“คืนนั้นคุณคงโกรธน้ำหวานมากแน่ ๆ เลย”
“ต้องโกรธสิ ผมอยากปล้ำหนูมากเลยนะ อยากได้ตั้งแต่แรกเห็น แต่ดันถูกทิ้งไว้บนเตียงในสภาพแบบนั้น”
“ก็ตอนนั้นน้ำหวานไม่รู้นี่คะว่าคุณหายไปเพราะอะไร แต่ช่างมันเถอะค่ะ แค่คุณกลับมาน้ำหวานก็ดีใจแล้ว” เธอยิ้มประจบก่อนสอดตัวเข้าใต้ผ้าห่ม เพื่อหนีให้พ้นจากคำพูดหื่นห่ามที่ทำเอาขนลุกชูชันไปทั่วร่าง นึกไม่ถึงว่าธีรักษ์จะผูกใจเจ็บ ไม่ยอมปล่อยเรื่องนี้ไปง่าย ๆ
“ผมยังไม่หายโกรธที่ถูกมัดทิ้งไว้เลยนะ”
“แล้วคุณจะให้หนูทำยังไงล่ะคะ” เธอโผล่หน้าพ้นผ้าห่มแค่นิดเดียว ยิ้มสู้เสือตัวใหญ่ที่จ้องจะเอาเปรียบกันไม่เลิก
“อย่างที่เคยบอก เอาไว้หนูหายป่วยแล้วเราค่อยไปหาคุณหญิงแจ่มจันทร์ ทำทุกอย่างให้มันถูกต้อง หลังจากนั้นผมค่อยจับหนูมัดแล้วจูบทั้งคืน” ธีรักษ์วางมือบนไหล่บางของคนสวยที่ซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม แต่ยังไม่ทันได้เริ่มแกล้งอย่างที่ตั้งใจ เสียงข้อความก็ดังขึ้นมาเสียก่อน
“ยัย
