“ไปได้แล้วลูก ออกสาย รถจะติดนะ”
“ค่ะ...ฝันฝากจริงใจด้วยนะคะม้า”
ทอฝันส่งลูกสาวให้ม้าอุ้ม ยัยหนูเด็กดีก็ยอมโผไปหาอาม่าอย่างว่าง่าย แต่ก็ยังมองหม่ามี้ด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์ พอเห็นลูกมองตาแป๋ว ทอฝันก็ตัดใจไปทำงานไม่ได้สักที
“อยากพาไปร้านด้วยจัง หนูอยากไปทำงานที่ร้านกับหม่ามี้ไหมคะ อยากไปไหม...หือ” ทอฝันจับมือป้อม ๆ ขึ้นมาจุ๊บเบา ๆ
ยัยตัวน้อยยิ้มหวานจนแก้มป่อง ปากเล็ก ๆ สีชมพูห่อกลม ส่งเสียงอืออา ราวกับตอบรับคำชักชวนของหม่ามี้
“ร้านมีปัญหาอะไรหรือเปล่า ถ้ามันเหนื่อยก็ปิดสักสาขา จะได้ไม่เหนื่อยมาก หรือจะปิดทั้งสองสาขาแล้วกลับมาอยู่บ้านเลี้ยงจริงใจก็ได้นะ พอยัยหนูโตก็ค่อยไปทำงานที่บริษัทของเรา ม้าจะคุยกับเฮียเมฆให้เอง” เห็นสีหน้าแววตาของลูกแปลกไป ม้าจึงถามด้วยความเป็นห่วง
“ฝันปิดร้านไม่ได้ค่ะม้า เพราะร้านไม่ใช่ร้านของฝันคนเดียว แต่เป็นของลูกน้องฝันด้วย ถ้าฝันปิดร้าน ลูกน้องของฝันสิบกว่าชี
