จุดเริ่มต้นการแก้แค้น
"ตื่นแล้วเหรอ?"
"แกเป็นใคร จับชั้นมาทำไมเรียกค่าไถ่เหรอชั้นไม่มีเงินหรอก"
ชายแปลกหน้ารูปร่างหน้าตาดีคมสัน ตัวสูง
บุคลิกไม่น่าจะเป็นคนร้ายได้ แต่เขาคือคนลักพาตัว จันทร์ฉาย ออกมาจากงานแต่งงานของเธอกับแฟนหนุ่มซึ่งคบกันมานานหลายปี ฝ่ายชายรวยระดับมหาเศรษฐี จันทร์ฉายเป็นพนักงานบริษัทธรรมดา เธอและฉัตรบดินด์ แฟนหนุ่มคบกันตั้งแต่อยู่มหาวิทยาลัย จันทร์ฉายมีน้องสาว1คนอายุ16ปี ชื่อจันทร์เจ้า
"เธอรู้จักคนนี้มั๊ย?"
"ไม่รู้จัก..ค่ะ คุณจับมาผิดคนแล้วฉันไม่รู้จัก"
"แล้วผู้หญิงที่ชื่อจันทร์ฉาย กิตติพิทักษ์ ล่ะ"
"ฉันเองค่ะ"
"งั้นก็ไม่ผิดตัว...เธอนั้นแหละ"
"ฉันไปทำอะไรให้คุณ...ปล่อยฉันไปเถอะนะ"
"ผมจะให้คุณชดใช้ในสิ่งที่คุณทำไว้...เตรียมตัวรับกรรมได้เลย"
เขาก้าวเข้ามาอย่างรวดเร็วตะครุบเธอไว้ทันก่อนเธอจะวิ่งหนีเหมือนกระต่ายน้อยที่กำลังจะเป็นเหยื่อหมาป่า เขาดึงชุดสีขาวฟูฟ่องจนชุดเธอขาดเธอดิ้นสุดชีวิตเขาพยายามรูดซิบข้างหลังเธอลงแต่มันดึงยากเย็นซะเหลือเกินเขาจึงฉีกจนขาดกระจุยไม่เหลือชิ้นดีตอนนี้บนร่างของเธอเหลือเพียงชุดชั้นในเท่านั้นเธอเอามือปิดหน้าอกที่ใหญ่อวบอูมเขารั้งเอาบางเข้าประชิดตัวเขาเธอทั้งทุบทั้งตีทั้งข่วนสารพัดช่วงที่เธอมัวแต่ทุบตีเขานั้นเขาได้กระชากเสื้อในจนขาดหลุดกองกับพื้นเธอตกใจมาก เขาจับเธอโยนลงที่นอนหน้าอกอวบอูมทั้งสองกระเพื่อมตามแรงกระแทกทำให้ไฟราคะรวมถึงไฟแค้นประทุขึ้นจนยากจะควบคุมได้แล้วเขาคล่อมร่างเล็กไว้มือใหญ่รวบข้อมือเล็กๆไม่ให้ดิ้นหลุดขาสองข้างแข็งแรงของชายหนุ่มหนีบช่วงสะโพกเธอไม่ให้ดิ้นแต่เธอก็พยายามดิ้นสุดกำลัง เขาขบกัดที่ติ่งหูของเธอเบาๆริมฝีปากอุ่นๆของเขาบดขยี้ริมฝีปากเล็กบางของเธออย่างเมามัน ลิ้นใหญ่หนาชอนไชคว้านไปทั่วปากของหญิงสาวเหมือนเขาต้องการความหาความหวานจากปากของเธอให้ชื่นใจ แต่เธอไม่ได้ ยินยอมยังคงดิ้นรน
"โอ๊ย..แสบนักนะ"
เธอกัดปากของเขาจนเลือดออก
"ก็ได้เจอของจริงแน่คราวนี้"
เขาเปลี่ยนเป้าหมายไปที่ซอกคอขาวเนียนมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ชื่นใจชวนให้หลงไหล
"นี่เธอคงฉีดน้ำหอมมาเอาใจเจ้าบ่าวของเธอที่เธอกำลังจะแต่งงานด้วย แต่น่าสงสารที่เจ้าบ่าวยังไม่ทันได้ลิ้มรสเจ้าสาวคนสวยเลย หรือว่าเคยแล้วก็ไม่รู้ได้เพราะสมัยนี้คนคบกันก็มีอะไรกันก่อนแต่งทั้งนั้น เขาเพลิดเพลินกับร่างกายของเธอ เสียงสะอื้นไห้ของเธอดังออกมา แต่ก็มิได้ทำให้เขาหยุดลงยิ่งเพิ่มความสะใจเขายิ้มกริ่ม เขามาหยุดลงตรงยอดปทุมถันสีชมพูที่มันชูชันเหมือนท้าทายเขามันกระเพื่อมตามแรงสะอื้นของเธอปลายชมพูไม่มีรอยคล้ำเลยเหมือนยังไม่เคยผ่านการลิ้มรสการสัมผัสจากปลายลิ้นเลย