เสียงตวาดของคุณหญิงแจ่มจันทร์ทำให้คนที่เพิ่งเข้ามาในบ้านถึงกับสะดุ้ง ไม้เรียวในมือเหี่ยวย่นตวัดดังขวับผ่านอากาศ กระทบบั้นท้ายของคนที่กำลังยืนนิ่ง รับการลงโทษโดยไม่ปริปากบ่น แม้จะเชื่อหมดใจว่าตัวเองไม่ใช่คนผิดก็ตาม
“คุณย่าตีน้องทำไมคะ!”
เจนิตา ฐิติเมธานนท์ ทิ้งขนมที่ซื้อมาฝากลูกพี่ลูกน้องสาวลงพื้น วิ่งไปแย่งไม้เรียวในมือของหญิงชรา ก่อนหักมันออกเป็นสองท่อน หากเป็นเมื่อสิบกว่าปีก่อนก็คงไม่กล้า แต่ตอนนี้เธอโตมากพอที่จะปกป้องน้องสาวของตัวเองแล้ว
“ก็ยัยน้ำหวานมันก่อเรื่องงามหน้าน่ะสิ! ฉันถึงต้องตีมันให้รู้จักหลาบจำ มีอย่างที่ไหน ซุ่มซ่ามหกล้มเองแล้วโทษคนอื่น ทำให้หนูพลอยถูกคุณพ่อคุณแม่ดุ ไหนจะเรื่องที่มันหอบผ้าหอบผ่อนหนีไปอยู่กับผู้ชายอีก!”
“หนูไม่ได้หนีนะคะ” ภัควรินทร์เจ็บจนลืมตัว แทนตัวเองเหมือนสมัยยังเด็ก พอคิดได้ว่าโตเกินกว่าจะใช้คำนั้นแล้วจึงกัดริมฝีปากแน่น เรียกสติให้กลับมายังปัจจุบัน
