Chapter 2
2007 คำ
“นี่เหรอ เบียร์ ถามทำไม”
“ลิขอลองชิมบ้างได้มั้ย” ลิลาเอ่ย
“เป็นเด็กเป็นเล็ก จะดื่มทำไม”
“ลิโตแล้วนะ อายุ19แล้ว”
“ลิยังเด็ก พี่ไม่ให้ดื่ม” ไลออนเอ่ย
“ขอชิมหน่อยนะคะๆๆๆ ว๊ายยย”
ลิลาที่พยายามแย้งกระป๋องเบียร์จากมือไลออน ก็ล้มลงใส่ทับอกเขา ก่อนที่เบียร์จะหกราดลงบนตัวเธอจนเปียกปอน
“ลิ!”
“มันหกใส่ลิเต็มเลย กลิ่นมันเหม็นจัง”
“พี่บอกแล้วว่าอย่า เข้าไปล้างตัวก่อน เบียร์หกเต็มเลย กลับบ้านสภาพนี้พ่อแม่ลิดุแน่ๆ” ไลออนเอ่ย
“จริงด้วยค่ะ”
“ไปอาบน้ำแล้วเอาชุดไปซัก อบแห้งแปปเดียวก็ใส่ได้แล้ว”ลิลาเข้าไปอาบน้ำ ก่อนจะสวมเสื้อผ้าของไลออนออกมาระหว่างที่รอซักเสื้อ
ไลออนที่นั่งรออยู่ต้องชะงักเมื่อเห็นลิลาที่ใส่ชุดของเขาออกมา มือที่ถือกระป๋องโค้กยกมันขึ้นดื่ม ก่อนมองเธอนิ่งๆ
“เสื้อพี่ตัวใหญ่จัง”
“พี่ไม่ได้ตัวกระเปี้ยกเหมือนลินิ”
“พี่ไลออนว่าลิเหรอค่ะ”
“มานั่งรอก่อน อีก20นาทีก็เสร็จ กลับบ้านมืดพ่อแม่จะว่ามั้ย” ไลออนเอ่ย
“ไม่หรอกค่ะ ไม่ค่อยมีใครสนใจลิหรอกค่ะ”
“ทำไม ลิเป็นผู้หญิง ไปไหนมืดๆมันน่าห่วงนะ” ไลออนเอ่ย
“ไม่รู้ค่ะ อ๊ะ! ลิขอเปิดทีวีได้มั้ยพี่ไลออน”
“ก็เปิดซิ”
ลิลาท่าทางดีใจ ก่อนเปิดทีวีแล้วนั่งลงบนโซฟาดูมันอย่าฃใจจดใจจ่อ ไลออนที่นั่งข้างๆมองเธอด้วยสายตาแปลกใจ ลิลาดูตื่นเต้นไปกับทุกอย่าง เธอดูหนังในทีวีอย่างใจจดใจจ่อ
ภาพบนจอเริ่มเร่าร้อน เมื่อพระเอกนางเอกจูบกันอย่างดูดดื่ม ลิลามองภาพนั้นก่อนกำมือกับชายเสื้อแน่น ราวกับเธอกำลังเกร็งเมื่อเห็นคนจูบกันแบบนั้น
“เป็นอะไร”
“พี่ไลออน ลิอยากลองทำแบบนั้น” ลิลาเอ่ย
“จูบเหรอ?” ไลออนเอ่ย
“ลิลองได้มั้ย”
ไลออนนั่งมองคนตัวเล็กแก้มบุ๋มรอยยิ้มสองข้างตรงหน้าอย่างแปลกใจ เธอใสซื่อจริงๆหรือกำลังอ่อยเขากันแน่
“รู้หรือเปล่าว่าจูบแบบนั้น เขาต้องทำกับแฟน” ไลออนเอ่ย
“ลิไม่มีแฟน”
“แต่อยากลองทำกับพี่?”
“พี่ไลออนไม่ใช่คนชั่วนี่ค่ะ ลิลองไม่ได้เหรอค่ะ”
“ไม่กลัวพี่ทำมากกว่าจูบหรือไง”ไลออนเอ่ย
“ทำแบบไหนค่ะมากกว่าจูบ”
“ถ้าอยากลองพี่จะให้ลอง แค่ลองนะ” ไลออนเอ่ย
“ค่ะ”
ลิลานั่งมองหน้าไลออนตามแป๋วราวกับเด็กรอขนม เขาค่อยๆเอื้อมมือไปโอบใบหน้าของเธออย่างแผ่วเบาก่อนเอียงคอก้มลงประกบริมฝีปากของเธอช้าๆ
มือเล็กๆกำชายเสื้อที่ใส่จนแน่นเมื่อลมหายใจอุ่นๆของชายหนุ่มราดลดลงพร้อมริมฝีปากอ่อนนุ่ม
ไลออนที่ออกจะช่ำชองเรื่องอย่างว่าจึงไม่ได้ประหม่าอะไร ต่างกับลิลาที่ตื่นเต้นเพราะเธอไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน
“อื้อออ”
“พอหรือยัง” ไลออนเอ่ยพรางถอนริมฝีปาก
“ร้อนจังเลย” ลิลาเอ่ยเมื่อรู้สึกหัวใจเต้นแรง ใบหน้าเห่อร้อน
“หึ!”
