งานประมูลภาพวาด#2
1492 คำ
“สวัสดีครับท่านสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีทั้งหลาย สิ้นสุดการรอคอยสักทีนะครับ ในเวลานี้เราจะมาดับความกระหายของทุกท่านด้วยการเป็นเจ้าของผลงานชิ้นเอกอันงดงามจากศิลปินและจิตรกรผู้เก่งกาจของเรา ขอเริ่มเปิดการประมูลอย่างเป็นทางการ ณ บัดนี้!" ชวินพิธีกรงานประมูลประกาศเสียงดังลั่น
ปอไหมไม่มีสมาธิเลยสักนิด ขนาดช่วงที่พีทแนะนำตัว เธอก็ยังมึนงงอยู่ ในตอนที่ภาพวาดของเธอถูกถือไว้กลางเวทีนั้น เธออดที่จะมองไปทางสายฟ้าไม่ได้ และก็เป็นไปตามคาด… เขากำลังจ้องเธอจนร่างแทบพรุนด้วยสายตาแหลมคม ปอไหมเห็นทับทิมในชุดเดรสหรูหราสีแดงสวยงามนั่งอยู่ข้าง ๆ เขา อีกทั้งครอบครัวเขาก็อยู่กันครบทุกคนด้วย
“ผลงานชิ้นเอกชิ้นนี้มีชื่อว่า ‘จิตวิญญาณที่ลึกลับ’ ภาพวาดนี้แสดงเรื่องราวและความลึกลับรอบตัวเทพธิดาคนนี้นั่นเองครับ เธอน่าทึ่งมากใช่ไหมครับ และข่าวดีก็คือ คืนนี้เธอได้ให้เกียรติมาร่วมงานกับเราด้วย ยินดีต้อนรับคุณปอไหม วรกิจธาดาครับ”
เมื่อได้ยินชื่อตัวเอง ปอไหมจึงยิ้มจนลักยิ้มโผล่ออกมา เธอลุกขึ้นยืนโบกมือและโค้งคำนับทุกด้านเพื่อขอบคุณ ทันใดนั้นเธอก็เหลือบเห็นว่าภาคินกำลังส่งยิ้มให้ เขาเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงในด้านศิลปะ ปอไหมจึงโบกมือให้เขาและโค้งคำนับพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ จังหวะนั้นได้รับเสียงปรบมือจากแขกคนอื่น ๆ อย่างท่วมท้น
“คุณปอไหมมีแฟนคลับเสียด้วย ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นคุณภาคิน เจนกิจโสภณ ประธานบริษัทแอลซีค้าเหล็กรายใหญ่ของประเทศเรานั่นเอง!” ผู้ดำเนินรายการพูดอย่างร่าเริง “ภาพวาดนี้คงจะไม่ถูกปล่อยไปง่าย ๆ เพราะมีนักสะสมรออยู่ใช่ไหมครับท่านประธานภาคิน พนันได้เลยว่าคุณจะต้องเป็นผู้เสนอราคาสูงสุดของผลงานเอกชิ้นนี้แน่นอน”
“ครับ ผมจะประมูลมาให้ได้เลย เพราะเธอเป็นผลงานชิ้นเอกของวันนี้” ภาคินพูด
“เอาละครับ เราจะเริ่มประมูลกันแล้วนะครับ เริ่มที่ราคาห้าหมื่นดอลลาร์จีเอช มีใครสนใจไหมครับ… หรือท่านประธานภาคินว่ายังไงครับ”
“ไม่เอาน่า ห้าหมื่นงั้นเหรอ คุณกำลังดูถูกสาวสวยคนนี้อยู่หรือไง…” ภาคินถามพิธีกรในขณะที่ลุกขึ้นยืน จากนั้นก็ดันราคาจากที่ปอไหมเคยคิดเอาไว้ก่อนหน้านี้ให้สูงขึ้นมาเสียอย่างนั้น
“เธอว่าจะมีคนให้ราคาสูงกว่านี้ไหม” พีทกระซิบ ความหวังสะท้อนในดวงตาเขา
