หนึ่งพันธะรัก ผูกมัดสองดวงใจ เลือกไร้ความรู้สึกเพื่อชื่อเสียงของตระกูล เลือกไร้ความปรารถนา เพื่อแลกอิสรภาพอันหอมหวาน... ‘เหม่ยฟาง’ โฉมงามแห่งแดนใต้จำต้องฝืนดวงชะตาไร้คู่ รับหน้าที่อุ้มรักให้ ‘หวังจื่อเทียน’ เพื่อกอบกู้ชื่อเสียงของพี่สาวและบ้านต้าหวัง ทว่าเสน่ห์อันเหลือล้นมิอาจล่อลวงองค์ชายผู้ทรงศีลให้เพลี่ยงพล้ำได้ แผนการหยอกเย้าปลุกปั่นองค์ชายรองจึงเริ่มขึ้น โดยมีหัวใจเป็นเดิมพัน “ข้าเคยได้ยินมาว่า ห้ามร่วมรักขณะตั้งครรภ์มิใช่หรือ” เหม่ยฟางเอ่ยคำถามที่ทำเอาคนฟังทำแทบจะเสียกิริยา สำลักเสียงหัวเราะของตนเอง นางมองหน้าหวังจื่อเทียนด้วยไม่เข้าใจว่าเหตุใดเขาจึงหัวเราะได้นานขนาดนี้ นางทวนคำพูดของตนเองอีกครั้งและไม่พบว่ามีคำไหนน่าขันพอที่จะทำให้หัวเราะได้ “เจ้าจะตั้งครรภ์ได้อย่างไรเหม่ยฟาง เราเพิ่งร่วมรักกันไปเพียงคืนเดียวเท่านั้น” องค์ชายรองฝืนตัวเองให้หยุดหัวเราะกับความใจผิดอย่างมหันต์ในครั้งนี้ เขารู้สึกราวว่าตนเองกำลังจะกลายเป็นคนไร้สติ ก่อนหน้านี้เขาผิดหวังจนแทบไม่อาจควบคุมตนเองได้ แต่ยามนี้กลับต้องหลั่งน้ำตาอย่างขบขับเพราะความไร้เดียงสาของนาง “เช่นนั้นเราต้องทำแบบเมื่อคืนอีกใช่หรือไม่” เหม่ยฟางเอ่ยถามอย่างคนไร้ประสบการณ์ นึกโกรธตนเองที่ไม่เคยศึกษาเรื่องประเภทนี้มาก่อน ทว่าโชคดีที่หวังจื่อเทียนมีประสบการณ์เรื่องนี้อยู่บ้าง นางจึงสอบถามเอาข้อมูลจากเขาโดยไม่ต้องเสียเวลาค้นคว้าอีก “ใช่แล้ว เราต้องร่วมรักกันทุกคืนวันจึงจะได้ผล” องค์ชายรองได้ยินคำพูดของตนเองก็ก่อให้เกิดอารมณ์ปั่นป่วน พลางนึกขอบคุณเหม่ยฟางที่ทำให้ทุกอย่างง่ายขึ้น นางมิอาจเปิดเผยความรู้สึกของตน แต่ทว่าก็มิอาจซ่อนมันไว้ได้เช่นกัน หวังจื่อเทียนพอใจกับความคิดนี้และเลือกปล่อยทุกอย่างให้เป็นไปตามธรรมชาติ “ข้ามิได้รักท่าน แล้วจะเรียกว่าร่วมรักได้อย่างไรกัน” เหม่ยฟางถามเขาโดยไม่ยอมสบตา ทว่าใบหูนั้นแดงจัดราวกับลูกไม้ป่าประเภทหนึ่ง หวังจื่อเทียนพยายามนึกหาคำที่มีความหมายใกล้เคียงอย่างระมัดระวัง แต่กลับพบว่าตนไม่กล้าเอ่ยคำเหล่านั้นให้นางฟัง “คำที่มีความหมายใกล้เคียงก็มีอยู่บ้าง ทว่าค่อนข้างหยาบคายไม่เสนาะหู คำว่าร่วมรักนั้นเหมาะสมดีแล้ว เพราะถึงเจ้าไม่ได้รักข้า แต่ข้าไม่ได้รู้สึกเช่นเดียวกับเจ้าเสียหน่อย” องค์ชายรองหว่านเสน่ห์โดยไม่รู้ตัว เหม่ยฟางเองฉลาดมากพอที่จะตีความหมายที่ซ่อนอยู่ จึงทำได้แค่เพียงหลบสายตาซ่อนความอายอยู่เช่นนั้น “เช่นนั้นเราร่วมรักกันคืนนี้ดีหรือไม่”

