ตอนที่ 13 ปักษาครวญคู่ (1)
1525 คำ
ตอนที่ 13 ปักษาครวญคู่ (1)
เขานิ่งฟังคำพูดของหนฺวี่อวี้ สายตามิได้ละไปจากดอกจี้ฮวาสีแดงที่บานสะพรั่งต้นนั้น ลำคอพลันแห้งผากราวกับน้ำลายได้เหือดหายไป ที่ยังสัมผัสได้ว่าตนเองยังมีชีวิตอยู่ก็คือลมหายใจสงบเงียบและหัวใจที่เริ่มเต้นชาลงเรื่อยๆ
เหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว...
เยียนจิ่งหมุนกาย คราวนี้ไม่คิดหันกลับมาฟังหนฺวี่อวี้อีก เสียงกระซิบของนางก็ยังลอยมาตามลมในยามที่เขาสลายตัวเป็นกลุ่มควันสายหนึ่ง
“คิดให้ดี”
“ในหกภพภูมินี้ ที่ข้าเป็นห่วงที่สุดก็คือเจ้า...”
“จิ่งเอ๋อร์...ผนึกปีอี้เพียงช่วยให้เจ้าหลบเลี่ยงสายตาของเต๋าสวรรค์เท่านั้น”
สิ่งที่หนฺวี่หวงพูด เขาฟังมาแล้วนับหมื่นครั้ง แล้วอย่างไรเล่า...
เต๋าสวรรค์นับเป็นอะไรได้ สิ่งที่เกิดมาทีหลังบุคเบิกฟ้าสร้างแผ่นดิน มีสิทธิ์อะไรมาควบคุมบงการชีวิตเขา
เทพก็ดี...มารก็ดี เป็นเพียงสิ่งสมมติไร้ค่าในสายตาของเขาเท่านั้น
สรรพชีวิต หกภพภูมิ เกี่ยวข้องอะไรกับเขาเล่า...
มุมปากของจอมมารโค้งขึ้นเล็กน้อยเมื่อร่างของเขากลับมายังตำหนักบูรพา รอยยิ้มขมขื่นแม้จะบางเบาทว่ากลับฉายชัดในแววตาคม
คำเตือนของหนฺวี่อี้ราวกับสายลมผ่านหู ให้เขายอมแพ้สตรีนางนั้นหรือ...ไม่มีทาง!
ใช่...เขาทั้งเห็นแก่ตัวและเลวทรามต่ำช้า รู้ทั้งรู้ว่าจะทำให้นางโกรธแค้นจนไม่อาจอยู่ร่วมโลกกันได้ก็ยังคงมีความปรารถนาที่จะครอบครองนาง ตั้งแต่ตอนไหนนั้นเขาไม่อาจชัดแจ้งนัก บางทีอาจเป็นเมื่อหกหมื่นปีก่อน ตอนที่เขาต้องกลับเป็นเถ้าธุลี ใช้ร่างมนุษย์เพื่อรักษาปราณตบะกระมัง
ตอนที่เขาเห็นนางนั่งในเกี้ยวเจ้าสาว ในใจมีความรู้สึกแปลกประหลาดอย่างหนึ่ง เป็นความรู้สึกราวกับโลหิตในกายกำลังเดือดพล่าน ความรู้สึกสองฝั่งขัดแย้งกันจนตัวเขาเองก็ยังนึกประหลาดใจ
หกหมื่นปีก่อนเขาลอบข้ามประตูมารไปยังเขตเทือกเขาหนานเป่ย ยามนั้นคิดสังหารอิ๋นหย่งเทียนจวินด้วยการแผดเผาร่างมารเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะกลับสู่ความเป็นมนุษย์เพื่อควบคุมผนึกปีอี้[1] ในตัว ความทรงจำก่อนที่ร่างของเขาจะกลายเป็นเถ้าธุลีจึงมิได้เกี่ยวกับการแก้แค้น แต่เป็นดวงตาคู่หนึ่งที่มองมาอย่างไร้เดียงสา ยามนั้นเขานับเป็นตัวอะไรได้ จอมมารจนหนึ่งต้องยอมรับว่าไม่สามารถสังหารเด็กน้อยนางหนึ่งได้
