Okula ayak bastığı ilk gün Güney’in dikkatini çekmişti Beste. Babası okulun en saygın bağışçılarından biri olduğu için sözü kanun kabul edilen Güney’in dikkatini çekmenin bedeli ağırdı: Sınıf arkadaşlarının bitmek bilmeyen nefretine, alaylarına ve oyunlarına hedef olmak. Beste’ye kalırsa en kötüsü Güney’in tuhaf davranışlarına ve kafasını karıştıran ilgisine maruz kalmaktı. Okulda yapılan gizli bir partiye davet edilene kadar hayat böyleydi Beste için. O gün her şeyi değiştirecek bir olay yaşandığında hiçbir şeyin göründüğü gibi olmadığını anladı. Herkes yanından geçip giderken yanında yalnızca iki kişi kalmıştı: Orada öylece durup gözlerinin içine bakan Güney ve her şeyiyle onu büyüleyen Aral. Kalbi durumu daha da zorlaştırmak üzere çarpmaya başladığında seçim yapmaktan başka bir şansı kalmamıştı.

30 yaşındaki Nur Erdem, hayatının ne kadar da monoton olduğunu düşündüğü sıralarda ilk aşkı ve eski en yakın arkadaşı Emre Bucak'ın kapısını çalmasıyla neye uğradığını şaşırır. Onu bir daha asla görmek istemediğini iddia eden kibirli ve gururlu eski dostu, birden onsuz yaşayamayacağına karar vermiştir. Acaba geçen 5 yılda fikrini değiştiren ne yaşamış olabilir?

Karaman Ailesi 2. Kitap Yirmi yedi yaşına girmiş olan Efe Karaman, evliliğe olan bakış açısı sebebiyle yakınları tarafından sürekli eleştirilmektedir. Ona göre ilişkiler gereğinden fazla abartılıyor ve zorlaştırılıyordur. Efe insanların saygı ve sevgi çerçevesinde kaldığı müddetçe herkesle anlaşıp mutlu bir hayat geçirebileceğine inanmaktadır. Arkadaşları da bunun üzerine ona bir iddia teklif eder. Efe önerdikleri kızla evlenip bu sözlerini ispatlayabilecek midir yoksa hatasını fark edip onlardan özür mü dileyecektir?

“İki insanın birbirine alışması ne kadar zor olabilirdi?” Aras Karaman, aldatıldığını öğrendiğinde tek dayanağı öfkesi olmuştu. Olanları unutamıyor, öfkesiyle baş edemiyordu. Bir şekilde bu öfkeden kurtulmak zorundaydı. Aklına gelen tek seçenek, gerçekten ona yardımcı olacak mıydı?

Şaşkın ve endişe dolu bakışlarla bakıyordu onu şu an için fark etmemiş olan Umut’a. Bazen delicesine korkmasına sebep olan kişi şu an ne kadar da masumdu böyle? Öylece oturuyor, çevresini izliyordu. Ne birilerini pataklıyor ne de alev gibi gözlerini kendisine dikiyordu. Tıpkı bazen aklını karıştıran sakin ve sıcak hali gibiydi. Oysa onun öfkesini tadan biri sakinliğinden bile şüphe eder, hatta korkabilirdi! “Tıpkı benim gibi,” dedi kendine duyduğu öfkeyle yüzünü buruştururken. “İkimiz de Umutsuz Vaka’yız serseri…”

“Ben ona gittikçe soğuyan zamanlarda Sıcacık bir sığınak olayım istemiştim İnsanlar içinde üşüdükçe Güvenle gelebileceği." Sen, Ben, Biz Tanışıyoruz aslında, hepinizi biliyorum ben. Siz de beni biliyorsunuz. Öyle ahım şahım bir hayat hikayemiz yok, normal insanlarız işte. Okul koridorlarında, elinde kitaplarıyla dolanan o kız. Sırtında okul çantası, gösterişten uzak... Saçları kurallara uygun bir şekilde toplanmış. Kıyafeti, kokartı tamamen düzene uygun. Yüzü insanın dikkatini çekmek bir yana hafızada zor canlanacak kadar sade, gözlerinin rengini ancak Allah bilir. Saçlarının şekli nasıldı, boyu uzun muydu; bilinmez işte. Bu da ezikliğinden değil, silikliğinden. Bilirsiniz o kızı. Bilirsiniz beni, bizi, sizi… En popülerimiz bile illa ki bir gün olduk o kız. Siz de oldunuz biliyorum. Belki de sırf bu yüzden, böyle rahat konuşuyorum sizinle. Benim adım Mercan Kaya. İsmime gülebilirsiniz, biliyorum ki gülüp geçmezsiniz. Neyse ki alışkınım.