ฮักจังผู้สาวไทยบ้าน

ธนภพ พิทักษ์ไพบูลย์ หนุ่มนักศึกษาคณะบริหารธุรกิจ พึ่งจบใหม่ไฟแรงเกินต้าน เขาไฝ่ฝันอยากมีธุรกิจเป็นของตนเอง อยากอยู่ต่างจังหวัด ที่ไหนก็ได้ที่มีท้องทุ่งนาเขาเบื่อเหลือเกินที่จะอยู่กรุงเทพฯแล้ว ธนภพขอเงินพ่อไปทำทุนแต่พ่อไม่ให้เพราะเขายังขาดประสบการณ์ในการทำงานพ่อบอกให้เขาฝึกงานที่บริษัทก่อนหนึ่งปีแล้วพ่อจะให้ "พ่อผมเบื่อกรุงเทพ ผมเบื่อมากอยากเปิดคาเฟ่กลางท้องทุ่งนาน่ะพ่อ กระแสเขาแรงมากนะพ่ออยากทำน่ะอยากทำ นะพ่อนะ " พ่อครุ่นคิดความเงียบของพ่อทำให้ธนภพหวั่นใจ เขาชวนเพื่อนมาลงทุนด้วยสามคนคือ 1.กาน 2.จอร์น 3.อาเร็กซ์ พ่อคิดอยู่นานพอสมควรจึงตอบว่า "ก็ได้แต่มีข้อแม้แกต้องไปฝึกงาน...ที่นาของพ่อที่อุดรธานีเพื่อนพ่อเขาเป็นชาวนาพ่อจ้างเขาทำนาให้แกไปฝึกงานกับเขาถ้าผ่านจะได้เงินลงทุน" "พ่อน่ะผมทำนาไม่เป็นนะแล้วคาเฟ่กับทำนามันเกี่ยวกันตรงไหน?" "ก็แกอยากทำคาเฟ่กลางท้องนาก็ต้องไปทำความรู้จักกับนาข้าวเสียก่อนไปดูวิถีชีวิตของคนเหล่านั้นไปดูวัฒนะธรรมของพื้นที่นั้นทำความรู้จักกับคนแถวนั้นจะเอาหรือไม่เอาล่ะ?" "เอาๆเอาสิแค่แป๊บเดียวเองใช่มั๊ยพ่อ" "หนึ่งปี...ไปฝึกงานหนึ่งปี" "พ่อมันนานไปฝึกงานปกติก็แค่สามเดือนไม่ใช่เหรอ?" "นั่นมันฝึกงานเป็นลูกจ้างแต่นี่แกฝึกงานเป็นเถ้าแก่ต้องเรียนรู้มากกว่าลูกจ้าง" "เอาก็เอาแค่ปีเดียวเอง...ถ้าผมผ่านงานพ่อต้องทำตามสัญญานะ" "ทำให้ได้ก่อนเถอะ" ธนภพคิดแผนอยู่ในใจว่า "มันจะไปยากอะไรวะคนที่เราจะไปฝึกงานด้วยเป็นคนบ้านนอกเงินน้อยจ่ายเงินนิดหน่อยก็ให้ผ่านแล้วแค่ปีเดียวถือว่าไปนอนนาเล่นๆละกัน" ธนภพเตรียมตัวเก็บของเดินทางอีกหนึ่งวันข้างหน้า แต่วันนี้ขอฉลองก่อนไปสักหน่อย...ที่เดิมที่เขาเคยไปกับเพื่อนธนภพเป็นผู้ชายที่เพียบพร้อมทุกอย่างทั้งหน้าตาและฐานะสาวๆต่างจับจ้องที่จะเป็นเจ้าของทั้งนั้นเขาก็ผู้ชายธรรมดาที่มีความต้องการเหมือนผู้ชายทั่วๆไปสาวๆคนไหนใคร่อยากมีความสัมพันธ์เขาก็ไม่เคยขัดจนขึ้นชื่อเรื่องความเจ้าชู้แต่ธนภพไม่เคยจีบสาวคนไหนเลยมีแต่สาวๆเข้ามาจีบเขาแล้วก็ลงเอยที่เตียง วันนี้ก็เช่นกันธนภพก็คิดว่าจะทิ้งทวนก่อนไปอุดรถิ่นอีสานที่คงจะหาสาวสวยๆเหมือนในกรุงเทพยากนักแต่ละคนก็คงจะตัวเตี้ยๆหน้าแบนๆดั้งแหมบๆ แต่เขาไม่ได้มีแผนที่จะไปตกสาวอยู่แล้วแค่ปีเดียวเขาจะได้ทุนทำคาเฟ่ถ้าหิวเมื่อไรก็แค่กลับกรุงเทพฯสักวันมาหากินแล้วก็กลับอุดรธานีกับกรุงเทพนั่งเครื่องแป๊บเดียวก็ถึง "ภพ..