ไลออนกระตุกยิ้มก่อนส่ายหัวเล็กๆเมื่อเห็นท่าทางของลิลา
“แต่รู้สึกดีจัง” ลิลาเอ่ย
“พอแล้ว พี่เป็นผู้ชายนะ พี่หยุดแค่จูบไม่เป็น” ไลออนเอ่ย
“ถ้าไม่หยุด พี่ไลออนจะทำอะไรลิค่ะ”
“ถามเพราะไม่รู้จริงๆ หรือแค่แกล้งพี่เล่นลิ” ไลออนเอ่ย
“ลิไม่รู้นี่ค่ะ ลิไม่เคยมีแฟน”
“เอาเถอะ เอาเป็นว่าพอแค่นี้ เดี๋ยวสักพักเสื้อคงเสร็จ เดี๋ยวพี่เดินไปส่งที่บ้าน”
“ค่ะ”
ผ่านไปจนเครื่องอบผ้าส่งเสียงร้องเมื่อมันทำงานเสร็จขั้นตอน แต่ลิลาที่นั่งดูทีวีกลับฟุ่บหลังไปตั้งแต่ตอนไหนไลออนก็ไม่มันสังเกตุ
“ลิ ลิ! เสื้อแห้งแล้ว”
“อื้อออ ลิง่วง”
“เปลี่ยนเสื้อก่อน เดี๋ยวพี่เดินไปส่ง ค่อยกลับไปนอนต่อที่บ้าน”
“ค่ะ”
หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้า ไลออนเดินจูงจักรบานมาส่งลิลาที่เดินงัวเงียกลับบ้าน
“เข้าบ้านเถอะ มืดมากแล้ว” ไลออนเอ่ย
“ค่ะ ขอบคุณค่ะ”
ลิลาเดินเข้าบ้านไป ไลออนก็หมุนตัวเดินกลับ แต่เดินได้ไม่กี่ก้าว กลับได้ยินเสียงโวยวายในบ้านของลิลาดังขึ้น แต่กลับฟังมันไม่รู้เรื่อง
ไม่นานเสียงก็เงียบไป ไลออนตึงกลับบ้าน เขามองเสื้อผ้าของตัวเองที่ลิลาถอดไว้ ก่อนกดยิ้มแล้วเก็บมันใส่ตะกร้า
กลางดึกคืนนั้น ใบหน้าของมายด์ลอยวนเวียนในความฝันของเขาจนเขาต้องตื่น
ไลออนลุกขึ้นเปลื่อยอกท่อนบนก่อนออกมายืนที่ระเบียงตอนดึก ภาพของมายด์ รอยยิ้ม น้ำเสียง มันทำให้เขาคิดถึงจับใจ
“ฉันคิดถึงเธอ”
เช้า
ลิลาไม่ได้มาหาเขาเหมือนทุกๆวัน ปกติเธอจะชอบแวะมาทักทาย แต่วันนี้จนเริ่มสายก็ยังไม่เห็น ซึ่งมันรือนข้างแปลก
ไลออนเลือกจะทำนั่นนี่ ก่อนจะคว้ากล้องตัวโปรดเดินออกจากบ้านเพื่อไปถ่ายภาพอย่างที่ชอบทำ
เมื่อเลนท์กล้องซูมไปมาก่อนจะตับโฟกัสได้ที่หน้าต่างบ้านของลิลา ภาพที่เขาเห็น คือเธอนั่งอยู่ริมหน้าต่างใบหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก จนอดสงสัยไม่ได้ แต่เพราะเขาเป็นคนนอกและยังเป็นผู้ชาย คงไม่ใช่เรื่องดีถ้าเข้าไปหาลิลาแบบนี้
ผ่านมาจนเข้าวันที่สามที่เขาไม่เจอลิลา ไลออนเริ่มแปลกใจไม่น้อยเมื่อเธอหายไปแบบนี้ ทั้งที่เห็นอยู่ที่บ้าน แต่กลับไม่มาหาเขาเหมือนเคย หรือเธอจะโกรธอะไร
ติ้ง!!! เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นจากมือถือของไลออน วันนี้เป็นวันครบรอบ2ปีที่เขาและมายด์คบกัน ชายหนุ่มมองการแจ้งเตือนด้วยหัวใจที่เจ็บปวด เพราะเขา มายด์ถึงจากไปแบบนี้ แต่ทำยังไง เยาก็นึกไม่ออกว่าทำไมวันนั้นถึงทะเลาะกันจนถึงขั้นคว้าปืนออกมา เรื่องมันคงร้ายแรงมากแน่นอน
ยาเม็ดเล็กถูกไลออนเทออกจากขวดก่อนยัดมันเข้าปากแล้วดื่มน้ำ ตอนนี้เขานั่งลงอย่างวิตก เมื่อความเจ็บปวดจากการสูญเสียมันถาโถมเข้าใส่
