ถึง18ยังเด็กเกินที่จะทำนู้น นี่ นั่น "แม่ไปมินิมาร์ทแป๊บนะ" ฉันลำคานพ่่อแม่ทะเลาะกันจึงหาเรื่องออกมาคว้ากระเป๋ากับโทรศัพท์คู่ใจมาด้วยฉันซื้อขนมกินหน้ามินิมาร์ท เสร็จแล้วก็จะเดินกลับบ้าน ครึ้้้้มฟ้าครึ้มฝนฉันรีบเดินกลัวฝนตก"ตี๊ด..ติ๊ด..ติ๊ดๆๆ." เสียงโทรศัพท์เครื่องเก่าที่พ่อให้มาดังขึ้น ฉันตกใจ แปลกใจ ไม่มีแบตเตอรี่ติดได้ไง ฉันอยากรู้ว่าใครโทรมาจึงรับสาย" "ฮัลโหล...ฟีดดดดคุรุครืดครืดก" เสียงอะไรฟังไม่รู้เรื่องทันใดนั้น "เปรี้ยงงงง...ภาพตัด!?" ฉันหมดสติไปตื่นมาไม่รู้นอนอยู่ไหน มืดมากแต่ก็ยังมีถนนฉันเดินไปตามถนน ฉันจำได้ว่าฉันรับโทรศัพท์หน้าหมู่บ้านนี่แต่หมู่บ้านหายไป รึว่าฉันจะถูกลักพาตัวแต่เงินในกระเป๋าก็มีเยอะนะไม่หายเลยสักบาท "เอี๊ยดดด..โครม..." ภาพตัดอีกแล้วฉันตื่นมาที่ไหนสักแห่งได้ยินเสียงคนคุยกันแต่ฉันลืมตาไม่ขึ้น "ดิว มึงเลยถ้าเขาตายเราซวยแน่ขับรถยังไงวะ ?!.." "มันมืด แล้วอยู่ๆยัยนี่ทะเล่อทะล่าเข้ามาใครจะเบรกทันวะ"ใคร ใครกันชื่อเหมือนฉัน ฝันไปแน่ๆ ฉันหลับไปอีกครั้ง ตื่นมาเห็นผู้ชาย2คนฉันตายไปแล้วรึนี่เทพบุตรชัดๆ"เธอฟื้นแล้ว จำอะไรได้บ้าง" เขาทั้ง2ถาม"ฉันอยู่ไหน?" ฉันถาม "เธออยู่โรงพยาบาล โดนรถชน " เขาตอบ"ฉันจำได้ทุกอย่างฉันจะกลับบ้านได้ตอนไหน" ฉันถาม อีก2วัน เธอหลับไป3วัน "ชิบแล้ว... ป่านนี้พ่อแม่ตามหาฉันแย่แล้ว " ฉันหาโทรศัพท์เขายื่นให้ฉัน นี่ฉันอยู่โลกไหนนี่โทรศัพท์ไม่มีสัญญาณเลย"โทรศัพท์เธอแบตเตอรี่หมดเลยไม่ได้ติดต่อแม่เธอ ลองชาร์จแล้วไฟไม่เข้าเลย เครื่องพังแล้วล่ะเขาตอบ" "อีก2วันจะไปส่งบ้านนะ" เขาอีกคนบอก ฉันมองรอบๆโรงพยาบาลมันดูใหม่แปลกๆทั้งๆที่ชื่อโรงพยาบาลนี้แม่เคยพามาบ่อย มาครั้งล่าสุดมันดูเก่ากว่านี้ ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรคิดว่า เขาอาจต่อเติมห้องใหม่

"ตื่นแล้วเหรอ?""แกเป็นใคร จับชั้นมาทำไมเรียกค่าไถ่เหรอชั้นไม่มีเงินหรอก"ชายแปลกหน้ารูปร่างหน้าตาดีคมสัน ตัวสูงบุคลิกไม่น่าจะเป็นคนร้ายได้ แต่เขาคือคนลักพาตัว จันทร์ฉาย ออกมาจากงานแต่งงานของเธอกับแฟนหนุ่มซึ่งคบกันมานานหลายปี ฝ่ายชายรวยระดับมหาเศรษฐี จันทร์ฉายเป็นพนักงานบริษัทธรรมดา เธอและฉัตรบดินด์ แฟนหนุ่มคบกันตั้งแต่อยู่มหาวิทยาลัย จันทร์ฉายมีน้องสาว1คนอายุ16ปี ชื่อจันทร์เจ้า"เธอรู้จักคนนี้มั๊ย?""