วันนี้เป็นอีกหนึ่งวันที่ผมทำงานอย่างเดียวโดยไม่สนว่าใครจะชวนไปไหนหรือจะชวนผมไปทำอะไร เพราะผมไม่เคยสนใจอะไรนอกจากครอบครัวของผมและก็การทำงานเพราะที่ผมไม่สนใจก็เพราะว่าผมคิดอยู่เสมอว่าครอบครัวกับงานต่อมาก่อนผมเลยทุ้มเทให้กับการบริหารบริษัทของครอบครัวเป็นอย่างมาก และด้วยความที่ผมทำงานมาตั้งแต่อายุ 18 ปี ผมได้ประสบความสำเร็จในด้านหน้าที่การงานเพียงแค่อายุ 25 ปีเท่านั้น แต่วันนี้ผมจะหยุดทำงานหนึ่งวันเพื่อไปรับน้องสาวสุดหน้ารักของผมเพราะว่าเธอกำลังจะกลับมาจากเมืองนอก เพราะผมส่งให้เธอไปเรียนต่อปริญญาตรีที่อังกฤษ สงสัยจะไม่ใช่แค่ผมคนเดียวแล้วมั่งที่หยุดงาน “สวัสดีครับพี่มอคค่า”ชายหนุ่มหน้าตาทะเล้นเดินยิ้มเข้ามาในห้องของผมโดยที่ไม่ขออนุญาตก่อนเข้าห้องเลย “ไม่คิดจะเคาะปะตูก่อนเลยใช่มั๊ย”ผมถามกลับไปอย่างดุๆ “โห!! พี่มอคจะซีอะไรนักกะอิแค่เคาะปะตูเนี่ย แล้วเมื่อไหร่พี่เอสเพรสโซ่จะมาเนี่ยเดี๋ยวไปรับยัยคาเฟ่ช้าก็โดนบ่นอีก” “เดี๋ยวก็มาแหละเมื่อกี้เอสโทรมาบอกพี่แล้วว่าจะรีบมาแล้วค่อยไปพร้อมกันเลย แล้วแกละรีบมาเนี่ยเคลียงานเสร็จแล้วไง” “ระดับคาปูชิโน่แล้วมีหรอที่จะไม่เสร็จ ผมทำงานเสร็จแล้วก็เลยเดินมาหาพี่นี่ไง”คาปูชิโน่พูดออกมาอย่างทีเล่นทีจริง แล้วทั้งสองคนก็นั่งคุยกันไปเรื่อยเพราะปกติทั้งคู่ไม่ค่อยได้มานั่งคุยกันแบบนี้ซักเท่าไหร่ เพราะส่วนใหญ่ก็ต่างคนต่างทำงานกันซะมากกว่า ไม่นานปะตูก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง “สวัสดีครับพี่มอคค่า โทษทีครับที่มาช้าไปหน่อย”ผู้มาใหม่กล่าวขึ้น “ไม่เป็นไร งั้นเรารีบไปที่สนามบินเถอะ เดี๋ยวยัยคาเฟ่ก็จะลงเครื่องแล้ว”มอคค่าพูดขึ้นแล้วทุกคนก็พากันเดินออกมาเพื่อที่จะไปสนามบิน ณ สนามบิน xxx สองสาวที่กำลังจะเดินออกมาจากสนามบินไม่ใช่สิต้องบอกว่าหนึ่งสาวกับหนึ่งหนุ่มถึงจะถูก ถึงหน้าของชายหนุ่มจะหวานกว่าผู้หญิงก็เถอะ “นี่คาเฟ่เธอจะให้ชั้นไปพักที่บ้านของเธอจริงหรอ ชั้นเกรงใจพี่ๆของเธอ”ช็อคชิพพูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง เพราตนเองก็เกรงใจเพื่อนสาวคนนี้จริงๆ “นี่แกจะเกรงใจชั้นทำไม เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอบ้านชั้นก็เหมือนบ้านแกนั้นแหละ อย่าคิดมากเลย เดี๋ยวรออีกแป๊ปพี่ๆของชั้นก็มาแล้ว ชั้นจะถือโอกาสนี้แนะนำพี่ๆของชั้นให้รู้จักเลย ไม่รู้ว่าวันนี้พี่ๆจะมากันทุกคนหรือเปล่า”คาเฟ่พูดออกมาอย่างจริงจัง เพราะเธอก็รู้ดีว่าพวกพี่ๆของเธอนั้นงานยุ้งแค่ไหน

