ตั้งแต่เจอกันมีแต่ด่ากับหยุมหัว แต่พอปากแตะกันเท่านั้นแหละ 'ถ้าเธอเงียบแบบนี้ฉันจะไม่ไหวเอานะเตี้ย' “ไอ้หลง กูว่ามึงน่าจะได้ไอ้เขี้ยวเป็นน้องเขย” คำพูดของพี่ฮั่นเล่นเอาฉันหยุดหายใจ สะอึกจนเกือบหลับแต่ดีที่พาตัวเองกลับมาได้ “ถ้าไม่ติดว่าเป็นพี่หลิวจะบอกให้ตบปากตัวเองเท่าอายุ” พี่ฮั่นหัวเราะเหมือนคนบ้า เจ้าตัวไม่มีท่าทีโกรธเคืองแถมยังดูเหมือนจะชอบใจในคำพูดฉันอีกต่างหาก “คนอย่างกูไม่ลดตัวขนาดนั้นมึงก็รู้” พูดกับพี่ฮั่นจบไอ้ยักษ์ก็หันมายักคิ้วใส่ “แหม๋พ่อคนหล่อ พ่อคนสุดแสนจะเพอร์เฟกต์” พูดเหมือนตัวเองเป็นเทวดามาจุติ ไม่ลดตัวอย่างนั้นเหรอ ฉันก็ไม่ลดตัวเหมือนกันย่ะ “เห็นมานักต่อนักแล้วพวกชอบทะเลาะกัน สุดท้ายได้กันเอง” “ไม่มีทาง!/ไม่มีทาง!” คมเขี้ยว หนุ่มหล่อ นักศึกษาชั้นปี3 คณะวิทยาศาสตร์การกีฬา หน้าตาติดดุแล้วก็ค่อนข้างจะปากหมา(กับนางเอก) แต่จริง ๆ แล้วเนื้อแท้เป็นคนดี ถ้าได้รู้จักรับรองว่าคุณจะหลงรัก ฉายาที่ยัยเตี้ยตั้งให้ : ไอ้ยักษ์บ้า ไอ้ร่างยักษ์ ไอ้ยักษ์เขียว! ต้นหลิว สาวน้อยไซส์มินิ นักศึกษาชั้นปี1 คณะนิเทศศาสตร์ ผิวขาวเกือบซี้ด มีเชื้อจีนที่ได้จากฝั่งแม่ เป็นคนลุย ๆ ชอบเตะต่อยเพราะเป็นลูกนักมวยเก่า พูดเพราะบ้างไม่เพราะ (แต่ส่วนใหญ่จะไม่เพราะ) ชอบไอดอลเกาหลีเป็นชีวิตจิตใจ มีคู่อริหนึ่งคนคือไอ้ยักษ์ตัวใหญ่ที่ชอบหาเรื่องเธอในทุกครั้งที่เจอกัน ฉายาที่ไอ้ยักษ์ตั้งให้ : ยัยเตี้ย! นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายฟีลกู๊ดฟีลใจ ไม่มีปมซับซ้อนเหมาะแก่การอ่านแบบเพลิน ๆ ไม่คิดมาก เนื้อเรื่องส่วนใหญ่จะเป็นการตีกันของพระเอกกับนางเอก ใครชอบแนวคู่กัดถูกแช่งชักให้กลายเป็นคู่รักแนะนำเลย