ไม่รู้จัก..ค่ะ คุณจับมาผิดคนแล้วฉันไม่รู้จัก""แล้วผู้หญิงที่ชื่อจันทร์ฉาย กิตติพิทักษ์ ล่ะ""ฉันเองค่ะ""งั้นก็ไม่ผิดตัว...เธอนั้นแหละ""ฉันไปทำอะไรให้คุณ...ปล่อยฉันไปเถอะนะ""ผมจะให้คุณชดใช้ในสิ่งที่คุณทำไว้...เตรียมตัวรับกรรมได้เลย"เขาก้าวเข้ามาอย่างรวดเร็วตะครุบเธอไว้ทันก่อนเธอจะวิ่งหนีเหมือนกระต่ายน้อยที่กำลังจะเป็นเหยื่อหมาป่า เขาดึงชุดสีขาวฟูฟ่องจนชุดเธอขาดเธอดิ้นสุดชีวิตเขาพยายามรูดซิบข้างหลังเธอลงแต่มันดึงยากเย็นซะเหลือเกินเขาจึงฉีกจนขาดกระจุยไม่เหลือชิ้นดีตอนนี้บนร่างของเธอเหลือเพียงชุดชั้นในเท่านั้นเธอเอามือปิดหน้าอกที่ใหญ่อวบอูมเขารั้งเอาบางเข้าประชิดตัวเขาเธอทั้งทุบทั้งตีทั้งข่วนสารพัดช่วงที่เธอมัวแต่ทุบตีเขานั้นเขาได้กระชากเสื้อในจนขาดหลุดกองกับพื้นเธอตกใจมาก เขาจับเธอโยนลงที่นอนหน้าอกอวบอูมทั้งสองกระเพื่อมตามแรงกระแทกทำให้ไฟราคะรวมถึงไฟแค้นประทุขึ้นจนยากจะควบคุมได้แล้วเขาคล่อมร่างเล็กไว้มือใหญ่รวบข้อมือเล็กๆไม่ให้ดิ้นหลุดขาสองข้างแข็งแรงของชายหนุ่มหนีบช่วงสะโพกเธอไม่ให้ดิ้นแต่เธอก็พยายามดิ้นสุดกำลัง เขาขบกัดที่ติ่งหูของเธอเบาๆริมฝีปากอุ่นๆของเขาบดขยี้ริมฝีปากเล็กบางของเธออย่างเมามัน ลิ้นใหญ่หนาชอนไชคว้านไปทั่วปากของหญิงสาวเหมือนเขาต้องการความหาความหวานจากปากของเธอให้ชื่นใจ แต่เธอไม่ได้ ยินยอมยังคงดิ้นรน"โอ๊ย..แสบนักนะ"เธอกัดปากของเขาจนเลือดออก"ก็ได้เจอของจริงแน่คราวนี้"เขาเปลี่ยนเป้าหมายไปที่ซอกคอขาวเนียนมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ชื่นใจชวนให้หลงไหล "นี่เธอคงฉีดน้ำหอมมาเอาใจเจ้าบ่าวของเธอที่เธอกำลังจะแต่งงานด้วย แต่น่าสงสารที่เจ้าบ่าวยังไม่ทันได้ลิ้มรสเจ้าสาวคนสวยเลย หรือว่าเคยแล้วก็ไม่รู้ได้เพราะสมัยนี้คนคบกันก็มีอะไรกันก่อนแต่งทั้งนั้น เขาเพลิดเพลินกับร่างกายของเธอ เสียงสะอื้นไห้ของเธอดังออกมา แต่ก็มิได้ทำให้เขาหยุดลงยิ่งเพิ่มความสะใจเขายิ้มกริ่ม เขามาหยุดลงตรงยอดปทุมถันสีชมพูที่มันชูชันเหมือนท้าทายเขามันกระเพื่อมตามแรงสะอื้นของเธอปลายชมพูไม่มีรอยคล้ำเลยเหมือนยังไม่เคยผ่านการลิ้มรสการสัมผัสจากปลายลิ้นเลย เขาไม่รอช้าริมฝีปากอุ่นๆเม้มดูดปลายลิ้นเคล้าคลึงยอดชมพูอย่างเมามันเขาเล่นอยู่ตรงนั้นนานพอสมควรหญิงสาวอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดเหมือนเธอจะพอใจเขาปล่อยมือจากข้อมือเธอแล้ว