ซินน์ | แต่งๆไปเถอะ!
1333 คำ
ฉันกินค็อกเทลหมดไปหกเจ็ดแก้ว น้ำปั่นก็ยังไม่ตอบ สงสัยเรียนอยู่มั้ง
ตอนนี้คนทยอยเข้ามาจองโต๊ะแล้ว เพลงก็เริ่มเปิดคลอเบา ๆ มีแต่ฉันที่นั่งอยู่ที่เดิม ทั้งเหม่อ ทั้งร้องไห้ เหมือนคนอกหัก… แต่ไม่ใช่ แค่พ่อแม่หาแฟนให้!
คุณแม่ยังโทรหาฉัน ส่วนคุณพ่อก็ยังเป็นคุณพ่อ ไม่สนใจฉันหรอก นิ่ง เย็นชาเหมือนเดิม เฮ้อ... ชีวิต ใครก็ได้มาจีบฉันหน่อย ฉันอยากมีแฟนเป็นของตัวเอง คุณพ่อกับคุณแม่จะได้ไม่คลุมถุงชนฉันแบบนี้!
‘ตึง~’ Mom พอฉันไม่รับโทรศัพท์ก็ไลน์มาแทน
Mom: ซินน์ ทำแบบนี้ไม่ถูกนะ ลูกชักจะเอาแต่ใจเกินไปแล้ว เข้าบ้านเดดไลน์ 22:00 ช้ากว่านี้แม่จะเปลี่ยนรหัสคีย์การ์ด กลับบ้านได้แล้ว กลับมาคุยกัน!
ไม่กลับ เรื่องอะไรฉันจะกลับ กลับไปนอนแช่ในห้อง เครียดคนเดียว ขออยู่แบบนี้ดีกว่า
ฉันอ่านไลน์คุณแม่… แต่ไม่ได้ตอบอะไรไป จนคุณแม่ไลน์มาอีกรอบ
Mom: แม่จะให้ยามเป่าแอลกอฮอล์ซินน์ก่อนขึ้นตึก แม่ไม่ว่านะ ถ้าลูกจะเที่ยว แต่นี่มันทุกวัน! พอได้แล้ว ทำตัวให้สมกับเป็นสะใภ้ลุงนายหน่อยสิ
สะใภ้! ฉันไม่แต่ง! และฉันก็ไม่ได้ไปไหนไกล นี่ก็ผับลุงเอส ผับไออุ่น เฮ้อ คุณแม่จู้จี้จุกจิกชะมัดเลย
ฉันยกค็อกเทลรัว ๆ ไม่สนใจ และไม่ตอบคุณแม่เหมือนเดิม
“ไง หนูซินน์ ทะเลาะกับณีเวียมาล่ะสิ” ป้าแตงเดินมากอดคอฉัน ณีเวียชื่อคุณแม่ฉันเอง เฮ้อ ป้าแตงมองแว๊บเดียวคงรู้ เพราะฉันกับคุณแม่ทะเลาะกันบ่อย
“สวัสดีค่ะป้าแตง นิดหน่อยค่ะซินน์เครียด ป้าแตงกลับจากเกาหลีแล้วเหรอคะ ไอดินล่ะคะ” ไอดินเป็นน้องชายไออุ่น ที่ถูกส่งไปดูโรงงานเครื่องสำอางที่เกาหลีนาน ๆ จะกลับไทยที
“อ๋อ ไอดินกลับมาแล้วลูก ไปหาลุงเอสข้างบนน่ะ แล้วหนูซินน์แต่งงานกับนาวินเมื่อไหร่ล่ะลูก”
ทำไมป้าแตงรู้ล่ะ เหอะ คงจะเป็นไลน์กลุ่มคุณแม่!
“ไม่แต่งค่ะป้าแตง ซินน์ไม่ได้รักเขา”
“อ้าว ป้าหวานดูฤกษ์ให้แล้วนี่น่า แป๊บนะป้าดูก่อน” ป้าแตงเปิดโทรศัพท์เลื่อนหาข้อความไลน์
ฤกษ์?
“16 พฤษภาคม... วันนี้วันอะไร? อ้าวอีกสองอาทิตย์เอง” หะ? สองอาทิตย์ ฉันไม่แต่งนะ ทำไมมันเร็วขนาดนี้ คุณพ่อกับคุณแม่จะบังคับฉันเกินไปแล้วนะ!
