“แยม” พิทยาดึงมือของหญิงสาวข้างหนึ่งไปกุมไว้อีกครั้ง “พี่ขออวยพรให้แยมมีความสุขกับชีวิตคู่ ขอให้แยมอดทนแล้ววันหนึ่งแยมจะผ่านพ้นช่วงเวลาที่ยากลำบากไปได้นะจ๊ะ”
อณัศยาเกือบจะปล่อยโฮ ทว่าหญิงสาวก็ปิดฝากล่องไว้และยกมือไหว้หนุ่มรุ่นพี่ซึ่งเขาดีกับเธอตลอดมา
“พี่พีท...ขอบคุณมากค่ะ”
นั่นเป็นคำกล่าวสุดท้ายก่อนที่หญิงสาวจะก้าวลงจากรถโดยพิทยามองตามด้วยแววตาบอกความเป็นห่วง แต่เขาก็ต้องตัดใจพารถแล่นออกจากบ้านพีรพัชรสกุล ปล่อยให้อณัศยายืนมองตามด้วยสายบอกความสิ้นหวังและท้อแท้ หญิงสาวก้มลงมองกล่องกำมะหยี่ในมือและถอนหายใจออกมาเบา ๆ ขณะมองนิ้วตัวเองที่ว่างเปล่า
พิทยาให้สร้อยมุกเธอเป็นของขวัญแต่ทศรัสมิ์ซึ่งเป็นเจ้าบ่าวไม่ได้มอบสิ่งใดให้เธอแม้แต่แหวนหมั้นซึ่งตามธรรมเนียมในวันแต่งเธอต้องมีแหวนสักวงสวมอยู่บนนิ้วนางเป็นสัญลักษณ์บอกให้ทุกคนได้รู้ว่าเธอคือเจ้าสาวเต็มตัวและเป็นสิ่งแทนใจของคนรัก หากแต่สำหรับเธอ