เขาไม่รอช้าริมฝีปากอุ่นๆเม้มดูดปลายลิ้นเคล้าคลึงยอดชมพูอย่างเมามันเขาเล่นอยู่ตรงนั้นนานพอสมควรหญิงสาวอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดเหมือนเธอจะพอใจเขาปล่อยมือจากข้อมือเธอแล้ว ริมฝีปากพรมจูบไปทั่วร่างจากหน้าท้องแบนราบลงมาตรงจุดไคลแม็กซ์ปลายลิ้นเคล้าคลึงไปทั่วร่างกายเธอตอบสนองอย่างเห็นได้ชัดจันทร์ฉายไร้เรี่ยวแรงเสียงครางเล็กๆเบาๆออกมาจากลำคอของเธอ ก่อนที่อะไรจะเลยเถิดเธอเรียกสติกลับมาก่อนที่เขาจะทำให้อารมณ์ของเธอเตลิดไปไกลมากกว่านี้เธอนึกเจ็บใจตัวเองที่ดัันชอบสิ่งที่เขาทำให้ ชายหนุ่มคิดเข้าข้างตัวเองว่าเธอคงชอบการเล้าโลมของเขาเป็นแน่แท้
"ชอบสินะ"
ยิ่งได้ยินเสียงครางกระเส่าของเธอเหมือนไฟในกายของชายหนุ่มมันประทุ แต่ยังไม่ทันจะลุกโชติช่วงก็
"โอ๊ย...นี่เธอถีบเร๊อะ ครั้งนี้ไม่ปราณีแน่อ่อนโยนไม่ชอบ...ชอบซาดิสม์ก็ไม่บอกเดี๋ยวจัดให้"
เขารีบตะครุบร่างเล็กบางของเธอไว้เขาได้มอบความเป็นสามีให้เธออย่างไม่ปราณีไม่ทะนุถนอมเลยความเจ็บปวดรวดร้าวระบมที่เขาทำกับเธอ เธอจะไม่มีวันอภัยให้เด็ดขาด จันทร์ฉายนอนร้องไห้หันหลังให้เขาร่างเปลื่อยเปล่าไร้ซึ่งอาภรณ์ เขาหลับไปเพราะความเพลียเธอได้ทีคว้าเสื้อคลุมใส่แล้วเปิดประตูหนีแต่เปิดไม่ได้พร้อมกับเสียงข้างนอกตะโกนบอกเธอว่า " เปิดไม่ได้หรอกครับมันล๊อกอยู่ข้างนอก"
ที่งานแต่งวุ่นวายไปหมดเมื่อหาเจ้าสาวไม่เจอ
"อี..ฉาย..อีลูกเลวกูจะเอาหน้าไปไว้ไหนคุยกับเขาไว้เยอะด้วยสิมันมาหนีงานแต่งแบบนี้ได้ไง?"
"นี่คุณลูกสาวคุณทำแบบนี้เสียหายมากเลยนะบอกแล้วว่าอย่าแต่งกับพวกไม่มีหัวนอนปลายเท้าดูพวกมันทำสิหมดกันชื่อเสียงวงศ์ตระกูล"
"แม่ครับ ฉายอาจจะมีอุบัติเหตุก็ได้เดี๋ยวผมให้เพื่อนตามหา"
ฉัตรบดินทร์ส่งคนค้นหาทั่วก็ไม่เจอจันทร์ฉายแม้แต่เงา เขาหมดสิ้นความหวังเมื่อคนรักหนีงานแต่งไปเขาคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา
"ที่แท้ก็ไม่ได้รักผมทุกครั้งจะกอดจะจูบสักครั้งก็เล่นตัว บอกผมดีๆก็ได้ ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย"
เพื่อนที่เป็นตำรวจโทรมาบอกว่าเห็นจันทร์ฉายนั่งรถไปกับผู้ชายคนหนึ่ง
ฉัตรบดินทร์นึกแค้นในใจเธอหลอกให้เขารักทำไม
ฉัตรบดินทร์ ขอเปลี่ยนตัวเจ้าสาวเขาแต่งกับน้องสาวของจันทร์ฉายแทนตอนแรกจันทร์เจ้าไม่ยอมแต่งแต่เขาเสนอเงินให้เธอจึงยอม
"จันทร์ต้องนอนกับพี่มั๊ย?"
"ต้องสิเธอเป็นเมียพี่นี่"
สิ้นคำพูดของฉัตรบดินทร์หญิงสาววัย16ก็ปลดกระดุมกางเกงเธอใช้ปากกับตรงนั้น
"ฮือออ..อาาาซีดดด..เก่งจัง...ค่อยคุ้มหน่อย"
ชายหนุ่มผลักร่างของเธอนอนลงแล้วใช้ลิ้นตวัดไปมาตรงจุดไคลแม็กซ์ของเธอ
"อือออออาาา..." เธอกัดริมฝีปากข่มความเสียวซ่าน
"โอยพี่ไม่ไหวแล้วอาาา..."
