ใช้ไม้แข็ง
1958 คำ
และหลังจากวันนั้น อีธานก็ขยันส่งทั้งดอกไม้ทั้งอาหาร ทั้งขนม อีกทั้งของราคาแพงไปให้มิลาน ซึ่งมันทำให้หัวใจของเธอเริ่มเบ่งบาน
“มิลานอยู่รึเปล่าครับคุณเคท?”
“อ่าว คุณเควิน หายไปนานเลยนะคะ คุณมิลานอยู่ในห้องน่ะค่ะ พึ่งถ่ายแบบเสร็จ อารมณ์ไม่ค่อยดีด้วย”
“ครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง ขอกาแฟสักแก้วนะครับ”
“ได้ค่ะ”
เควิน เพื่อนหนุ่มเพียงคนเดียวของมิลาน ที่ทั้งหล่อ ทั้งรวยแต่เป็นได้แค่เพื่อนเมื่อเขากับมิลานเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กแล้ว
“ฮัลโหล...”
เควินเปิดประตูห้องทำงานของมิลานเข้าไปพร้อมรอยยิ้มทะเล้น
“เควิน! ฉันนึกว่านายตายไปแล้วซะอีก!”
และประโยคแรกของมิลานก็ทำเอาเควินถึงกับหุบยิ้มไปทันที
“อะไรกัน ไม่ได้เจอกันเป็นเดือน แทนที่จะลุกขึ้นมาโผกอดเพื่อนคนนี้”
“โธ่ ก็...ฉันกำลังอารมณ์ไม่ดี”
เควินมองเพื่อนสาวตรงหน้าอย่างรู้สึกคิดถึง เขาเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะค้อมตัวลงไปกอดเหมือนกับปกติที่ทำ
“ขอโทษนะที่หายไปเลย พอดีว่าแม่ฉันเปิดโรงแรมใหม่ที่ปารีส กว่าจะเรียบร้อยกินเวลาไปเป็นเดือนเลย”
“อื้อ แล้วนี่นายพึ่งมาถึงเหรอ”
“อื้อ มาถึงปุ๊บฉันก็ตรงมาที่นี่เลย ได้ยินว่ามีหนุ่มมาจีบทุกวัน อะไรกัน โลแกนไม่หวงน้องสาวแล้วรึไง”
และนี่คือเหตุผลที่ทำให้เควินต้องทิ้งงานแล้วบินกลับมาทั้งๆที่รู้ทั้งรู้ว่าเป็นได้แค่เพื่อน แต่เขาก็ยังคงหวังลึกๆให้มิลานใจอ่อนและเห็นถึงความรักที่เขามีให้กับเธอมาตลอดบ้าง
“หวงสิ แต่อีตานั่นก็ตื๊อเหลือเกิน ดูนั่นสิ จะไม่มีที่วางแล้ว”
มิลานบอกขึ้นพร้อมกับเบ้ปากไปทางของที่อีธานส่งมาให้กับเธอ ซึ่งเธอให้คนวางเอาไว้ในห้องทำงานจนแทบเต็มพื้นที่แล้ว
ส่วนเควินหันไปมองของเหล่านั้นอย่างไม่พอใจ ก่อนจะรีบเปลี่ยนสีหน้าแล้วหันกลับมามองมิลาน
“จะเก็บเอาไว้ทำไมกัน รกเปล่าๆ ฉันให้คนมาเก็บไปทิ้งให้ไหมหรือเอาไปบริจาคก็ได้”
เขารีบเสนอขึ้น เมื่อแค่เห็นก็รู้สึกหงุดหงิดแล้ว
“ห๊ะ? เอ่อ เอาไว้ตรงนั้นแหละ...ฉันว่าจะส่งมันกลับคืนอยู่น่ะ...”
