บทเรียนลับคลับชั้นสูง

23

“แกช่วยทำหน้าให้มันมีอารมณ์ร่วมหน่อยได้ไหมวะโคดี้” ริคาโด้ทำหน้าเซ็งๆ กับสีหน้าลูกน้องตอนนี้

“ไม่ได้ครับ ผมไม่เคยคิดอะไรกับนาย ผมมีอารมณ์ไม่ได้ หรือนายอยากให้ผมคิด” โคดี้ย้อนถามกลับไปซะงั้น ทำเอาเจ้านายถึงกับผวาถอยหลังไปหลายก้าว

“ก็ลองคิดดูสิ มึงไม่ตายดีแน่ ไอ้เวรทำกูขนลุกหมด มึงกำลังลิดรอนเสรีภาพความเป็นลูกผู้ชายของกู เอาจริงๆ นะ นี่มึงพูดจริงหรือกำลังกวนตีนกูอยู่กันแน่วะ” เพราะหน้านิ่งๆ ของโคดี้มันทำให้เดาอะไรไม่ได้เลย เขาก็เลยต้องถามให้แน่ใจ แต่...

“เออๆๆ ช่างเถอะ ถามไปก็เท่านั้น ฉันว่าแกมาช่วยฉันดีกว่า ว่าแต่แกจำหน้าผู้หญิงคนนั้นได้รึเปล่าวะ”ริคาโด้ทำหน้ายุ่งขณะดูไฟล์เอกสารที่เคนเปิดค้างเอาไว้ด้วยความหวังว่าโคดี้ช่วยได้

“คนไหนครับ” แต่คำตอบของโคดี้กลับทำให้เขาต้องถอนหายใจแรงๆ

“กูมีพวกมึงสองคนไว้เพื่อ....” ริคาโด้ขยี้หัวตัวเองแรงๆ ด้วยความขัดใจ เมื่อสุดท้ายแล้วเขาต้องมาทำอะไรแบบนี้

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ในขณะที่เขากำลังไม่สบอารมณ์ จู่ๆ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ต้องอารมณ์เสียขึ้นอีก

“เชิญ” ริคาโด้กระแทกเสียงลงไปตามสภาวะอารมณ์ที่กำลังเป็นอยู่ตอนนี้

“ขออนุญาตค่ะท่านประธาน” ในขณะที่เจ้าของห้องยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามอง ชมพูแพรที่เดินเข้ามาแล้ว ก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตาด้วยความประหม่า ก็ฟังจากเสียงท่านประธานคงกำลังโกรธหรืออารมณ์ไม่ดีอยู่แน่ๆ ซึ่งไม่รู้ว่าเกิดจากสาเหตุที่เธอเข้ามาช้ารึเปล่า

“มีอะไร” ท่านประธานยังถามเสียงห้วนและง่วนอยู่กับเอกสารตรงหน้าเช่นเคย

“ก็ท่านประธานเป็นคนเรียกให้ดิฉันเข้ามาพบไม่ใช่เหรอคะ เฮ้ย” เธอทำเสียงไม่ค่อยพอใจนัก ในเมื่อเขาเป็นคนเรียกเธอเข้ามาเอง แต่กลับมาถามเธอแบบนี้ แต่ทันทีที่เงยหน้ามองหน้าท่านประธานให้ชัดๆ เธอถึงกับร้องอุทานเสียงดัง ยังผลให้เจ้าของห้องพลอยตกใจจนต้องเงยหน้าขึ้นมาบ้าง

“เฮ้ย!” ริคาโด้อุทานพร้อมกับดีดตัวลุกขึ้นแบบทันท่วงที ไม่คิดว่าคนที่กำลังตามหาจะมาหาถึงที่แบบนี้

“คะๆ คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” ชมพูแพรมอบภาพตรงหน้าราวกับกำลังเห็นผี

“หึๆๆ ก็ที่นี่มันที่ของผม ผมอยู่ของผมมาตั้งแต่ไหนแต่ไร คุณต่างหากที่เพิ่งมา ใช่ไหมครับคุณพนักงานของผม” ให้ตายสิ! อยู่ดีๆ ก็อารมณ์ดีขึ้นมาซะเฉยๆ ยิ่งเห็นหน้าซีดๆ ของเธอก็ยิ่งรู้สึกมีความสุข แบบนี้สินะที่เขาเรียกความรู้สึกของผู้ชนะอย่างแท้จริง

“คุณ คือ ท่าน ประ ธาน” เธอค่อยๆ พูดทีละพยางค์ราวกับกำลังตั้งสติ ด้วยหวังว่าคำตอบจะไม่เป็นอย่างที่เธอกำลังคิด

“จะเรียกอย่างนั้นก็ได้ ผมริคาโด้ ยินดีที่ได้รู้จักคุณอย่างเป็นทางการ เอ! ว่าแต่จะให้ผมเรียกคุณว่าคุณลูกโป่ง คุณเชอรี่ หรือว่าอะไรดีล่ะ” ตั้งแต่ที่เห็นหน้าเธอในห้องของตัวเอง เขาก็รู้สึกว่าตัวเองยังยิ้มไม่หุบ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมตัวเองต้องมีความสุขมากขนาดนั้น เพียงเพราะได้เห็นหน้าจืดเจื่อนของเธอ แต่ให้ตายดับ! หน้าเธอตอนนี้ตลกชะมัด

“อะแฮ่ม! เรียกว่าคุณชมพูแพรก็ได้ครับ” เป็นเสียงของเคนที่ตามเข้ามาทีหลัง และกำลังตอบคำถามเจ้านายแทนเธอ ทำเอาเจ้าของคำถามถึงกับกัดฟันกรอด ตั้งท่าจะด่ากลับไป แต่แล้วก็ต้องชะงักไปซะก่อน เพราะเหตุการณ์ดราม่าที่เกิดขึ้นกลางห้อง

