คู่หมั้นหมอมาเฟียNC20++

ตอนที่ 2 เสนียดปาก

หลายชั่วโมงต่อมา ----

" ป้าอิ่มขึ้นไปตามยัยหวานให้หน่อยไม่มาสักที " ชิตสั่งป้าอิ่มทันทีอย่างหงุดหงิดเมื่อลูกสาวตัวดีไม่ยอมลงมาสักที

" ค่ะคุณท่าน "

" จะรีบไปไหนคุณ ลูกอาจจะแต่งตัวไม่เสร็จ ! "

" คุณพิมพ์มันใกล้ถึงเวลานัดแล้วนะยัยตัวดีของคุณยังไม่ลงมาอีก ! "

" เฮ้ออ ! พิมพ์ไม่อยากเถียงกับคุณแล้ว ! " พิมพ์เอ่ยเสียงดุใส่สามีอย่างกระเง้ากระงอดก่อนจะสะบัดหน้าหนีทันที

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

" คุณหวานคะ คุณท่านให้มาตามค่ะ " ป้าอิ่มเคาะประตูห้องหวานก่อนจะตะโกนบอกกับคุณหนูของบ้าน

" เดี๋ยวหวานจะลงไปแล้วค่ะ " หวานตะโกนบอกป้าอิ่มเสียงเรียบ ที่จริงเธอแต่งตัวเสร็จนานแล้วแต่เธอไม่อยากไปเลยขอนั่งบนเตียงใหญ่ทำใจก่อน

" ค่ะ "

" ฉันต้องไปจริง ๆ เหรอเนี่ยทำไมชีวิตฉันถึงไม่มีทางเลือกอย่างนี้นะ เฮ้อออ ! " หวานตัดพ้ออย่างนึกน้อยใจในโชคชะตาของตัวเองพร้อมกับถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นและเดินออกจากห้องไปด้วยใบหน้าบึ้งตึง

" กว่าจะลงมานะยัยหวาน ! "

" ก็หวานแต่งตัวยังไม่เสร็จหนิคะคุณพ่อ ! "

" แกนี่มันจริง ๆ เลย "

" พอแล้วสองพ่อลูกขึ้นรถกันได้แล้วค่ะ ! " พิมพ์ปรามสามีและลูกสาวเสียงด้วยน้ำเสียงดุ จากนั้นสองพ่อลูกก็พากันเดินขึ้นรถยนต์หรูไปด้วยใบหน้าบึ้งตึกกันทั้งสองพิมพ์ได้แต่ส่ายหัวไปมาอย่างเบื่อหน่ายกับการต่อล้อต่อเถียงของสามีและลูกสาว

บ้าน นฤเบศร์

" แกอย่าทำให้ฉันขายหน้าล่ะตาธัน " อาจบอกกับลูกชายด้วยน้ำเสียงแข็งในขณะที่กำลังนั่งรอแขกที่จะมาร่วมรับประทานอาหารเย็นด้วยธันไม่ได้ตอบผู้เป็นพ่อเพียงแต่เหลือบสายตาหงุดหงิดมองแค่นั้น

" ป้าเพ็ญคะ เดี๋ยวคุณชิตกับคุณพิมพ์มาป้าก็ยกอาหารมาเลยนะคะ "

" ค่ะคุณ นาดา "

" หมอธันโอเคไหมลูก ? "

" มันไม่เป็นอะไรหรอกคุณนา "

" นาไม่ได้ถามคุณนะคะ " นาดาเอ่ยเสียงเรียบใส่สามีพร้อมกับตวัดสายตาดุมองทำให้อาจเงียบลงทันที

" ว่าไงลูกโอเคหรือเปล่า ? "

" ผมไม่เป็นไรครับแม่ " ธันตอบผู้เป็นแม่เสียงเรียบโดยไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมาที่จริงเขาไม่อยากจะมาด้วยซ้ำแต่ทำไงได้ขัดใจพ่อตัวเองได้ซะที่ไหน

" เสียงรถมาแล้ว คุณนาไปกับผม " ขณะเดียวกันเสียงรถยนต์หรูขับเคลื่อนเข้ามาจอดหน้าบ้าน

" ค่ะ "

อาจกับนาดาจึงลุกขึ้นเดินไปต้อนรับแขกที่มาใหม่

" รอนานไหมวะไอ้อาจ ? " ทันทีที่ลงจากรถยนต์หรูมาชิตจึงเอ่ยทักทายเพื่อนรักอย่างเป็นกันเองทันที

" นี่หนูหวานใช่ไหมพิมพ์สวยมากเลยนะ ? "

" ใช่จ้ะ หวานสวัสดีคุณน้านาดาสิลูก "

" สวัสดีค่ะคุณน้านาดา "

" จ้ะ "

" เข้าไปทานข้าวกันเถอะ หนูหวาน คุณพิมพ์ " อาจเอ่ยชวน ทั้งสองจึงพยักหน้าตอบรับด้วยรอยยิ้มก่อนจะพากันเดินเข้าไปในบ้านทันที

" ลูกชายมึงอยู่ข้างในใช่ไหมไอ้อาจ ? "

" เออ สิวะ " ขณะที่เดินเข้ามาเพื่อนรักทั้งสองก็คุยกันอย่างสนุกสนานตามประสาเพื่อนที่ไม่ค่อยได้เจอกัน

" นั่นไงไอ้ลูกชาย ตาธัน " อาจแนะนำให้เพื่อนรักรู้จักก่อนจะเอ่ยเรียกชื่อลูกชายที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหาร หวานที่ได้ยินชื่อเธอถึงกับขมวดคิ้วยุ่งอย่างคุ้นกับชื่อที่ได้ยินเมื่อสักครู่และมันทำให้เธอหยุดชะงักไปในทันทีเมื่อธันลุกขึ้นพร้อมกับหันหน้ามาตามเสียงเรียกของผู้เป็นพ่อ ไม่ใช่แค่หวานที่ชะงักไปธันเองก็ไม่ต่างกันทั้งคู่สบตากันอย่างไม่อยากเชื่อว่าโลกจะกลมถึงขนาดนี้จริง ๆ

" หมอธันสวัสดีคุณอาทั้งสองสิลูก " นาดาเรียกสติลูกชายตัวเองกลับมาเมื่อธันเอาแต่จ้องหวานราวกับสติเขานั้นหลุดล่องลอยไปไหนสักที่หวานเธอเองก็ไม่ต่างกัน

" สวัสดีครับ " เมื่อเขาได้ยินเสียงผู้เป็นแม่จึงละสายตาจากหวานก่อนจะเอ่ยสวัสดีผู้ใหญ่ทั้งสองคน ก่อนจะเหลือบสายตาดุมองหวานอีกครั้งแต่เธอกับหลบสายตา

" หมอธันหล่อมากเลยนะเนี่ย "

" เหมือนพ่อมันไงวะไอ้ชิต "

" ไอ้สัส หลงตัวเอง "

" เออ ๆ ไปทานข้าวกันเถอะ "

" หนูหวานนั่งข้างหมอธันเลยลูก " นาดาบอกกับหวาน เธอลังเลใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบรับอย่างเลี่ยงไม่ได้เพราะไม่อยากเสียมารยาทต่อหน้าผู้ใหญ่

" ค่ะ "

" หมอธันขยับเก้าอี้ให้น้องด้วยสิ "

" ครับ " ธันตอบรับผู้เป็นแม่อย่างว่าง่ายก่อนจะลุกขึ้นขยับเก้าอี้ให้เธออย่างไม่เต็มใจนัก หวานจึงนั่งลงตามมารยาท

" หวานขอบคุณพี่ด้วยสิ "

