“ข้าน้อยหลิงหวางคำนับอาจารย์ ขอบคุณที่เมตตาขอรับ”
หลิงหวางมานั่งคุกเข่าเบื้องหน้าและรับน้ำชาจากหมิงตงฟางมาคารวะอาจารย์อย่างสงบ ไม่ได้แตกตื่นหรือยินดียินร้ายที่ได้เป็นศิษย์ ทว่าเหมือนทุกคนมิได้ถือสา อาจเพราะหลิงหวางเป็นคนเงียบ ๆ เช่นนี้อยู่แล้วอีกทั้งไม่ค่อยแสดงสีหน้า ซ้ำร้ายนี่ก็ยังเป็นโฉมหน้าปลอมแปลงทั้งสิ้น
“ที่นี่มีแค่พวกเจ้า ไม่จำเป็นต้องสวมใส่หน้ากาก”
“ศิษย์ชินแล้วขอรับ หากไม่สวมใส่เหมือนกับมีบางสิ่งขาดหายขอรับ”
หลิงหวางตอบกลับด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ทว่าสำหรับมู่เหรินแล้วคำกล่าวนี้เหมือนจะบอกเป็นความนัยว่าพวกเขาล้วนเป็นพี่น้อง มิจำเป็นต้องเสแสร้งลวงหลอกกันและกัน หน้ากากสังคมมนุษย์ไปสำแดงที่อื่นเถิด
“ศิษย์จะจดจำไว้ขอรับ”
อาวุโสกุ้ยกู๋พยักหน้าอย่างพึงพอใจ หลิงหวางเป็นคนซื่อสัตย์ตรงไปตรงมา อาจไม่เข้าใจคำกล่าว หรือไม่เจ