“ฉันเริ่มกังวลนะแล้วพีท” หญิงสาวกระซิบกลับ
“ดีเสียอีก คุณภาคินเป็นคนที่มีอำนาจมากนะ จะกำหนดราคางานศิลปะชิ้นใดก็ได้ เขามีอิทธิพลอยู่เหนือการประมูลทุกงานที่ไปเลยละ" พีทอธิบาย
“แล้วถ้าเราจะเริ่มต้นที่ห้าแสนดอลลาร์จีเอชจะเป็นไปได้ไหมครับประธานภาคิน” ผู้ดำเนินรายการถาม
“ดีขึ้น แต่ถ้าเพิ่มเป็นสองเท่า สามเท่า และมากกว่านี้จะยิ่งดีเข้าไปใหญ่” ภาคินประกาศและยิ้มอย่างมีความหมาย ก่อนขยิบตาให้ปอไหม
ปอไหมจับมือพีทแน่น มือทั้งสองเย็นเฉียบ เธอไม่ได้คาดหวังว่าเหตุการณ์จะพลิกผันแบบนี้ บางทีวิกฤตการณ์ทางการเงินของเธออาจจบลงทันทีหากภาพวาดภาพนี้ขายได้อย่างน้อยห้าแสนดอลลาร์ แต่คนที่ประมูลไปนี่สิ… มันจะคุ้มค่ากับเงินของเขาไหมนะ
“ตกลงครับ เราจะเริ่มต้นที่ห้าแสนดอลลาร์จีเอช มีใครให้สูงกว่านี้ไหม” ชวินถาม
“หนึ่งล้านดอลลาร์จีเอช” ภาคินยกมือขึ้น พลันเสียงเชียร์ดังขึ้น
“ว้าว ! ประธานภาคินเสนอเงินหนึ่งล้านดอลลาร์จีเอช”
ภาคินยิ้มกว้าง คนรอบข้างเห็นว่าเขาขยิบตาให้ปอไหมอีกครั้ง
“มีสูงกว่านี้ไหมครับ” ชวินมองไปรอบ ๆ
“รายได้ส่วนหนึ่งจะมอบให้กับองค์กรการกุศลนะทุกคน” ภาคินกดดันด้วยคำพูด แขกคนหนึ่งจึงยกมือขึ้น
“หนึ่งล้านห้าหมื่นดอลลาร์จีเอช”
“เพิ่มขึ้นห้าหมื่นดอลลาร์จีเอช มีใครให้สูงกว่านี้อีกไหมครับ” ชวินยังคงมองไปรอบ ๆ
“หนึ่งล้านสองแสนดอลลาร์จีเอช” ภาคินยกมือ
“คืนนี้ภาคินเล่นใหญ่จังเลยนะ นี่เขาสนใจนางแบบคนนั้นจริง ๆ เหรอ” อันเทียน่าเอ่ยขึ้นหลังจากเฝ้าดูสถานการณ์อยู่เงียบ ๆ รู้สึกขบขันกับภาพที่เห็นในคืนนี้
“คุณก็รู้ว่าเขาชอบงานปาร์ตี้ แถมผู้หญิงคนนั้นก็สวยมากด้วย นี่ถ้าผู้ชายที่อยู่ข้าง ๆ เธอเป็นแค่เพื่อนกันละก็ บางทีภาคินอาจมีโอกาสก็ได้” เหมราชตอบพร้อมหัวเราะเบา ๆ
“เธอดูคุ้นมากเลยนะคะ แต่ฉันจำไม่ได้ว่าเคยเห็นเธอที่ไหน” อันเทียน่าพึมพำขณะมองปอไหมอย่างพินิจ
“คุณแก่แล้วที่รัก” เหมราชล้อเลียนภรรยา จากนั้นทั้งคู่ก็สนุกสนานกับการโอเวอร์แอ็กติ้งของภาคิน ต่างจากสายฟ้าและทับทิมที่ดูจริงจัง
“มีใครให้สูงกว่าประธานภาคินหรือเปล่าครับ”
“ผลงานชิ้นเอกชิ้นนี้จะไปแขวนอยู่ในห้องนอนของท่านประธานภาคินในเย็นวันนี้หรือไม่ เอ๊ะ ผมว่าผมได้ยินข้อเสนอสามล้านดอลลาร์จีเอชหรือเปล่านะ หรือผมหูฝาดไป…” ชวินยังคงดำเนินรายการอย่างสนุกสนาน หยอกล้อฝูงชน
ระหว่างที่ภาคินยิ้มอย่างอารมณ์ดีนั้น ปอไหมหันไปที่โต๊ะตรงข้าม แม้บรรยากาศรอบตัวจะสนุกสนาน ทว่าสายฟ้ากลับดูเคร่งเครียดเหลือเกิน