ซีรี่ส์ Rushing into Love เจอหน้าพี่ชายข้างบ้านทีไร…หัวใจเต้นแรงทุกที “แต่ในรถดาวจูบพี่ก่อน พี่นึกว่าดาวอยาก…” “นั่น… ดาวเมา” ฉันยอมรับอย่างเสียมิได้ ต่อให้ไม่ได้จูบปากอย่างที่พี่ทองทำ แต่ฉันก็หอมซอกคอเขาไปเต็มแรง แถมหลายรอบอีกต่างหาก เรียกได้ว่าเป็นฝ่ายเปิดฉากก่อนก็คงไม่ผิดนัก “เมา… แปลว่าดาวทำเพราะเมา ไม่ได้ทำเพราะชอบพี่” “ดาวบอกแล้วว่าไม่ได้ชอบ! ถ้าคบกับพี่ทองคนก็หาว่าดาวเป็นเด็กเสี่ยกันพอดี พี่ทองแก่กว่าดาวตั้งเยอะนะคะ!”

ความผิดพลาดในคืนนั้นทำให้ฉัน... ไม่กล้ารักคุณ ปานวาดถูกหลอกใช้เป็นเครื่องมือ ทำให้ผู้ชายที่เธอเคยหลงรักต้องสูญเสียเพราะภาพฉาวที่ปรากฏอยู่ในสื่อออนไลน์ เธอแค่ต้องการกล่าวคำขอโทษ แต่เรื่องราวกลับเลยเถิดจนน่าหวั่นใจ เพราะทิวากรไม่ยอมปล่อยเธอไปง่าย ๆ ยื่นข้อเสนอว่าเธอจะต้องมีลูกกับเขาเพื่อชดใช้ความผิด แล้วคนที่เคยรักจะห้ามใจตัวเองไม่ให้ถลำลึกได้อย่างไรไหว ******** “ฉันลองคำนวณแล้วอีกสิบวันเธอน่าจะไข่ตก ตอนนั้นค่อยใช้หมอนรองก้นจะได้มีโอกาสท้องมากหน่อย” ทิวากรไม่ได้ย้ำให้อีกฝ่ายนึกถึงข้อตกลง เขาแค่พูดกับตัวเองเพื่อไม่ให้ใจอ่อนกับคนที่คุ้นเคยกันมาก่อน “ค่ะ พี่แทน” “คำว่าพี่เอาไว้เรียกตอนอยู่บนเตียงก็พอ” “ค่ะ คุณแทน” ปานวาดหันมาสบตากับเขา ทำท่าคิดครู่หนึ่งจึงกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง “วาดเคยได้ยินว่าถ้ามีความเครียดสะสมอาจทำให้ท้องยาก ถ้าคุณอยากให้วาดท้องจริง ๆ รบกวนไม่พูดเรื่องที่วาดไม่ชอบด้วยนะคะ” ปานวาดยิ้ม ทว่ารอยยิ้มนั้นไปไม่ถึงดวงตาและไม่น่ามองอย่างที่เขาจำได้ พอคิดดูอีกที… เธอยิ้มแบบนั้นก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ปานวาดเหนื่อยแทบหมดแรง แต่กลับถูกย้ำให้นึกถึงสัญญาที่ไม่น่าฟัง หากทิวากรตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน เขาคงอาละวาดหรือไม่ก็เดินจากไปนานแล้ว ‘แล้วจะสนใจคนที่ทำให้มึงเสียลูกทำไมวะ!’