ถึงปากจะพูดแบบนั้น แต่มิลานกลับรู้สึกไม่พอใจคนให้เมื่อเขาไม่เคยโผล่มาเลยสักครั้งแต่ขยันส่งของพวกนี้มาทุกวัน
“ฉันหิว ไปหาอะไรกินกันเถอะ”
มิลานบอกขึ้นพร้อมกับลุกเดินถือกระเป๋าเพื่อออกไปนอกบริษัท เมื่อตอนนี้เธอเอาแต่คิดถึงอีธานจนฟุ้งซ่านไปหมด และพอมาถึงร้านประจำ มิลานก็สั่งอาหารมาจนเต็มโต๊ะ ทำเอาเควินถึงกับอ้าปากค้าง เมื่อนี่สามารถทานได้เป็นสิบๆคนเลยก็ว่าได้
“นี่มันอะไร...”
“คือ...ของถูกส่งกลับมาครับ”
วันต่อมา ของที่อีธานส่งไปให้มิลานก็ถูกส่งกลับมาให้เขาจนหมด ทำเอาอีธานถึงกับกัดฟันกรอด เขาคงใจเย็นเกินไปสินะ
“ให้คนไปเอาตัวมา ทำยังไงก็ได้อย่าให้พวกนั้นรู้ตัว”
“ครับ? เอ่อ ไปเชิญตัวมาหรือ...”
“ไปจับมา ฉันพูดจัดเจนแล้วนะ”
“ครับ...”
ทิมถึงกับรีบเดินกลับออกไป ส่วนอีธาน ตอนนี้ความอดทนของเขาสิ้นสุดลงแล้ว เมื่อใช้ไม้อ่อนไม่ได้ผลก็คงต้องใช้ไม้แข็งอย่างที่เคยทำมา
“มิลานไม่อยู่ที่บริษัทเหรอ?”
“ค่ะ วันนี้คุณมิลานมีถ่ายแบบนอกสถานที่ กว่าจะเสร็จก็ช่วงเย็นค่ะ”
“อืม”
โลแกนที่เริ่มวางใจเพราะให้คนคอยดูแลมิลานมาหลายวันแล้วแต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นโดยไม่รู้เลยว่าเขาได้คิดผิดมหันต์เมื่อคนของอีธานกำลังเคลื่อนไหว
ส่วนมิลาน วันนี้เธอออกมาถ่ายงานนอกบริษัท ซึ่งหลังจากส่งของกลับไปให้อีธานก็รู้สึกดีขึ้นถึงแม้จะยังคิดถึงเขาอยู่ก็ตามที
“น้องมิลานคะ มีดอกไม้...”
“ส่งกลับไปเลยค่ะ ไม่ก็โยนทิ้งไปเลย มิลานไม่รับของจาก...”
“จากคุณเควินค่ะ...”
“อ่าว เอ่อ งั้นเอาวางไว้นี่ก็ได้ค่ะ”
มิลานถึงกับเปลี่ยนท่าทีเมื่อดอกไม้ช่อนั้นมาจากเควิน ก่อนจะหยิบการ์ดที่แนบมาด้วยมาอ่าน
‘เดี๋ยวเย็นนี้มารับไปทานข้าว มีเรื่องจะบอกด้วย’
พออ่านเสร็จมิลานก็เก็บมันเอาไว้ที่เดิมอย่างไม่ค่อยสนใจนัก เมื่อมันเป็นเรื่องปกติที่เควินจะส่งดอกไม้มาให้แบบนี้
“เดี๋ยวเสร็จงานแล้วกลับก่อนเลยนะ พอดีเควินจะแวะมารับมิลานที่นี่”
“ได้ค่ะ”
และหลังจากเสร็จงานมิลานก็ไปนั่งรอเควินมารับ ทำเอาลูกน้องของอีธานที่รอเวลาอยู่นานสบโอกาส
“ว๊าย!! พวกแกเป็นใคร อึ๊! อื้อๆๆๆๆๆๆๆ”
ปากที่กำลังจะอ้าร้องถูกมือใหญ่ปิดลงพร้อมกับโอบรัดตัวแน่นแล้วพาขึ้นไปบนรถตู้อย่างรวดเร็วเพราะไม่อยากให้มีคนมาเห็น
“ออกรถ”
คนบนรถสั่งขึ้นก่อนที่รถตู้คันใหญ่จะเคลื่อนตัวออกไปและรถยนต์คันหรูก็เคลื่อนตัวเข้ามาจอดไม่ไกลและมีร่างสูงของเควินเดินลงมา
“หือ? ทำไมไม่รับสาย หรือกลับไปแล้ว...”