" ขอบคุณ ! " หวานเอ่ยขอบคุณด้วยน้ำเสียงแข็งอย่างไม่เต็มใจ ชิตที่ได้ยินอย่างนั้นจึงตวัดสายตาไม่พอใจมองลูกสาวทันที หวานจึงทำเป็นไม่สนใจ

จากนั้นทุกคนก็พูดคุยตามประสาคนรู้จักจะมีแต่ธันกับหวานเนี่ยแหละที่เอาแต่นั่งเงียบโดยไม่ได้พูดอะไรออกมา

" หนูหวานทำงานอะไรลูก ? " นาดาเอ่ยถามว่าที่ลูกสะใภ้

" หนูเป็นนักเขียนนิยายค่ะ "

" อ๋อ จ้ะ "

" ได้ข่าวว่าหนูเป็นเพื่อนของเมียตาเทวินเหรอลูก ? " อาจเอ่ยถามย้ำกับว่าที่ลูกสะใภ้เพื่ออยากให้ตัวเองมั่นใจว่าหวานกับลูกชายของเขานั้นรู้จักกันมาก่อน

" ค่ะคุณอา "

" จริงเหรอเนี่ย งั้นหมอธันก็รู้จักยัยหวานมาก่อนแล้วสิ ? " ชิตถาม

" ครับ "

" นาดีใจนะคะที่ลูกทั้งสองคนรู้จักกันมาก่อนแล้ว "

" นั่นสิคะคุณนา ยัยหวานกับหมอธันจะได้เข้ากันได้ง่ายขึ้นเมื่อหมั้นกันไปแล้ว "

" ไม่มีทาง ! " หวานพึมพำเบา ๆ อย่างไม่เห็นด้วย ธันที่ได้ยินถึงกับตวัดสายตาดุมองเธอที่นั่งหน้ามุ้ยอยู่ ข้าง ๆ ทันทีก่อนจะโน้มตัวเข้าไปกระซิบกับเธอพอให้ได้ยินกันสองคนด้วยคำพูดร้ายกาจ

" หมั้นกับฉันแล้วเตรียมตัวเป็นนางบำเรอฉันได้เลย "

" ไอ้หน้านิ่ง ! " เมื่อได้ยินอย่างนั้นเธอจึงโวยวายขึ้นเสียงดังทันทีอย่างนึกโมโหพร้อมกับตวัดสายตาไม่พอใจมองธันอย่างเอาเรื่อง เธอไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังตกเป็นเป้าสายตาของผู้ใหญ่ที่นั่งร่วมโต๊ะ ธันที่เห็นอย่างนั้นจึงกระตุกยิ้มมุมปากอย่างสะใจ

" ไปว่าให้พี่เขาอย่างนั้นทำไมลูก ? " พิมพ์เอ่ยถามลูกสาวเสียงดุทันทีเมื่อเธอกำลังเสียมารยาท หวานที่ได้ยินอย่างนั้นจึงหันมายิ้มแห้งให้ผู้ใหญ่ที่มองมา

" ขอโทษค่ะที่เสียมารยาทหวานไม่ได้ตั้งใจ "

" ไม่เป็นไรจ้ะ หนูหวานน้าเข้าใจ "

" ขอบคุณค่ะ " หวานเอ่ยขอบคุณพร้อมกับนั่งเงียบทันทีแต่ภายในใจเธออยากจะกระชากไอ้ปากหมามาตบซะให้สาแก่ใจ

" ขอโทษแทนลูกสาวด้วย "

" ไม่เป็นไรเลยไอ้ชิต คนกันเองจะไปคิดมากทำไมวะ "

" เออ ขอบใจ "

" แล้วหมอธันล่ะงานที่โรงพยาบาลเป็นยังไงบ้าง ? " ชิตเอ่ยถามว่าที่ลูกเขยในประโยคต่อมา

" ก็ดีครับคุณอา " ธันเงยหน้าตอบผู้ใหญ่ตรงหน้าด้วยน้ำเสียงเรียบแค่นั้น ชิตจึงพยักหน้าตอบรับเข้าใจ