เล่ห์รักวิวาห์ลวง หมั้นหมายกับผู้ชายมากเสน่ห์... จะสู้เล่ห์กลเขาได้อย่างไร ******************* \'พริมา\' สาวสวยดวงตกที่ต้องหมั้นหมายกับลูกชายคนโตของตระกูลทิวานันท์ เพราะเขาดันแอบเข้ามาปล้ำเธอแล้วถูกผู้ใหญ่จับได้พร้อมกับหลักฐาน ซึ่งก็คือ \'แพนตี้สีหวาน\' ที่อยู่ในมือ \'คุณปุณณ์\' ขอเวลาหกเดือนเพื่อพิสูจน์ว่าเขาสามารถเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ แต่ข่าวฉาวที่หลุดออกมา ทั้งกับดาราหน้าหวานและนักร้องเสียงดี ทำให้พริมาไม่มั่นใจเอาเสียเลย ******************* “ไม่เอาน่าพริม ฉันรู้ว่าเธอกำลังเศร้า แต่ถ้าเธอนอนกับฉัน รับประกันได้ว่าต้องลืมผู้ชายทุกคนในโลกนี้แน่ๆ พริม... ฉันลีลาเด็ดไม่แพ้น้องชายหรอกนะ ถามสาวๆ ที่เคยนอนกับฉันดูก็ได้” “คุณ...” พริมาอ้าปากค้างและกดหัวคิ้วแทบชนกัน เริ่มเข้าใจแล้วว่าเขาเข้าหาเธอเพราะอะไร “นอนกับฉันแล้วเธอจะลืมนายปราชญ์ ฉันจะเล่นทุกท่าจนกว่าเธอจะลืมมัน ไม่คิดเข้าไปทำลายครอบครัวของมันอีก” พริมามองเขาค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อของตัวเองอย่างเชื่องช้า รอยยิ้มยกมุมปากคงทำเธอใจละลาย หากไม่ได้ถูกกล่าวหาว่าคิดทำลายครอบครัวของเจ้านาย ทั้งๆ ที่เธอคอยแก้ปัญหาและเอาใจช่วยมาโดยตลอด หยามศักดิ์ศรีเกินไปแล้ว! ******************* “พริมบอกแล้วว่าจะไม่ทนถ้ามีอะไรมาทำให้พริมไม่สบายใจ จริงๆ พริมอยากให้โอกาสพี่ปุณณ์นะคะ ถึงมันจะเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้แล้วก็เถอะ แต่พริมคงให้ไม่ได้ถ้าพี่ไม่บอกว่าระหว่างพี่ปุณณ์กับคุณดาริกามันยังไงแน่!” “พี่กับดรีมไม่ได้มีอะไรกัน” “ถ้าไม่ได้มีอะไรกันแล้วทำไมต้องไปหา ทำไมต้องพามาที่ห้องของเรา ทำไมบอกไม่ได้ว่าคุณดาริกามีปัญหาอะไร ทำไมคะ ทำไม!” ******************* เล่ห์รักวิวาห์ลวง คือเรื่องราวของคุณปุณณ์และพริมา ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของซีรีส์วิวาห์ค่ะ ทุกเรื่องสามารถอ่านแยกได้ แต่เพื่ออรรถรสในการอ่าน โปรดเรียงลำดับดังนี้ค่ะ 1. ตรวนรักวิวาห์ร้าว 2. บ่วงรักวิวาห์ร้าง 3. เล่ห์รักวิวาห์ลวง 4. พ่ายรักไร้สถานะ

ความพลาดพลั้งในครั้งนั้น ทำให้ฉันไม่กล้าลืมคุณ ‘ธีรักษ์’ มีกฎไม่ทำงานกับนางแบบที่เห็นแล้วอยากจับปล้ำ เขาจึงเสนองานนั่งดื่มเป็นเพื่อนตลอดคืนให้กับสาวสวยอายุสิบเก้าปีอย่าง ‘น้ำหวาน’ และทิ้งเธอไว้คนเดียวในเช้าวันถัดมา หลายปีผ่านไปทั้งคู่ได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง น้ำหวานเลยอดไม่ได้ที่จะเอาคืน แต่เขากลับร้ายกาจกว่าที่คิดไว้มาก หาข้ออ้างบังคับให้เธอมาอยู่ด้วย เดี๋ยวก็ทำตัวแปลก ๆ ถามอะไรงง ๆ เหมือนกับคนแก่ขี้ลืม แล้ววันดีคืนดีก็กลายเป็นป๋าสายเปย์ หรือไม่ก็ปากร้ายขี้วีนใส่คนที่มาแกล้งเธอ...