เธอผลักเขาลงขึ้นคล่อมเขาจันทร์เจ้าผู้ที่ผ่านโลกมามากกว่าจันทร์ฉาย ถึงเธอจะมีอายุเพียงแค่16ปีเท่านั้นเอง เธอและเขาผลัดกันรุกผลัดกันรับจนถึงที่หมายพร้อมกัน
"เธอนี่เก่งจัง...พี่จะให้เธอทุกอย่างพี่สาวเธอต้องอิจฉาและเสียดายที่ทิ้งงานแต่งนี้ไป"
"พี่จะแก้แค้นพี่ฉายว่างั้น"
"ใช่ "
"จันทร์ไม่สนหรอกอยากทำอะไรก็ทำ ...แต่พี่เก่งมากเลยหน้าตาดูจืดแต่เรื่องอย่างว่าแซ่บมาก"
จันทร์ฉายเดินกลับไปอย่างผิดหวังเธอเข้าห้องน้ำล้างตัวอย่างขยะแขยงร้องไห้จนไม่มีน้ำตาจะไหลออกมาเธอคิดไม่ออกจริงๆว่าเธอไปทำอะไรให้เขาความแค้นประทุขึ้นในใจของจันทร์ฉาย
"ชั้นจะฆ่าแกคอยดู"
เขาตื่นขึ้นมาไม่เจอเธอเขากวาดสายตาไปทั่วเสียงน้ำในห้องน้ำเธออาบน้ำนั่นเองชายหนุ่มตวัดผ้าห่มขึ้นเตรียมจะลุกไปสวมใส่เสื้อผ้าเขาเหลือบไปเห็นรอยเลือดเยอะมากอยู่บนที่นอนสีขาว
"นี่เธอยังบริสุทธิ์อยู่หรือนี่...สมัยนี้ยังมีเหลืออยู่อีกหรือหญิงสาวบริสุทธิ์"
ชายหนุ่มลุกขึ้นมาเรียกลูกน้องที่อยู่ด้านนอก
"กล้าเปิดประตูหน่อย ...สั่งอาหารมาให้หน่อย"
กล้าลูกน้องคนสนิทเปิดประตู พร้อมกับแซวว่า
"เสียงดังมากเตียงไม่พังไปแล้วหรือ? เออ..เฮียถามหน่อยเถอะมีีผู้หญิงมารอเข้าคิวหวังจะนอนกับเฮียเยอะแยะแต่ทำไมเฮียต้องไปลักพาเมียคนอื่นเขามาด้วยล่ะ?"
"เธอคือต้นเหตุที่ทำให้ กร มันฆ่าตัวตาย"
"คนนี้เนียนะ..?" เท่าที่ กรมันเคยเล่าให้ฟังลักษณะไม่เหมือนคนนี้เลยเห็นมันบอกว่าชอบแต่งตัวโป้ ดูไม่เรียบร้อยแต่สวยเซ็กซี่เลยล่ะ"
"คนเรามันแสดงกันได้...จริงๆแล้ว แสบจะตายกัดปากกูเป็นแผลเลย"
"5555...ไปทำอีท่าไหนให้เธอกัดปากได้"
"ไปได้แล้ว..เฮียหิว"
"เติมพลังต่อรอบสองรึไง"
"ไอ้บ้า..ทะลึ่ง"
ชายหนุ่มปิดประตู ยังไม่ทันที่เขาจะระวังตัวจันทร์ฉายเอามีดจากครัวมาแทงเขาแต่โชคดีมีดไม่คมมันแฉลบเขาคว้ามือเธอแล้วปัดมีดหลุดมือไป เลือดที่โดนมีดไหลออกมาไม่เยอะมากแต่ก็ทำให้เขาได้เจ็บแสบๆบ้าง เขาเห็นท่าไม่ดีจึงจับเธอมัดมือเท้าไว้บนเตียงไม่งั้นตอนเขานอนเธออาจจะหาอาวุธมาทำร้ายเขาได้
"แสบนักนะ...เดี๋ยวไปทำแผลก่อน เสร็จแล้วจะมาคิดบัญชีกับเธอ"
"ยัยตัวดีมานี่เลย แสบน่าดู"
เขาลากขาเธอ จันทร์ฉายอยู่ในท่านอนคว่ำปากก็ก่นด่าเขาสารพัด เขาขึ้นคล่อมเธอชุดคลุมถูกกระชากหลุดร่างบางเปลือยเปล่าริมฝีปากเม้มดูดติ่งหูไล่ลงมาซอกคอ เธอเธอสู้เขาไม่ได้เลยดิ้นก็ยังไม่ได้เขาใช้มือปิดปากเธอมืออีกข้างที่เหลือก็เคล้าคลึงเนินเนียนขาวทั้งสองอย่างสนุกมือ ริมฝีปากพรมจูบไปทั่วไหล่และหลัง
"ก๊อกๆๆ..ข้าวมาแล้วครับเฮีย"
กล้ามาได้จังหวะพอดี เขานึกเสียดายแต่ไม่เป็นไรเธอจะต้องอยู่กับเขาอีกนาน เขาคิดทบทวนการกระทำของตัวเอง ทำไมร่างกายของเขาปรารถนาในตัวเธอมากมายนัก
แค่มองเธอก็อยากจะทำอะไรต่อมิอะไรทั้งๆที่เขาไม่ใช่ผู้ชายที่มีความต้องการเรื่องแบบนั้นเลย หรืออาจจะเป็นเพราะความแค้นที่เขามีต่อเธอกันนะ
"กินข้าวซะ"
"ไม่กิน"
"จะกินดีๆมั๊ย?"
"ฆ่าฉันเถอะ ฉันไม่อยากอยู่แล้ว"
"เรืองอะไรจะฆ่าคุณ ร่างกายคุณยังไม่สึกหรอเลยพึ่งโดนไปทีเดียวเองคุณต้องอยู่ให้ความสุขผมชดใช้ที่คุณเป็นหนี้น้องชายผม"
"ฉันไปเป็นหนี้น้องชายคุณตอนไหน?"
