เกลียดดีนัก....เดี๋ยวก็ปั๊ดรักซะเลย

เรื่องราวระหว่างคนต่างขั้วจะมาเจอกันอะไรจะเกิดขึ้น จะเกิดเป็นความรักหรือว่าจะเกลียดขี้หน้ากันจนวันตาย สามารถติดตามได้ในนิยายเรื่องนี้ “เกลียดดีนัก เดี๋ยวก็ปั๊ดรักซะเลย” เช้าอันสดใสของเด็กวัยรุ่นหน้าสวยที่รีบตื่นเช้าเพื่อที่จะรีบไปมหาลัยนี่เปิดเทมอวันแรกไม่อยากจะสายตั้งแต่วันแรกเดี๋ยวฤกษ์มันจะไม่ดี ลู่ชิงรีบวิ่งลงมาจากข้างบนห้องอย่างเร็ว ข้าวเช้าก็ยังไม่ได้กินเลยสายแน่ๆเลยกู “ไอ้ลู่ มึงจะวิ่งให้บ้านมันพังเลยใช่มั๊ยฮ่ะ ไอ้ลูกคนนี้นิ”เสียงเรียกของผู้เป็นแม่ตะโกนด่าดังไปสามบ้านแปดบ้านแต่มีเหรอที่คนอย่างไอ้ลู่จะฟัง “แม่!! ลู่จะสายแล้วไปก่อนเด้อ อย่าลืมเรื่องหอของลู่น๊าาา บายจ๊ะ"ลู่ชิงวิ่งตีนผีออกจากบ้านอย่างรวดเร็วเพื่อรีบวิ่งมารอเพื่อนสนิทที่ป้ายรถเมย์ที่นัดกันไว้ แต่จะว่าไปทำไมมันยังไม่มาอีกว่ะ อย่าบอกหนะ!ว่าตื่นสายแบบกูง่ะ ไอ้จ๊าดหมา ปี้นๆ ปี้นๆ "โว๊ย! บีบครั้งเดียวกูก็ได้ยินแล้วไอ้ห่านิ"ลู่ชิงออกปากด่าเพื่อนสนิทแต่ก็เตรียมตัวเดินไปขึ้นรถด้วย รถช่วงนี้ก็เยอะเหลือเกินนี่ขนาดกูจะเดินไปขึ้นรถนะเนี่ยยังจะมาขับเร็วอีก ไอ้พวกหอยเม่นเอ่ย ฮืมๆ "มึงนี่มันขี้บ่นจริงๆเลยนะไอ้ลู่วิ่ง กูมาช้าแป๊ปเดียวเองขี้บ่นแบบนี้เดี๋ยวก็ได้ผัวหรอกมึง" "ว๊ากกกก!! ไอ้เพื่อนหน้าหมา มึงจะพูดแบบนี้กับการไปหาเมียที่มหาลัยของกูไม่ได้ มึงถอนคำพูดเดี๋ยวนี้เลยนะ ชิ"ผมล่ะอยากจะบีบคอเพื่อนผมจริงๆเลยถ้าไม่ติดว่ามันขับรถนะพ่อจะจัดการให้ ลู่ชิงหันมองหน้าเพื่อนสนิทอย่างเคืองๆแต่ก็ไม่กล้าด่าออกไปเดี๋ยวเพื่อนจะเสียสมาธิในการขับรถ ทั้งสองคนใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงกว่าจะมาถึงมหาลัยช่วงเช้าแบบนี้รถติดพอสมควรเลย สงสัยพรุ้งนี้คงต้องตื่นเร็วกว่านี้ซะแล้วลู่งชิงมองออกไปรอบๆอย่างตื่นตา อะแฮ่ม!! ขอพื้นที่ให้คนหล่ออย่างผมด้วยนะครับบ ถึงจะแนะนำตัวช้าไปนิดกะผมคนนี้มีนามว่า คนเดียวหรือจะเรียกง่ายๆว่า เดียวก็ได้ครับ สงสัยกันใช่มั้ยล่ะว่าทำไมพ่อกับแม่ผมถึงตั้งชื่อแบบนี้ก็เพราะว่าผมคนนี้เป็นลูกคนเดียวของพ่อแม่ครับ เป็นลูกหัวแก้วหัวแหวนของพวกท่านเลยแหละ มาๆเข้าเรื่องกันดีกว่าผมกับไอ้ลู่ชิงเราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กๆแล้วครับถึงได้สนิทกันขนาดนี้ ส่วนเรื่องที่มันอยากจะมีเมียอ่ะนะก็เพราะว่าเพื่อนๆในกลุ่มชอบล้อมันว่าชาตินี้ก็หาเมียแบบคนอื่นเขาไม่ได้หรอก มันก็เลยทั้งโกธรและก็ง้อแบบนี้แหละครับ หน้าตาเพื่อนผมออกจะน่ารักซะขนาดนี้ "เดียว ไอ้เดียว ไอ้คนเดียว ไอ้เหี้ยยยย โว๊ยยย"คนเดียวสะดุ้งกับเสียงเรียกอันแสบแก้วหูของเพื่อนสนิท คนเดียวได้แต่ทึงตาใส่ "มึงจะเสียงดังทำห่าไรเนี่ย แก้วหูกูจะแตกแล้วแม่งแหกปากแม่งแต่เช้าเลยนะไอ้ลู่วิ่ง" "ก็กูเรียกมึงตั้งนานแล้วนิ ไม่ตอบแถมยังนั่งเหมอยิ้มแบบคนบ้าอีกก็็กูกลัวนิ เลยเรียกแบบดังๆเพื่อเรียกสติมึงกลับมา”ลู่ชิงอธิบายให้คนเดียวเข้าใจแต่มีเหรอที่เพื่อนสนิทจะเข้าใจ มีแต่ทึงตาใส่อย่างเคืองๆเท่านั้น หลังจากที่ทั้งคู่เถียงกันเสร็จก็พากันลงจากรถแล้วเดินไปที่ลานนั่งเล่นเพื่อรอเพื่อนๆคนอื่นแต่ยังเดินไปไม่ถึงลานว่างเลยไอ้ลู่ชิงคนนี้ก็ดันเดินไปชนกับใครก็ไม่รู้ ตุบ! เพล้ง! ลู่งชิงล้มลงอย่างสโลโมชั่นคนเดียวที่เดินตามมาก็จับไว้ไม่ทันเพื่อนตัวดีล้มกลิ้งไปแล้วแถมโทรสัพท์ก็กระเด็นไปอีกทาง คนตัวเล็กจุกจนลุกขึ้นไม่ไหวได้แต่นั่งมองโทรสัพท์ของตัวเองที่ตอนนี้แตกไม่เสียชิ้นดี "ไอ้ลู่ มึงเป็นไรมากมั้ย"คนเดียวรีบวิ่งเข้ามาดูเพื่อนสนิทแล้วจะจับให้ลุกขึ้นยืน แต่ดูเหมือนว่าเพื่อนสนิทจะไม่ค่อยเจ็บเท่าไหร่เพราะไม่ร้องซักแอะหรือว่ามันเจ็บจนร้องไม่ออกว่ะ งง "มะ....มึง โทสัพกูพังแล้วง่ะมึง อึก อึก แม่ต้องด่าแน่เลย" ขวับ!! ลู่ชิงหันมองคนที่เดินมาชนตนด้วยสายตาที่คาดแค้น แต่พอสบตาคู่นั้นหัวใจที่ไม่เคยเต้นแรงก็กับเต้นแรงซะงั้นแถมยังรู้สึกเขินๆอีก นี่มันอะไรกันว่ะจะมาใจเต้นกับคนที่ทำโทรศัทพ์เราพังไม่ได้นะเว๊ยย แถมคนตรงหน้าก็เป็นผู้ชายมีจู๋เหมือนกันอีกด้วย "นี่นาย"ลู่ชิงสะดุ้งกับเสียงเรียกก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ "อะไร