บ่วงรักทำให้เธอต้องทวงสิทธิ์... ยึดติดกับทะเบียนสมรสและคำว่าภรรยา ******************* หนี้สินครอบครัวทำให้รสรินทร์ต้องยอมรับข้อเสนอ ทำหน้าที่ผู้ช่วยและ \'แฟนชั่วคราว\' ของปราชญ์ เจ้าหนี้สุดหล่อ ความน่ารักของเขาทำให้เธอเผลอใจ บอกไปว่ารักแล้วอย่างไรก็จะรอ แต่พอกลับมาเจอกันอีกครั้งในวันเหงาๆ เขากลับฝากบ่วงรักที่ทำให้เธอต้องทวงสิทธิ์ ยึดติดกับทะเบียนสมรสและคำว่าภรรยา ******************* “อยากตบผมก็ตบเถอะ แต่คุณลองคิดให้ดีนะว่าถ้าคุณไม่ด่วนตัดสินใจเอง รอให้ผมกลับมา ผมก็คงไม่ต้อง... พูดออกไปแบบนั้น” “แล้วรินทร์จะรู้ไหมล่ะคะว่าคุณจะกลับมา! คราวก่อนคุณหายไปตั้งปีกว่า ข้อความก็ไม่ตอบ ปล่อยให้รินทร์รอแบบไร้ความหวัง คุณกลับมารินทร์ก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันหมายความว่ายังไง แต่ตอนนี้รินทร์รู้แค่ว่าอยากให้ลูกมีพ่อ รินทร์ทำผิดมากเหรอคะ!” “รินทร์! คุณก็รู้ว่าเรื่องของเรามันจบตั้งแต่ผมบอกว่าจะกลับไปดูแลคุณแม่ที่สิงคโปร์แล้ว ผมไม่เคยบอกให้คุณรอสักคำ ย้ำด้วยซ้ำว่าอย่ารอ ส่วนเรื่องเมื่อเดือนที่แล้วมันก็แค่ความเหงาไม่ใช่เหรอ... ผมถามหน่อยเถอะรินทร์ ทำไมคุณไม่กินยาคุมฉุกเฉิน! ทำไมปล่อยให้ตัวเองท้อง!” “คุณมันเห็นแก่ตัว! รินทร์ถามแล้วว่าคุณได้ป้องกันหรือเปล่า แล้วคุณบอกว่าป้องกันทำไม!” “ผมใส่ถุงแค่สองครั้งแรก! เราเอากันตั้งกี่ครั้งคุณไม่ได้นับเลยหรือไง! รินทร์! อย่าบอกนะว่าคุณเมาจนจำไม่ได้ เหตุผลมันไม่ฟังดูง่ายไปหน่อยเหรอ!” ******************* บ่วงรักวิวาห์ร้าง คือเรื่องราวของปราชญ์และรสรินทร์ ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของซีรีส์วิวาห์ค่ะ ทุกเรื่องสามารถอ่านแยกได้ แต่เพื่ออรรถรสในการอ่าน โปรดเรียงลำดับดังนี้ค่ะ 1. ตรวนรักวิวาห์ร้าว 2. บ่วงรักวิวาห์ร้าง 3. เล่ห์รักวิวาห์ลวง 4. พ่ายรักไร้สถานะ *******************

ไม่มีสถานะก็ไม่เป็นไร...ขอแค่ข้างกายยังมีเธอ ******************* 'อัญชิตา' พลาดพลั้งให้กับหนุ่มฮอตเนิร์ดในคืนวันแต่งงานของคนรู้จัก 'พันเดช' อ้างคำสัญญาตอนเธอเมามาผูกมัด และเมื่อเขายืนยันว่ารับได้กับความสัมพันธ์ที่ไร้สถานะ เธอจึงต้องเสี่ยงลองคบเด็กดูสักครั้ง ******************* “พันไม่ได้อยากหนีหน้า แค่ไม่อยากให้พี่อึดอัด อยากให้มีเวลาคิดด้วยว่าจะเอายังไงกับพันต่อ ไม่ใช่ง้อแล้วกลับไปเป็นเหมือนเดิม เรื่องสถานะพันไม่สนหรอกนะครับ แต่มาห้ามไม่ให้รู้สึก...คนมันรู้สึกไปแล้ว ห้ามไม่ได้หรอก” “แค่เห็นหน้าแล้วไม่ได้คุย ไม่ได้กอด พี่ก็รู้แล้วละว่าขาดพันไม่ได้ พันเลิกโกรธพี่ได้ไหม นี่อุตส่าห์วางแผนจัดฉากใส่ชุดนอนไม่ได้นอนมาอ่อยแล้วนะ ยังไม่ใจอ่อนอีกเหรอ หรือว่าพันไม่อยากปล้ำพี่แล้ว หรือว่าโป๊ไม่พอ?” อัญชิตายิ้มยั่ว มั่นใจว่าชุดนอนที่ปิดอะไรแทบไม่ได้ดึงดูดสายตาของคนตรงหน้าได้เป็นอย่างดี แต่กระนั้นก็ยังเบียดอกอวบอิ่มเพื่อกระตุ้นไฟปรารถนาเร่าร้อนให้ลุกโชน “รู้ใช่ไหมครับว่าถ้าพูดแบบนี้แล้วจะไม่รอด” “ทำขนาดนี้แล้วพันคิดว่าพี่อยากรอดหรือไง?”

