ตัวตนคนเถื่อน

Lion ตัวตนคนเถื่อน เฮือก!!!!! ชายหนุ่มดีดตัวขึ้นจากห้วงความหลับไหลจนสุดตัว เมื่อมองไปรอบๆ ห้องสีขาวพร้อมกลิ่นยาคละคลุ้งนี่ มันบ่งบอกว่าสถานที่นี้คือโรงพยาบาล ชายหนุ่มก้มมองมือที่ยังมีสายน้ำเกลือ ในขณะที่มืออีกข้างลูบคลำใบหน้าและพบว่าที่หัวมีผ้าแปะแผล “ไลออน!! เป็นยังไงบ้าง” เสียงหวานๆของพี่สาวอย่างพบรักเอ่ยขึ้น ก่อนวิ่งมาด้วยความเป็นห่วง “เกิดอะไรขึ้นวะ” “อย่าเพิ่งถามเลย รอแปปนะ เดี๋ยวไปตามหมอก่อน” พบรักวิ่งออกจากห้องพักฟื้นไปเพื่อตามหมอ ไลออนที่ยังคงมีความมึนๆเพราะเพิ่งฟื้นก็หมุนตัวมองรอบข้าง “พ่อครับ” “เป็นยังไง ไหนบอกพ่อ” เลย์ที่เดินนำหน้าเข้ามาก่อนแพทย์เอ่ยขึ้นอย่างร้อนรน เมื่อลูกชายเพียงคนเดียวเพิ่งฟื้นแบบนี้ “ไม่เป็นอะไรครับพ่อ เกิดอะไรขึ้นครับ” ไลออนเอ่ย “ไว้หายก่อนนะแล้วค่อยคุยกัน” เลย์เอ่ย “หาย? ผมเป็นอะไรทำไมมานอนอยู่มี่โรงพยาบาล ผมว่าผมไปเที่ยวอยู่นะครับ เดี๋ยว! มายด์ละครับพ่อ มายด์ไปไหน” “………” “พ่อครับ” “หมอ มาหรือยัง” เลย์เอ่ยนิ่งๆมนขณะที่มองหน้าไลออน “มาแล้วครับนาย” “พ่อค่ะ อย่า…” พบรักเอ่ย “นี่มันเรื่องอะไรกันครับพ่อ”ไลออนยังคงมึนงงกับท่าทางอปลกๆของทุกคน “มายด์เสียแล้วไลออน” พบรักเอ่ย “ว่าไงนะ!!! มึงเล่นอะไรวะเจ๊!” ไลออนเอ่ย “น้องพบพูดจริง” เลย์เอ่ย “พ่อ!!! มันเกิดอะไรขึ้น!!” “คุณไลออนครับ อย่าเพิ่งลุกครับ” “ปล่อยดิวะ!!!!” ไลออนพยายามจะลุกขึ้นจากเตียง แต่ถูกการ์ดของเลย์ผู้เป็นพ่อสองคนขว้างไว้ “มันเกิดอะไรขึ้น บอกผมมานะ!!!! ปล่อยดิวะ!!! กูบอกให้ปล่อย!!” ผลัก!!! ผลัก!!! ไลออนกระชากสายน้ำเกลือ ก่อนฟาดการ์ดสองคนจนล้มคว่ำและเตรียมตะออกจากห้อง “โอ๊ย!!” แต่ยังไม่ทันเดินออกไป เขาถูกเลย์คว้าข้อมือและบีบเต็มแรง เมื่อชายหนุ่มต้านแรงของผู้เป็นพ่อไม่ไหวตึงถอยหลังแล้วนั่งลง น้ำตาเริ่มไหลอาบสองแก้มกับสิ่งที่เกิดขึ้น “ฮึก! ผมจะไปหามายด์” “มึงฟังพ่อดีๆนะไลออน มายด์ตายแล้ว! และ..” “พี่เลย์อย่านะ!!!” เสียงบีเลิฟผู้เป็นแม่ของชายหนุ่มเอ่ยขึ้นร้องห้ามสามีที่กำลังจะพูดบางอย่าง ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปกอดไลออนที่นั่งน้ำตาอาบหน้าบนเตียงคนไข้ “ไม่บอกวันนี้ วันหน้ามันก็รู้อยู่ดีเลิฟ” เลย์เอ่ย “แต่ลูกเพิ่งหายนะพี่เลย์ ร่างกายลูกเพิ่งฟื้น” บีเลิฟเอ่ย “มันเกิดอะไรขึ้นครับแม่ ฮึก!” “อย่าห้ามพี่ ถ้าไม่พูด เราจะปล่อยให้ลูกเป็นแบบนี้หรือไงเลิฟ” เลย์เอ่ย “พี่เลย์..” “มายด์ตายแล้วจริง และมันเป็นฝีมือของ…มึง ไลออน” เลย์เอ่ย “ผะ…ผม ผมจะฆ่าแฟนตัวเองทำไมครับพ่อ” ไลออนเอ่ย “มึงควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้จนมันเกิดเรื่องไง พ่อต้องถามมึงมากกว่าว่าทำไมถึงคุมสติไม่ได้ขนาดนั้น!” เลย์เอ่ย ไลออนที่กำลังช็อคสนิทเพราะแฟนสาวตายเพราะฝีมือเขาแบบนั้น นี่มันอะไรกัน ทำไมเขาจำอะไรไม่ได้ “ผมไม่ได้ทำ..” “มึงทำไปแล้ว ดูซะ!” เลย์โยนโทรศัพท์ที่มีภาพจากกล้องวงจรปิดให้ไลออนดู เขาพามายด์แฟนสาวไปพักผ่อนที่บ้านตากอากาศส่วนตัวของครอบครัว ในคลิปเห็นไลออนกับมายด์เถียงกัน แต่เพราะกล้องมันจับภาพตากที่ค่อยข้างห่าง เสียงจึงดังไม่มากพอที่จะจับประโยคว่าทะเลาะเรื่องอะไร แต่จับได้เพียงโทนเสียงที่รุนแรงเท่านั้น ไม่นานไลออนก็ถือปืนกำลังจะเดินออกไป มายด์พยายามห้ามแต่ไม่เป็นผล จู่ๆสภาพของไลออนก็เหมือนกับคนขาดสติ ยิงแฟนสาวจนเสียชีวิตคาที่ หลังนากนั้นเขาก็ช็อคนั่งลงต่อหน้าศพเธอแล้วภาพก็ตัดไป “นะ…นี่!!!” “มึงทะเลาะอะไรกัน สภาพถึงขาดสติขนาดนี้!” เลย์เอ่ย “ผะ..ผมจำไม่ได้” หลังจากพักรักษาตัวจนหาย ไลออนเหมือนกับร่างไร้วิญาณ ภาพที่เขายิงแฟนสาวจนเสียชีวิต ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเขาไม่ไปไหน น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลอาบสองแก้ม จนกระทั่งเสียงๆนึงดึงเขาออกจากห้วงความคิดนั่น “ไลออน” “คะ…ครับ” ไลออนเอ่ย “ได้ยินที่ลุงพูดมั้ย” หมอไฮน์เอ่ย “ครับ ลุงพูดอีกทีได้มั้ยครับ พอดีผมคิดอะไรเพลินไปหน่อย” ไลออนเอ่ย “ตอนนี้รู้สึกเป็นยังไงบ้าง” “ปกติครับ” “ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลมีทำอะไรรุนแรงมั้ย … เลิฟ ไลออนมีโวยวายหรือทำลายข้าวของหรือเปล่า” หมอไฮน์เอ่ยถามแม่ของชายหนุ่มที่มาหาหมอเป็นเพื่อน “ไม่ค่ะพี่ไฮน์ ไลออนไม่มีโวยวาย มีแต่ซึมอย่างที่พี่เห็นนี่แหละค่ะ” บีเลิฟผู้เป็นแม่เอ่ย “อืม ไลออนออกไปนั่งรอลุงก่อนืลุงขอคุยกับแม่หน่อย” หมอไฮน์เอ่ย “ครับ” เมื่อไลออนเดินออกจากห้องไป หมอไฮน์ก็เริ่มวิเคราะห์และเอ่ยกับบีเลิฟขึ้น “ไลออนช็อคจากเหตุการนั้น แต่พี่ยังบอกไม่ได้ว่า เขาช็อคแบบนี้จะซ้ำอาการเดิมให้แย่ หรือจะทำให้อาการที่เป็นหายไปเลย แต่อย่างนึงคือถ้าปล่อยให้ซึมแบบนี้ไปเรื่อยๆ โรคที่เป็นจะไม่หายและเป็นหนักขึ้น” หมอไฮน์เอ่ย “ทำไงดีค่ะพี่ไฮน์” “พี่เคยเป็นมาก่อน พี่รู้ว่ามันน่ากลัวแค่ไหน ไอ้เลย์เองก็รู้เพราะมันก็เป็น” หมอไฮน์เอ่ย “หนูสงสารลูกจังเลย พี่มีทางรักษาไลออนมั้ย” บีเลิฟเอ่ย “พี่จะลองดู” ไลออนออกจากโรงพยาบาล ก่อนมาที่สุสาน เขายืนอยู่ต่อหน้าหลุมฝังศพมายด์แฟนสาว ภาพวันเก่าๆที่เขามีเธอ มันวนเวียนทำให้ชายหนุ่มเจ็บจนทรุดลงนั่ง “ฉันขอโทษ ฮึก! ขอโทษ…” ไลออนนั่งกอดตัวเองร้องไห้อยู่แบบนั้นนานหลายชั่วโมง ความผิดที่เป็นตราบาปไปตลอดชีวิตเขา มันจะยังรงอยู่ไม่ไปไหน สองวันต่อมาไลออนยังคงอยู่ที่บ้านไม่ได้กลับคอนโดเหมือนที่เคยเป็น “น้าสิงโตขาาาาา” เสียงเจื้อยแจ้วของแสนรักหลายสาวดังขึ้น “เรียกน้าสิงโตอีกแล้วนะครับเด็กคนนี้” ไลออนเอ่ย “ก็ไลออนแปลว่าสิงโตค่ะ” “ฟ่อดดด มากับใครครับ” “มากับคุณแม่ค่ะ” แสนรักเอ่ย พบรักที่มัวแต่คุยกับเลย์ผู้เป็นพ่อเรื่องงาน จนมารู้ตัวอีกทีก็เจอไลออนนั่งระบายสีอยู่กับแสนรัก เธอขมวดคิ้วบางๆ เพราะปกติไลออนเล่นกับหลานได้ แต่ใจเย็นไม่พอจะทำอะไรแบบนี้ แถมระบายจนสวยซะด้วย “ไลออน ไม่กลับคอนโดเหรอ” พบรักเอ่ย “ไม่ว่ะ นอนบ้านนี่แหละ” “ระบายสีสวยนะ ไม่เคยเห็นทำมาก่อนเลย” “อืม แปลกเหมือนกัน เมื่อก่อนจับสีได้ที่ไหน ใจเย็นไม่พอ” “ตอนนี้ดูมึงใจเย็นลงเยอะนะไลออน เห็นพ่อบอกมีเรื่องจะคุยด้วย” พบรักเอ่ย “อ้าวเหรอ งั้นแสนรักครับ เดี๋ยวน้ามาเล่นด้วยใหม่นะ” ไลออนเดินเข้ามาที่ห้องทำงานของเลย์ผู้เป็นพ่อ ก่อนเอ่ยขึ้น “พ่อเรียกผมเหรอครับ” “ทำอะไรอยู่” เลย์เอ่ย “ระบายสีกับหลานครับ” “ระบายสี??” “ครับ พ่อมีเรื่องจะคุยกับผมเหรอครับ” ไลออนเอ่ย “พ่ออยากให้มึงไปพักผ่อน ไปอยู่ต่างจังหวัดสักสองสามเดือน หยุดทำงานไปก่อน ตอนนี้สภาพร่างกายจิตใจมึงมันควรพัก” เลย์เอ่ย “ผมจะไปบ้านที่ผมไปกับมายด์รอบที่แล้ว” “ไม่ได้! มึงจะไปแถวนั้นได้ แต่เข้าบ้านนั้นไม่ได้!” เลย์เอ่ย “ทำไมครับพ่อ” “อย่าถาม ไปลองใช้ชีวิตธรรมดาๆดู ตื่นเช้ามาไม่ต้องคิดเรื่องงาน หาความสุขใส่ตัวดู พ่ออยากเห็นมึงมีคงามสุข ไม่ใช่ซึมแบบนี้” เลย์เอ่ย “ครับ ผมจะลองทำแบบที่พ่อแนะนำ” ไลออนเลือกจะทำตามที่เลย์ผู้เป็นพ่อแนะนำ บางทีการตัดทุกอย่างออกไปมันอาจทำให้จิตใจเขาฟื้นฟูดีขึ้น มันอาจตะช่วยเยียวยาเขาให้ดีขึ้น รถสปอตคันหรูถูกเปลี่ยนเป็นรถราคาไม่กี่ล้าน ก่อนที่ขายหนุ่มจะเดินทางโดยทิ้งตัวตนไว้ที่กรุงเทพ ก่อนพาเอาความรู้สึกใหม่ไปพักกาย พักใจ เยี่ยวยาฟื้นฟู “บ้านนี้เป็นบ้านป้าเอง ตอนแรกจะขาย แต่คิดไปคิดมา ปล่อยเช่าดีกว่า” ป้าวัยกลางคนเอ่ย ไลออนที่มาในลุคแสนจะธรรมดาเหมือนชายหนุ่มทั่วไป เขาเดินมองบ้านหลังไม่ใหญ่มากที่ตกลงเช่าเป็นเวลา6เดือน ที่นี่ห่างจากบ้านพักตากอากาศของเขาไม่มาก ติดภูเขาและชายทะเล “ตกลงครับ เดี๋ยวผมโอนค่าเช่า6เดือนให้ป้าเลยนะครับ” ไลออนเอ่ย “6เดือนเลยเหรอพ่อหนุ่ม จ่ายทีละเดือนก็ได้” “ไม่เป็นไรครับ” หลังจากจ่ายเงินจนเสร็จ ไลออนเริ่มทำนู่นนี่ เขามาแต่ตัวกับเสื้อผ้า ส่วนล้านก็โล่งตามคอนเซ็ป จึงคิดว่าควรซื้อของใช้เข้าบ้านสักหน่อย กริ๊งๆๆๆๆๆๆ เสียงกริ่งจัดรยานดังขึ้นเมื่อไลออนเผลอเดินถอยหลังออกมาหน้ารั้วบ้านพรางมองแต่ขนาดบ้านจนลืมมองรถที่ผ่านไปมา “เฮ้ย!” “กรี๊ดดดดด” โครม!!! เสียงสนั่นหวั่นไหว เมื่อจักรยานคันดังกล่าวหักหลบชายหนุ่ม ก่อนจะหลบไม่ทันเฉี่ยวเขาเข้า เจ้าของรถกระโดดลงก่อนที่จักรยานจะพุ่งลงข้างทางในพงหญ้ารกๆ “โอ๊ย!!!” ไลออนร้องออกมาเมื่อถูกใครบางคนล้มเข้าใส่จนล้มลงนอนหงายกับพื้น โดยที่คนๆนั้นยังคงนอนทับอกของเขา “จะลุกได้หรือยัง” ไลออนเอ่ย “ขะ…ขอโทษค่ะๆ” หญิงสาวเจ้าของจักรยานที่ล้มทับไลออนเต็มแรง ค่อยๆลุกขึ้น ก่อนจะเอ่ยขอโทษเขา “พี่เป็นอะไรมั้ย ลิกดกริ่งแล้วพี่ไม่หลบ ลิเบรคไม่ทัน” หญิงสาวเอ่ย “เจ็บซิ เบรคอะไรทำไมเบรคไม่อยู่” ไลออนเอ่ยพรางลุกขึ้น ก่อนปัดเสื้อผ้าที่เปื้อนเพราะล้มลงเมื่อกี้ทันที “จักรยานลิเบรคไม่ดีค่ะ” ไลออนเงยหน้ามองหญิงสาวตรงหน้า ใบหน้าหวานๆของเธอบ่งบอกว่าเธอเด็กกว่าเขา และรอยยิ้มนั่น มันทำเอาไลออนรู้สึกแปลกๆ “ชื่ออะไรนะ” ไลออนเอ่ย “ลิลาค่ะ” “แล้วเธอเจ็บมั้ย คงไม่หรอก ล้มทับมาทั้งตัวขนาดนั้น