“ฮือ...! มันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง” ชมพูแพรทรุดตัวคุกเข่าลงกับพื้นอย่างหมดแรง ทั้งที่อุตส่าห์คิดไว้ว่าจะไม่เจอเขาแล้ว ทั้งที่คิดว่าตัวเองเป็นผู้ชนะ แล้วก็คิดว่าตัวเองฉลาดเหนือชั้นกว่า แต่พอมาตอนนี้เธอกลับไม่เหลืออะไรให้ภูมิใจสักอย่าง ที่สำคัญมันไม่เหลือทางรอดให้เธอด้วย

“เอ้าเฮ้ย!” ในขณะที่ทุกคนยังจะตกอยู่ในอาการอึ้ง มีเพียงเคนที่อยู่ใกล้เธอมากที่สุด เขาร้องอุทานขึ้น พร้อมกับรีบเข้าไปพยุงตัวเธอให้ลุกขึ้น

“ถ้ายังไม่อยากตาย อย่าได้แตะต้องของของฉัน” คนขี้หวงบอกเสียงเขียว

“โอ๊ะ!” ด้วยความตกใจและลืมตัว ทำให้เคนรีบปล่อยมือ ยังผลให้คนที่พยุงอยู่ร่วงลงไปกองกับพื้นอีกครั้งทันที

“ฮือ...! มันเจ็บนะ คุณทำแบบนี้กับคนที่เคยคิดจะจีบได้ยังไง” คำพูดของเธอทำเอาทุกคนหันขวับมามองที่เคนเป็นตาเดียว โดยเฉพาะริคาโด้ที่มองมาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อก็ไม่ปาน

“ฉิบหา...!” เคนถึงกับหน้าซีดเหลือสองนิ้ว พลันรีบหันไปขอความช่วยเหลือจากตัวต้นเหตุ

“เอ่อ! คุณชมพูแพรครับ คุณกำลังหานรกให้ผมอยู่นะครับ ทางที่ดีคุณช่วยรีบอธิบายเรื่องนี้ให้มันกระจ่างเร็วๆ ด้วยเถอะครับ ก่อนที่ผมจะกลายเป็นศพ” เคนก้มลงไปกระซิบบอกชมพูแพรที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม ซึ่งมันเป็นภาพที่สร้างความไม่พอใจให้กับริคาโด้เพิ่มมากขึ้นอีก

“กูจะฆ่ามึงไอ้เคน” ริคาโด้เค้นเสียงต่ำ ทำเอาเคนถึงกับลนลานด้วยความรีบ

“มันไม่ใช่อย่างที่นายคิดนะครับนาย เรื่องนี้ผมอธิบายได้ ผมไม่เคยคิดอะไรกับคุณชมพูแพรจริงๆ เรื่องจีบยิ่งไม่เคย ไม่อย่างนั้นผมจะรีบคาบ เอ๊ย! เอาข่าวมาบอกนายทำไม แล้วที่นายได้เจอคุณลูกโป่งวันนี้มันก็เป็นเพราะผมนะครับ ถ้าผมคิดจะจีบจริงๆ นายไม่ได้เจอเธอแบบนี้หรอก” เคนพยายามอธิบายพร้อมกับทวงบุญคุณไปด้วย เพราะการที่ชมพูแพรเข้ามาในห้องนี้นั่นก็เป็นเพราะแผนของเคน ย้อนไปตอนที่เคนรีบวิ่งหลบฝ่าเท้าเจ้านายออกมาจากห้อง เขาจึงเดินเข้าไปทักทายเมเบลเลขาของเจ้านายตามประสาหมาหยอกไก่ แต่นึกไม่ถึงว่าจะได้พบกับคนที่เจ้านายกำลังตามหา คิดแล้วก็ยังขำไม่หายที่เธออยู่ใกล้แค่ปลายจมูก จากนั้นเคนจึงออกอุบายบอกชมพูแพรว่าเจ้านายเรียกพบ โดยไม่บอกว่าเจ้านายของเขานั้นคือใคร

“แกคิดจะจีบผู้หญิงของฉันไอ้เคน” เคนถึงกับกุมขมับ ‘ที่พูดไปทั้งหมด ได้ฟังกูบ้างไหม’ แบบนี้สินะที่เขาเรียกว่าโกรธจนหน้ามืดตามัว

“นายครับ ตั้งสติและฟังผมให้ดีๆ อีกครั้งนะครับ เรื่องทั้งหมดมันมีอยู่ว่า...” เคนพยายามอธิบายเหตุผลเพื่อความปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สินของตัวเอง ในขณะเดียวกันคนที่เป็นคนจุดชนวนเรื่องนี้อย่างชมพูแพรก็ฉวยโอกาสนี้ค่อยๆ เดินย่องไปที่ประตู เพื่อออกไปตั้งหลักและคิดแผนดีๆ ให้ตัวเองได้ใช้ต่อรองกับเจ้านายจอมวายร้ายซะก่อน แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้ก้าวถึงประตู จู่ๆ ก็...

“โอ๊ย!” ชมพูแพรถึงกับโอดเมื่อรองเท้าส้นสูงทำพิษ พลิกตอนไหนไม่พลิกมาพลิกตอนที่เธอกำลังจะรอดจากเงื้อมมือมัจจุราช ‘ให้มันได้อย่างนี้สิน่า ตื่นเต้นทีไรได้เรื่องทุกที’ ก็บอกแล้วว่าความซุ่มซ่ามมันไม่ได้เลือกที่เลือกเวลา