"คุณไปเรียกน้องชายคุณมาสิคุณเข้าใจผิดแล้วฉันไม่เคยยืมเงินใครไม่เคยเป็นหนี้ใคร"
"ถ้าเขามาได้ผมก็จะเรียกมาแต่เขามาไม่ได้ไง เขาตายแล้วเขาฆ่าตัวตายเพราะคุณ เพราะคุณหลอกให้เขารักหลอกว่าจะแต่งงานกับเขาแล้วก็เอาเงินเขาไปยังไม่พอให้เจ้าหนี้นอกระบบมาทำร้ายเขาปางตาย..
อ่านดูเองเขาเขียนถึงคุณด้วยจดหมายลาตายน่ะ"
จันทร์ฉายอ่านจดหมายจบเธอก็นึกได้ทันทีที่แท้เขาจับตัวเธอมาผิดเพราะน้องสาวใจแตกของเธอน่ะเอง ครั้งหนึ่ง จันทร์ฉายสังเกตุเห็นว่าจันทร์เจ้ามีเงินใช้ฟุ่มเฟือยทั้งไปที่ไม่ได้ทำงานเธอกลัวว่าน้องสาวจะไปพัวพันกับสิ่งผิดกฎหมายเธอจึงตักเตือนน้องไป แต่จันทร์เจ้ากลับบอกว่า
"โอ๊ยย...ใครจะโง่ไปยุ่งกับสิ่งพวกนั้นหนูมีวิธีหาเงินที่ดีกว่านั้นไม่ผิดกฎหมายด้วย จะบอกให้ก็ได้ ก็แค่ใช้ความสวยหลอกล่อผู้ชายโง่ๆหลอกให้พวกมันส่งตังค์มาหนูมีผู้ชายในสต็อกเพียบ"
นี่สินะต้นเหตุของเรื่องนี้ จันทร์ฉายรู้แล้วแต่เธอก็น้ำท่วมปากถ้าเขารู้เขาอาจจะฆ่าน้องสาวเธอก็ได้ ตัวเธอเองนั้นก็จะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้ จันทน์ฉายคิดว่าเธอจะต้องพยายามหนีให้ได้ จันทร์ฉายกินข้าวคลุกเคล้าน้ำตาที่รินไหลหยดลงในจานข้าวมันตื้อตันอยู่ตรงลำคอจนกลืนไม่ลง จันทร์ฉายฝืนกินข้าวจนหมดไม่งั้นเขาจะทำโทษเธอ
เขาเอาเสื้อเชิ้ตของเขามาให้จันทร์ฉายสวมใส่ไปก่อนพรุ่งนี้เช้าจะให้กล้าไปซื้อของใช้ให้เธอ เธอสวมใส่เสื้อเชิ้ต ชายหนุ่มเผลอมองตาไม่กระพริบ เธอช่างเซ็กซี่จริงๆ เขาคิดในใจว่านี่เขาเป็นอะไรทำไมกลายเป็นคนหื่นกระหายขนาดนี้ที่ผ่านมามีผู้หญิงมากมายมาแก้ผ้ายั่วยวนเขาแต่ก็ไม่เคยรู้สึกเช่นนี้มาก่อนหรือเขาจะติดใจในรสสวาทของเธอเข้าแล้วเขาสะบัดหน้าแรงๆเพื่อเรียก
สติ จันฉายเหม่อมองไปนอกหน้าต่างทำไมมืดมิดแบบนี้ที่นี่ที่ไหนนะ แสงไปบนถนนยังไม่มีเสียงจิ้งหรีดเรไรร้องกันระงมที่นี่ในป่าหรือไรเขาขังเธอไว้ในป่าแน่เลยจะที่ไหนก็ช่างเธอจะหนีไปให้ได้ จันทร์ฉายฟุบหลับไปตรงหน้าต่าง
ชายหนุ่มมองดูใจหนึ่งก็นึกสงสารอีกใจหนึ่งก็ทั้งแค้นทั้งเกลียด นี่เขาเกลียดเธอจริงหรือเขาอุ้มเธอไปไว้บนเตียงเสื้อเชิ้ตมันสั้นมากมันจึงถลกขึ้นให้เขาได้เห็นสิ่งที่เขาได้กระทำกับเธอมันบวมและแดงมากเธอคงเจ็บไม่น้อย
"นี่ชั้นรุนแรงกับเธอมากไปใช่มั๊ย...แต่ก็สาสมแล้วเธอต้องเจ็บปวดมากกว่านี้"
เขานึกถึงอดีตที่มีต่อน้องชายเขาและน้องชายอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เขาสอบชิงทุนได้ไปเรียนต่อที่ประเทศจีน เขาทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย กันต์ ใช่แล้วล่ะชื่อของเขาคือ กันต์ กันต์ตระกูลไพศาล น้องชายชื่อ กร ส่วนกล้าลูกน้องคนสนิทของเขาก็คือเพื่อนสนิทของกรที่อยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า กันต์ทำงานร้านอาหารแห่งหนึ่งในประเทศจีน เขาส่งเงินมาให้น้องชายได้เรียนต่อ กรยังเรียนอยู่มหาวิทยาลัยกับกล้า กรอยู่หอพักกับกรช่วงแรกๆแต่พักหลังเขาบอกกล้าว่าจะไปเช่าห้องอยู่กับแฟนสาว แต่กล้ายังไม่เคยเห็นหน้าแฟนของกรเลย กล้าเคยบอกให้เขาพาแฟนมาเจอบ้างอยากเห็น กรบอกกล้าว่าฝ่ายหญิงไม่สะดวก เรื่องนี้กล้าเล่าให้กันต์ฟังหลังจากที่กรเสียชีวิตแล้ว เขาทำงานอย่างยากลำบาก วันหนึ่งขณะที่กันต์กำลังเก็บร้านอยู่ตอนเที่ยงคืนกว่าไม๊ชายฉกรรจ์กลุ่มหนึ่งรุมทำร้ายชายแก่จนชายแก่สลบไป เขาเข้าช่วยชายแก่ จนเขาถูกแทง แต่ดีที่เขาเรียนมวยไทยช่วงมัธยมจึงรอดมาได้ พวกนั้นเห็นท่าจะสู้เขาไม่ไหวจึงวิ่งหายไปคนละทิ้ศละทางเขาพาชายแก่ไปโรงพยาบาล เขาได้รับ
บาดเจ็บขณะที่ช่วยชายแก่ กันต์ถูกแทงที่แขนเขาหลับไปเพราะเพลียจากการเสียเลือดมากชายแก่ฟื้นแล้ว เขาถามนางพยาบาลว่า
"ผมมาอยู่ที่นี่ได้ไง? ใครพาผมมา?"
