“เรื่องนั้นไว้ค่อยคุยกัน เจ้าต้องกินยานี่ก่อน”
มู่เหรินเปลี่ยนเรื่องคุยก่อนจะหยิบเม็ดยาสีขาวออกจากกล่องใบเล็กที่แผ่ความเย็นออกมายื่นให้ ใบหน้าคมคายและยังอ่อนเยาว์มองสบตาเขานิ่ง ๆ ก่อนจะมองเม็ดยาในมืออย่างไม่ยินยอมรับมัน แต่เมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของเขา เสี้ยวเหวินหวางก็รับมาเงียบ ๆ
“เสี่ยวมู่ระหว่างเปิ่นหวางขับพิษ...อย่าเพิ่งไปได้หรือไม่”
น้ำเสียงและแววตาที่อ้อนวอนมาทำให้มู่เหรินสั่นสะท้านในอก เขาเม้มปากแน่นพยายามข่มความรู้สึกในอกที่เต้นระรัว มือเขาสั่นเล็กน้อย ดวงตาที่อ้อนวอนราวกับหวาดกลัวเหมือนลูกแมวถูกทิ้งยิ่งทำให้ร่างเขาสั่น ดวงตางดงามเบือนหน้าหนีดวงตาคู่นั้นแล้วทอดถอนหายใจออกมา
“ข้าจะอยู่เป็นเพื่อนเจ้า”
เสี้ยวเหวินหวางยกยิ้มยินดี ดวงตาคมทอประกายเล็กน้อยก่อนจะเลือนหายไป เขากลืนเม็ดยาเข้าไปและเริ่มหลับตาเดินลมปราณขับพิษทันที
มู่
