ตอนแรกภัควรินทร์ยอมรับว่าสบายใจขึ้นมากเมื่อได้ยินเขาให้สัมภาษณ์ว่าเคยเจอกันกับนางแบบคนนั้นแค่ครั้งเดียว แถมเป็นเรื่องงานอีกต่างหาก เธอสบายใจจนกระทั่งเขาบอกว่าโสดนั่นแหละ
‘ถ้าเห็นเราสำคัญจริง ๆ อย่างน้อยก็ต้องบอกว่ามีคนคุยแล้วสิ…’
ความน้อยใจทำให้เธอไม่อยากเห็นใบหน้าหล่อเหลาของธีรักษ์ ไม่สนใจที่เขายืนขวางทาง รีบเดินเบียดเพื่อที่จะได้ออกจากห้องนอน หากเขาอยากอยู่ที่นี่ก็ตามใจ เธอจะออกไปนอนโซฟาข้างนอกเอง
“จะไปไหน…” เขาเอ่ยเสียงทุ้ม ดึงตัวเธอเบา ๆ ไม่ยอมให้ออกจากห้องจนกว่าจะได้ปรับความเข้าใจกัน “มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน”
“น้ำหวานไม่มีอะไรจะพูด”
“แต่ผมมีเรื่องอยากคุยกับหนู…”
คำว่าหนูที่เขาเรียกทำให้ความเสียใจถาโถมเข้าใส่หัวใจของภัควรินทร์ เสียใจที่วันนี้ปล่อยให้ตัวเองร้องไห้เพราะผู้ชาย แต่จะโทษใครได้นอกจากโทษความอ่อนแอของตัวเอง แค่เขาพูดดีด้วยก็ใจอ่อน ลืมเรื่องที่เจ็บแค้นมาตลอดห้าปี ยิ่งเขา