"ผู้ชายคนนั้นพามาเขาถูกแทงด้วยแต่ไม่เป็นไรแล้วค่ะคุณหมอเย็บแผลให้แล้ว"
ชายแก่มองที่เตียงผู้ป่วยใกล้ๆกันเขาจำได้มันทีว่าเป็นพนักงานร้านอาหารที่เขาเป็นเจ้าของตึกอยู่เขาเคยไปนั่งกินอาหารร้านนั้นหลายครั้ง
กันต์ตื่นขึ้นมาก็ไม่พบชายแก้แล้วเขาถามนางพยาบาลว่าหายไปไหนนางพยาบาลตอบว่าลูกชายท่านมารับแล้ว เขางงนิดนึงว่าทำไมต้องเรียกท่าน
"รับยาที่ช่อง2ได้เลยค่ะ"
เขาไปรับยาตามคำสั่งของนางพยาบาล
"เท่าไรครับ...ค่ารักษาเท่าไรครับ?"
"ท่านจ่ายให้เรียบร้อยแล้วค่ะคุณรับยาแล้วกลับบ้านได้เลย แต่แผลอย่าพึ่งให้โดนน้ำนะคะมันจะอักเสษได้"
วันรุ่งขึ้นเขาไปเรียนที่มหาวิทยาลัยเลิกเรียนตอนบ่ายก็มาจัดร้านด้วยความรีบเร่งไปช่วยชายแก่เมื่อคืนเขาลืมปิดไฟหน้าร้านจึงโดนหักเงินเดือนและถูกต่อว่า
สิ่งที่เขาถูกกระทำอยู่ในสายตาของ มิสเตอร์ ลี ชายแก่ที่เขาช่วยไว้เมื่อคืน รถหรูสีดำเงางามมาจอดดูอยู่พักใหญ่ ชายแก่เดินลงไปพร้อมกับลูกน้อง4-5คน
"ไปอยู่กับชั้นมั๊ย?"
"ลุงเมื่อคืนนี่หายดีแล้วเหรอครับ?"
"ยังไม่ค่อยดีเท่าไร"
"แล้วออกมาทำไมครับ"
"ก็จะมาชวนไปทำงานด้วย มาเป็นเลขาชั้น ชั้นให้มากกว่านี้3เท่า หรือจะเรียกเงินเดือนเท่าไรก็ได้"
"ไม่ครับ ผมไม่ทำงานกับมาเฟีย"
"ใครบอกว่าชั้นเป็นมาเฟีย ชั้นทำงานสุจริตธุรกิจของชั้นคือบ้านและที่ดินตึกนี้ก็ของชั้น"
"นายครับมีอะไรให้รับใช้มั๊ยครับ"
"มี..ชั้นอยากได้เด็กคนนี้"
"ได้ครับเอาไปได้เลยครับ"
ตั้งแต่นั้นมาชีวิตของกันต์ก็ดีขึ้นเรื่อยๆเขาทำงานกับมิสเตอร์ ลี ได้เงินเดือนสูงจนสามารถส่งเงินมาให้น้องชายซื้อบ้านหลังใหญ่โต เขาเฝ้ารอวันที่กรเรียนจบเขาจะพาน้องชายมาอยู่ด้วย วันหนึ่งเขาติดต่อน้องชายไม่ได้เขากระวนกระวายใจจึงโทรไปหากล้าให้กล้าไปดูที่บ้านให้ที กล้าโทรกลับมาด้วยน้ำเสียงตกใจและร้องไห้
"เฮียไอ้กรฆ่าตัวตาย...กรมันตายแล้ว"
กล้าร้องไห้เสียใจกรคือเพื่อนคนเดียวที่เขาสนิทที่สุดกรเป็นคนดีมากคอยช่วยเหลือเขาตอนเขาถูกรังแกที่บ้านเด็กกำพร้า
กันต์รีบลางานแล้วบินกลับมาเขาไปดูหน้าน้องชายเป็นครั้งสุดท้าย กล้านำจดหมายฉบับหนึ่งส่งให้กันต์ พร้อมกับการ์ตงานแต่งงาน ในจดหมายมีใจความว่า