ริมฝีปากพรมจูบไปทั่วร่างจากหน้าท้องแบนราบลงมาตรงจุดไคลแม็กซ์ปลายลิ้นเคล้าคลึงไปทั่วร่างกายเธอตอบสนองอย่างเห็นได้ชัดจันทร์ฉายไร้เรี่ยวแรงเสียงครางเล็กๆเบาๆออกมาจากลำคอของเธอ ก่อนที่อะไรจะเลยเถิดเธอเรียกสติกลับมาก่อนที่เขาจะทำให้อารมณ์ของเธอเตลิดไปไกลมากกว่านี้เธอนึกเจ็บใจตัวเองที่ดัันชอบสิ่งที่เขาทำให้ ชายหนุ่มคิดเข้าข้างตัวเองว่าเธอคงชอบการเล้าโลมของเขาเป็นแน่แท้"ชอบสินะ"ยิ่งได้ยินเสียงครางกระเส่าของเธอเหมือนไฟในกายของชายหนุ่มมันประทุ แต่ยังไม่ทันจะลุกโชติช่วงก็"โอ๊ย...นี่เธอถีบเร๊อะ ครั้งนี้ไม่ปราณีแน่อ่อนโยนไม่ชอบ...ชอบซาดิสม์ก็ไม่บอกเดี๋ยวจัดให้"เขารีบตะครุบร่างเล็กบางของเธอไว้เขาได้มอบความเป็นสามีให้เธออย่างไม่ปราณีไม่ทะนุถนอมเลยความเจ็บปวดรวดร้าวระบมที่เขาทำกับเธอ เธอจะไม่มีวันอภัยให้เด็ดขาด จันทร์ฉายนอนร้องไห้หันหลังให้เขาร่างเปลื่อยเปล่าไร้ซึ่งอาภรณ์ เขาหลับไปเพราะความเพลียเธอได้ทีคว้าเสื้อคลุมใส่แล้วเปิดประตูหนีแต่เปิดไม่ได้พร้อมกับเสียงข้างนอกตะโกนบอกเธอว่า " เปิดไม่ได้หรอกครับมันล๊อกอยู่ข้างนอก"จันทร์ฉายเดินกลับไปอย่างผิดหวังเธอเข้าห้องน้ำล้างตัวอย่างขยะแขยงร้องไห้จนไม่มีน้ำตาจะไหลออกมาเธอคิดไม่ออกจริงๆว่าเธอไปทำอะไรให้เขาความแค้นประทุขึ้นในใจของจันทร์ฉาย "ชั้นจะฆ่าแกคอยดู"เขาตื่นขึ้นมาไม่เจอเธอเขากวาดสายตาไปทั่วเสียงน้ำในห้องน้ำเธออาบน้ำนั่นเองชายหนุ่มตวัดผ้าห่มขึ้นเตรียมจะลุกไปสวมใส่เสื้อผ้าเขาเหลือบไปเห็นรอยเลือดเยอะมากอยู่บนที่นอนสีขาว"นี่เธอยังบริสุทธิ์อยู่หรือนี่...สมัยนี้ยังมีเหลืออยู่อีกหรือหญิงสาวบริสุทธิ์"ชายหนุ่มลุกขึ้นมาเรียกลูกน้องที่อยู่ด้านนอก"กล้าเปิดประตูหน่อย ...สั่งอาหารมาให้หน่อย"กล้าลูกน้องคนสนิทเปิดประตู พร้อมกับแซวว่า"เสียงดังมากเตียงไม่พังไปแล้วหรือ? เออ..เฮียถามหน่อยเถอะมีีผู้หญิงมารอเข้าคิวหวังจะนอนกับเฮียเยอะแยะแต่ทำไมเฮียต้องไปลักพาเมียคนอื่นเขามาด้วยล่ะ?""เธอคือต้นเหตุที่ทำให้ กร มันฆ่าตัวตาย""คนนี้เนียนะ..?" เท่าที่ กรมันเคยเล่าให้ฟังลักษณะไม่เหมือนคนนี้เลยเห็นมันบอกว่าชอบแต่งตัวโป้ ดูไม่เรียบร้อยแต่สวยเซ็กซี่เลยล่ะ""คนเรามันแสดงกันได้...