ทะเลอ้อนลม ซีรีส์ ทะเลอ้อนรัก \'กอหญ้า\' สาวสวยซื่อบื้อ แต่แอบหื่นชอบดูหนังอีโรติกเป็นชีวิตจิตใจ หนีเจ้านายไปพักร้อนและเผลอปล่อยใจ (เกือบปล่อยตัว) ให้กับหนุ่มลูกเสี้ยวตาสวยอย่าง \'พี่พายุ\' กว่าจะรอดจากความขาวอมชมพูมาได้ก็แทบหืดขึ้นคอ แต่พอเข้าบริษัทกลับพบว่าผู้ชายที่จ้องจะกินตับกัน ดันกลายเป็นบอสใจร้ายที่อยากจะไล่เธอออก! กอหญ้าเอ๊ย ซวยกว่านี้มีอีกไหมเนี่ย!!!

'กอบัว' สาวสวยที่เรียนยังไม่ทันจบก็ต้องมาเข้าพิธีแต่งงานแทนพี่สาวต่างมารดาเพื่อไม่ให้งานวิวาห์ล่ม เรื่องคงไม่ซับซ้อนหาก 'คุณเอื้อ' ไม่ได้ขอตัวเธอกลับไปอยู่ที่บ้านเพื่อค้ำประกันสินสอดที่ต้องจ่ายไป ซ้ำร้ายเขายังเป็นผู้ชายคนแรกที่เธอเคยสารภาพความใจเมื่อหลายปีก่อน... ******************** “ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้โกหก ฉันรู้ว่าเธอไม่อยากอยู่ที่บ้านหลังนั้น ฉันรู้และเห็นทุกอย่าง...” นิ้วสากของเขาเกี่ยวปอยผมทัดใบหูเล็ก เลื่อนต่ำลงมายังรอยช้ำบริเวณมุมปาก บนแก้มนิ่มยังมีรอยนิ้วมือ... “อยู่กับฉัน ตามใจฉัน ฉันจะทำให้เธอมีความสุขจนลืมบ้านหลังนั้น ลืมเรื่องแย่ๆ ทุกอย่างที่เคยเกิดขึ้นในชีวิตของเธอ ดีไหม บัว” “แต่บัว...” “เธอตัวหอมจังบัว หอมจนฉัน... หิว ยิ่งโตยิ่งสวยแบบนี้ ฉันจะอดใจยังไงไหว” ดวงตาสีน้ำตาลเข้มจ้องมองใบหน้าหวานอยู่ชั่วขณะก็ขยับเข้ามาใกล้ ส่วนกอบัวที่กำลังตกใจก็ไม่กล้าปฏิเสธ เมื่อริมฝีปากอุ่นจัดทาบทับลงบนหน้าผาก เลื่อนลงมายังพวงแก้มนุ่ม เธอชอบเขา... ใช่แล้ว เธอยังชอบเขามาก ว่ากันว่าผู้ชายที่เป็นรักแรกมักจะลืมยาก แต่ไม่นึกว่ามันจะทำให้เธอลืมเรื่องถูกผิดไปจนหมดแบบนี้ “คุณเอื้ออย่าทำอะไรบัวเลยนะคะ” เขาตัวใหญ่มาก เธอสู้ไม่ได้แน่ๆ “ทำไมล่ะบัว เธอชอบฉันแล้วจะปฏิเสธทำไม” “บัวไม่ได้ชอบคุณแบบนั้น บัวแค่ชอบที่คุณใจดี น่ารักกับบัวเวลาแวะไปที่บ้าน...” “บัว ฉันไม่ใช่คนใจดี เรื่องน่ารักยิ่งไม่ใช่... ฉันเป็นแค่ผู้ชายธรรมดาที่อยากจะกินเธอทั้งตัว” “คุณเอื้อ...” ******************* ตรวนรักวิวาห์ร้าวคือเรื่องราวของอธิคุณและกอบัว ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของซีรีส์วิวาห์ค่ะ ทุกเรื่องสามารถอ่านแยกได้ แต่เพื่ออรรถรสในการอ่าน โปรดเรียงลำดับดังนี้ค่ะ 1. ตรวนรักวิวาห์ร้าว 2. บ่วงรักวิวาห์ร้าง 3. เล่ห์รักวิวาห์ลวง 4. พ่ายรักไร้สถานะ *******************