" เรื่องแต่งงาน กูว่าให้เด็กทั้งสองหมั้นกันก่อนไหมไอ้อาจ ? " จากนั้นซิตจึงเข้าประเด็นเรื่องแต่งงานแต่เขาอยากให้ลูกสาวเขานั้นหมั้นกันไว้ก่อนเพื่อศึกษาดูใจกัน ที่จริงเขาเองก็เห็นใจลูกสาวแต่ต้องทำตามสัญญาที่ให้กับอาจเพื่อนรักไว้

" อือ ก็ดีให้ทั้งคู่หมั้นกันไปก่อนแล้วกันจะได้คู่ศึกษาดูใจให้คุ้ยเคยจริง ๆ ค่อยแต่งงาน ว่าไงตาธัน ? " อาจเห็นด้วยกับเพื่อนรักก่อนจะหันมาเอ่ยถามลูกชาย ธันเงยหน้าตอบตกลงอย่างขอไปที

" ครับ "

" แกล่ะยัยหวาน ? "

" หวานเลือกอะไรได้ไหมล่ะคะ !! " คำตอบของเธอทำให้ชิตถึงกับอารมณ์เสียทันทีกับคำตอบไร้มารยาทของลูกสาวจึงหันหน้าไปยิ้มแห้งให้อาจพร้อมกับแก้ต่างให้ลูกสาวตัวดี

" ยัยหวานหมายถึงตกลงนั้นแหละ " อาจพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ ชิตจึงถลึงตาใส่ลูกสาวเป็นเชิงดุ

" นาเตรียมฤกษ์หมั้นกับฤกษ์แต่งงานไว้พร้อมแล้วนะคะ แต่ถ้าเลื่อนงานแต่งงานไปก่อนคงต้องปีหน้าแล้วค่ะ ส่วนงานหมั้นก็เหมือนเดิม"

" ตามนั้นค่ะแล้วเมื่อไหร่คะคุณนา ? " พิมพ์ถาม

" อีสองอาทิตย์ค่ะ "

" อะไรนะคะอีกสองอาทิตย์ !!! " หวานโพล่งขึ้นอย่างตกใจก่อนจะปล่อยช้อนที่กำลังจะตักอาหารเข้าปากเป็นต้องร่วงลงทันที ต่างจากธันที่เอาแต่นั่งเงียบโดยไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมาแต่เขากลับตักอาหารเข้าปากอย่างสบายใจ

เพล้งงง !

" ยัยหวานอย่าเสียมารยาท !! " ชิตปรามลูกสาวเสียงดุอีกครั้ง หวานจึงก้มหน้าลงอย่างรู้สึกเสียใจที่ทำตามความต้องการของตัวเองไม่ได้แถมยังได้หมั้นกับไอ้หน้านิ่งเร็วขึ้นอีก เธอจึงตวัดสายตาโมโหมองธันที่ทานข้าวได้หน้าตาเฉยราวกับไม่สะทกสะท้านอะไรกับการคุมถุงชนครั้งนี้เธอนั้นอยากจะตบกระบาลเขาสักทีสองทีหมั่นไส้ เมื่ออีกคนรู้สึกว่าถูกมองจึงตวัดสายตาดุดันมองเธออย่างไม่สบอารมณ์ทำให้หวานเบี่ยงหน้าหนีทันที

" ถ้าไม่เป็นสองอาทิตย์ข้างหน้าก็ปีหน้าเลยนะคะนาว่ามันนานไปกับการหมั้น "

" เอาตามที่คุณนาบอกเลยครับ "

" ค่ะ "

หลายชั่วโมงต่อมา

" แกนี่มันจริง ๆ เลยนะยัยหวานทำให้พ่อแม่อับอายแค่ให้หมั้นกันไว้ก่อนก็ดีแค่ไหนแล้วยังไม่ให้แต่งงานยังจะเรื่องมากอีก ! "ระหว่างรถยนต์หรูขับเคลื่อนออกมาจากคฤหาสน์ นฤเบศร์ ชิตจึงต่อว่าให้ลูกสาวยกใหญ่