ภพ..ภพ..เฮ้ย..มึงคิดอะไรวะเรียกตั้งนาน.." "อะไร?..เรียกทำไม?..." "มีสาวสวยเขาส่งสายตามาทางมึงน่ะห่าเดี๋ยวกูเสียบแทนมึงซะเลย" "พอดีเลยกูกำลังคิดจะทิ้งทวนก่อนไปอุดรพอดีแต่คนอย่างกูอยากได้กูต้องมาหากูไม่ใช่ให้กูเดินไปหา...5...4...3...2...1..." **ชื่ออะไรคะ..หล่อน่ากิน..เอ้ยน่ารู้จักจังเลย** "งั้นเราไปกินกัน...เอ้ยไปทำความรู้จักกันมั๊ยครับ" **ที่ไหนคะ...?** "อยากรู้ก็ตามมาสิครับ" **โอววว...ฮือออ..อาาา...ภพขาาา...กุ๊กไก่ใจจะขาดแล้วค่ะ..อือออ...อาาา" มือข้างหนึ่งของธนภพบีบเค้นเคล้าคลึงทรงโตของสาวที่พึ่งเจอในผับเมื่อตะกี้นี้เขาจับร่างบางหันหน้าชิดกำแพงห้องน้ำชายในผับเกาะอกตัวจิ๋วถูกดึงออกมาค้างอยู่ตรงเอวบางของหล่อนกระโปรงสั้นจู๋ถูกถลกขึ้นไปจีสติงตัวจิ๋วขณะนี้กองอยู่ที่พื้นแล้วธนภพจับขาเล็กเรียวแยกออกภพน้อยโตเต็มวัยแล้วพร้อมสู้ ตับ..ตับ.ตับตับๆๆๆๆๆๆๆ เสียงเพลงภายในผับดังจนปิดเสียงครวญครางของสาวกุ๊กไก่จนหมดสิ้น **โอวววว...อร่อยจัง...หิวเมื่อไรก็โทรมานะคะจะรอค่ะ** ถึงธนภพจะรักสนุกแต่ก็ไม่เคยลืมที่จะป้องกันตัวเองจากโรคทางเพศและก็ป้องกันผู้หญิงที่คิดจะจับเขามันเป็นธรรมชาติของผู้ชายที่มีความต้องการเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว ธนภพเดินกลับโต๊ะเพื่อนรอฟังให้เขาเล่าประสบการณ์การครั้งนี้ว่าแซ่บเพียงใด "เล่ามา..เล่ามา.." "ก็เหมือนเดิมในห้องน้ำมันจะได้สักกี่ท่าวะ" "ไอ้ภพมึงต้องไปอุดรแล้วมึงจะทนไหวเหรอวะหรือว่าจะหาสาวๆที่นั่นแก้ขัด" "ไม่ๆไม่มีทางบ้านนอกแบบนั้นสาวที่ไหนจะน่าดูวะคงจะตัวเตี้ยไปดำๆหน้าแบนๆดั้งแหมบๆกูกลับมากินที่กรุงเทพดีกว่า" "มึงก็พูดเกินไปกูเคยเห็นคนอีสานสวยเยอะแยะเป็นดาราก็เยอะ" "อันนั้นส่วนใหญ่เขาเป็นลูกครึ่งแต่อันนี้อีสานแท้ๆนะ" "เออถ้าเจอสวยๆบอกกูมั่งกูจะตามไป" ผับปิดแล้วทุกคนก็แยกย้ายกันออกบ้าน เช้าวันรุ่งขึ้น พ่อของธนภพนำสัญญามาให้เขาเซ็นเพื่อเป็นหลักฐาน "พ่อ..หนึ่งปีห้ามกลับกรุงเทพฯผมก็แย่น่ะสิงี้น่ะ" "ถ้าแกทนไม่ได้ถือว่าสัญญาเป็นโมฆะไม่ผ่านแกต้องไปทำงานที่บริษัทพ่อแต่ถ้าโชคดีแกทำได้ก็okตามนั้นพ่อจะให้ที่นาสักห้าไร่ไว้ทำคาเฟ่ที่อุดรธานีพร้อมทุนสร้าง" "พ่อขี้โกงนี่...