พวงกุญแจลายการ์ตูนอันเล็กที่แขวนกับกุญแจบ้านที่เยาใช้ มันเป็นของมายด์ที่เธอให้เขาก่อนจะเสียชีวิต วันนั้นเธออยากจะเล่นตู้คีบตุ๊กตา แต่คีบได้เพียงแค่พวงกุญแจ เลยเอาให้ไลออนอย่างหงุดหงิด บายหนุ่มเก็บมันไว้กับตัวตลอด เมื่อเห็นมัน เขามองเห็นเธอ
“ลิลา”
ไลออนเอ่ยเมื่อเห็นลิลาเดินถือปิ่นโตอันเล็กมาด้วยใบหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก
“ลิเอานี่มาให้” ลิลายื่นปิ่นโตให้ไลออน
“หายไปไหนมา ไม่เห็นมาหาพี่เลย”
“อยู่บ้านค่ะ ลิ…ลิไม่ค่อยสบาย วันนี้ลิทำกับข้าวมาฝาก” ลิลาเอ่ย
“ไม่มาหลายวัน พี่ไม่ได้กินของอร่อยเลย”
ไลออนเอ่ยเหมือนทุกๆครั้ง เกือบจะทุกวัน ลิลาจะทำกับข้าวอร่อยๆมาฝากเขาเสมอ จนกระทั่งหายไปแล้ววันนี้กลับมาพร้อมปิ่นโตอีกครั้ง
“มันอร่อยเหรอค่ะ”
“อร่อยซิ เป็นอะไรหรือเปล่า” ไลออนเอ่ย
“เปล่าค่ะ อุ๊ย! พวงกุญแจน่ารักจัง” ลิลาเอ่ย
“อ่อ…อืม”
“ขอลิดูหน่อยได้มั้ยค่ะ”
“อย่า!!!!”
ไลออนตะคอกเสียงดังลั่นเมื่อลิลากำลังเข้าใกล้ของหวงอย่างพวงกุญแจที่มายด์ให้อย่างลืมตัว
“อย่ามายุ่งกับของๆฉัน!” ไลออนเอ่ย
“ลิ…”
“กลับไป!!!”
“ลิขอโทษ…”
“ไม่ต้องขอโทษ อย่ามายุ่งกับของๆฉันก็พอ!!”
เพล้ง!!!!! ลิลชนเข้ากับปิ่นโตที่ถือมาจนมันหล่นลงกับพื้น เธอมองหน้าไลออนอย่างวิตก
“ลิไม่ได้ตั้งใจทำพี่โกรธ”
พูดจบลิลาก็วิ่งร้องไห้ออกไป ไลออนถอนหายใจยืมอารมณ์เฮือกใหญ่ ทั้งที่ถ้าเป็นเมื่อก่อน แน่นอนว่าลิลาจะถูกดุมากกว่านี้แน่
“เฮ้อ…”
ผ่านไปพักใหญ่ ไลออนหยิบปิ่นโตที่ลิลาทำให้ขึ้น เขามองมันก่อนจะรู้สึกไม่ดีที่ตะคอกลิลาไปแบบนั้น
หลังจากวันที่เขาตะคอกเธอ เธอก็หายไปอีกครั้ง แต่รอบนี้เธอหายไปแบบเขารู้เหตุผลไม่เหมือนรอบก่อน
ไลออนตัดสินใจเดินไปที่บ้านของลิลาที่อยู่หลังสุดท้าย ก่อนจะยืนมองอยู่แบบนั้น ในบ้านเงียบสนิทเหมือนกับไม่มีคนอยู่
“ลิลา อยู่มั้ย”
ไลออนเอ่ยเรียก แต่ยังไม่มีการตอบกลับ เขาถือวิสาสะเดินเข้าไปด้านในบ้านหลังเล็กนั่น ก่อนเขอลิลานั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงนอนในห้องที่ไม่มีประตูปิด
“ลิลา พี่เรียกไม่ได้ยินเหรอ”
“อ้าว ลิไม่ได้ยิน”
“เป็นอะไร แล้วนี่อยู่คนเดียวเหรอ”
“ทุกคนเกลียดลิใช่มั้ย ทุกคนเอาแต่ขึ้นเสียงใส่ลิ ตะคอกลิดังๆ แม่ก็ชอบด่าลิว่าลิปัญญาอ่อน พ่อก็ชอบว่าลิโง่ ลิมีแต่คนเกลียด”
น้ำเสียงของเธอทำเอาไลออนชะงักจนหน้าชา นี่ทุกคนด่าเด็กผู้หญิงน่าตาน่ารัก ใจดีแบบลิลาขนาดนี้เลยแบบนั้นเหรอ
“พี่ก็ตะคอกลิ ลิน่ารำคาญเหมือนที่แม่บอกใช่มั้ย ฮึก!”