"พี่ครับผมขอโทษที่ไม่อยู่รอพี่ แต่ผมอยู่ไม่ได้จริงๆ บ้านของเรากำลังจะถูกยึดเพราะผู้หญิงคนนั้นเธอหลอกผมให้เซ็นเอกสารบางอย่างผมก็เชื่อใจเพราะผมรักเธอ ผมถูกเจ้าหนี้ทำร้ายทุกวัน เจ็บปวดแสนสาหัส จนไม่อยากมีชีวิตอยู่ แต่เธอกำลังจะแต่งงาน
ผมไม่อยากอยู่แล้ว ผมลาก่อนนะครับพี่
รักพี่กันต์
กร
เช้าวันรุ่งขึ้นจันทร์ฉายมองออกไปนอกหน้าต่างที่เดิมมุมเดิมบ้านกลางป่าหลังใหญ่เธอจะหนีออกไปได้ไงนะใันจะมีเสือมั๊ยสัตว์ป่าน่ากลัวมากมายเขาขังเธอไว้ที่นี่สักวันเขาคงต้องฆ่าเธอแน่นอนเมื่อเขาย่ำยีเรือนร่างเธอจนเบื่อแล้ว เธอคิดว่างแผนหนอยู่ในใจเงียบๆ
"คิดถึงว่าที่ผัวรวยอยู่สินะเสียใจด้วยที่ไปไม่ถึงฝันอุตส่าห์จับผู้ชายรวยๆได้แล้ว น่าสงสารจริง"
เขาพูดเยาะเย้ยถากถางเธอจันทร์ฉายไม่สนใจเขาจะพูดอะไรก็เรื่องของเขาจันทร์ฉายฉลาดพอที่จะไม่ตอบโต้
"เอ้านี่เสื้อผ้า ของใช้ ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า"
เธอมองเขาด้วยหางตาแล้วก็นั่งอยู่ตรงนั้นเหมือนไม่ได้ยินคำสั่ง
"ดี..ติดใจละสิได้เดี๋ยวอาบให้แต่ขอบอกไว้ก่อนนะถ้าผมอาบให้..จะไม่ใช่แค่อาบน้ำอย่างเดียวนะ"
"ปะปะไปแล้ว"
จันทร์ฉายรีบคว้าเสื้อผ้าของใช้ส่วนตัวเข้าห้องน้ำไปแล้วก็ไม่ลืมที่จะล็อคประตู ความเจ็บปวดที่เขาทำไว้ยังไม่หายเลยถ้าโดนซ้ำอีกเธอคงแย่แน่เธออาบน้ำเสร็จแล้วแต่ว่า ไม่มีบราสวมใส่เพราะเขาดึงจนขาดไปแล้วเมื่อคืนเสื้อยืดตัวเล็กไซต์ผู้หญิงทำให้เห็น2เต้าที่ใหญ่โต ถ้าเขาเห็นเขาอาจจะทำอะไรเธออีกก็ได้จันทร์ฉายเอาเสื้อคลุมมาทับอีกที
"นี่จะคลุมทำไมเสื้อผ้าก็ซื้อมาให้แล้ว"
กันต์กระชากผ้าคลุมออกกางเกงขาสั้นจนเห็นขาอ่อนเสื้อยืดตัวเล็กจนเห็น2เต้ากลมโต เขาหน้าแดงหูแดงจนรู้สึกร้อนวูบวาบ
"ไอ้กล้า..ไอ้ห่ามึงไม่ซื้อชุดข้างในผู้หญิงมาด้วยวะ"
"โธ่..เฮีย..ผมซื้อไม่เป็นน่ะ แต่ละตัวไซส์มันไม่เท่ากันนี่ ...แล้วเฮียเป็นอะไรเลือดกำเดาไหลโดนเธอต่อยมาหรือเปล่า อ่ะนี่ซับก่อน"
กล้าส่งกระดาษทิชชูให้กันต์ เขาทนอยู่ในห้องไม่ได้แล้วเดี๋ยวเขาจะอดใจไม่ไหว กันต์ไม่เขาใจตัวเองเลยว่าทำไมร่างกายของเขาถึงควบคุมไม่ได้เลยเมื่ออยู่ใกล้เธอจันทร์ฉายหญิงสาวที่เขาเกลียด ครั้งนี้กล้าพาแม่บ้านมาด้วยมาดูแล จันทร์ฉาย แล้วก็ไม่ลืมที่จะให้แม่บ้านซื้อชุดชั้นในให้เธอด้วย
"เฮีย..เมื่อไรจะปล่อยเธอไปล่ะ?"