ย้อนไปวันงานแต่งงานของเซ่นโซกับซิลหลังจากเรื่องวุ่นวายจบลง เคร่าก็ออกไปเที่ยวตามประสาของเธอ ในใจก็อยากไปเที่ยวที่ผับอื่นอยู่หรอก แต่ด้วยความที่เธอพึ่งมาเม็กซิโซครั้งแรกเคร่าเลยเลือกที่จะไปเที่ยวที่ผับของพี่ริชแมนแทน เคร่าเดินเข้ามาตรงบาร์ของผับเธอสั่งเครื่องดื่มมามากมาย ในขณะที่เธอนั่งดื่มอย่างสบายใจนั้น ก็มีหนุ่มๆหลายคนเดินเข้ามาขายขนมจีบกับเธอแต่เธอไม่ได้สนใจใครทั้งนั้นจะบอกว่ายังเสียใจกับรักครั้งเก่าอยู่ก็ไม่ใช่เคร่ารู้ดีว่าเรื่องของเธอกับพี่วินมันเป็นแค่ความรู้สึกดีๆที่มีให้กันเฉยๆมันไม่ใช่ความรักอย่างแน่นอน เพราะตอนที่เธอจับได้ว่าพี่วินกำลังจะกินตับกับสาวอกโตเคร่าไม่รู้สึกเสียใจเลยแม้แต่นิดเดียว เธอแค่รู้สึกเสียความรู้สึกนิดๆเพราะเธอคิดว่าพี่วินจะแตกต่างกับผู้ชายคนอื่นแต่ก็เปล่าเลยผู้ชายก็เหมือนกันหมดพอไม่ได้คนนี้ก็ไปหาเอากับคนอื่น ถึงตอนนี้เธอจะรู้ความจริงแล้วว่าเรื่องวันนั้นที่เธอเห็นมันเป็นแผนของยัยผู้หญิงอกโตนั้นทั้งหมดแต่ยังไงก็เถอะพี่วินก็มีส่วนผิดอยู่ดีและอีกอย่างเคร่าก็อยากเลิกมาตั้งนานแล้วก็เลยเข้าทางพอดีเลย “อุ๊ย!! ขอโทษค่ะพอดีชั้นไม่ได้มอง” “นี่เธอ เดิน….ทำไม”ทั้งสองยืนจองหน้ากันอยู่พักนึง วิคเตอร์ที่เดินมาชนกับเคร่าพอดี ไม่ต้องเสียเวลาหาให้ยุ้งยากเพราะตั้งแต่พี่คาร่าฝากให้ตามหาน้องสาววิคเตอร์ก็ออกตามหามาตลอด ไม่คิดว่าจะมาเจอที่ผับของพี่ชายของตนเอง “นี่เธอใช่ เคร่าน้องสาวพี่คาร่าใช่มั้ย” “ใช่ๆนายรู้จักพี่ชั้นด้วยหรอโอ๊ย ไม่ไหวแล้วเว๊ย”เคร่าพูดแล้วทำท่าจะถอดเสื้อผ้าของตนเอง “นี่เธอ ทำบ้าอะไรเนี่ยพี่สาวเธอให้ชั้นมาพาเธอกับบ้านชั้นเป็นน้องชายของพี่ริชแมน” “นี่นายไม่ต้องพูดมากช่วยชั้นหน่อยสิชั้นโดนยาปลุกเซ็ก ช่วยชั้นหน่อยนะ” “นี่เธอ ตั้งสติหน่อยสิ”วิคเตอร์ก็ตกใจนิดๆที่เคร่าขอให้ช่วย เขารู้ดีว่าถ้าจะให้เขาช่วยก็มีแต่ต้องซั่มกันเท่านั้นเขาไม่รู้ว่าจะช่วยดีมั้ยแต่ในใจนี้แทบจะกระโดดขย้ำสาวน้อยตรงหน้าตอนนี้เลย หุ่นหน้าเอามาก “นี่เธอจะให้ชั้นช่วยจริงหรอแล้วอย่ามาว่าชั้นทีหลังนะ” “ช่วยชั้นเธอนะชั้นจะขอบคุณมากเลยนะตอนนี้ชั้นไม่ไหวแล้ว” “ป่ะ เดี๋ยวชั้นจะช่วยเธอเองอย่าลืมมาขอบคุณชั้นด้วยล่ะ”วิคเตอร์พาเคร่าขึ้นรถของตนแล้วขับออกมาจากผับอย่างรวดเร็วการขับรถครั้งนี้ของวิคเตอร์ต้องใช้สมาธิมากเลยทีเดียวเพราะเคร่าเอามือไปลูบไล้แผงอกของวิคเตอร์ไหนจะพยายามถอดเสื้อผ้าของวิคเตอร์และถอดเสื้อผ้าของตัวเองอีกวิคเตอร์ไม่นานก็มาถึงคอนโดของตนก็รีบพาเคร่าขึ้นมาทันทีเพราะตอนนี้ความหื่นในร่างกายของวิคเตอร์ได้ตื่นขึ้นมาแล้ว เขาพร้อมที่จะกินสาวน้อยทั้งคืนวิคเตอร์พาเคร่าเข้ามาที่เตียงพร้อมกับจูบอันดูดดื่มและแสนเร่าร้อนวิคเตอร์ถอดเสื้อผ้าของตนและก็ถอดเสื้อผ้าของเคร่าออกหมดตอนนี้ทั้งคู่ไม่มีเสื้อผ้าปิดกายเสยซักชิ้นด้วยความที่เคร่าโดนยาจึงเป็นฝ่ายลุกวิคเตอร์ไปในตัววิคเตอร์ไล่ชิมความหวานจากปากของเคร่าแล้วก็ไล่ลิ้นลงมาที่หน้าอกหน้าใจอันใหญ่โตเกินตัวของเคร่า “อ่าห์! เสียวจัง อ่าห์ นาย....แรงกว่านี้อีก” “จัดให้ตามคำขอ”วิคเตอร์ไล่ชิมจนพอใจตอนนี้เจ้าวิคเตอร์น้อยพร้อมที่จะใช้งานเต็มที่แล้วมันขยายใหญ่จนแทบจะแตกอยู่แล้ววิคเตอร์จับความเป็นชายของตนมาจ่ออยู่ที่กลีบกุหลาบของเคร่าวิคเตอร์ก็คิดอยู่ว่าเคร่าคงดูแลตัวเองมาดีแน่เลยเพราะกลีบกุหลาบของเธอปิดสนิทเหมือนไม่เคยใช้งานมาก่อนเลย วิคเตอร์จับความเป็นชายถูขึ้นถูลง 2-3 ครั้งแล้วค่อยดันเข้าไปจนสุด “กริ๊ดดดดด!!! เจ็บ!! เอาออกไปก่อน อ่าห์”วิคเตอร์ถึงกับอึ้งไปพักนึงแทบจะไม่เชื่อตัวเองว่ายัยเด็กนี่ยังบริสุทธิ์

อิมเมจตัวละคร พระเอก เอสเพรสโซ่ วอลเลอร์ อายุ 30 ปี ชายหนุ่มผู้ที่มีโลกส่วนตัวสูงกว่าคนอื่น เขามีครบทุกอย่างไม่ว่าจะเป็น ชื่อเสียง เงินทอง หรืออำนาจต่างๆไม่แปลกที่จะมีสาวๆหรือหนุ่มน้อยเข้ามาเสนอตัวให้เขาแต่เขาก็ไม่มีท่าทีว่าจะสนใจใครเป็นพิเศษเลยจนมาวันนึงเขาดันมาใจเต้นแรงกับลูกหนี้ของตนเองเฉยเลยคราวนี้เอสเพรสโซ่ก็เลยรุกจีบตามที่พี่ชายของตนแนะนำแต่มันก็เป็นการจีบที่แปลกๆนั้นเอง นายเอก บราวนี่ โตมาร์ อายยุ 25 ปี เด็กหนุ่มผู้ที่ใช้ชีวิตไปวันๆงานการก็ยังไม่มีแถมยังต้องมาซวยถูกเอาตัวมาขัดดอกอีก ชีวิตนี้ไม่มีอะไรจะซวยไปกว่านี้แล้ว บราวนี่ถูกพ่อของตนเอาตัวมาขัดดอกกับเจ้าหนี้สุดโหด แต่พอได้เจอหน้าเจ้าหนี้แล้วบราวนี่กับใจเต้นแรงทุกครั้งไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้แต่ยังไง