ไป๋ถังมองผู้หญิงถักเปียที่ยืนอยู่ด้านข้างของลี่จูดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้จะชื่อชุนเหยียน ทั้งคู่ช่างเหมาะสมที่เป็นเพื่อนกันจริงๆ เพราะชอบทำตัวน่ารำคาญเหมือนๆ กัน “พี่สะใภ้รู้ได้อย่างไรว่าสวีจ้าวให้ฉันยืมอาหารแค่คนเดียว พี่สะใภ้คอยเฝ้าดูเขาตลอดเวลาอย่างนั้นเหรอคะ” ไป๋ถังจงใจพูดแบบคลุมเครือ
ลี่จูเป็นคนในยุคนี้ตรงนั้นเธอจึงให้ความสำคัญเกี่ยวกับชื่อเสียงของตัวเองเป็นอย่างมาก เมื่อเธอได้ยินคำพูดของไป๋ถังจึงโกรธขึ้นมาทันทีชี้ “อย่าพูดพล่อยๆ นะ”
“แล้วเมื่อสักครู่พี่สะใภ้ไม่ได้พูดพล่อยๆ ใส่ร้ายฉันก่อนเหรอ” ไป๋ถังโต้กลับอย่างรวดเร็ว
ชาวบ้านโดยรอบรู้สึกขบขันและพากันชี้ไปที่ลี่จู เธอรู้สึกตื่นตระหนกและอับอายสายตาผู้คน
ลู่เฉิงคือสามีของลี่จู วันนี้เนื่องจากโรงงานหยุดเขาจึงได้กลับมาพักผ่อนอยู่ที่บ้าน ชายหนุ่มยืนห่างออกไปไม่มากเพราะต้องคอยดูลูกชายของตน เมื่อเห็นว่าภรรยาเป็นฝ่ายเสียเปรียบเขาจึงรีบเดิน