“ท่านสุภาพสตรีและสุภาพบุรุษ !” ชวินมองไปรอบ ๆ ขณะที่ภาคินกำลังเชิญชวนให้แขกคนอื่น ๆ เพิ่มราคาประมูล ชายหนุ่มลุกขึ้นอีกครั้งและหันไปหาครอบครัวของสายฟ้า
"แล้วครอบครัวอุปถัมภ์กิตติมศักดิ์ของเราล่ะครับ มาดามอันเทียน่า ได้โปรดอย่าไล่เจ้าสัวเหมราชออกจากห้องนอนเลยนะครับ ถ้าคืนนี้เขาจะประมูลภาพวาดภาพนี้น่ะ" คำพูดของภาคินทำให้บรรดาแขกหัวเราะ
“ผมยังไม่อยากนอนแยกห้องภรรยาผมหรอกนะภาคิน อย่าโยนขี้มาให้ผมเลย” เหมราชรับมุกอย่างสนุกสนานในขณะที่โอบแขนรอบเอวภรรยาเอาไว้
“โอเค ผมไม่แกล้งแล้วครับ” ภาคินยกมือยอมแพ้ก่อนหันไปอีกด้านหนึ่ง “แล้วคุณล่ะท่านประธานสายฟ้า คุณประมูลแล้วบริจาคให้ผมได้นะ ถ้าไม่อยากได้มันน่ะ พอดีว่าผมอยากได้ผลงานชิ้นเอกชิ้นนี้มากเลย แต่คุณดันรวยกว่าผมนี่สิ คงจะดีหากผมได้มันมาด้วยเงินของคุณ อย่าลืมล่ะ งานนี้เพื่อการกุศลนะครับ” ภาคินล้อเลียนสายฟ้าซึ่งยังทำหน้าเคร่งขรึมอยู่ “มาเถอะท่านประธาน ถือเสียว่าทำเพื่อการกุศลน่า อีกอย่าง ภาพวาดนี้เข้ากับคฤหาสน์หลังใหม่ที่คุณกำลังก่อสร้างมากเลยนะครับ”
ประโยคที่ภาคินพูด เล่นเอาปอไหมเกือบจะหัวใจวาย เธอเห็นสายฟ้ามองแรงราวกับจะฆ่าภาคินอย่างไรอย่างนั้น ส่วนภาคินยังคงแกล้งเขาไม่เลิก
“ไม่เอาเหรอ โอเค แล้วอย่ามาทำหน้าบึ้งก็แล้วกันถ้ามันไปอยู่ในห้องนอนผมน่ะ” ภาคินบ่นขณะนั่งลงบนเก้าอี้
จังหวะนั้นเหมราชกับอันเทียน่ามองหน้ากัน ราวกับว่ามีอะไรมากกว่านี้ซ่อนอยู่ในประโยคของภาคิน ความอยากรู้อยากเห็นของสองสามีภรรยาปะทุขึ้นมายามจ้องมองใบหน้าที่ขาวซีดราวกับกระดาษของปอไหม
“สุภาพสตรีและสุภาพบุรุษทั้งหลาย รายได้ส่วนหนึ่งจะนำไปมอบให้กับองค์กรการกุศลต่าง ๆ ที่เราให้การสนับสนุน และสามารถช่วยชีวิตผู้ป่วยโรคมะเร็งได้จำนวนมากอีกด้วยนะครับ” ชวินพยายามดึงสถานการณ์กลับมาโดยไม่สนความตึงเครียดภายในห้อง “จะไม่มีใครให้ราคาเพิ่มแล้วใช่ไหมครับ ถ้าอย่างนั้นผมคิดว่ามันคงเป็นโชคชะตาแล้วละ ที่ผลงานชิ้นเอกนี้จะไปอยู่ที่บ้านของท่านประธานภาคิน” เขาหันไปหาภาคิน ชายหนุ่มโค้งคำนับให้ทุกคนอย่างขี้เล่น “ผมจะนับถอยหลังแล้วนะ… หลังจากนับเสร็จ ผลงานชิ้นเอกนี้จะถูกส่งมอบอย่างเป็นทางการให้กับท่านประธานภาคินนะครับ … สาม… สอง…”
“สิบล้านดอลลาร์จีเอช!” เสียงทุ้มลึกดังก้องไปทั่วทั้งห้อง ทุกอย่างดูเหมือนจะหยุดนิ่งเมื่อทุกสายตาหันไปยังโต๊ะที่สายฟ้านั่งอยู่
- ผู้เขียน
