บทที่ 11 ร้อยรัดด้วยพิศวาส
เสียงแหบกระเส่าของอณัศยาแม้เป็นการห้ามปรามแต่มันยิ่งทำให้ชายหนุ่มฮึกเหิมและร้อนรนได้อย่างไม่น่าเชื่อ เสียงหอบหายใจแรงของเธอยิ่งทำให้เขารุกไล่โดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตัวเองลงได้ ทศรัสมิ์หยุดตัวเองลงไม่ได้อีกต่อไป ร่างกายของเขาเหมือนมีไฟแผดเผาและทางเดียวที่จะดับมันลงได้คือร่างนุ่มที่เขาอยู่เหนือเธอเท่านั้น
ชายหนุ่มรู้สึกว่าร่ายที่บิดส่ายไปมานั้นสั่นสะท้านเหมือนคนจับไข้ อณัศยาทำเหมือนไม่เคยมีประสบการณ์แบบนี้มาก่อน เธอทำเหมือนไม่เคยถูกลูบไล้ ไม่เคยถูกกอดและสัมผัสเนื้อนวลที่แสนอ่อนไหว เสียงครางของเธอเท่านั้นที่ส่งสัญญาณให้เขารู้ได้ว่าเธอก็รู้สึกและเคลิบเคลิ้มไปตามร่างกายของเขา
“แยม...อา...”
ทศรัสมิ์เชยชมเรือนร่างกลมกลึงที่นุ่มนิ่มไปทั้งตัวเหมือนอณัศยาเป็นขนมหวานเชิญชวนให้เขาลิ้มลองอย่างไม่รู้จักอิ่ม ความต้องการนั้นปนเปอยู่กับความโหยหาที่มีมาเนิ่นนานและคืนนี้มัน