จริงๆแล้ว แสบจะตายกัดปากกูเป็นแผลเลย""5555...ไปทำอีท่าไหนให้เธอกัดปากได้""ไปได้แล้ว..เฮียหิว""เติมพลังต่อรอบสองรึไง""ไอ้บ้า..ทะลึ่ง"ชายหนุ่มปิดประตู ยังไม่ทันที่เขาจะระวังตัวจันทร์ฉายเอามีดจากครัวมาแทงเขาแต่โชคดีมีดไม่คมมันแฉลบเขาคว้ามือเธอแล้วปัดมีดหลุดมือไป เลือดที่โดนมีดไหลออกมาไม่เยอะมากแต่ก็ทำให้เขาได้เจ็บแสบๆบ้าง เขาเห็นท่าไม่ดีจึงจับเธอมัดมือเท้าไว้บนเตียงไม่งั้นตอนเขานอนเธออาจจะหาอาวุธมาทำร้ายเขาได้"แสบนักนะ...เดี๋ยวไปทำแผลก่อน เสร็จแล้วจะมาคิดบัญชีกับเธอ "กันต์ทำแผลเสร็จแล้วก็เดินมาที่จันทร์ฉาย"ยัยตัวแสบมานี่เลย..แสบนักนะ คุณทำให้ผมเจ็บคุณต้องเจอดี "กันต์จับขาเธอลากให้นอนราบกับพื้นเขาขึ้นคล่อมเธอทั้งจูบทั้งซุกไซร้มือใหญ่เรียวของเขาล้วงขยำเนินเนียนนุ่มนิ่มทั้งสองอย่างดุดันจันทร์ฉายดิ้นรนสุดฤทธิ์ยิ่งดิ้นเหมือนยิ่งเสียเปรียบเขาปลุกปล้ำเธออยู่นาน"ก๊อ

ลลิลมีความใฝ่ฝันอยากเป็นนักข่าวอาชญากรรมเหมือนพ่อ พ่อของลลิลประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตตอนที่ลลิลอายุได้8ขวบแม่ของลลิลจึงกรายเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว พ่อได้ทำประกันฯไว้ได้เงินเยอะพอสมควรแม่นำเงินประกันฯมาเปิดร้านขายอาหารเครื่องดื่ม ชา กาแฟ ขนมเค๊ก ขนมปังแม่ชอบทำอาหาร แต่ลลิลไม่ได้แม่มาเลยสักนิดไม่ชอบทำอาหาร เสน่ห์ปลายจวักไม่มีเลย เป็นผู้หญิงที่ใช้ความสวยไม่เป็นประโยชน์เลย"ลิน..ลิน สายแล้วไป โรงเรียนได้แล้ว""โห..แม่สายแล้วทำไมพึ่งปลุกหนูเนี่ยตายแน่แล้ว..""เรียกนานแล้วนึกว่าตื่นนานแล้วนะนี่ ดูหนังดึกอีกล่ะสิหนังฆาตกรรมเนี่ยอย่าไปดูมากมันจะฝันร้าย""แม่หนูไปแล้วนะ..สายแล้ว"ลลิลแต่งตัวยังไม่ทันเรียบร้อยดีก็รีบวิ่งไปพร้อมกับหยิบขนมปังไปกินกลางทาง1ก้อน"ได้อาบน้ำมั๊ยนั่นน่ะ ..โอย..ทำไมทำตัวแบบนี้เนี่ยหน้าตาก็ดี..เฮ้อ!..เมื่อไรจะเรียบร้อยเหมือนลูกสาวบ้านอื่นเขาบ้างนะ""ลิน..ลิน..ลิน..สายแล้วตื่นได้แล้ว เดี๋ยวไปมหาวิทยาลัยสายนะต้องให้ปลุกตั้งแต่ประถมจนถึงมหาลัยโอยหัวจะปวดเมื่อไรจะรับผิดชอบชีวิตตัวเองเป็นสักทีผู้ชายที่ไหนจะมาจีบเนี่ย""จุ๊บ..