ความรักสำหรับลูกหนี้กับเจ้าหนี้ก็คงไปด้วยกันไม่ได้อยู่แล้ว พระรอง แทน เทวะประทีป อายุ 30 ปี ชายหนุ่มผู้เป็นที่ต้องการของสาวๆทั้งหลายแต่สำหรับเขาไม่เคยต้องการใครเลยนอกจากเพื่อนรักของเขาเท่านั้นแทนแอบรักเอสเพรสโซ่มาตั้งแต่สมัยเรียนแล้วแต่ไม่กล้าที่จะบอกเพราะกลัวว่าจะเสียเพื่อนแต่หลังจากนี้เขาจะไม่สนใจอะไรอีกแล้วเขาจะทำให้เพื่อนรักของเขารู้ว่าเขารู้สึกยังไงไม่ว่าจะทำด้วยวิธีไหนก็ตาม พี่ชายของพระเอก มอคค่า วอลเลอร์ น้องชายของพระเอก คาปูชิโน่ วอลเลอร์ น้องสาวของพระเอก คาเฟ่ วอลเลอร์ เอสเพรสโซ่ นายรู้ใช่มั๊ย! ว่าพ่อนายเอาตัวนายมาใช้หนี้แทนเงินที่ยืมชั้นไป บราวนี่ รู้ครับ คุณจะทำอะไรกับผมก็ได้ เอสเพรสโซ่ งั้น….ชั้นจะทำทำอะไรกับนายดีนะ บราวนี่ เรื่องนั้นเอาไว้คุณคิดออกแล้วค่อยโทรมาหาผมก็แล้วกัน งั้นวันนี้ผมลากันและ เอสเพรสโซ่ นายคิดว่าเข้ามาที่นี่แล้วจะได้ออกไปง่ายๆหรอ นายต้องอยู่ที่นี่จนกว่าพ่อนายจะหาเงินมาคืนชั้น บราวนี่ เออ…คือผมยังไม่ได้เตรียมอะไรมาเลยครับ เอสเพรสโซ่ ไม่ต้องเตรียมอะไรมาทั้งนั้น เพราะเดี๋ยวชั้นจะให้ลูกน้องหาเสื้อผ้าในนายเอง ไปได้และ บราวนี่ แล้วจะให้ผมไปไหนล่ะครับคุณ?? เอสเพรสโซ่ จะถามชั้นทุกอย่างเลยไง เดินออกไปสิเดี๋ยวลูกน้องชั้นจะพานายไปเปลี่ยนชุด โง่จริง บราวนี่ “คุณว่าผมหรอ? (บราวนี่ถามอย่างงงๆ) เอสเพรสโซ่ ก็เออหนะสิ อยู่กันสองคนคิดว่าชั้นด่าตัวเองมั่ง(เอสเพรสโซ่ตอบกับอย่างเซ็งๆ คนบ้าไรจะซึน ได้ขนานนี้) บราวนี่ ก็ใครจะไปรู้เล่า งั้นผมไปนะบาย(แล้วบราวนี่ก็เดินออกไป

เรื่องราวระหว่างคนต่างขั้วจะมาเจอกันอะไรจะเกิดขึ้น จะเกิดเป็นความรักหรือว่าจะเกลียดขี้หน้ากันจนวันตาย สามารถติดตามได้ในนิยายเรื่องนี้ “เกลียดดีนัก เดี๋ยวก็ปั๊ดรักซะเลย” คนสองคนที่ต่างขั้วกันมากๆแต่กับตกหลุดรัดกันตั้งแต่แรกเห็นการจีบแบบรวยๆเว่อร์ของเขาคนนั้นกับการจีบเด็กอายุ 19 ปี ที่ไม่เคยคิดที่จะชอบผู้ชายเลยอะไรจะเกิดขึ้นติดตามได้ในนิยายเรื่องนี้ได้เลยค่ะ