ความจำเป็นทำให้ ‘แก้มหวาน’ ยอมรับหน้าที่เป็นของเล่น กฎห้ามนอกกายนั้นไม่ใช่เรื่องยาก ส่วนเรื่องห้ามจูบ ห้ามรักก็คงทำได้ไม่ลำบาก หาก ‘คุณ’ ไม่ใช่คนน่ากอด และใช้เสน่ห์มัดใจเธอจนแทบดิ้นไม่หลุดแบบนี้

อาไม่เคยใจดี... อาไม่ใช่คนดี ยิ่งเห็นหน้าของเอรินทร์แล้ว อยากจะทำชั่วให้เต็มที่ด้วยซ้ำไป

เพราะว่าคืนนี้หลี่ซินเหมยกลับไม่ได้อยู่ตามลำพัง... แต่กว่านางจะรู้ตัวว่าไม่ได้อยู่ตามลำพัง เรือนร่างบอบบางนั้นก็ถูกอ้อมกอดแข็งแกร่งรัดแน่น กลิ่นหอมของบุรุษเพศ ทำให้นางตัวแข็งไปชั่วขณะ แค่คิดจะขยับก็ยังทำไม่ได้ กระทั่งรู้สึกว่าจมูกโด่งนั้นฝังลงคอซอกคอขาวแล้ว หลี่ซินเหมยก็ยังไม่คิดปัดป้องหรือปฏิเสธ มือหนาข้างหนึ่งบีบเคล้นบั้นท้ายหนักแน่น ส่วนอีกข้างกลับเคล้าคลึงทะนุถนอมดอกบัวคู่งามอย่างระมัดระวัง “ให้ข้ารอนานเกือบห้าปี ซินเหมยไม่คิดว่าตัวเองใจร้ายไปหน่อยหรือ” เสียงแหบพร่าอันมีเอกลักษณ์ทำให้นางขาอ่อนจนแทบจะร่วงลงไปกองอยู่กับพื้น ทว่าร่างสูงใหญ่กลับจับตัวนางหันมาพิงแผ่นอกกว้างเสียก่อน “คุณชาย...” นางกล่าวออกมาได้เท่านั้นจริง ๆ “ยังจำสามีของตนเองได้อยู่หรือซินเหมย” เสียงแหบนั้นกระซิบถาม ก่อนจะสอดลิ้นจูบนางอย่างจาบจ้วงรุนแรง

“หากรักแล้วต้องถูกเอาเปรียบมากมายถึงเพียงนี้ ข้าควรจะยังรักท่านต่อไปอยู่อีกหรือ...” ************** เสวียนหนิงอันเป็นถึงบุตรสาวของตวนอ๋องเลื่องชื่อ แต่กลับลดตัวมอบความรักให้กับพ่อค้าอายุมากแทนการคบหาชายหนุ่มอนาคตไกล มีสิ่งเดียวที่เขามอบให้ได้คือการทำให้นางมีความสุขอย่างที่ภรรยาสมควรได้รับจากสามี ทว่าร่วมเรียงเคียงหมอนมิทันข้ามวัน เขาก็หักหลังนางด้วยการมอบน้ำแกงเลี่ยงบุตรให้เสียแล้ว “เหตุใดจึงไม่ดื่มน้ำแกงบำรุง” “หมอหวงให้ข้ากินสมุนไพรบำรุงร่างกายมาตั้งแต่เริ่มมีระดู ร่างกายแข็งแรงดี