แต่ก็ได้..." ธนภพยอมเซ็นสัญญาของพ่อและทำตามที่พ่อบอกเขานั่งเครื่องมาลงที่ท่าอากาศยานอุดรธานีแล้วก็เช่ารถต่อไปในตำบลเล็กๆที่เขาต้องไปอยู่กับเพื่อนพ่อ จริงอย่างที่เขาคิดคนส่วนใหญ่หน้าตาอย่างที่เขาจินตนาการไว้ไม่ผิดแต่เขาก็ไม่ได้คาดหวังเรื่องสาวๆอยู่แล้ว "โลกสวยด้วยตัวเองไปก่อนละกันหนึ่งปีนี่ลุงครับอีกไกลมั๊ย?" "บ่ไกล..บ่ไกล..ฟ่าวบ่?" (ไม่ไกล ไม่ไกล รีบเหรอ?) "พูดภาษากลางได้มั๊ยครับลุง?" "เว้า บ่ได้ดอก ข่อยอยู่อีสานมาตะโดนแล๊ว ฟังฮู้บ่?" (พูดไม่ได้หรอกผมอยู่อีสานมานาน ฟังรู้เรื่องมั๊ย) "ไม่เป็นไรช่างเถอะถ้าถึงแล้วบอกด้วยนะครับ" ธนภพยิ่งคิดยิ่งหวั่นใจจะอยู่ได้มั๊ยนะจะสื่อสารกับคนอีสานได้ยังไง จะกินยังไง จะมีข้าวสวยให้กินไหมหรือมีแต่ข้าวเหนียวยิ่งปลาร้าเขารับกลิ่นมันไม่ได้เลย แต่เผื่อความฝันอันสูงสุดเขาต้องอยู่ให้ได้ เอี๊ยดดดด...!..... "เฮ้ยยยยยยย...ขะขะข้ามถนนยังไง โอวววแม่เจ้านางฟ้าบนดินชัดๆ...." ขณะที่ลุงขับรถพาเขาไปในหมู่บ้านเล็กที่บ้านของพ่อคำปันเพื่อนของพ่อเขานั้นมีสาวสวย สวยในแบบที่ธนภพไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อนเขาไม่เคยคิดเลยว่าในที่แบบนี้จะมีสาวสวยเช่นนี้อาศัยอยู่เขามองไม่ละสายตาลุงคนขับรถลงไปดูหญิงสาวคนนั้นพูดคุยสองสามคำก็เดินมาขึ้นรถแล้วก็ไปส่งเขาที่บ้านพ่อคำปันถึงบ้านพ่อคำปันเป็นบ้านเรือนไทยหลังใหญ่ผิดคาดกว่าที่คิดไว้ธนภพนึกว่าบ้านจะหลังเล็กไม้ขัดฝาเหมือนในหนังท้องถิ่นหลายๆเรื่องที่เคยดูผ่านๆมา พ่อคำปันชายแก่หัวล้านครึ่งหัวเดินมารับธนภพอย่างดีอกดีใจพร้อมด้วยแม่บัวผันภรรยาสุดรักของพ่อคำปันถึงแม้ว่าอายุจะเยอะแต่แม่บัวผันมีเค้าโครงว่าคงจะสวยมากเมื่อครั้งยังสาว เด็กชายวัยรุ่นเดินตามมาอีกคนพ่อคำปันเรียกชื่อว่าข้าวปุ้น " "บักหล่า มาซ่อยอ้ายภพขนของขึ้นเฮือนไป่" (ลูกชายมาช่วยพี่ภพขนของขึ้นบ้านหน่อย) "ภพ เจ้ากินเข่าแลงแล้วไป่" "(ภพกินข้าวเย็นหรือยัง) "เออ...คือ..คือ...คือ.." **พ่อชั้นถามว่ากินข้าวเย็นหรือยัง?** ธนภพหันไปตามเสียงใสที่ได้ยินอยู่ข้างหลังเขาหัวใจของชายหนุ่มมันเต้นโครมครามดวงตาลุกโตด้วยความตกตะลึง เกิดมานี่แหละครั้งแรกที่หัวใจเต้นแรงเวลาเห็นผู้หญิงสวยตั้งแต่ครั้งแรกหรือว่านี่จะเป็นรักแรกพบนะธนภพคิดอยู่ในใจ "ยะ..