หลิงหวางวางจอกชาไว้ที่เดิมพร้อมกล่าวออกมาเสียงเรียบ ทว่าภายในใจยังรู้สึกกังวล ดวงตาคมกริบมองนายน้อยอย่างห่วงใย ไม่ว่านายน้อยจะเลือกช่วยแคว้นใดเขาที่เป็นผู้ติดตามอารักขาย่อมไม่มีข้อกังขา ทว่าหากนับในฐานะหนึ่งเขาย่อมอยากให้โชคชะตาเข้าข้างตัวเอง
“เฮ้อ ข้าก็ไม่อยากจะคิดให้ตัวเองวุ่นวายใจ หากเลือกได้ข้าอยากย้อนเวลาให้ตนเองแสร้งเป็นคนโง่งมเสียดีกว่า”
มู่เหรินทอดถอนใจอย่างเบื่อหน่าย หากเขาไม่มีความทรงจำจากชาติที่แล้วติดมาด้วย อย่างไรก็คงหนีไม่พ้น เพราะเขาสามารถจดจำได้เพียงแค่เห็นผ่านตาย่อมได้เปรียบกว่าผู้อื่น ความสามารถนี้เขาเองก็เพิ่งจะมีเพราะชาติที่แล้วเขาต้องศึกษาและเรียนรู้อย่างหนักถึงจะทำได้ดี
“สงครามย่อมมีอยู่แล้วเพียงแค่ท่านเป็นตัวแปรของพวกเขาเท่านั้น”
มู่เหรินมองคนพูดเงียบ ๆ ใบหน้าที่แสนธรรมดาแต่แววตานั้นยังคงจริงใจและสัตย์ซื่อ
“หากเป็นเจ้