ไม่จำเป็นต้องดื่มน้ำแกงบำรุงเพื่อช่วยตั้งครรภ์เจ้าค่ะ” “ที่แท้เจ้าไม่อยากตั้งครรภ์” หลี่จินหมิงชิงชังตนเองนักที่ต้องเล่นละครฉากใหญ่ โกหกภรรยาคนงามอย่างหน้าไม่อายที่สุด “น้ำแกงนี้สตรีที่แต่งเข้าสกุลหลี่ดื่มทุกราย หากเจ้าไม่ต้องการมีลูกกับพี่ก็มิเป็นไร ค่อยบอกซุนหยาว่ามิต้องนำมาให้แล้ว” “ท่านพี่อย่าเข้าใจผิดไป” เสวียนหนิงอันไม่กล้าดื่มก่อนหน้าเพราะเกรงว่าในน้ำแกงจะมีส่วนผสมขัดกับสมุนไพรที่กินอยู่เป็นประจำ แต่ในเมื่อเขากล่าวถึงขั้นนี้แล้ว “หนิงเอ๋อร์จะดื่มเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ วันต่อไปก็จะดื่มไม่ให้ขาด ท่านพี่อย่าโกรธเลยนะเจ้าคะ” เสวียนหนิงอันยกน้ำแกงเจ้าปัญหาดื่มรวดเดียวหมดในชั่วพริบตา! “เจ้าตามใจพี่อีกแล้ว ไม่กลัวว่าวันหน้าจะถูกเอาเปรียบหรืออย่างไร” “ไม่กลัวเจ้าค่ะ” เสวียนหนิงอันขยับตัวเล็กน้อยเพื่อนั่งบนตักแกร่ง ใบหน้าเล็กซบลงบ่ากว้างอย่างเอาใจ “รักท่านหมดหัวใจ อยากเอาเปรียบมากเพียงใดก็ทำตามใจเถิดเจ้าค่ะ” หลี่จินหมิงเกลียดชังตนเองจนมิรู้จะใช้คำพูดใดมาบรรยาย หลอกลวงภรรยาเช่นนี้ยังสมควรได้รับความรักจากนางอยู่หรือ

แม่ทัพหยางเหวินเย่ทิ้งภรรยาหลังแรกวิวาห์ ปล่อยให้นางรอนานกว่าห้าปีจึงยอมพบหน้า ทว่าเถียนเถียนน้อยกลับมิได้อัปลักษณ์ดั่งที่จำได้ ดวงตาสีน้ำผึ้งนั่นก็อันตราย ล่อลวงหัวใจไร้รักให้กลับมาเต้นแรงอีกครั้ง... ****************************************** ‘นางสูญเสียบิดา ยังโวยวายน้อยกว่าเจ้าเสียอีก!’ ประโยคของท่านพ่อ ช่วยให้หยางเหวินเย่ได้สติขึ้นมาบ้าง เขายอมเข้าพิธีโดยไม่ปริปากบ่น ในเมื่อสาวน้อยหน้าตาอัปลักษณ์ยังอดทนต่อความสูญเสียได้ แม่ทัพมากฝีมืออย่างเขาก็ควรจะอดทนได้มิต่างกัน หยางเหวินเย่อดทนจนกระทั่งนาทีที่ถูกบิดาบังคับให้ร่วมหอกับนาง “นอนมิหลับหรือ” หยางเหวินเย่เอ่ยถามเจ้าสาวที่นอนขยับตัวไปมาอยู่บนพื้น “ท่านพี่เจ้าคะ เถียนเถียนมีเรื่องอยากจะถาม” นางลุกขึ้นนั่งและมองตรงไปยังเจ้าบ่าวจำเป็น “สงสัยอะไรก็ถามมา” “ทราบดีว่าท่านพี่จะไม่มีวันรักข้า แต่เถียนเถียนอยากจะขออนุญาตรักท่านพี่ได้หรือไม่” นึกไม่ถึงว่าจะได้ยินคำขอเช่นนี้จากภรรยาอัปลักษณ์ แต่จะให้ใจร้ายตัดรอนสาวน้อยที่ไม่เหลือใครก็คงจะอำมหิตมากไปสักหน่อย หากยอมอ่อนข้อลงสักเล็กน้อยเพื่อให้นางได้มีอะไรยึดเหนี่ยวในภายภาคหน้า ก็มิใช่เรื่องผิดอันใดมิใช่หรือ “เจ้ารักข้าได้ แต่ย่อมจะเป็นแค่รักข้างเดียว” “รักข้างเดียวก็ดีมากพอแล้ว”

