“ขออนุญาตนั่งดื่มที่ร้านได้ไหมครับ”
“ได้สิคะ” ทอฝันยิ้มอ่อนหวานตามมารยาท “แก้วนี้ฝันขอเลี้ยงนะคะ ถือว่าแทนคำขอโทษที่ทำให้คุณเสียเวลา”
วิศรุตยิ้มบาง เขาพยักหน้ายอมรับการขอโทษจากเธอด้วยความเต็มใจ และเดินไปนั่งรอที่เก้าอี้อย่างผู้รอที่ดี
เพราะอยากขอโทษเขาจริง ๆ ทอฝันจึงเป็นคนนำกาแฟมาเสิร์ฟให้เขาด้วยตัวเอง
“ขอบคุณครับคุณฝัน ผม...วิศรุตครับ” ก็เมื่อกี้เธอเรียกแทนตัวเองว่าฝัน เขารู้จักชื่อเธอแล้ว จึงอยากแนะนำตัวเองให้เธอรู้จักบ้าง
“คุณวิศรุต...” ทอฝันทวนชื่อเขา พร้อมกับขมวดคิ้วมุ่น เพราะเธอรู้สึกว่าคุ้นชื่อมาก กว่าจะถึงบางอ้อว่าเขาคือใคร คนที่นั่งมองเธออยู่ก็ยิ้มจนเหงือกแทบแห้ง เพราะมองหน้าตาและท่าทางครุ่นคิดของเธออย่างเพลินตา
“คุณวิศรุต !” แม้จะไม่รู้จักผู้บริหารทุกคนในตึกนี้ แต่ทอฝันก็พยายามจดจำชื่อและหน้าตาของพวกเขาจากเว็บไซต์ของบริษัท และแน่นอนว่า เธอเลือกจำผู้บริหารระดับสูงก่อน และเขา