ไม่มีใครเอาก็อยู่กับแม่จนแก่ไงจ๊ะ"ลลิลเดินมาหยิบขนมปัง1ก้อนพร้อมกับจุ๊บแก้มแม่1ทีแม่บ่นๆทุกวันแต่ก็ใจอ่อนทุกที ลลิลถึงจะเป็นแบบนี้แต่ไม่เคยเกเรไม่เคยไปค้างอ้างแรมบ้านเพื่อนที่ไหนไม่เคยไปเที่ยวเตร่เฮฮาปาร์ตี้ตามผับบาร์เลย แม่อยู่บ้านคนเดียว ลลิลจะเป็นห่วงแม่มากต้องกลับบ้านทุกวัน อีกเทอมเดียวลลิลก็เรียนจบแล้ว ลลิลเลือกเรียนคณะนิเทศศาสตร์ จบมาเธอจะเป็นนักข่าวเหมือนพ่อลลิลจบแล้ว ได้งานจากสำนักงานข่าวช่องทีวีเดลี่ ที่ลลิลฝึกงานนั่นเองด้วยความขยันและมีความสามาถ"ลิน ลิน เธอได้เป็นนักข่าวพากสนามกับวรุฒนะตอนนี้มีข่าว คนคลั่งยาจับเด็กเป็นตัวประกันรีบไปก่อนเลยให้ถึงก่อนนักข่าวสำนักอื่นนะรีบไปรีบไป"ลลิลผู้มีความคล่องแคล่วว่องไวไปก่อนใครเสมอเป็นที่พอใจของเพื่อนร่วมงานและ บก."ลิน ลิน วุฒ วุฒ ไปทำข่าว ผัวหึงโหดฆ่าเมียยัดถังโบกปูนอำพราง เร็วๆไปไป"ทุกสถานการณ์ทุกสถานที่สภาพน่าสยดสยองน่ากลัวเลือดเต็ม น้ำเหลืองน้ำหนอง บางศพเน่าเฟะหนอนยั๊วเยี๊ยะนักข่าวหลายๆคนแม้กระทั่งตำรวจเองก็ต่างสะอิดสะเอียน อาเจียน กันเป็นแถวๆแต่ ลลิลวิ่งใส่เหมือนเห็นขนมของหวานกดชัตเตอร์ไม่ยั้ง "โอย..ลิน แกทนเหม็นทนดูได้ไง?เนี่ยชั้นจะอ้วก" "โธ่..พี่ถ้าเรามัวแต่กลัวสิ่งพวกนี้เราก็จะได้ข่าวช้ารึอาจจะไม่ได้อะไรเลย กล้าได้ กลัวก็อด นักข่าวต้องสู้ชีวิต""เออ..แต่ตอนนี้ชีวิตมันสู้กลับชั้นและ..อ้วก..อ้ากกก..อ้วก..อ้าก""ผู้ชายอะไรใจเสาะชะมัด"แม่ของลลิลไม่อยากให้ลลิลเป็นนักข่าวเลยโดยเฉพาะนักข่าวพากสนามเพราะต้องออกนอกพื้นที่ตลอดบางทีดึกๆดื่นๆทีมงานโทรตามก็ต้องไป แม่ซึ่งเคยเสียพ่อไปตอนออกไปทำข่าวทำให้กังวลมากแต่ขัดลูกไม่ได้ก็ได้แต่หวังว่าสักวันถ้าเบื่อก็จะเลิกเอง"แม่ ลินกลับมาแล้ว..หิวมากเลย..แม่บ้านหลังใหญ่ข้างบ้านเราเขาสร้างเสร็จแล้วสวยมากเลยใครนะย้ายมาอยู่"ลลิลพูดพลางชะเง้อมองบ้านหลังใหญ่ข้างบ้านลลิล ลลิลคิดสงสัยว่าบ้านหลังใหญ่ต้องมีคนอยู่หลายคนเป็นแน่ ห้องนอนของลลิลติดกับกำแพงบ้านหลังนั้นพอดีมองเห็นภายในบ้านหลังนั้นชัดเจนถ้าเจ้าของบ้านเขาเปิดม่านนะลลิลเหนื่อยล้าจากการทำข่าวมาหลายวันจึงหยุดพักผ่อนอยู่บ้าน วันนี้ลลิลเห็นรถตู้คอนเทนเนอร์คันใหญ่มาข้างบ้านน่าจะเป็นบริษัทที่รับจัดสวนจัดบ้านมาจัดบ้านมีทั้งเฟอร์นิเจอร์ ของใช้ภายในบ้านเยอะแยะมากมายลลิลมองดูสักพักจึงอาบน้ำแล้วลงไปหาแม่เพราะท้องเริ่มร้องจ๊อกๆแล้ว"แม่ๆหิวแล้วอ่ะแม่ทำอะไรกินน่ะ""แกงป่าไก่ ไข่ฟู ผัดผักรวมกุ้ง ปลากระพงทอดน้ำปลา""โอ้โหของอร่อยทั้งนั้นเลย"ลลินกินข้าวกับแมเสร็จแล้วจึงขึ้นมาทำงานต่อบนห้องถึงแม่เธอจะหยุดแต่เธอก็หอบงานมาทำอยู่บ้านเพราะเธอต้องเขียนรายงานข่าว บทความข่าว ทำงานได้สักพักเธอก็เมื่อยจึงไปยืดเส้นยืดสายพลางมองดูข้างบ้าน บ้านสวยมีสวนรายล้อมบ้านมีต้นไม้ที่บริษัทตกแต่งสวนแต่งอย่างสวยงาม มีเงินก็สามารถเนรมิตอะไรก็ได้ที่ตรงนี้เมื่อปีก่อนยังเป็นป่ารกอยู่เลย "ก็ดีมีคนมาอยู่ แม่จะได้มีเพื่อนบ้านจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงเวลาออกไปทำงานตอนดึกๆ"ลลิลคิดนู้นคิดนี่ จนเหลือบไปเห็น ผู้ชายคนหนึ่งเดินอยู่ในบ้าน มองเห็นไม่ชัดเท่าไรแต่รูปร่างสูงสง่าท่าเดินดูสมาร์ทมาก"ทำไม..ไม่เห็นคนอื่น สงสัยอาจจะตามมาทีหลังแหละมั๊งว่างๆต้องไปทำความรู้จักจะได้ฝากแม่ไว้กับเพื่อนบ้านใหม่""ลิน...เอาขยะไปทิ้งที่หน้าบ้านให้ทีสิ"แม่เรียกใช้ให้ลลิลไปทิ้งขยะ ลลิลลงไปทันทีที่แม่เรียกเธอนำขยะไปทิ้งพลางมองรั้วหน้าบ้าน ข้างๆด้วยความอยากรู้อยากเห็น ประตูเปิดพร้อมกับมีผู้ชายคนนั้นเดินออกมา"สวัสดีค่ะ..บ้านเราอยู่ใกล้กัน..ควรรู้จักกันไว้นะคะ ดิฉันชื่อลลิลค่ะ มีอะไรให้รับใช้บอกได้นะคะ"ผู้ชายคนนั้นมองลลิลด้วยหางตาแว๊บนึงจึงเดินไปอย่างไม่สนใจ"ชิ..คนอะไรไม่มีมารยาทเลยคนเขาทักดีๆทำเมิน..หล่อแล้วหยิ่ง "ลลิลเดินเข้าบ้านอย่างฉุนเฉียว"อ้าวๆเป็นอะไร..หน้าบูดบึ้งเชียว" แม่ถาม"คนข้างบ้านสิแม่หนูทักเขาดีๆทำเมินใส่หนูน่ะ" ลลิลตอบ"อืม.ก็หน้าตาเราน่าไว้ใจซะที่ไหนล่ะดูสิ" แม่เย้า"แม่น่ะ..หนูสวยจะตายคนที่เมินน่ะตาไม่ถึงเอง"ลลิลตอบ"555แม่คนสวยตัวเหม็น น้ำก็ไม่ค่อยอาบสวยแค่ไหนก็ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้หรอกจ่ะ คนมเมื่กี้เขาอาจจะได้กลิ่นตุๆก็ได้เลยคิดว่าคนเก็บขยะรึเปล่า" แม่เย้า"โธ่ ..แม่น่ะ งอลแล้วไปอาบน้ำก็ได้"ลลิลขึ้นไปอาบน้ำแล้วทำงานต่อจนเผลอหลับไปจนถึงเช้า"แม่ๆวันนี้รีบมากหนูต้องไปทำข่าวฆาตกรรมมีคนพบศพผู้หญิงถูกฆ่าน่ะหนูไปก่อนนะ"ลลิลรีบวิ่งปากก็คาบขนมปังมือก็ใส่รองเท้า"เมื่อไรจะเลิกเป็นสักทีนักข่าวเนี่ยลำบากจะตาย""เย็นนี้กลับมากินข้าวบ้านนะแม่จะรอ"แม่ตะโกนบอกเพราะไม่อยากให้ลลิลกลับบ้านช้า"วันนี้เมื่อเวลา11.16นาทีได้มีการพบศพหญิงสาวคาดว่าเป็นหญ