ผนึกปีอี้ในตัวเป็นทั้งคำสาปและพรวิเศษ เยียนจิ่งเป็นมารที่เกิดจากการเฟิ่งหวงตัวหนึ่งที่ไม่สามารถแผดเผาตนเองได้ เขาไร้ความทรงจำ ไร้ที่มาตั้งแต่จำความได้ หนฺวี่อวี้จึงถ่ายทอดพลังส่วนหนึ่งให้กับเขาเพื่อปรับสมดุล โดยแลกกับการที่เขาต้องเกิดเป็นมนุษย์ทุกหกหมื่นปีเพื่อชดใช้เคราะห์กรรม
ตามตำนานนกปี่อี้จะเป็นนิรันดร์ก็ต่อเมื่อมีครบคู่ ทว่าผนึกปี่อี้บนตัวเขามีเพียงครึ่งเดียว เมื่อผนึกไม่ครบสมบูรณ์ตัวเขาจึงไม่สามารถมีชีวิตชั่วนิรันดร์ดังเช่นเทพมารตนอื่น
เดิมแล้วผนึกปีอี้เป็นมนตร์โบราณชนิดหนึ่ง มีเพียงหนฺวี่อวี้และเทพบิดรเท่านั้นที่สามารถใช้มันได้ ทว่าผู้ที่จะใช้สิ่งนี้ได้ต้องมีชีวิตดังเช่นนกปีอี้ ครองคู่เพียงหนึ่งเดียวตราบนิรันดร์
น่าเสียดายที่หนฺวี่อี้ถูกทำให้เป็นมลทิน
นางมีจิตปฏิพัทธ์ต่อมหาเทพไป๋หู่ เดิมสมควรได้เคียงคู่บำเพ็ญกันตราบชั่วนิรันดร์ ตอนนั้นเยียนจิ่งยังเล็กนัก เขายังไม่เข้าใจเรื่องราวเหล่านี้สักเท่าใด ทว่าเมื่อเกิดเรื่องขึ้นกับนาง หนฺวี่อวี้ก็พลันหลบหน้าไป๋หู่ ขณะเดียวกันก็เก็บตัวเงียบงัน กว่าที่เยียนจิ่งจะทราบเรื่องก็หลังจากที่นางสร้างผนึกปีอี้ให้เขาแล้ว
เมื่อเขาแผดเผาตัวเองเพื่อไปกำเนิดในโลกมนุษย์พลังตบะจึงแก่กล้าจนสามารถบุกไปยังบนยอดของหุบเขามังกรม่วงได้ ดอกไม้สีแดงสดจากเถาจี้ฮวาเลื้อยพันเสาต้นเดียวนั้นทำให้เขาเห็นภาพอันน่าอดสูที่นางได้รับ เสียงกรีดร้องของนางยังคงก้องกังวานในหู
หลอกหลอนกระทั่งยามที่เกิดเป็นมนุษย์
แม้ยามเป็นมนุษย์เขาจะจดจำอดีตชาติไม่ได้ แต่เมื่อกลับมาเป็นจอมมารอีกครั้ง สิ่งเหล่านี้กลับทำให้เขาทุกข์ทรมานจากความไร้สามารถของตนเอง
“ฝ่าบาท”
เสียงจากด้านนอกเรียกสติของเยียนจิ่ง “มีอะไร”
“สตรีนางนั้นกลับเก้าชั้นฟ้าไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ ให้กระหม่อมทำอย่างไรกับองค์หญิง”
เยียนจิ่งนิ่งเงียบใช้ความคิด ดวงตาคมเป็นประกายลุ่มลึก “ย้ายนางมาปีกตะวันออก ให้ลี่กวงมาพบที่ห้องของลูกข้าแล้วค่อยส่งนางกลับตำหนักตะวันตกก่อนที่สือเฟิงจะอาละวาด”
“พ่ะย่ะค่ะ”
ลี่กวงเป็นสตรีคนใหม่ของสือเฟิง เดิมทีแล้วนางเป็นองครักษ์คนหนึ่งของเยียนจิ่ง แม้ว่าเขาจะสั่งห้ามมิให้สือเฟิงย่างกรายเข้ามาก่อกวนในตำหนักบูรพานับร้อยปี ทว่าคนเจ้าเล่ห์ผู้นั้นกลับใช้เล่ห์เหลี่ยมชิงตัวลี่กวงไปเป็นของตน กระทั่งตอนที่เขากลับมาพบว่าลี่กวงถูกเหล่าสนมของสือเฟิงไล่ตบตีจึงได้ขับไล่สตรีเหล่านั้นกลับตำหนักตะวันตกไปแล้วสั่งห้ามเด็ดขาดมิให้ผู้ใดย่างกรายไปยังเรือนของหม่านหงอีก