นี่ลุงทำไมเดินไม่มองทางแบบนี้อ่ะเห็นมั้ยว่ามันชนคนอื่นแถมยังทำโทรศัพท์ผมพังอีกเนี่ย จะรับผิดชอบยังไงถ้าจะเบี้ยวผมไม่ยอมนะเว๊ย! รู้มั้ยว่าถ้าแม่ผมรู้ผมโดนด่าไป 8 วันแน่ๆเลย เพราะฉะนั้นลุงต้องรับผิดชอบโดยการซื้อโทรสัพท์เครื่องใหม่ให้ผมคนนี้นั้นเอง ดิลนะ"ลู่ชิงพูดรวดเดียวจบไม่เปิดโอกาศให้อีกฝ่ายได้พูดอะไรบ้างเลยแต่อีกฝ่ายกับทำให้ลู่ชิงอึ้งไปอีก "ได้ นี่นามบัตรชั้นจะไปซื้อวันไหนก็โทรแจ้งมาล่ะกัน"ลู่ชิงหรี่ตามองอย่างไม่ไว้ใจเพราะคนตรงหน้าตกปากรับคำง่ายเกินไป เพราะถ้าเป็นคนอื่นก็ต้องโวยวายบ้างล่ะหรือไม่ก็จะขอจ่ายแค่ครึ่งเดียวงี้ แต่อีตาลุงนี่มาแปลกมากๆหรือว่าจะทำให้เราตายใจแล้วก็ชิ่งหนีไปเลย จะทำแบบนั้นกับพี่ลู่ชิงไม่ได้นะ หึๆ "ไม่เอาหรอกนามบัตรอะไรนั้นอ่ะ จะไปซื้อตอนนี้เลยลุงพาไปด้วยนะ"ลู่ชิงไม่ยอมให้ใครมาชิ่งหนีหรอก รู้จักพี่ลู่คนนี้น้อยไปซะแล้วตาลุงแก่ "นี่ไอ้เดียว เดี๋ยวกูมานะจะไปซื้อโทรศัทพ์ใหม่ก่อนเรามีเรียนคราบแรกตอน 10 โมงใช่ป่ะ"คนเดียวพยักหน้ารับ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยห้ามอะไรเพื่อนไปหรือว่าเราควรห้ามดีว่ะ ไอ้ห่านี้ก็ใจง่ายกับทุกคนเกิน "เดี๋ยวนะ มึงจะโดดเรียนตั้งแต่วันแรกแบบนี้ไม่ได้นะแล้วอีกอย่างมึงจะไปกับใครง่ายๆแบบนี้ไม่ได้ เดี๋ยวก็โดนหลอกไปขายพอดีมึงควรเอานามบัตรคุณเขามาก่อนก็ได้ค่อยไปซื้อวันหลังก็ได้"ลู่ชิงคิดตามเล็กน้อยแต่ก็กลัวว่าถ้าไม่ไปซื้อตอนนี้จะโดนชิ่งแต่อีกใจก็นึกกลัวว่าถ้าไปด้วยแล้วโดนตีหัวเอาไปขายก็แย่เลย ถ้าไม่มีเราเดี๋ยวพ่อกับแม่จะสบายต้องอยู่เป็นภาระแบบนี้ต่อไป "เออๆ เอาแบบนั้นก็ได้แต่ที่ไม่ไปไม่ใช่ว่ากูกลัวหรอกนะแต่แค่ไม่อยากจะโดดเรียนเฉยๆ งั้นเอานามบัตรลุงมาเดี๋ยวผมเลิกเรียนจะโทรไป"ลู่ชิงรับนามบัตรมาแล้วก็เดินตัวปลิวไป ปล่อยให้เพื่อนสนิทยืมเอ๋ออยู่ "ขอโทษแทนเพื่อนด้วยนะครับ พอดีมันไม่ค่อยเต็มงั้นขอตัวก่อนนะครับ"คนเดียวกล่าวขอโทษเสร็จก็เดินออกมาตามเพื่อน นี่แค่วันแรกนะยังมีเรื่องวุ่นๆแต่เช้าเลยไม่อยากจะคิดเลยว่ากว่าจะจบไอ้ลู่ชิงมันจะสร้างเรื่องอีกเท่าไหร่ แค่คิดก็เหนื่อยแล้วง่ะ