เรื่องย่อ ภายในหมู่บ้านจัดสรรชื่อดังในช่วงเย็นผู้คนต่างพาลูกเล็กเด็กแดงออกมาเดินเล่นกันอย่างมีความสุขแต่ใครจะคิดว่าตอนนี้มีเด็กหนุ่มคนนึงนั่งอยู่บนชิงช้าด้วยหน้าตาที่แสนเศร้าเด็กคนนั้นแต่งชุดสีดำทั้งชุดนั่งอยู่บนชิงช้าทำหน้านิ่งเหมือนกับว่าวันนี้โลกจะแตก จิ้ม จิ้ม จิ้ม รอยยิ้มอันสดใสกว่าพระอาทิตย์ตอนเช้าของเด็กน้อยที่ตอนนี้ยิ้มกว้างจนเห็นฟันแทบจะทุกซี่ วิคเตอรืได้แต่เลิกคิ้วมองอย่างๆงงเขาไม่เคยรู้จักอะไรกับเด็กคนนี้เลยทำไมถึงเดินมาจิ้มที่แขนของเขา “ดีค่ะ หนูชื่อ คาร่านะ พี่ชายชื่ออะไรหรอค่ะ”เด็กน้อยน่ารักถามด้วยความอยากรู้แต่คนตรงหน้ากับไม่ตอบหรือพูดอะไรออกมาเลยซักคำ แต่เด็กน้อยก็ไม่ยอมแพ้ “พี่ชายพึ่งมาแถวนี้หรอคะหนูไม่เคยเห็นพี่ชาย ไปเล่นที่บ้านหนูมั๊ยค่ะเดินไปแค่แป๊ปเดียวเอง”ริชแมนเริ่มรู้สึกลำคานเด็กคนนี้เล็กน้อยด้วยความที่เขานั้นไม่ค่อยพูดอยู่แล้วพอมาเจอเด็กที่พูดมากแบบนี้เลยไม่ค่อยจะโอเคซักเท่าไหร่ “นี่พี่ชาย คุยกับคาร่าหน่อยสิคาร่าเหงานะเนี่ย”คาร่าเริ่มจะงอแงออกมาเพราะชวนคุยตั้งนานแล้วแต่พี่ชายไม่ยอมคุยด้วยเลย ริชแมนได้แค่ปรายตามองแล้วนั่งนิ่งๆไม่พูดอะไร “ชิ โป้งแล้วไม่มาเล่นด้วยแล้ว”คาร่าตะโกนว่าใส่คนตรงหน้าแล้วก็ทำท่าเหมือนจะร้องไห้แล้ววิ่งออกไป ริชแมนมองตามไปนิดหน่อยแล้วก็ถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ “เด็กขี้เอาแต่ใจชะมัดเลย ยัยเด็กบ้า”ริชแมนบ่นออกมาอย่างอดไม่ได้เขานั่งเล่นอยู่ตรงนั้นต่ออีกซักพัก คนของพ่อเขาก็มารับริชแมนรู้ดีว่าการใช้ชีวิตของเขานั้นไม่ได้เหมือนกันเด็กทั่วไป ชีวิตของครอบครัวของเขานั้นเหมือนถูกแขวนอยู่บนเส้นด้ายถ้าใครพลาดก็คือต้องตกลงไปตาย ริชแมนกลับมาที่โรงแรมที่พ่อเขาจองไว้ก่อนจะอาบน้ำแล้วไปดูน้องชายของตนช่วยแม่ “มี๊ครับ วันนี้วิคเตอร์ดื้อมั๊ยครับเดี๋ยวริชด้วยเลี้ยงน้องเอง มี๊ไปพักเถอะครับ” “ขอบใจมากนะลูก มี๊เห็นริชดูน้องได้แบบนี้มี๊ก็สบายใจถ้าเกิดในนึงมี๊ไม่อยู่ริชก็คงดูน้องไปได้ตลอดใช้มั๊ยลูก” “มี๊ครับ อย่าพูดแบบนั้นสิครับมี๊กับแด๊ดต้องอยู่กับริชและวิคเตอร์ไปอีกนานๆเลยครับ”ริชแมนผู้ยิ้มยากกลับยิ้มให้ผู้เป็นแม่อยากสุดหัวใจ เช้าวันใหม่ และนี่ก็เป็นอีกวันที่ริชแมนต้องมานั่งเล่นในหมู่บ้านจัดสรรนี้แต่วันนี้เขามานั่งเล่นให้สวนสาธารณะอย่างน้อยก็ดูไม่น่าเบื่อเท่านั้นซักเท่าไหร่