เควินที่พยายามกดโทรออกหามิลานแต่กลับพบว่าเธอไม่รับสาย เขามองไปรอบๆอย่างนึกแปลกใจเมื่อเธอตอบรับมาแล้วแท้ๆว่าจะไปทานอาหาเย็นกับเขา
“ฮัลโหลครับ ผมเควินนะ มิลานอยู่กับพี่รึเปล่า?”
เควินตัดสินใจโทรไปหาโลแกน
“ไม่นี่ ออกไปถ่ายงาน...ป่านนี้น่าจะเสร็จแล้ว กำลังกลับบริษัทมั้ง ทำไม นายมีอะไรรึเปล่า?”
โลแกนถามขึ้นอย่างนึกแปลกใจที่เควินโทรมาหาเขา
“พอดีผมนัดทานข้าวกับมิลาน...”
“นายจะเป็นแค่เพื่อนไปอีกนานแค่ไหนกัน ฉันเปิดโอกาสให้แค่นายแท้ๆยังไม่ยอมสารภาพอีก ระวังมีคนมาแย่งไปจะเสียใจเอานะ”
โลแกนพูดขึ้น เมื่อเขาเป็นผู้ชาย มองออกอยู่แล้วว่าเควินคิดกับมิลานมากกว่าเพื่อนอย่างไม่ต้องสงสัย
“ฮ่าฮ่าฮ่า ก็ว่าจะบอกวันนี้ งั้นเดี๋ยวผมลองโทรหามิลานก่อน แล้วเจอกันครับ”
และเควินก็วางสายไป ก่อนจะกดโทรหามิลานอีกรอบ และรอบนี้ก็พบว่าเธอปิดเครื่องไปเรียบร้อยแล้ว ทำเอาเควินเริ่มนึกแปลกใจ เพราะก่อนหน้าที่จะมาเขาก็ส่งข้อความมายืนยันกับมิลานแล้วแท้ๆและเธอก็ส่งกลับไปบอกว่าจะรออยู่ที่กองถ่ายงานวันนี้
“คงไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรอกนะ...”
เควินเริ่มใจไม่ดี ก่อนจะรีบเดินกลับขึ้นรถเพื่อไปที่บริษัทของมิลาน
“ได้ตัวมาแล้วครับ ให้ผมพาไปที่เซฟเฮาส์เลยใช่ไหมครับ”
เสียงทิมรายงานออกมา
“อืม เดี๋ยวเสร็จงานที่นี่ฉันจะเข้าไป”
“ครับ”
ทุกการสนทนาของทิมและอีธานนั้นมิลานที่ถูกปิดปากมัดมือเอาไว้ได้ยินทั้งหมด ตอนนี้เธอกลัวเหลือเกินว่าจะถูกจับไปทำเรื่องเลวร้าย แถมการสนทนาเมื่อกี้ยิ่งทำให้แน่ใจแล้วว่าเธอถูกจับมาจริงๆไม่ได้เป็นแผนล้อเล่นของใคร เธอได้แต่คิดภาวนาในใจให้พี่ชายเธอรู้ถึงการหายตัวไปของเธอและออกตามหาเธอให้เจอก่อนที่จะเกิดเรื่องขึ้น ไม่นานรถที่จับเธอมาก็จอดลง เธอถูกลากลงรถแล้วเอาไปขังไว้ในห้องๆหนึ่งโดยไม่คิดเปิดปากให้ แถมมือก็ถูกมัดแน่นอีก
“แน่ใจแล้วใช่ไหมว่าไม่มีใครตามมา”
เสียงทุ้มของอีธานถามขึ้นทันทีที่มาถึงเซฟเฮาส์ที่เขาซื้อเอาไว้
“ครับ น่าจะยังไม่มีใครรู้”
ทิมบอกขึ้น เมื่อเขาให้คนไปเช็คมาแล้วว่าโลแกนไม่ได้มีการเคลื่อนไหวใดใดเลย
“อืม อย่าให้คนตามเจอ อย่าทำให้พวกนั้นสงสัยด้วย ทำงานกันให้ดีๆล่ะ”
“ครับ”
พอได้ยินแบบนั้นอีธานก็เดินเข้าไปด้านใน เมื่อเขาอยากรู้เหลือเกินว่าถ้าเธอรู้ว่าเขาเป็นคนจับตัวมาเธอจะทำยังไง
“หึหึ พวกนั้นทำถึงขนาดนี้ แสดงว่าเธอก็ใช่ย่อย...”