" แต่งงานกับหมั้นมันต่างกันตรงไหนยังไงหวานก็ได้ไปอยู่บ้านเขาอยู่ดี ! "

" ยังจะมาเถียงอีก ! "

" ก็มันจริงหนิคะ ทำไมคุณพ่อต้องบังคับหวาน ? ! " หวานเชิดหน้าเถียงผู้เป็นพ่ออย่างไม่ยอมแพ้

" ฉันหาคนที่เหมาะสมและคนที่สามารถปกป้องแกได้เพราะฉันหวังดีกับแกยังจะเรื่องมากอีก ! "

" ใจเย็น ๆ กันก่อนคุณ ยัยหวาน " พิมพ์ปรามสามี และ ลูกสาวเมื่อทั้งสองคนต่างอารมณ์ร้อนเหมือนกัน

" ดูลูกคุณสิเถียงคำไม่ตกฟาก ! "

" คุณพ่อนั่นแหละไม่ยอมฟังหวาน หวานไม่ชอบไอ้หน้านิ่งนั่น ! "

" ว่าให้พี่เขาอย่างนั้นทำไมลูก เขาอายุเยอะกว่าหนูนะ "

" เป็นยังไงล่ะพิมพ์ลูกสาวคุณ ปากร้ายแค่ไหน "

" คุณเองก็พอได้แล้วค่ะ ไม่อายลุงอ่ำกันหรือไง ! " พิมพ์ปรามสามีอีกครั้งด้วยน้ำเสียงดุก่อนจะเบี่ยงหน้าไปทางลุงขับรถ ลุงอ่ำเพียงแค่ยิ้มอย่างเกรงใจเท่านั้น จากนั้นทั้งสามีและลูกสาวของเธอก็เงียบไปจนมาถึงบ้านหวานเปิดประตูรถแล้วเดินขึ้นห้องไปทันทีอย่างน้อยใจและโกรธผู้เป็นพ่อ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ขณะที่หวานเธอกำลังร้องไห้เสียใจอยู่นั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงของผู้เป็นแม่เอ่ยถามอยู่หน้าประตู

" แม่เข้าไปได้ไหมลูก ? "

หวานรีบปาดน้ำตาออกจากพวกแก้มก่อนจะตอบรับผู้เป็นแม่ด้วยน้ำเสียงพยายามปกติ

" ค่ะแม่ หวานไม่ได้ล็อคประตู "

แกร๊ก ---

เมื่อพิมพ์เปิดประตูเข้ามาหวานก็ลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินเข้าไปสวมกอดผู้เป็นแม่ทันทีอย่างรู้สึกเหนื่อยใจกับเรื่องเกิดขึ้น

" ไม่เป็นไรนะลูก " พิมพ์กอดตอบลูกสาวก่อนจะใช้มือลูบหลังเบา ๆ พร้อมกับพูดปลอบโยนให้เธอรู้สึกดีขึ้น

" หวานไม่อยากหมั้นไม่อยากแต่งงาน อึกกก "

" ไม่ร้องนะคนสวยของแม่มานี่มา " พิมพ์ผละกอดออกจากลูกสาวก่อนจะปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มนวลอย่างอ่อนโยน แล้วจึงพาเธอมานั่งที่เตียงพร้อมกับกุมมือลูกสาวไว้หลวม ๆ เพื่อให้กำลังใจ

" แม่เชื่อว่าที่พ่อเขาบังคับลูก พ่อเขาเองก็คงหวังดีกับลูกไม่อยากให้ลูกสาวคนเดียวของเขาลำบาก "

" แต่หวานไม่ได้รักไอ้หน้านิ่งนั่น "

" อย่าเรียกพี่เขาอย่างนั้นเดี๋ยวคุณอาจกับคุณนาได้ยินเข้าจะมองลูกไม่ดี แม่เชื่อว่าสักวันหมอธันจะทำให้ลูกสาวแม่มีความสุข อีกอย่างลูกก็เป็นคนสัญญากับพ่อเขาเองว่าขอเวลาทำตามความฝันหนึ่งปีแล้วจะแต่งงาน แล้ววันนี้ลูกสาวคนสวยของแม่ก็ได้เป็นนักเขียนอย่างที่ตัวเองฝันไว้ ลูกจะผิดคำพูดของตัวเองเหรอ ? หืม " พิมพ์อธิบายพร้อมกับลูบผมเธอเบา ๆ อย่าง ปลอบประโลม

" ค่ะ หนูจะทำตามความต้องการของพ่อเขาทุกอย่าง " หวานยอมตกลงอย่างเลี่ยงไม่ได้ก่อนจะกอดผู้เป็นแม่อีกครั้ง

หลายวันต่อมา ---

คฤหาสน์เทวิน

" สวัสดีค่ะคุณหวาน คุณแทนป้าช่วยถือค่ะ " ป้าพรเอ่ยสวัสดีหวานและแทนทันทีที่ทั้งสองเดินเข้ามาถึงในบ้านพร้อมกับถือเหล่าของเล่นและตุ๊กตามากมายเต็มมือ

" ขอบคุณค่ะ มิลินล่ะคะ ? "

" อยู่ในห้องนั่งเล่นค่ะ เดี๋ยวป้าพาไปนะคะ "

" ค่ะ " หวานตอบรับแค่นั้นก่อนจะเดินตามหลังป้าพรเข้าไปพร้อมกับแทน

" ลิน "

" หวาน แทน " มิลินลุกขึ้นจากโซฟาตัวยาวพร้อมกับตอบรับเพื่อนรักทั้งสองด้วยรอยยิ้มเมื่อเห็นว่าเทวินกำลังเล่นกับเนนิลเธอจึงยกมือไหว้ตามมารยารแค่เทวินเท่านั้น ส่วนธันเธอก็ทำเป็นไม่เห็นเขาและมีแวบนึ่งที่ทั้งคู่สบตากันก่อนจะเบี่ยงสายตาหนีจากกัน มาเฟียหนุ่มเพียงแค่พยักหน้าตอบรับแค่นั้น

(หวาน แตน --- )

" สวัสดีค่ะคนสวย " / " สวัสดีครับ "

เนนิลเงยหน้าเอ่ยเรียกหวานแทนด้วยรอยยิ้มอันสดใสก่อนจะกวักมือเป็นเชิงชวนให้ไปเล่นกับเธอด้วย ทั้งสองจึงตอบรับหลานสาวอย่างเอ็นดูก่อนจะพากันมานั่งข้าง ๆ มิลิน

" ซื้ออะไรมาเยอะแยะเนี่ย "

" ของเล่นต่าง ๆ ซื้อมาให้หลาน " แทนตอบ

" ขอบใจสองคนมากนะ "

(เจ่น ๆ ๆ “ ของเล่น “)

เนนิลเดินเต๊อะแตะเข้ามาหาของเล่นที่หวานและแทนซื้อมาพร้อมกับหยิบขึ้นมาเชยชมอย่างชอบใจ

" เนนิลอยากได้ตุ๊กตาตัวนี้ไหมครับ ? " แทนอุ้มตุ๊กตาหมีขึ้นมาพร้อมกับเอ่ยถามหลานสาว

(ยากด้ายค่ะ “ อยากได้ค่ะ “) เนนิลตอบรับพร้อมกับมองแทนตาแป๋วก่อนจะเอื้อมมือขอตุ๊กตาจากแทน

" อีแทนมึงจะแกล้งอะไรเนนิล ? "

" ก็จะให้เนนิลไงอีหวานถามมาก ! "

" ตอบดี ๆ ไม่ได้หรือไง ! "

