“หยาดน้ำค้างพิรุณ มิอาจโปรยปราย มีเพียงผืนดินและแผ่นฟ้าที่จะปกป้องเขาได้”
หลิงหวางไม่ได้หันไปมองคนพูดก็รู้ว่าเป็นผู้ใด เขายังนิ่งเงียบไม่ได้ตอบโต้อันใดจนร่างสูงสีขาวบริสุทธิ์ถอนหายใจอย่างอ่อนใจก่อนจะเดินจากไปเงียบ ๆ ความงดงามและดูสูงส่งของหมิงตงฟางทำให้ผู้คนยกย่องเลื่อมใส เขาดูบริสุทธิ์จนไม่อาจทำให้แปดเปื้อนได้
หลิงหวางมองตามศิษย์พี่ที่ทำตัวเหมือนจะหลุดพ้นทางโลกอย่างเฉยเมย คนผู้นี้เป็นศิษย์สืบทอดเทพพยากรณ์การทำนายดวงชะตาฟ้าดินต่อจากอาจารย์ วันวันหนึ่งเขาเห็นเพียงอีกฝ่ายนั่งมองดวงดาวบนท้องฟ้ายามวิกาล
แม้อีกฝ่ายจะดูมีรอยยิ้มเป็นมิตรแต่ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงรู้สึกคันที่หัวใจเหมือนมีมดมาตอมไต่ ร่างสูงหมุนตัวไปจากหน้าบ้านเดินไปหานายน้อยมู่เหริน แม้ภายนอกจะนิ่งเฉยทว่าแท้จริงในใจกลับครุ่นคิดประโยคของศิษย์พี่กล่าวถึง มือหนาหยิบหยกในอกเสื้อมาดูแล้วทอดถอนใจยาว
