“เอาล่ะ งั้นผมจะเริ่มจีบคุณในแบบของผมตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป เริ่มจากคุณต้องออกไปทานข้าวกับผมเที่ยงนี้เลย” ชมพูแพรหันขวับมามองคนพูด แบบนี้มันเผด็จการชัดๆ เลยนี่
“แล้วถ้าฉันไม่ไปล่ะ” เธอถามเผื่อเอาไว้ เพราะดูจากแบบแผนการจีบข้อแรกของเขาแล้ว เธออาจทำผิดสัญญาได้ทุกเมื่อ
“ถ้าไม่ไป ก็ถือว่าคุณผิดสัญญา และคุณจะต้องโดนลงโทษด้วยการจูบผมไงล่ะ” เอ! ทำไมทำไปทำมา เธอกลับรู้สึกว่าตัวเองเป็นฝ่ายเสียเปรียบเขาอยู่นะ
“อ้อ! ลืมบอกไป ต่อจากนี้ไปคุณจะต้องมีเวลาให้ผมจีบ ด้วยการมาอยู่กับผมอย่างน้อยสัปดาห์ละสี่วัน หรือถ้ามากกว่านั้นได้ก็ยิ่งดี” ชมพูแพรทำตาโตอีกครั้ง นี่มันสัญญาทาสที่เอาเปรียบกันชัดๆ เธอไม่น่าหลวมตัวเชื่อเขาแล้วก็ยอมเซ็นสัญญาบ้าๆ นั่นเลยให้ตายสิ ‘เอ๊ะ! แต่สัญญานั่นก็ไม่ได้เซ็นจริงๆ สักหน่อยนี่นา ฮือ...! แต่เขาจูบจริงไปแล้วนี่’
“ฉันไม่ยอมรับสัญญาเอาแต่ได้ของคุณหรอก คุณไม่ได้บอกฉันนี่ว่าฉันต้องทำ