(ตุกตาหมีนิลจ๋อด้ายม๋ายคะ ?) “ ตุ๊กตาหมีเนนิลขอได้ไหมคะ ? “)

" ได้ครับแต่เนนิลต้องจุบแทนตรงนี้ก่อน " แทนกล่าวกับหลานสาวก่อนจะจิ้มแก้มตัวเองเพื่อเป็นข้อแรกเปลี่ยน เนนิลเอียงคอมองแทนตาแป๋วราวกับกำลังไตร่ตรองคำพูดของแทนว่าจะยอมทำตามหรือเปล่า

" เนนิลไม่ต้องเอาลูก " ขณะเดียวกันเทวินบอกลูกสาวเสียงอ่อนพร้อมกับรีบอุ้มเนนิลขึ้นมานั่งบนตักทันทีก่อนจะจ้องมองแทนสายตาเขม็งอย่างหวงลูกสาว

" อะไรเฮีย ? "

" อย่ามาลามปรามลูกสาวกูถ้าไม่อยากกินลูกปืน !! "

" โถ่หวงลูกสาวไปได้เฮีย " แทนแกล้งกล่าวกับเทวินด้วยท่าทางน้อยใจ มิลินที่นั่งมองได้แต่อมยิ้มให้กับความหวงลูกสาวของสามี

" มึงอยากได้ก็ไปทำเอาเอง ! "

(ปะป๋านิลยากด้ายตุกตาอ่ะ “ ปะป้านิลอยากได้ตุ๊กตาอ่ะ “)

เนนิลกล่าวกับผู้เป็นพ่อก่อนจะเบ้ปากคว่ำราวกับกำลังจะร้องไห้พร้อมกับจ้องมองตุ๊กตาหมีตัวโตที่อยู่ในมือแทนอย่างไม่วางตาทำให้เทวินถึงกับหนักใจเลยทีเดียว

" อีแทนเอาให้เนนิลไป เห็นไหมหลานจะร้องไห้แล้ว ! " หวานสั่งเพื่อนรักเสียงแข็ง

" ถ้าน้ำตาเนนิลร่วงแม้แต่หยดเดียวกูจะสั่งปิดผับมึงไอ้แทน !!! "

" โหดว่ะ กะจะให้หลานนั่นแหละแกล้งนิดหน่อยเอง " แทนกล่าวพลางยื่นตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ให้หลานสาวที่กำลังจะร้องไห้ เมื่อได้ตุ๊กตาเนนิลเธอถึงกับยิ้มแป้นทันทีต่างจากเมื่อสักครู่ที่ทำทีจะร้องไห้งอแง

" หวานได้เจอเจ้าบ่าวหรือยังลินอยากรู้ ? "

" ไม่ค่อยเสือกเลยเนอะอีลิน "

" ก็ลินอยากรู้หนิ "

เมื่อได้ยินคำถามจากเพื่อนรักหวานถึงกับยิ้มแห้งทันทีเมื่อเจ้าบ่าวคนนั้นก็คือธันที่กำลังนั่งคุยกับเทวินอยู่ข้าง ๆ ธันที่ได้ยินเขาทำทีเป็นไม่สนใจแต่ที่จริงเขาเองก็อยากรู้ว่าหวานเธอจะตอบยังไง

" ว่าไงหวานเจอยัง ? " มิลินถามย้ำอีกครั้งเมื่อเพื่อนรักยังไม่ตอบ

" อือ เจอแล้ว "

" หล่อไหม? "

" ลิน ! " น้ำเสียงของเทวินทุ่มต่ำเจือแววตักเตือนอย่างไม่สู้พอใจนักกับคำถามของภรรยา

" อะไรคะพี่วิน ? "

" อยากรู้ทำไมว่าหล่อไหม ? "

" ไม่เกี่ยวกับพี่วินค่ะ ! " มิลินแหวใส่สามีพร้อมกับมองค้อนเมื่อเทวินกำลังขัดใจเธอทำให้เทวินก้มหน้าหลบสายตาภรรยาที่มองมาก่อนจะเล่นกับลูกสาวต่อทันที

" หล่อตายแหละ ! "

น้ำเสียงกระด้างของหวานที่กำลังต่อว่าทำให้ธันตวัดสายตาไม่พอใจมองทันที

" แสดงว่าไม่หล่อใช่มะ ? "

" ฉันไม่อยากพูดถึงไอ้บ้านั่นแล้วลินเสนียดปากฉันซะเปล่า ๆ ! "

เพล้ง !

