"นั่นสิรถใครมาค่ำมืดขนาดนี้แลัว" เอนกและภรรยาต่างก็ถามกัน เมื่อเห็นแสงไฟจากรถยนต์ วิ่งเข้ามาในรั้วบ้านของตัวเอง
หญิงสาวที่กำลังหัวเราะหยอกเย้าอยู่กับพ่อและแม่ ถึงกับรีบหุบรอยยิ้มนั้น เมื่อมองออกไปแล้วจำได้แม่นว่ารถคันนั้นเป็นรถของใคร เลือดในกายเริ่มหมุนเวียนไม่ปกติหัวใจเต้นแรงขึ้นมาแบบห้ามมันไม่อยู่..
"นั่นตาแทนนี่คะพี่" เมื่อเห็นเจ้าของรถลงมา อิงนภาก็จำหลานชายได้..ไม่สิ..ต้องเรียกว่าจำลูกเขยได้
"อ้าว..ไปไหนแล้ว" พ่อหันกลับมาดูลูกสาวก็ไม่เห็นแล้ว
"รู้จักบ้านของอาได้ยังไง" ทั้งสองเดินออกมาที่หน้าบ้าน
"สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่"
"สวัสดีจ้า เรามาถูกได้ยังไง"
"ขอที่อยู่จากคุณพ่อมาครับ" ขณะที่พูดชายหนุ่มก็มองเข้าไปด้านใน แต่ไม่เห็นคนที่เขาอยากจะเจอ
"คงไปเก็บผ้าหลังบ้านมั้ง ดูสิฝนทำท่าจะตกแล้ว" เห็นแค่นี้ก็รู้แล้วว่าลูกเขยมองหาใคร
"ชวนลูกเข้าบ้านก่อนเถอะคุณ" เอนกบอกกล่าวกับภรรยา ทั้งสองก