เรื่องราวของแม่ทำให้ฉันเลิกศรัทธาในความรัก ตัดสินใจบอกเลิกแฟนทั้งที่เขาไม่ได้ทำอะไรผิด ผ่านมาสี่ปีเขากลับมาอีกครั้งพร้อมคำพูดที่ชวนให้ใจสั่น 'พี่จะทำให้เห็นเองว่าความรักดี ๆ มีอยู่จริง' “หยีว่าเราเลิกกันเถอะ” ร่างสูงหยุดชะงักทันทีเมื่อฉันพูดจบประโยค เด็กผู้ชายตัวสูงในชุดนักเรียนอินเตอร์หันหน้ากลับมาหา คิ้วหนาขมวดเข้าหากันอย่างคนใช้ความคิด แววตาที่เคยมองฉันอย่างเอ็นดูทุกครั้งที่เจอบัดนี้เต็มไปด้วยร่องรอยแห่งความสับสนปนสงสัย “พี่ทำอะไรผิด” ขายาวก้าวมาข้างหน้าทำให้ระยะห่างระหว่างเราเริ่มน้อยลง “หรือหยีโกรธเรื่องที่พี่มางานศพคุณน้าไม่ได้” ฉันส่ายหน้า “ถ้าไม่ใช่เรื่องนี้แล้วทำไมหยีถึงต้องบอกเลิกพี่” “หยีไม่ได้รู้สึกกับพี่ธนินเหมือนเดิมแล้ว” “ไม่จริง” ใบหน้าหล่อฉายแววดื้อดึง “บอกพี่มาว่าเกิดอะไรขึ้น” “ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นค่ะ ตอนนี้หยีอยากโฟกัสเรื่องเรียน เด็กมัธยมต้นอย่างเราก็ควรสนใจแค่การเรียนไม่ใช่เหรอ” “พี่ไม่เลิก” “แต่หยีจะเลิก” ฉันยืนยันความตั้งใจเดิม “หวังว่าพี่ธนินจะเคารพในการตัดสินใจของหยีนะคะ”

ผู้ชายร้อยทั้งร้อยชอบผู้หญิงสวยไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมความสวยของฉันที่ใช้กับผู้ชายคนอื่นแล้วได้ผล ถึงใช้ไม่ได้กับผู้ชายที่ชื่อน็อต? “เฮียอ่ะ อ่อยขนาดนี้ไม่หลงกลบ้างเหรอคะ” “พอดีว่าฉันมีสมอง” แรง! แรงมาก แรงที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมา!

“คนที่บอกว่าเธอสวยเขาก็แค่ปลอบใจไปงั้นแหละ ฉันไม่เห็นมีตรงไหนใช้คำว่าสวยได้สักตรง” “งั้นถ้าวันไหนที่พี่ปั้นเผลอปากชมทิมขึ้นมาวันนั้นพี่ปั้นต้องคลานเข่าเหมือนน้องหมาแล้วก็หอน" "ได้" เรื่องกล้วย ๆ แค่นี้ทำไมไอ้ปั้นจะทำไม่ได้

“พี่ครับพี่ เพื่อนผมมันชอบพี่!” ฉันตาตื่นเมื่อไอ้บอสชี้นิ้วเข้ามาหา สายตาหลายสิบคู่มองตรงมายังฉัน โดยเฉพาะผู้ชายกลุ่มนั้นที่มันบอกว่าฉันชอบ ไอ้เหี้ยบอส ไอ้เพื่อนชั่ว ไอ้วอดวาย ไอ้ฉิบหาย! " น้องชอบพี่ ? " " หนูไม่ได้ชอบ "

ถ้าคิดว่าเอาจนเบื่อแล้วจะเขี่ยทิ้ง บอกเลยว่ามันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะครับ

เขาจ้องหน้าเธอแล้วพูดว่า “ไหมยังหวานเหมือนเดิมเลยนะครับ"

"เมื่อไหร่จะยอมเป็นแฟนสักทีถ้าไม่เป็นวันนี้จะฉุดแล้วนะ" เธออ้าปากหวอเมื่อได้ยินแบบนั้น "หมอ! เนี่ยหมอพูดอะไรเนี่ย" "ก็ไม่ยอมเป็นแฟนสักทีอ่ะ ฮือออออ" พูดจบเขาก็กระทืบเท้าเร่าๆ เหมือนเด็กเอาแต่ใจ

ขิมต้องเป็นของไนท์คนเดียว ทั้งตัวและหัวใจ ต้องเป็นของไนท์คนเดียวเท่านั้น !