ยังครับ" **อีแหม่เดี๋ยวข่อยสิไปเฮ็ดกับเข่าให้อ้ายผู้นี้เด้ออีพ่ออีแหม่กินเข่าแหล่วบ่?** (แม่เดี๋ยวหนูไปทำอาหารให้คนนี้กินก่อนนะพ่อกับแม่กินแล้วหรือยัง) 'กินแหล่ว ภพเอ้ยขึ้นเฮือนเถอะไปอาบน้ำอาบท่ามากินเข่า" (กินแล้ว ภพเอ้ยอาบน้ำแล้วมากินข้าวนะ" ธนภพเดินตามสาวสวยไปอย่างว่าง่ายห้องที่พักของเขาถึงจะเล็กกว่าที่บ้านแต่ก็ใหญ่พอดีสำหรับเขาแต่ที่ไม่ดีคือห้องน้ำมีสองห้องก็จริงแต่อยู่แยกอิกจากตัวบ้านต้องลงไปอาบข้างล่างที่สำคัญไม่มีเครื่องทำน้ำอุ่นและที่บ้านนอกตกเย็นมาอากาศจะหนาวเย็น ธนภพกลั้นใจตักน้ำราดโครมๆ แล้วรีบออกจากห้องน้ำทันที เขาแต่งตัวเสร็จแล้วจึงลงมากินข้าวที่ห้องนั่งกินข้าว ผิดคาดอีกแล้วเขานึกว่าจะได้กินแต่ข้าวเหนียวแต่สาวสวยคนนี้ช่างรู้ใจเขาเสียจริงมีข้าวสวยกับ กับข้าวอีก2อย่าง กลิ่นหอมของอาหารพาลให้ท้องร้องเพราะความหิว เขาตักข้าวกินอย่างเอร็ดอร่อย "สวยแล้วยังทำอาหารเก่งอีกด้วยนี่มันแม่ของลูกชัดๆ" ธนภพพึงลำพันคนเดียวในลำคอ กินข้าวไปแอบมองสาวเจ้าไปผิวขาวผุดผ่องใบหน้าเนียนใสปากนิดจมูกหน่อยดวงตากลมโตคิ้วเรียวยาวดั่งคันศรใบหน้าปราศจากการเติมแต่งใดๆ เขาไม่เคยเห็นใครหน้าสดแล้วสวยขนาดนี้เลย เคยนอนกับผู้หญิงหลายคนตอนกลางคืนดูดีมากตื่นเช้ามาล้างเครื่องสำอางออกแทบช็อคหลายครั้งหลายหน เขาจะต้องจับแม่สาวตาโตคนนี้ให้ได้แค่คิดก็ฟิน **นี่คุณมองหน้าอยู่นั่นมีอะไรติดอยู่ที่หน้าชั้นเหรอ?** "มีความสวยติดอยู่" **อะไรนะอีกทีสิ** "ปละเปล่าไม่มี..แค่อยากถามว่าน้องชื่ออะไรครับ?" **ชั้นชื่อขนมจีนส่วนคุณไม่ต้องแนะนำหรอกชั้นรู้จักแล้วคุณธนภพ** "อ้่วคุณรู้จักผมได้ไง?" **พ่อพูดตั้งแต่เมื่อวานวันแล้วว่าคุณจะมาอยู่ที่นี่หนึ่งปีมาฝึกงาน งานอะไรที่นี่ที่จะฝึกมีแต่ไร่นา** "ผมต้องมาฝึกทำนา" **5555มาฝึกทำนาเนี่ยนะนี่คุณนี่คุณบ้าหรือว่าว่างจัดไม่มีอะไรทำหรือไง?** "ทำไมคุณพูดภาษากลางได้แต่แม่กับพ่อคุุณถึงพูดไม่ได้ครับ" **ก็ชั้นไปเรียนในกรุงเทพฯมาพี่งจบ*" "อ้าวก็รุ่นเดียวกันสิผมก็พึ่งจบ" **ก็น่าจะใช่..