สวัสดีค่ะขอแนะนำตัวก่อนเลยนะค่ะ ชื่อ ไอรดาค่ะ ชื่อเล่น ไอค่ะหรือจะเรียกว่าคุณหนูไอก็ได้ค่ะชีวิตของไออยู่ดีกินดีมาตลอดค่ะ จนกระทั่งวันนึ่งไอต้องมาเจอกับความลำบากแถมยังต้องมาเจอไอ้ผู้ชายปากร้ายทุกวันอีกด้วย อะไรจะซวยขนานนั้น “ไอลูก ไอ แม่มีเรื่องจะคุยกับหนู เปิดปะตูให้แม่หน่อยเร็ว”คุณหญิงมณีเรียกลูกสาวที่นอนยังไม่ตื่นซัก “ค่ะแม่ รอแปปนะค่ะ”ชั้นรีบวิ่งเข้าห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟันก่อนที่จะมาเปิดปะตูให้คุณแม่ของชั้น “นี่ไอทำไมให้แม่รอนานจังเลยแล้วทำไมตื่นสายแบบนี้ทำตัวแบบนี้แม่ไม่ชอบเลยนะ รีบไปอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วลงไปคุยกับแม่ข้างล่าง”คุณหญิงมณีพูดจบก็เดินออกจากห้องไปเลยทิ้งให้คุณหนูไอยืนทำหน้าง้ออยู่ เวลาผ่านไป 20 นาที ไอรดารีบวิ่งลงมาจากบนห้องเพราะกลัวว่าถ้าให้คุณแม่รอนานกว่านี้มีหวังโดนบ่นหูชาแน่เลย เพราะตั้งแต่เธอกับมาจากแคนาดาเธอก็ยังไม่ได้ไปทำงานเป็นจริงเป็นจังเลย เอาแต่เที่ยวเล่นตามประสาเด็กๆ “มาแล้วค่ะคุณแม่ เรียกไอมาคุยมีธุระด่วนหรือเปล่าค่ะ” “ไม่ได้มีธุระอะไรหลอกแต่แม่จะให้ไอหมั้นกับลูกชายเพื่อนแม่”คุณหญิงมณีบอกสาเหตุที่ตนอยากคุยกับลูกออกไป “แม่ค่ะ! ไอไม่อยากแต่งค่ะ ไออายุแค่ 25 เองนะค่ะจะรีบแต่งงานไปทำไมค่ะ แล้วอีกอย่างนะค่ะถ้าไอจะแต่งงานไอ้ก็จะแต่งกับคนที่ไอรักเท่านั้นค่ะ”ไอรดายังยืนยันว่าจะไม่แต่งงานนี่เป็นครั้งแรกที่เธอกล้าขัดคุณแม่เป็นครั้งแรก “ก็ได้ถ้าลูกไม่แต่งแม่ก็จะตัดลูกออกจากกองมรดกและก็จะให้ลูกไปอยู่ไร่ที่เชียงใหม่เป็นเวลา 2 ปีถ้าลูกอยู่ได้ครบแม่ก็จะไม่บังคับอะไรลูกอีกเลยโอเครมั้ย”คุณหญิงมณียื่นข้อเสนอให้แก่ลูกสาว “โห่ ! แม่ค่ะ หนูไปอยู่ที่แบบนั้นไม่ได้หลอกค่ะ หนูขอเถอะนะค่ะอย่าบังคับหนูเลยนะค่ะ” “ไม่ได้ แม่ตามใจลูกมามากแล้ว จนตอนนี้ลูกแม่เสียเด็กแล้วนี่อย่าคิดว่าแม่ไม่รู้นะว่าลูกทำนิสัยแย่ๆกับใครไว้บ้างครั้งนี้ถ้าลูกยังไม่ทำตามที่แม่บอกอย่ามาหาว่าแม่ใจร้ายนะไอ” คุณหญิงมณีพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง “ถ้าไอเลือกที่จะไปอยู่ที่เชียงใหม่ได้มั้ยค่ะ ไอไม่อยากแต่งงานจริงๆนะค่ะ ไอยังใช้ชีวิตไม่คุ้มเลยค่ะ” “ลูกแน่ใจหรอว่าลูกจะไปอยู่ที่เชียงใหม่ได้ ที่นั้นเป็นมันไม่ได้สบายเหมือนกรุงเทพนะแม่ให้เวลาลูกคิด 3วันแล้วค่อยมาบอกแม่ว่าจะเอาแบบไหน” คุณหญิงมณีเดินออกมาจากห้องรับแขก ปล่อยให้ลูกสาวนั่งอยู่ในนั้นคนเดียวคุณหญิงรู้อยู่แล้วว่าลูกสาวเธอต้องไม่ยอมแต่งง่