“ลิ…”
“ฮึก! ฮือ”
ลิลาน้องไห้ออกมาอย่างหนักอย่างน่าสงสาร ไลออนไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังเดินเข้าไปก่อนนั่งลงบนเตียงแล้วรั้งเธอมากอด
“พี่ไม่ได้เกลียดลินะ”
“ฮึก! พี่ตะคอกลิเหมือนทุกๆคน ทุกคนบอกว่าเกลียดลิ พี่ก็เหมือนกัน”
“ไม่เอาไม่ร้อง พี่ไม่ได้เกลียดลิสักหน่อย”
“…..”
“ออกไปข้างนอกกัน หยุดร้องไห้ก่อน”
ไลออนเช็ดน้ำตาจากสองแก้มขาว ก่อนเดินจูงมือลิลาออกไปจากบ้าน
“ยิ้มก่อน แล้วพี่จะพาไปเที่ยว” ไลออนเอ่ย
“พี่เห็นลิเป็นคนโง่เหรอค่ะ ที่นี่จะมีอะไรเที่ยว ลิอยู่มาตั้งแต่เด็ก” ลิลาเอ่ย
“ยิ้มก่อน”
เธอค่อยๆคลี่ยิมบางๆจนไลออนพอใจ
“ยิ้มแบบนี้น่ารักดีนะ”
“ลิน่ารักเหรอค่ะ” ลิลาเอ่ย
“อืม ไปเถอะ”
ไลออนพาลิลามาที่บ้าน ก่อนพาขึ้นรถแล้วขับออกไป ลิลามองข้างทางอย่างตื่นเต้น จนไลออนอดยิ้มแล้วถามไม่ได้
“ตื่นเต้นอะไร”
“ลิไม่เคยออกมาไกลแบบนี้เลยค่ะ ครั้งสุดท้ายจำไม่ได้แล้ว” ลิลาเอ่ย
“โรงพยาบาลอยู่ในเมือง เวลาไม่สบายไม่ไปหาหมอในเมืองเหรอ” ไลออนเอ่ย
“ไม่ได้ไป ไม่มีใครพาไป”
“ว่าไงนะ!”
“แม่บอกให้นอน เดี๋ยวก็หาย” ลิลาเอ่ย
ไลออนขมวดคิ้วก่อนขับรถตรงเข้าเมือง สิ่งที่เขารับรู้ตอนนี้มันแปลกมากเกินไป ลิลาบอกว่าเข้าเมืองครั้งสุดท้ายนานมากแล้วจนจำไม่ได้ นั่นมันคงไม่ใช่แค่เดือนสองเดือนแน่ๆ ไหนจะเรื่องหมอ หากไม่สบายจะหาหมอ ก็ต้องไปในเมืองที่มีโรงพยาบาลและคลินิค แต่ลิลาไม่เคยไปหาหมอ เธอแข็งแรงขนาดนั้นเลยหรือไง
“พี่ไลออน เรามาทำอะไรกันที่นี่”
“มาซื้อของ” ไลออนเอ่ยพรางลากแขนลิลาให้เดินตาม
เมื่อมาถึงร้านๆนึง ซึ่งมีตุ๊กตาเป็นจำนวนมากวางขาย ไลออนจำได้ว่าวันแรกที่ลิลาพาเขาไปซื้อของเขาบ้าน เธอยืนมองตุ๊กตาแล้วบอกว่าชอบ เขาจึงตั้งใจจะซื้อมันให้กับเธอ
"สวยจัง"
"ไปเลือกซิ พี่ซื้อให้" ไลออนเอ่ย
"จริงเหรอค่ะ พี่ใจดีจัง"
ลิลาเดินเลือกตุ๊กตาอยู่ไม่นาน เธอก็ได้ตุ๊กตากระต่ายตัวไม่ใหญ่มากมา มันดูธรรมดาๆจนไลออนขมวดคิ้ว เพราะคิดว่าเธอจะเลือกที่มันตัวใหญ่มากกว่านี้
- ผู้เขียน