อย่าคิดว่าการทำนาจะมาทำเล่นๆไม่ได้นะ พ่อได้มอบหมายให้ชั้นเป็นคนฝึกคุณ " ธนภพฟังขนมจีนพูดอย่างเชื่อฟัง เสียงใสของเธอฟังแล้วเคลิ้มเขาตอบรับคำทุกคำทีขนมจีนพูดโดยไม่เคยรู้ได้เลยว่าพรุ่งนี้เขาต้องเจออะไรบ้าง รักแรกพบได้ก่อตัวขึ้นในใจธนภพแต่เธอเป็นลูกสาวเพื่อนพ่อนี่สิเขาคงไม่กล้าทำอะไรต่อมิอะไรเธอได้ คืนนี้เขานอนฝันหวาน ถึงขนมจีนสาวสวยตากลมโต เช้าวันรุ่งขึ้น เขาเตรียมตัวไปนอนนาอย่างที่ตั้งใจไว้แต่แรก "ขนมจีนอย่าเพิ่งฟ้าวนำเพิ้นลงนากะได่ตะอีโตนเพิ้นเด้เดินทางมาเหนื่อยๆ" (ขนมจีนอย่าพึ่งรีบพาเขาลงนาก็ได้ส่งสารเขาเดินทางมาเหนื่อยๆ") **บ่ต้องอีโตนเพิ้นดอกมื้อนี้ข่อยให้เบิ่งก่อน มื้ออื่นของจริง** (ไม่ต้องสงสารเจาหรอกวันนี้หนูให้ดูดูก่อนพรุ่งนี้ของจริง) **นี่คุณจะไปเดินแบบรึไงนี่ทุงนานะไมใช่แคทวอร์คดูแต่งตัวเข้า** "ก็มีแต่แบบนี้อ่ะ เออขอถามหน่อยเราต้องเดินไปไกลแค่ไหนนาที่ว่าเนี่ยไม่ใช่หลังบ้านคุณเหรอ?" **อันนั้นเป็นที่นาของพ่อชั้นแต่ที่กำลังจะไปเนี่ยที่นาของพ่อคูณไงตอนแรกที่พ่อคูณมาซื้อที่ไว้มันเป็นป่ารกพ่อชั้นเลยขอเช่าทำนาเพราะกลัวว่านานไปมันจะยิ่งรักแต่พ่อคูณอนุญาตให้ทำได้เขาไม่เก็บค่าเช่าพ่อชั้นก็แบ่งกำไรจากการขายข้าวให้พ่อคุณพ่อคุณก็ไม่เอาอีกวันนี้ชั้นให้คุณดูวิธีดำนาพรุ่งนี้คุณต้องทำเองนี่คือคำสั่งของพ่อคุณ** ธนภพเดินตามขนมจีนต้อยๆอย่างยากลำบากบนคันนาที่กว้างแค่คนเดินได้แค่คนเดียวถ้าสะสุดหรือก้าวพลาดก็ลงนาไปเลยเขาเดินผ่านท้องทุ่งนาเขียวขจีชาวบ้านแถวนั้นทำนากันทุกครัวเรือนแต่ที่สังเกตุคืมีแต่คนมีอายุกันทั้งนั้นหนุ่มสาวไม่ค่อย มีเท่าไร **นี่ขนมจีนทำไมหนุ่มสาวหายไปไหนหมดปล่อยให้คนแก่ๆทำนากันที่นี่ไม่มีหนุ่มไปสาวๆกันเหรอ?" "มีแต่ไปอยู่กรุงเทพกันเกือบหมดทำนามันไม่ค่อยได้เงินเยอะเท่าไรพอถึงฤดูเก็บเกี่ยวเอาข้าวไปขายกับนายทุนก็โดนกดราคาไงเงินที่ได้มาก็ใช้หนี้จนแทบจะไม่เหลือบางคนถึงกับเป็นหนี้เพราะข้าวขายไม่ได้ราคาก็ต้องไปทำงานกรุงเทพบางคนก็ไปเมืองนอกหาเงินมาใช้หนี้** "หล่า..หล่า..ไผน่ะย่างตามดากเจ้าน่ะผู้บ่าวบ่คือหล่อแท้" (สาวๆนั่นใครน่ะเดินตามก้นเธอน่ะแฟนเหรอหล่อจัง) **บ่แม่น..เพิ้นมาฝึกงานจ่ะ** (ไม่ใช่เขามาฝึกงานค่ะ) "ผู้บ่าวแปลว่าอะไรเหรอ?" **แฟน** "เขาคิดว่าเราเป็นแฟนกันเหรอ แล้วขนมจีนมีแฟนรึยัง?" "ถามทำไม? ยังไม่มีไม่คิดจะมีไม่ชอบมี" "อ้าว..ใครๆก็อยากมีแฟนกันทั้งนั้นถ้าผมจะ..จะ..