"กูไม่ปล่อยมันไปง่ายๆหรอก
จันทร์ฉายกำลังแอบวางแผนหนีอยู่ในใจ เธอทำให้เขาตายใจโดยทำท่าทีว่าไม่คิดจะหนี กันต์ก็ตายใจยอมให้จันทร์ฉายออกมาข้างนอกได้อีกอย่างกันต์คิดว่าป่าทึบและกว้างใหญ่เธอคงไม่กล้าหนีไปแน่นอน กันต์ไม่ได้คิดระแวงเลยสักนิด จันทร์ฉายแกล้งทำเป็นไปช่วยป้าทำนู่นทำนี่ กันออกไปดูป่ารอบๆเพราะมีคนรายงานว่ามีคนแอบลักลอบตัดไม้ในป่าในที่ของเขา ขณะที่กันต์กับกล้าเดินคุนกันไปเรื่อยไปในป่า
ป้าแม่บ้านก็วิ่งกระหืดกระหอบมาบอกกันต์ว่าจันทร์ฉายหายไปทุกคนต่างหากันให้วุ่น
"กล้าพยายามหาให้เจอก่อนมืดนะกลางคืนมันอันตราย "
จันทร์ฉายวิ่งออกมาจากบ้านแบบไม่คิดชีวิตเธอคิดว่าวิ่งมาไกลพอสมควรแล้วก็นั่งพักแป๊บนึงแล้วก็เดินต่อไป แต่ป่ามันกว้างและใหญ่มากเธอเดินจนเหนื่อยล้าแต่ก็ไม่มีท่าทีว่าจะเจอถนนใหญ่สักทีเดินมาเนิ่นนานจนขณะนี้พระอาทิตย์เริ่มตกตินแล้วทั้งเหนื่อยแล้วก็หิวน้ำก็ไม่มี
"โอยยยนี่เราจะเอาชีวิตมาทิ้งที่นี่หรือนี่ แต่ยังไงฉันไม่กลับไปแน่นอน ตายเป็นตายถ้าเราไม่หนีเราก็ตายบางทีเราอาจจะรอดก็ได้ "
กันต์ และกล้า พากันวิ่งตามหา จันทร์ฉายจนเหนื่อย หอบ แต่ก็ยังไม่เจอนี่ก็ค่ำแล้วด้วย ในป่าทึบแบบนี้อันตรายมากในเวลากลางคืน ขณะที่ชายหนุ่มทั้ง2กำลังค้นหาจันทร์ฉายอยู่นั้น
"กรี๊ดดดดด....."
ทั้งสองรีบวิ่งไปตามเสียงทันที จันทร์ฉายหมดสติไปแล้วกันต์รีบอุ้มเธอขึ้นมากล้าเห็นรอยเลือดที่ตรงหลังเท้า
"เฮีย เธอโดนงูกัด"
"ไหนๆ"
กันต์รีบวางเธอลงเขาใช้ปากดูดพิษที่ตรงปากแผลทันที เขารีบฉีกเสื้อเผื่อเอามามัดเหนือแผลกันพิษงูไว้ เขาอุ้มเธอแล้ววิ่งสุดชีวิตกลับไปที่บ้านทันทีกล้ารีบไปตามหมอที่อนามัยระแวกนี้มาดูอาการ
"น่าจะเป็นสัตว์ที่ไม่มีพิษไม่อันตรายอะไรตรงรอยแผลไม่บวมช้ำไม่ต้องห่วงครับที่เธอหมดสติอาจเป็นเพราว่าตกใจ"
"ขอบคุณมากนะครับคุณหมอ"
กล้าเห็นท่าทีอาการเป็นห่วงหญิงสาวออกนอกหน้าก็ขนาดนี้ก็รู้ได้ทันทีว่าตอนนี้ เสือร้ายได้หลงรักเหยื่อที่ตัวเองจับมาเสียแล้วเพียงแต่เจ้าตัวจะรู้ตัวหรือเปล่าเท่านั้นเอง กล้าขับรถไปส่งคุณหมอแล้ว เขาเฝ้ามองจันทร์ฉายด้วยความกระวนกระวายใจเธอหมดสติไปนานแล้วไม่ฟื้นสักที จันทร์ฉายค่อยๆลืมตาขึ้น
"นี่เราตายแล้วหรือยัง เพดานห้องนี่ที่เดิมห้องเดิมเราหนีเขาไม่พ้นสินะ"
"นี่ตื่นแล้วก็ลุกมากินข้าว"
จันทร์ฉายสะดุ้งเฮือกเธอลุกไปกินแต่โดยดีเพราะเธอหิวมากตอนนี้ และอีกอย่างถ้าดื้อดึงกับเขาอาจโดนทำโทษแน่เธอกลัว จันทร์ฉายกินข้าวเสร็จแล้วก็ไปอาบน้ำเธอออกมาจากห้องน้ำเขาไม่อยู่แล้วเธอโล่งใจเธอรู้สึกอ่อนเพลียมากจึงหลับไปมารู้สึกตัวอีกทีเมื่อรู้สึกว่ามีมือเนียวใหญ่ลูบไล้ตามตัวเธอ เธอขัดขืนกันต์ดึงร่่างบางมาประชิดและล็อกไว้ไม่ให้ดิ้นเขามัดมือเธอติดกับหัวเตียงไว้ไม่ให้ดิ้นรนขัดขืนได้เพื่อที่เขาจะได้ทำอะไรได้ถนัด เขาขี้เกียจต่อสู้เหมือนครั้งก่อน ริมฝีปากอุ่นๆของเขาประกบกับริมฝีปากเล็กบางของเธอมีกลิ่นแอลกอฮอล์จางๆ ก่อนหน้านี้เขาคงไปดื่มมา
