“มันเป็นเหตุผลส่วนตัว คุณอย่ารู้เลย เอาเป็นว่าคุณบอกฉันมาคำเดียว จะช่วยหรือไม่ช่วย”
“นี่เป็นวิธีขอร้องของคุณเหรอ ว้า! แย่จัง ผมมันเป็นพวกชอบฟังอะไรหวานๆ ซะด้วยสิ เอาไงดีล่ะทีนี้” เขาเหลือบมองปฏิกิริยาของเธอเล็กน้อย
“ก็ได้ๆ ท่านประธานคะ กรุณาช่วยฉันหน่อยได้ไหมคะ” เธอใช้ความพยายามอย่างยิ่งยวด แต่ก็ยังฟังดูห้วนๆ อยู่ดีสำหรับเขา
“เฮ้! นี่เพราะที่สุดของคุณแล้วเหรอ ฟังแล้วเหมือนคุณอยากจะมีเรื่องกับผมมากกว่า เอางี้ละกันเปลี่ยนจากเรียกท่านประธานเป็นเรียกริคขาแทนแล้วกัน ไหนลองเรียกใหม่ซิ” เขาบอกพลางทำท่าเงี่ยหูรอฟัง
“ไม่มีทาง ฉันไม่ยอมพูดอะไรแบบนั้นแน่” เธอปฏิเสธแบบทันท่วงที
“งั้นก็ตามใจ คุณไม่พูดงั้นผมจะถือว่าเราไม่เคยคุยเรื่องนี้กัน” เขายักไหล่ แต่ก็แอบมองปฏิกิริยาเธออีก
“ก็ได้ๆ ริคขา ช่วยฉันหน่อยได้ไหมคะ” ดูเหมือนเขาจะยังไม่พอใจ
“ฟังดูแล้ว เหมือนมันยังไม่สมบูรณ์แบบสักเท่าไหร่นะว่าไหม เอา