จะ" ธนภพผู้ที่เก่งกล้าสามารถในเรื่องรักแค่จะพูดว่าถ้าผมจะชอบคุณจะได้ไหมยังไม่กล้าหัวใจมันเหมือนจะระเบิดออกมาหนุ่มหล่อที่สาวๆกรี๊ดอยู่ที่เมืองกรุงต้องมาตกม้าตายที่บ้านนอกแบบนี้เพราะสาวอุดรนี่หรือ *จะอะไรพูดให้จบคิดอะไรถ้าจะมาจีบบอกไว้ก่อนไม่มีทางโดยเฉพาะคนเมืองกรุงอย่างคุณที่ทำอะไรก็ไม่เป็นมีแต่แบมือขอตังค์พ่อแม่ใช้ไปวันๆ** "อ้าวก็ผมกำลังจะเรียนรู้อยู่นี่ไง..ยังไม่ทันได้ให้โอกาศผมเลยมาว่าซะแล้วดูถูกกันชัดๆ" "ไม่เกินหนึ่งเดือนไม่ๆๆน่าจะไม่ถึงอาทิตย์เดี๋ยวก็เปิดแนบไปกลับกรุงเทพไปที่นี่ไม่มีสาวๆให้คุณได้กกได้กอดหรอกนะ" เหมือนขนมจีนจะรู้เลยว่ากิตติศัพท์ของเขาไม่ธรรมดา ถึงกล้าพูดดักคอเขาได้แต่มีรึที่คนอย่างเขาจะมายอมแพ้ผู้หญิงตัวเล็กๆแค่คนเดียวธนภพคิดในใจแล้วว่าจะพิชิตใจสาวอุดรคนงามนี้ให้ได้ "คอยดูเถอะยิ่งยากยิ่งชอบใจอ่อนเมื่อไรจะจัดให้ร้องขอชีวิตเลยทีเดียวรู้จักธนภพน้อยไปซะแล้ว..หึหึหึ" **ยิ้มอะไรมองหน้าแล้วยิ้มคิดอะไรอย่ามาคิดอะไรไม่ดีกับชั้นนะ" "ปล่าว..แล้วเมื่อไรจะถึงเนี่ยะเหนื่อยแล้วร้อนด้วย" **ชั้นว่าไม่เกินพรุ่งนี้..แค่นี้บ่นนี่ถ้าลงมือมำคงจะไม่ไหวอ่ะถึงแล้วอ่ะนี่ปิ่นโตเราจะอยู่ที่นี่ทั้งวันอันนี้กระติกน้ำไปนั่งดูที่เถียงนานู่นไป** "อะไรคือเถียงนา?" **กระต๊อบเล็กไปน่ะ** **ไอ้จ่อยเจ้ามาซ่อยข่อยบ่ บอกแล้วบ่ต้องมาบ่ต้องมาข่อยเฮ็ดผู้เดียวได่** ขนมจีนสวมรองเท้าบูทสวมหมวกฟางวิ่งลงนาไปแล้วมีชายหนุ่มหน้าตาบ้านๆอยู่ กลางทุ่งนาที่มีน้ำนองเต็มไปหมดรอบๆคันนามีตนกล้าวางอยู่เรียงรายทั้งคู่หอบต้นกล้าข้าวน้ำกล้าปักลงไปใต้ตมที่อยู่ในนาธนภพดูทั้งสองทำนาอย่างขัดหูขัดตา "โถ่เอ้ยไม่เห็นจะยากเลยพรุ่งนี้จะทำให้ดูคอยดูละกันไอ้จ่อยคนนี้มันต้องคิดอะไรกับขนมจีนแน่ๆดูสิสายตามันที่มองขนมจีน ผีเก็นผีไอ้นี่มันต้องหมายปองเธอจริงแท้แน่นอน ข้ามศพชั้นไปก่อนเถอะขนมจีนเธอคือผู้หญิงของผม แต่ว่าโอยร้อนชอบเป๋ง แล้วต้องก้มอยู่อย่างนั้นไม่ปวดหลังหรือไงจะรอดไหมเนี่ยกูพ่อนะพ่อเงินตั้งเยอะแยะให้ดีๆก็ไม่ได้ แต่ถ้าพ่อไม่ส่งเรามาเราก็ไม่ได้เจอกับขนมจีนกามเทพที่แท้จริงคือพ่อน่ะเองขอบคุณครับพ่อ" ธนภพคุยกับตัวเองในใจ วันพรุ่งนี้เขาจะรอดหรือจะร่วงมาลุ้นกันไปพร้อมๆกันหนุ่มชาวกรุงที่อยู่แต่บ้านที่มีแอร์เย็นฉ่ำสบายต้องมาตากแดดตากลมอยู่กลางทุ่งนาเขาจะทนได้ไหม