พอเดินเข้ามาในห้องและเห็นสภาพของมิลาน อีธานรู้ได้เลยว่าเธอคงพยศจนลูกน้องของเขาต้องจับมัดมือปิดตาปิดปากเอาไว้แบบนี้แน่นอน เขาเดินเข้าไปใกล้ๆแล้วดึงผ้าปิดตาออก
“อือ...”
พอเห็นคนตรงหน้า มิลานถึงกับเบิกตากว้าง
“หึหึ แปลกใจเหรอที่ฉันให้คนจับตัวเธอมา”
อีธานยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ออกมาพร้อมกับทิ้งตัวลงนั่งข้างเธอ มิลานรีบขยับตัวหนีทั้งๆที่มันยากเหลือเกิน
“ถ้าเธอไม่เล่นตัวขนาดนั้น ก็คงไม่ต้องทำถึงขนาดนี้หรอก หึหึ โทษพี่ชายของเธอแล้วกันที่เธอต้องมาเจอเรื่องแบบนี้”
มิลานได้แต่มองและถามเขาในใจเมื่อปากยังถูกปิดแน่น เธออุตส่ามีความรู้สึกดีๆให้กับเขาแท้ๆ แต่ไม่คิดเลยว่าเขาจะเป็นคนเลวไปได้
“อือ อือ อือ!” (ปล่อยฉันไป!)
เธอพยายามดิ้น สองตากลมโกรธเคืองอย่างเห็นได้ชัด
“อยากให้ฉันปล่อยเหรอ หึหึ มันไม่ง่ายไปหน่อยรึไง รอให้ฉันจัดการพี่ชายของเธอได้ก่อนแล้วจะพิจารณาว่าควรปล่อยเธอหรือจัดการไปพร้อมกับไอ้หมอนั่นเลย”
พูดจบอีธานก็เดินกลับออกไป จากสีหน้าท่าทางเย้ยหยันก็เปลี่ยนเป็นแข็งกว้าวทันที ปล่อยให้มิลานได้แต่มองตามหลังเขาอย่างไม่อยากเชื่อว่าเขาจะเป็นคนแบบนี้ไปได้ เขาไม่ใช่คนดีอย่างที่พี่ชายของเธอบอกจริงๆ เธอมองไปรอบๆห้องนอนเล็กๆอย่างหาทางออก แต่ดูท่าจะไม่มีเมื่อทางออกเดียวของห้องนี้คือประตูที่อีธานพึ่งเดินกลับออกไป
บ้าเอ้ย! ทำไมต้องมาเจอคนเลวๆแบบหมอนี่ด้วย!
มิลานได้แต่สบถในใจเมื่อตอนนี้ทางรอดเดียวของเธอคือออกไปจากที่นี่ให้ได้
ส่วนอีธาน เขาเดินเข้ามาในห้องข้างๆซึ่งเป็นห้องนอนใหญ่และห้องที่เขาใช้ทำงาน เขามองเอกสารตรงหน้าแล้วยิ้มร้ายออกมา เมื่อตอนนี้เขากว้านซื้อหุ้นของบริษัทโลแกนมาได้เยอะจนเกือบกลายเป็นหุ้นส่วนใหญ่แล้ว เหลือก็แค่หุ้นของโลแกนและมิลาน ซึ่งถ้าเขาได้ส่วนของมิลานมาด้วยเขาก็จะกลายเป็นหุ้นส่วนใหญ่ไปโดยปริยาย และเขาก็จะไล่โลแกนออกจากตำแหน่ง จากนั้นเขาก็จะตัดแขนตัดขาของโลแกนให้เหลือแค่ตัวและหัวเน่าๆของอีกฝ่าย นั่นคือจุดหมายของเขาในเกมนี้
- ผู้เขียน