ว่าแต่เธออายุเท่าไหร่ถึงเรียกฉันพี่” ไลออนเอ่ยพรางเดินไปจูงจักรยานของหญิงสาวออกจากพงหญ้า “19ค่ะ ขอบคุณค่ะ อุ้ย! แขนพี่เลือดออกด้วย” ลิลาเอ่ย “แถวนี้มีห้างหรือร้านขายของใหญ่ๆ หรือมาร์ทมั้ย” ไลออนเอ่ย “มีค่ะ แต่ต้องขับรถไปอีก5กิโล” ลิลาเอ่ย “พอดีเพิ่งพี่เพิ่งย้ายมา ในบ้านไม่มีของ จะไปซื้อของเข้าบ้าน”ไลออนเอ่ย “อ่อ ลิลาบอกทางได้นะคะ” หญิงสาวใบหน้าสดใสเอ่ยออกมาอย่างมั่นใจ ไลออนกระตุกยิ้มกับน้ำเสียงดูไร้เดียงสาของเธอ “ไม่กลัวพี่หรือไง” “พี่เป็นคนไม่ดีเหรอค่ะ” ลิลาเอ่ย “ถามตรงไปหรือเปล่า” “ก็ถ้าพี่บอกพี่เป็นคนไม่ดี ลิลาก็จะไม่ช่วย” ลิลาเอ่ย “คนดีซิ…” “โอเค งั้นลิลาช่วยบอกทางได้” “แน่ใจนะ” ไลออนเอ่ย “สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราเป็นเพื่อนใหม่กัน บ้านลิลาอยู่ทางนู้น” หญิงสาวเอ่ยพรางชี้ไปทางบ้านของตัวเองที่อยู่ไม่ไกลมาก “โอเค งั้นไปขึ้นรถ” “ค่ะ” ขับรถตามที่ลิลาบอกทาง ไม่นานไลออนก็มาถึง มันดูเหมือนจุดร่วมค้าขายของ ที่นี่มันค่อนข้างห่างไกลตัวเมือง ลิลาเดินลงจากรถ ก่อนเอ่ยบอกไลออนว่าให้ไปทางไหน “ลิว่าพี่ควรล้างแผลนะคะ” “อื้ม แสบเหมือนกัน” ชายหนุ่มใช้น้ำสะอาดราดลงบนแขนทั้งที่ยืนอยู่ข้างๆรถ ลิลาเห็นแลบนั้นก็ใช้ผ้าเช็ดหน้าสีชมพูของตัวเองจากในกระเป๋าค่อยๆซับรอยแผลที่เพิ่งล้างน้ำสะอาด “ซื้อยาไปทำแผลนะคะ” ลิลาเอ่ย “อืม” ไลออนใช้เวลากว่าสองชั่วโมงในการเลือกของและสั่งให้ไปส่งที่บ้านแบบด่วนที่สุดภายในไม่กี่ชั่วโมงโดยการจ่ายเงินจำนวนมาก “ทำอะไร??” “ลิดูนี่อยู่ค่ะ” “ยังชอบตุ๊กตาอีกเหรอ นึกว่าผู้หญิงที่เขาโตแล้วจะชอบอย่างอื่นซะอีก” ไลออนเอ่ย เพราะตลอดเวลาที่คบกับมายด์ มายด์ไม่ชอบอะไรแบบนี้ เธอชอบกระเป๋า รองเท้า เครื่องสำอางค์มากกว่า “ลิชอบค่ะ ทุกคืนลิก็นอนกอดตุ๊กตา” ไลออนกระตุกยิ้ม ก่อนพาลิลากลับมาที่บ้านขอฃตัวเอง เธอรีบไปจูงจักรยานพรางโบกมือลาไลออนแล้วยิ้มกว้างออกมา “ลิไปนะพี่.. เอ่อ! พี่ชื่ออะไรลืมถาม” ลิลาเอ่ย “ไลออน” “งั้นลิไปนะพี่ไลออน บายๆ” รอยยิ้มสดใสของเธอทำเอาไลออนกระตุกยิ้มอย่างลืมตัว ลิลาดูไร้เดียงสาผิดกับอายุของเธอจริงๆ ครืด ครืด พบรัก (ว่าไง) (ถึงแล้วเหรอ เป็นไงบ้าง” พบรัก (ก็ดีนะ กูเพิ่งมีเพื่อนใหม่คนนึงเมื่อกี้) ไลออน (ใครอ่ะ อยู่ข้างบ้านเหรอ) (ใกล้ๆ ชื่อลิลา) (เดี๋ยวนะไลออน มึงไปพักผ่อนหรือไปม่อสาว) (นั่นปากเหรอ มาพักผ่อน แต่แค่มีเพื่อนบ้าน มึงคิดอะไร) (เออๆ ว่าแต่น่ารักมั้ย ลิลาอะไรนั่นน่ะ) (อืม เด็ก) (เด็ก? เด็กเล็กเหรอ) (19 แต่ดูซื่อๆ เมื่อกี้ให้พาไปซื้อของก็ไป ไม่ได้กลัวกูเลย)ไลออน (มีงก็อย่าไปทำอะไรน้องเขาดิ) (กูก็ยังไม่ได้ทำอะไรมั้ยล่ะ โทรมาถามแค่นี้?) (อืม พักผ่อนเยอะๆ มีอะไรโทรมา) (อืม) ผ่านมาหลายอาทิตย์ ไลออนเริ่มชินกับการใช้ชีวิตที่นี่ ตื่นเช้ามาไม่ต้องเครียดกับงาน ไม่ต้องคอยระวังตัว ไม่ต้องแบกความรับผิดชอบหนักอึ้ง เพียงแค่ตื่นมาในเช้าตรู่ กับกาแฟร้อนๆสักแก้ว พร้อมกับบรรยากาศยามเช้าของหมู่บ้านริมทะเล มันดูจะมีความสุขจริงๆ หากวันนี้เธอยังอยู่กับเขา ส่วนลิลาก็เริ่มสนิทมากขึ้น เธอเป็นเด็กน่ารัก ชอบช่วยเหลือคนอื่น “พี่ไลออน” “อ้าว ลิลา มาหาพี่แต่เช้ามีอะไรหรือเปล่า” ไลออนเอ่ยกับลิลาที่ปั่นจักรยานมาที่หน้าบ้านในช่วงเช้า “ลิมาชวนพี่ไปตรงท้ายหมู่บ้าน พี่ไปมั้ย เขามีปล่อยเต่ากลับทะเล” ลิลาเอ่ย “เอาซิ รอพี่แปปนะ พี่เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน” ไลออนเอ่ย ลิลาเป็นเด็กยิ้มสดใส ร่าเริงในทุกๆวัน แต่จะว่าไป ไลออนสังเกตุว่าลิลาไม่ได้ไปเรียน ทั้งที่อายุเธอควรจะได้เรียนมหาวิทยาลัยแล้วแบบนั้น “ลิลา แขนไปโดนอะไรมาทำไมช้ำขนาดนั้น” “อ่อ ลิไม่ระวัง ทำเหล้าของพ่อหก พ่อบีบแขนลิแรงไปหน่อย เลยเจ็บ” ลิลาเอ่ย “ว่าไงนะ! ไม่แรงได้ยังไง ช้ำขนาดนี้” “ลิไม่เป็นไร เราไปกันเถอะ” “พี่ปั่นดีกว่า ถ้าให้ลิปั่นพี่ว่าเราคงไปไม่ถึงท้ายหมู่บ้านหรอก” ไลออนที่ปั่นจักรยานโดยมีลิลานั่งซ้อนท้ายมาด้วย เขาไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน ถามว่ามีความสุขมั้ย มันก็มี แปลกใหม่ก็ใช่ “นั่งดีๆ เดี๋ยวหล่น” “พี่แข็งแรงจัง ปั่นจักรยานเก่งมากเลย” ลิลาเอ่ย “พี่เป็นผู้ชาย ต้องแข็งแรงอยู่แล้ว” ทั้งคู่ใช่เวลากับการปล่อยเต่าของหมู่บ้าน ตรงนี้เป็นศูนย์เพาะพันธ์เต่าทะเล จนกระทั่งช่วงเย็น ไลออนชวนลิลากินข้าว เพราะอยากขอบคุณเธอในหลายๆอย่างที่คอยช่วยเขา “พี่ไลออนกินอะไรเหรอค่ะ” ลิลาเอ่ย