“ตวนอ๋องจำใจต้องแต่งกับข้า ข้ารู้ว่าเขาเกลียดข้า แต่ถึงขั้นต้องส่งบุรุษอื่นมาให้ข้าดูแลปรนนิบัติเลยหรือ...” **************** “เหตุใดเจ้าต้องทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยาก เจ้าควรยินดีที่ได้ดูแลข้า ตอบแทนบุญคุณตวนอ๋องที่อุตส่าห์ยอมแต่งกับเจ้าไม่ใช่หรือ” “หากเป็นคำสั่งของท่านอ๋องจริง ข้าจะไม่เอ่ยขัดเลยแม้เพียงครึ่งคำ แต่นี่ท่านเล่นบุกรุกเข้ามา คิดบังคับขืนใจข้า โดยไม่มีหลักฐานอันใดพิสูจน์ได้เลยว่าทุกอย่างที่ท่านพูดมาเป็นเรื่องจริง” “ที่แท้เจ้าต้องการหลักฐาน เรื่องนั้นจัดการได้ไม่ยาก ส่วนเรื่องขืนใจเจ้า... เสวียนซือชิง เจ้าคิดว่าบุรุษรูปงามเช่นข้า จำเป็นต้องใช้กำลังบังคับจิตใจสตรีใดให้ยินยอมด้วยหรือ” เสียงหัวเราะทุ้มต่ำดังลั่นตำหนักเยว่ฉี เสวียนซือชิงไม่แน่ใจว่าเขาเมาสุราหรือขบขันที่ถูกนางกล่าวหาว่าคิดขืนใจ “แต่ท่านบังคับให้ข้าอาบน้ำให้” “เพราะข้าเหนื่อยเกินกว่าจะอาบน้ำด้วยตนเอง เอาเถิด ในเมื่อไม่เชื่อว่าเรื่องที่ข้าพูดเป็นความจริง คิดว่าอ้างเอาชื่อของตวนอ๋องมาข่มขู่กัน ข้าก็จะให้เจ้าครองตำแหน่งเจ้าของบ้านไปก่อน มีหลักฐานวันใดค่อยมาตกลงกันอีกที และหากเจ้าไม่อยากดูแลแขกเอง ก็จงไปเรียกสาวใช้มาปรนนิบัติ เติมน้ำให้ร้อนกว่านี้สักหน่อยก็ยังดี” เขาตำหนิเสียงแข็ง ก่อนเดินจากไปโดยมิสนมีดที่จ่ออยู่บนคอนางเลยสักนิด เสวียนซือชิงปล่อยมือทิ้งมีดทำครัว ความมืดมิดทำให้นางมองเห็นอันใดไม่ชัดนัก แต่พอแสงสว่างจากท้องฟ้าปรากฏขึ้นอีกครั้ง นางก็พลันกรีดร้องออกมาเบาๆ ไม่แน่ใจว่านางตื่นตระหนกเพราะเสียงและแสงที่เกิดจากภัยธรรมชาติ หรือเพราะช่วงเวลาสั้นๆ นั้นเสวียนซือชิงได้เห็นบั้นท้ายของบุรุษที่เดินกลับไปห้องอาบน้ำอย่างหน้าไม่อายที่สุด เขาเป็นใครกันแน่ เหตุใดจึงหยิ่งยโสยิ่งนัก!