ฉันนั่งตกใจ ยกค็อกเทลที่ถูกเสิร์ฟมาต่อเนื่องรัว ๆ จนป้าแตงบีบไหล่ฉัน และมองมาด้วยความเป็นห่วง
“หนูซินน์ แต่งงานกับนาวินก็ดีนะลูก บ้านนั้นเขาสอนลูกดี อีกอย่างไม่เจ้าชู้ด้วย ฐานะดี เจ้าของโรงพยาบาลใหญ่อีกต่างหาก ให้ป้าเดานะ ลูกหนูซินน์กับนาวิน คงเป็นหมออีก ครอบครัวหมอไง อิอิ”
ลูก... มันไม่มีวันนั้นหรอก เพราะฉันจะทำทุกอย่าง เพื่อไม่ให้งานแต่งมันเกิดขึ้น!
“คุณแม่บอกป้าแตงให้ช่วยพูดใช่ไหมคะ...” ป้าแตงรีบโบกมือปฏิเสธฉันทันที
“ไม่จ้ะ แหะ ๆ ป้าไปก่อนนะ นั่นไงปลายฟ้ามาแล้ว” ฉันยกมือไหว้ลาป้าแตง ก่อนจะรีบกวักมือเรียกปลายฟ้าที่เดินยิ้มเข้ามา
ทำไมคนอื่นมีความสุขกันจัง ฉันเครียดคนเดียว!
“ไงวะ ดราม่าอะไรอีก น่าสงสารจัง” ฉันนั่งหน้างอ เริ่มเปลี่ยนจากค็อกเทลเป็นเหล้าสีเข้มกับปลายฟ้า เมื่อเพลงกำลังครึกครื้นขึ้น
ฉันจะนั่งจนผับปิดเลยคอยดู ฉันค่อย ๆ เล่าให้ปลายฟ้าฟัง จนมันช็อกไปด้วย ปลายฟ้าได้แต่ปลอบใจฉัน จับมือ บีบไหล่ จนไออุ่นแต่งตัวลงมานั่งด้วยอีกคน
พวกมันสองคนนั่งฟังฉันร้องไห้ บ่น ฟูมฟาย ถึงเรื่องที่คุณพ่อคุณแม่ใจร้าย และมีเดดไลน์ไม่ให้ฉันขึ้นตึก อยู่นานสองนาน จนไออุ่นเริ่มพูดขึ้นมา
“มึงก็แต่ง ๆ ไปเถอะ ไม่รักเดี๋ยวก็เลิกกันเอง ทำให้พ่อแม่มึงเห็นไปเลย ว่าคนไม่ได้รักกัน แต่งงานกันไม่ได้” ไออุ่นเสนอ พร้อมกับยกแก้วขึ้นมาชน
จริงของไออุ่น ถ้าแต่งไปเขาจะไม่ทำอะไรฉันใช่ไหม! ฉันจะไม่เสียตัวใช่ไหม โอ้ย! ฉันก็อยากให้ครั้งแรกกับผู้ชายที่ฉันรักนะ!
“กลัวเขาทำอะไรกูน่ะสิ เฮ้อ”
“โอ้ย บอกตัวเองเถอะ! บางทีเขาอาจจะชอบผู้ชายเหมือนเราก็ได้ เขาไม่ทำอะไรหรอกมั้ง นี่... แต่ง ๆ ให้พ่อกับแม่มึงสบายใจ อีกอย่างได้ทั้งธุรกิจมาบริหาร ได้ทั้งใจพ่อแม่ ซินน์เอ้ย... ไม่ใช่สิ มาดามซินน์”
เหอะ มาดามซินน์... ตลกดี
‘ตึ้ง~’ NAMPUN เฮ้ยน้ำปั่นตอบมาแล้ว!
“น้ำปั่นตอบมาแล้วว่ะ!” ฉันรีบเปิดไลน์ อ่านข้อความน้ำปั่นทันที
NAMPUN: อะไรพี่สะใภ้ ฮ่า ๆ โทษทีสอบผ่าหมาอยู่
พี่สะใภ้!