ขณะเดียวกันธันที่ยกแก้วน้ำเปล่าดื่มรวดเดียวหมดแก้วอย่างโมโหกับคำพูดของคู่หมั้นเขาวางแก้วกระทบกับโต๊ะอย่างแรงก่อนจะตวัดสายตาดุจ้องหวานตาเขม็ง ทำให้ทุกคนสะดุ้งเฮือกอย่างตกใจทันทีพร้อมกับหันมองธันอย่างแปลกใจคงมีแต่เทวินเท่านั้นที่นั่งเงียบ ๆ โดยไม่ตกใจอะไร

" ปากดีไปเถอะ ! กูกลับล่ะ " น้ำเสียงเย็นชาเจือแววข่มขู่อย่างชัดเจนของธันทำให้หวานถึงกับจ้องหน้าธันอย่างไม่พอใจทันที และในประโยคสุดท้ายธันก็หันมากล่าวลากับเทวินก่อนจะลุกเดินออกไปทันทีด้วยท่าทางโมโห

" หมอธันเป็นอะไรหรือเปล่าพี่วิน ? "

" เพื่อนลินว่าให้มันขนาดนั้นเป็นพี่ก็โมโห "

" หมายความว่าไงหวาน ? " มิลินหันมาถามเพื่อนรักอย่างไม่เข้าใจ

" อย่าบอกนะว่าไอ้หมอนั่นคู่หมั้นมึงอีหวาน ? " คำพูดของแทนทำให้หวานนิ่งไปเลยทีเดียวก่อนจะตอบอย่างยอมรับ

" อือ "

" ตายแล้ว หวานไม่น่าพูดแบบนั้นเลย "

" ก็เสนียดปากจริง ๆ อ่ะลินหวานไม่ได้อยากแต่งงานด้วยซะหน่อย "

" เฮ้ออออเพื่อนลิน " มิลินถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่อย่างเหนื่อยหน่ายกับความปากร้ายของเพื่อนรัก

" พี่วินรู้แล้วทำไมไม่บอกลินคะ ? !!! "

" ก็ลินไม่ได้ถามพี่ "

" พี่วิน !!!! " มิลินแหวใส่สามีทันทีอย่างไม่พอใจ

" พี่พาเนนิลไปนอนดีกว่าสงสัยง่วงแล้ว " เทวินตัดบทภรรยาแค่นั้นก่อนจะอุ้มลูกสาวขึ้นแนบอกจากนั้นก็เดินออกไปจากห้องรับแขกทันทีเมื่อเนนิลเอาแต่หาววอด ๆ อย่างง่วงนอน

" เขาว่าเกียจอะไรจะได้อย่างนั้นนะหวาน "

" สำหรับฉันไม่ใช่แน่ "

" กูจะรอดูอย่าไปรักมันก่อนซะล่ะ "

" ไม่มีทางอีแทน !! "

" เออ ๆ หุบปากไปได้แล้วจะให้กูไปส่งซื้อของไม่ใช่บ่ายสามแล้วเนี่ย " แทนตอบรับเพื่อนรักอย่างขอไปทีก่อนจะบอกเพื่อนรักในประโยคต่อมา

" อือ ไปก่อนนะลินว่าง ๆ จะมาหาใหม่ "

" จ้ะ สู้ ๆ นะ "

" อือ " หวานตอบแค่นั้นด้วยรอยยิ้ม