"คุณอย่าทำฉันเลยนะฉันเหนื่อและก็ง่วงมากด้วยเจ็บแผลด้วย "
"คุณทำให้เราเหนื่อย ตามหาคุณตั้งนาน ผมคงปล่อยเรื่องนี้ผ่านไปไม่ได้ ผมต้องทำโทษไม่งั้นคุณจะหนีไปอีกคุณจำวันนี้ไว้ถ้าหนีอีกจะโดนทำโทษและจะโดนหนักมากกว่านี้"
พูดจบเขาก็จูบเธออย่างดูดดื่ม ปลายลิ้นหนาตวัดไปมาพายในปากเพื่อให้สัมผัสกับลิ้นเล็กๆของเธอจันทร์ฉายเผลอไผลไปกับอารมณ์ที่เริ่มพลุ้งพล่านของเธอลิ้นเล็กๆตวัดสู้ตอบโต้ริมฝีปากและลิ้นของเขาพรมจูบไปทั่วเริ่มจากแก้มนวลติ่งหูเลื่อนลงมาซอกคอมือข้างหนึ่งปลดกระดุมเสื้อนอนผ้าแพรสีครีมแล้วก็ปลดตะขอเสื้อในเนื้อนวลเนียนอวบอูมทั้งสองชูชันริมฝีปากและลิ้นเคล้าคลึงตรงเนื้อเนียนทั้งสองนั้น ริมฝีปากและลิ้นของเขาเลื่อนลงมาที่หน้าท้องแบนผ่านมาตรงเนินน้อยของเธอเขาใช้ลิ้นควานชอนไชตรงจุดนั้นก้นหญิงสาวกระดกลอยขึ้นสร้างความพอใจให้เขาเป็นอย่างยิ่ง
"อืออ...ฮือออ..อาาาา...."
เสียงครางของเธอปลุกเร้าอารมณ์ของชายหนุ่มขึ้นเป็นทวีคูณเขาไม่รอช้า รีบทำในสิ่งที่เขาต้องการและดูเหมือนเธอก็รอคอยอยู่ ทุกท่วงท่าทำนองเพลงรักที่ทั้งสองมอบให้กัน มันคือความรักที่ก่อตัวขึ้นที่ละน้อยแต่ด้วยทิฐิของความแค้น ทำให้ทั้งสองไม่รู้ใจตัวเอง
กันต์ครุ่นคิดถึงเรื่องราวที่เขาได้ทำกับหญิงสาวเขาเผลอหลงรักเธอรึเปล่า
"ไม่..ไม่มีวัน ชั้นไม่รักเธอแน่นอน...ชั้นจะเก็บเธอไว้สนองความต้องการของชั้นเท่านั้นเธอมีค่าแค่นี้แหละจันทร์ฉาย"
"
กันหยิบการ์ดแต่งงานมาดู
"จันทร์ฉาย กิตติพิทักษ์ เธอต้องชดใช้"
จันทร์ฉายก็ไม่ต่างจากกันต์เธอครุ่นคิดถึงเรื่องเมื่อคืนก็นึกเจ็บใจตัวเอง ทำไมร่างกายมันตอบสนองไม่รักดีจริงๆ ทั้งๆที่ผ่านมา แฟนหนุ่มของเธอเคยพยายามขอมีความสัมพันธ์ตั้งหลายครั้งเขาเคยจูบเธอแต่เธอไม่รู้สึกอะไรกับแฟนหนุ่มเลยสักครั้ง
"ฉันเกลียดคุณ...ไม่มีวันที่ฉันจะรู้สึกชอบอะไรที่เป็นคุณ คุณกันต์คนเลว ฉันจะเอาคืนให้สาสมคอยดูถ้าออกไปได้นะ"
จันทร์ฉายรำพึงรำพันกับตัวเอง กล้ากลัวจันทร์ฉายจะหนีไปอีกเขาเลยล็อคกุญแจหน้าห้องไว้ แค่ให้แม่บ้านส่งข้าวส่งน้ำ กันต์ไม่อยู่ออกไปบริษัท บริษัทที่เขาก่อตั้งขึ้นเองด้วยน้ำพักน้ำแรงด้วยความสนับสนุนของมิสเตอร์ลี เป็นบริษัทอสังหาริมทรัพย์ที่เขาถนัด และคู่แข่งของเขาคือ อนุพงษ์พรอพเพอร์ตี้ บริษัทของ ฉัตรบดินทร์ แฟนหนุ่มของจันทร์ฉายนั่นเอง แต่เรื่องนี้กันต์ไม่รู้เรื่องเลยว่า เขาได้ล้วงคองูเห่าเข้าให้แล้ว ทั้งเรื่องธุรกิจและเรื่องจันทร์ฉาย พ่อของฉัตรบดินทร์มีเส้นมีสายมากมายเรื่องธุรกิจอสังหาริมทรัพย์แต่ทุกอย่างได้มาอย่างไม่โปร่งใสเลยสักอย่าง จันทร์ฉายหายออกไปจากงานแต่งงาน พ่อและแม่ของฉัตรบดินทร์คงดีใจเพราะทั้งสองไม่ชอบจันทร์ฉายและแม่ของเธอเลยเพราะคิดว่าจันทร์ฉายจะมาปอกลอก