ฉัน: กูไม่ตลกนะน้ำปั่น มึงรู้ได้ไง
NAMPUN: แม่กูพูดให้ฟังนานแล้ว ว่ามึงคือคู่หมั้นพี่นาวินตั้งแต่เด็ก ๆ แล้วเมื่อกี้แม่กูก็ไลน์มาบอกว่ามึงกับพี่นาวินจะแต่งงานกันแล้ว ยินดีด้วยนะเพื่อน
ยินดี? นี่เหรอคนที่ฉันคิดว่ามันจะช่วยฉันได้! ดูท่าทางแล้ว มันช่วยอะไรฉันไม่ได้เลย!
ฉันยื่นมือถือให้ปลายฟ้ากับไออุ่นอ่าน จนพวกมันหัวเราะลั่น มีแต่ฉันที่น้ำตาหยดเพาะลงมาอีกรอบ
“โอ๋ ๆ ซินน์เอ้ย มึงจะร้องทำไม… พ่อแม่เลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้นะ”
“ลองพ่อแม่พวกมึงบังคับแบบกูไหมล่ะ แล้วจะรู้สึก!” พวกมันกอดฉันใหญ่ ก่อนจะชนแก้วฉันอีกรอบ
ฉันกระดกเหล้ารัวจนตัวเองเริ่มมึน เริ่มจะไม่มีสติ โอ้ย เวียนหัวชะมัดเลย
“เฮ้ย ไทม์ กูนั่งนี่ดีกว่า...” ไทม์? ไทม์มาเหรอ และอยู่ ๆ ก็มีคนเดินมานั่งข้างๆฉัน ใครอีก? ทำไมฉันมองอะไรไม่ชัดเลย
“เออ นาวิน นี่ปลายฟ้า ไออุ่น ที่เราเคยเล่นด้วยกันตอนเด็ก ๆ” นาวินเหรอ? ฉันกระพริบตาปริบ ๆ พยายามปรับสภาพตาตัวเอง เพื่อจ้องหน้าคนที่นั่งข้าง ๆ ชัด ๆ อีกครั้ง
จนไออุ่นเขย่าแขนฉันรัว
“มึง ไหวไหม สามีมาตาม” สามี? หรือว่า...
“ไงเด็กนั่งดริ้งค์” โอ้ย… อีตานาวินเหรอเนี่ย
“มาทามมาย!” ฉันชี้นิ้ว จิ้มไปที่ไหล่เขา
“มาเที่ยวดิ ถามได้ อะไรวะไทม์… ยัยนี่เป็นแบบนี้เหรอ” ฉันไม่ไหว มึนจนต้องพิงโซฟา เอามือนวดหัวตัวเองรัว
“หมอ ๆ ช่วยถอดเครื่องเพชรซินน์ก่อน มันเมาแล้วอ่ะ เดี๋ยวหาย” ถอดอะไร โอ้ย ฉันไม่มีแรงเลย เวียนหัว มึน เหล้ากับค็อกเทลทำฉันจะล้มพับแล้ว!
“ไม่อ่ะ ทำตัวเอง...” ใครทำตัวเอง? ฉันพยายามดึงสร้อยในคอกับกำไลออก ทำไมมันดึงไม่ออกเนี่ย รำคาญ!
“เฮ้ย ๆ เออ ๆ ก็ได้ อยู่นิ่ง ๆ ได้ไหม…” อยู่ ๆ ก็มีมืออุ่น ๆ มาจับแขนฉัน ฉันตกใจสะดุ้ง ก่อนจะพยายามปรือตามองเจ้าของมืออีกรอบ
หืม หล่อฉิบหาย จะหล่อไปไหนเนี่ย...
“หล่อจัง... เลย” ฉันพึมพำคนเดียว เขาไม่ได้ยินหรอก และตอนนี้ฉันก็รู้สึกถึงลมหายใจอุ่น ๆ ที่โดนตัวฉัน พร้อมกับมือนุ่ม ๆ ที่กำลังถอดสร้อยเพชร กำไล ต่างหู และเก็บมันใส่กระเป๋าถือให้
“น่ารักจัง ฮ่า ๆ” เสียงแซวดังขึ้นรอบ ๆ โต๊ะ ก่อนที่ฉันจะไม่ไหว เอนตัวลงไปนอนข้าง ๆ ล้มพับไปบนตักเขา...
- ผู้เขียน