สือเฟิงเจ้าคารมคมคาย ไม่รู้ว่าคนผู้นั้นใช้วาจาเยี่ยงไรจึงสามารถมัดใจลี่กวงได้ สตรีนางนั้นแม้ต้องกลับมาดูแลเสี่ยวเยียนให้ยามที่เขาไม่อยู่ ทว่าในดวงตาล้วนแล้วแต่ยังมีความอาลัยอาวรณ์ต่อสือเฟิงโดยไม่อาจปิดบังได้มิด
เยียนจิ่งทอดถอนใจ สลายตัวเป็นกลุ่มควัน เข้าไปในห้องนอนของเสี่ยวเยียน
ทารกน้อยลืมตาแป๋ว ดวงตากลมโตเป็นประกายงดงามราวกับทะเลดารายามค่ำคืน สีหน้าของชายหนุ่มอ่อนลงเมื่อเสี่ยวเยียนหัวเราะเอิ๊กอ๊าก เขาสอดปลายนิ้วให้ทารกน้อยกอบกำ มุมปากยกขึ้นเมื่อเสี่ยวเยียนตั้งท่าจะแทะปลายนิ้วเขาราวกับมีฟันคม
“ฝ่าบาทเรียกหม่อมฉัน”
“อืม...” เยียนจิ่งปรายตามองอดีตองครักษ์ “หมดหน้าที่เจ้าแล้ว”
“เอ๊ะ!” ลี่กวงเงยหน้าขึ้น แววตาเต็มไปด้วยความฉงน “หมายความว่าอย่างไรเพคะ”
“มิใช่ว่าสือเฟิงลอบเข้าห้องเจ้าทุกคืนหรอกหรือ”
นางก้มหน้างุด ใบหน้าหมดจดขึ้นสี “ฝ่าบาททรงทราบ”
“คนอยู่ใจไม่อยู่ ข้าไม่สามารถรับเจ้าไว้อีกต่อไป”
ร่างบอบบางทรุดกายลง ส่ายหน้าหวือด้วยความตกใจ “ไม่นะเพคะ หม่อมฉันจงรักภักดีต่อฝ่าบาท”
เยียนจิ่งแค่นเสียงในลำคอ มองลี่กวงด้วยสายตาว่างเปล่า “เช่นนั้นแล้วผู้ใดปล่อยข่าวลือว่าข้าขึ้นเตียงกับเจ้าให้นางฟัง เป็นผู้ใดจงใจทำให้นางเข้าใจผิด! ลี่กวง...ข้าเลี้ยงดูเจ้ามานาน ทว่าสิ่งนี้กลับเทียบไม่ได้กับบุรุษในดวงใจของเจ้าเลยแม้แต่น้อย” เขาถาม แม้ว่าน้ำเสียงจะยังคงเรียบเรื่อย ทว่ากลิ่นอายอันตรายกลับแผ่กำจายไปทั่วจนลี่กวงและนางกำนัลที่นั่งคุกเข่าในห้องต้องก้มหน้างุด
“หม่อมฉันผิดไปแล้ว”
“ไปเถิด” เยียนจิ่งตัดบท “ข้าไม่มีอะไรจะพูดแล้ว”
“แต่ว่า”
“ออกไป!”
“ไม่นะเพ...”
เป๊าะ!
เยียนจิ่งดีดนิ้ว เสียงของลี่กวงพลันหายไป ทหารด้านนอกกรูกันเข้ามาลากตัวนางออกไปโดยที่นางได้แต่หลั่งน้ำตาอย่างไร้สุ้มเสียง
“ว่านซี” เขาเรียกนางกำนัลคนหนึ่งที่อยู่ใกล้ที่สุด
“เพคะ”
“องค์หญิงจะมาประทับที่นี่ รับรองนางให้ดี”
“เพคะ” นางเป็นคนดูแลเสี่ยวเยียนหลังจากที่เขาคลอด ขณะเดียวกันก็เคยเป็นบ่าวคนใหม่ของหม่านหงหลังจากที่เขาปลดลี่กวงออกจากหน้าที่ ทว่านางมิได้ทราบเลยว่าองค์หญิงจากสวรรค์เก้าชั้นฟ้าพระองค์นี้เป็นคนเดียวกับสตรีชาวมนุษย์ที่ถูกฝ่าบาทจับตัวมา ในใจจึงมีความขัดแย้งอยู่มาก แต่เมื่อองค์จักรพรรดิเป็นผู้ออกคำสั่งนางก็มิอาจขัดขืน หวังเพียงว่านายคนใหม่จะดีต่อองค์ชายน้อย
[1] นกในตำนานชนิดหนึ่ง มีปีกเดียว ตาเดียว นกปี่อี้จะอยู่กินกับตัวผู้หรือตัวเมียของตน ใช้ปีกคนละข้างบินพร้อมกัน ยามหาอาหารจะช่วยกันมอง เพราะมีกันคนละตา นกปีอี้เป็นสัญลักษณ์ของความรักที่สวยงามและเป็นนิรันดร์
- ผู้เขียน
